Mánudagsblaðið - 20.12.1978, Qupperneq 4

Mánudagsblaðið
Miðvikudagur 20. desember 1978
Blaðamenn í Baltimoreför
Framhald af 3- siðu.
aö breyta friösömum barhugleiö-
ingum mtnum í þaö andnlmsloft
sem ræöurrikjum i rútubil fullum
af ungmennafélögum á leiö á
sveitaball. Þegar svo Hliöin min
fríöa, og Til eru fræ bættust viö
haföi ég mig burtu, gekk aö
„diskinum” ogbaöum herbergis-
lykil minn, en þó ekki fyrr en ég
Sendiherra lslands i Washington,
Hans G. Andersen og frii Asta,
kona hans, ásamt Sigurði Helga-
syni forstjóra Flugleiöa bróöur
frúarinnar.
hafði ráöstafaö aö fá tvo bjóra
upp á herbergi mitt. Þar rikti
friöur og ró, énginn söngur á
herbergjum, ekki háaöi af einni
tegund. Hugsunarlaust kveikti ég
á sjónvarpinu, fleygöi af mér
jakkanum, —þegar allt i einu var
sagt dimmri röddu: put up your
hands — mér brá dáli'tiö, hélt
reyndar sem snöggvast aö ég
væri orðinn þátttakandi I hinni
æfagömlu þjóðariþrótt Banda-
rikjamanna „stick-upp” og sneri
mér snöggt viö. Mér til óbland-
innar ánægju blasti þá John
Wayne á skerminum ásamt tveim
skammbyssum. Þetta varö til
þess aö ég hringdi á
room-service, fékk senda tvo
dobbel skota og naut myndar-
innar til klukkanþrjú um nóttina,
enda var þá John búinn aö kála
öllum i' myndinni nema helst leik-
stjóranum.
Snemma næsta morgun var
fariöi feröalag til Washington DC
og átti þá aö skoöa höfuöborgina,
helstu byggingar, minnismerki
etc. Feröin frá Balitimore til
Washinton var hin skemmtileg-
asta en við fyrsta stopp i
Washington, fyrir framan þing-
húsiö, yfirgaf ég hópinn og hélt á
fæti eins mins liös upp i borgina.
Sagöi ég Sveini fararstjóra aö ég
myndi hitta hópinn i Islenska
sendiráöinu þar sem ég vissi aö
sendiherrann ætlaöi aö hafa boö
inni um eftirmiðdaginn.
Eftir langa leit aö leigubll fann
ég loksins einn viö aöalbrautar-
stööina og ók beinustu leiö á 14.
götu og F, en þar eru aöal-
verslanirnar. Égþekkti Washing-
ton frá fornu fari, hefi oft komiö
þar, enda var Thor Thors sendi-
herra fjárhaldsmaöur minn á
striösárunum. Man ég þaö t.d. aö
einu sinni er ég kom til hans i pen-
ingaþörf (sem ég reyndar var
alltaf i) sagöi hann mér, aö þaö
væri ansi erfitt, aö hafa yfirum-
sjón meö öllum viöskiptum milli
Bandarikjanna og lslands, en þó
væri þaö hátiö i samanburöi viö
aö reyna aö henda reiður á fjár-
málum minum! Þessi eftirmiö-
dagur I Washington var mér
óblandin ánægja. Eftir aö hafa
skoöað i buddu mlna, fór ég rak-
leiðis i fatabúö, keypti mér föt,
skó og pils á konuna og eitthvaö
smávægilegt á barnabörnin. öllu
þessu kom ég fyrir hjá fatasal-
anum minum og siöan leitaöi ég
uppi besta mathús staöarins,
matsöluhús þar sem einungis
diplómatar snæöa og eflaust átt-
hvaö annaö frægt fólk, Þaö góba
við veitingahús af betra taginu
tima hafði ég lesiö aö „sjötiu og
tvö” áriö veriö gott vinár iFrakk-
landi svo aö ég pantaði þaö, auö-
vitaö rauövin, sem ég vissi aö
drekka bæri meö kjötrétti. Þetta
plataöi þjónsgreyiö, hann kinkaöi
kolli,þakkaöi fyrirogflaug I brott
aö sækja viniö fyrir „heims-
manninn”. t þau ár sem ég hefi
dvalið I Ameriku hefi ég venju-
Þrfr hressir fyrir westan: Stefán Jasonarson i Vorsabæ, Sveinn Semundsson blaöafulitrúi Flugleiöa
stjóri á Neskaupstaö.
og Bjarni Þóröarson kommarit-
Rabbaö yfir glasi. Lúbvik Hjálmtýsson (i prófil fyrir miöju og Hendrlk
Sv. Björnsson (iengst til hegri).
ytra er þjónustan. Þessi full-
komna, þægilega, Upra þjónusta
ásamt l. flokks fæöi a.m.k. I kjöti
en steikur eru aöalsmerki
ameriskrar matargeröar. Ég er
engan veginn nokkur sérfræö-
ingur i' mat, en ég vil mihar
steikur refjalaust, einkum i
Amerlku, ásamt bökuöum
kartöflum og frönsku saladi. Ég
pantaöi þetta þegar I staö, en um
sama leyti kom vinþjónninn-ask-
vaöandi ogspuröihvers konar vin
ég vildi. Auövitaö hefur hann
reiknaö meö þvi aö ég væri eng-
inn meinlifismaöur, fljótt á litiö,
og ég, verandi snobb, ákvaö aö
sýnast hinn mesti heimsmaöur.
Nú er þaö staöreynd, aö ég veit
ekkert um bo rövln, o g þegar hann
fékk mér vi'nseöiUnn athugaöi ég
hann gaumgæfilega, eins og ég
væri aö ákveöa mig. Einhvern
lega oiöiö aö lesa matseðilin frá
hægri þ.e prinsinn á undan rétt-
unum, en svo var ekki nú. Ég sný
aldrei aftur meö þaö, aö steikur I
Ameriku eiga ekki sinn llka I
heiminum. A svona fínum mat-
staöslá þær öll met. Aö málsverð
loknum fór ég að vitja um drasliö
mitt en þar sem fötin voru ekki
alveg tilbúin ákvaö ég aö skoöa
Watergate-ibúöarhúsiö, sem
frægter oröiöaö endumum. Þetta
er bara venjuleg fbúöabygging,
en ennþá er hún túristamatur og
voru nokkrir hópar aö skoöa
hana. öllum aö óvörum rakst ég
inn á bar þarna u.þ.b. sem hinn
venjulegi borgari er samkvæmt
venju, aö næla sér I fyrsta sjúss
dagsins þ.e. laugardagsins. Vist
var þarna fjölmennt en, eins oe
fyrri daginn, sást þar ekki vin á
Framhald á 10. siöu.