Morgunblaðið - 05.11.2005, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. NÓVEMBER 2005 51
MINNINGAR
allar þrjár. Stutt var oft í grínið
vegna þessa. Sögðum kannski:
„Sjáumst næst hjá þér í skírninni.“
Annars var fjölskyldan númer eitt,
tvö og þrjú hjá Maggý, hún fylgdi
stúlkunum sínum mjög vel eftir í öllu
sem þær tóku sér fyrir hendur. Fjöl-
skylduna skyldi vernda ofar öðru,
enda átti hún sjálf aðra bernsku-
reynslu.
Eiginleikar Maggýjar komu áber-
andi í ljós þegar sjúkdómsgreiningin
kom. Þvílíkt æðruleysi, skynsemi og
þolinmæði. Orð hennar þá gleymast
mér seint: „Það var betra að ég fékk
þennan sjúkdóm heldur en dætur
mínar.“ Ég man hve sorgmædd ég
var, síðan reið og ósátt, en Maggý
hjálpaði mér. Hún var hetjan mín.
Hvað var ég að vola og kvarta. Hún
fræddi mig um sjúkdómsferlið og
benti á lesefni þar um.
Þegar líkamlegur styrkur fór dvín-
andi lærði Maggý á tölvu. Þá kom í
ljós hve skarpgreind hún var. Lærði
fljótt og gafst ekki upp.
Síðasta ár notaði hún tölvuna alveg
við tjáskipti. Hélt úti bloggsíðu og
var dugleg að senda póst.
Þá ákvörðun Maggýjar og fjöl-
skyldunnar að opna heimilið og fá inn
14 stuðningskonur, „Börurnar“, til
aðstoðar tel ég vera rosalega stóra
ákvörðun. Það að vera alltaf í tíma og
ótíma með ókunnuga inni á heimilinu
var álag.
Dóri og stelpurnar hafa staðið sig
frábærlega. Ég tek ofan fyrir þeim.
Í einhverju viðtalinu svaraði Dóri:
„Maður bara tekur þessu. Er eitt-
hvað annað hægt?“ Og það gerði
hann. Það var unun að sjá hve kært
var á milli þeirra hjóna, t.d. þegar
Maggý missti málið, þá þurfti hún
bara að horfa á Dóra og hann vissi
hvað hún vildi eða hvað hún vildi að
hann gerði.
Hreint ótrúlegt samspil.
Ég vil þakka Maggý samfylgdina
og vináttuna, sem aldrei bar skugga
á. Guðlaun fyrir allt og allt.
Dóri, Hrafnhildur, Berglind,
Elísabet og Örvar og ömmukrílin, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð og
bið ykkur Guðsblessunar í framtíð-
inni.
Helga Jósefsdóttir.
Fyrirmynd annarra hefur hvatt
okkur hin í bili. Kona sem leit á erf-
iðleika sína sem verkefni til að leysa.
Ekkert vol eða væl. Endalaust lagt á
sig fyrir aðra. Tekið þátt í rannsókn-
um og félagsstarfi ef það mætti verða
til að hjálpa öðrum. Hún vissi eins og
er að sú vinna mundi ekki gagnast
henni sjálfri til lækninga, en barðist
ótrauð áfram fyrir börnin okkar og
barnabörn. Hún og hennar fjölskylda
voru frumkvöðlar í notkun hjálpar-
tækja og kenndu okkur hinum óend-
anlega mikið. Þau sáu mikilvægi
jafningjafræðslunnar fyrir okkur og
voru óspör á góð ráð. Maggý heyrði
ég aldrei tala, en viðræður okkar um
allt og ekkert voru nánari og meiri en
hjá „talandi“ fólki. Við notuðum
tæknina sem völ er á, tölvur eru okk-
ur MND-veikum mjög mikilvægar.
Þor hennar og kjarkur við að koma
opinberlega fram ásamt fjölskyldu
sinni voru okkur öllum ómetanlegur
stuðningur. Reyndar ekki bara
MND-veikum heldur hinum mörgu
sem fylgdust með hennar skrifum á
blogginu. Bjartsýni og æðruleysi
voru aðalsmerki hennar. Nú mun
barátta MND-félagsins halda áfram.
Verkefnum er ólokið og vonandi
munum við njóta allra sem Maggý
dró að um ókomin ár. Þið hafið öll
verið frábær. Dóra, Elísabetu, Berg-
lindi, Hrafnhildi og öðrum ættingjum
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Guð veri með ykkur öll-
um.
Guðjón, Halla og dætur.
Klukkan er fimm að morgni. Snjór
hylur jörð og í svefnrofunum finn ég
að allt er einhvern veginn breytt. Ég
er svolitla stund að átta mig á því af
hverju allt er öðruvísi í dag. Hún
Maggý er ekki lengur hérna hjá okk-
ur. Hún kvaddi okkur svo fallega
með brosinu sínu í fyrrakvöld. Í gær
var eins og tíminn stæði kyrr og hug-
urinn líka. Í morgun er eins og jörðin
sé farin að snúast aftur og hugurinn
að virka á ný. Það sem kom fyrst upp
í hugann var að ég mundi aldrei aftur
vefja mjúku hendurnar hennar vand-
lega inn í sjalið hennar eins og ég
gerði á hverjum virkum morgni síð-
ustu mánuðina svo henni yrði ekki
kalt þar sem hún sat við tölvuna sína
og skrifaði með höfuðmúsinni og
miðlaði okkur af æðruleysi sínu, hug-
rekki, einstökum húmor og skyn-
semi. Aldrei aftur sitja við hlið henn-
ar og hlæja og gráta með henni. Fá
álit hennar á öllu því sem þurfti að
glíma við frá degi til dags, því aldrei
brást hennar skýra og skynsamlega
sýn á lífið og tilveruna. Aldrei náði
óttinn yfirhöndinni þó að hann gerði
fáeinar tilraunir til að banka á dyrn-
ar.
Þessi tími sem ég hef átt með
Maggý og fjölskyldu hennar, er mér
dýrmæt reynsla, sem ég verð þakklát
fyrir það sem eftir er ævinnar. Það er
ómetanlegur lærdómur að sjá fólk
takast á við erfiðleika, sem varla er
hægt að ímynda sér að nokkur mann-
eskja geti staðið undir, með þessari
ótrúlegu einurð og æðruleysi sem
hefur einkennt baráttu þeirra við
þennan skelfilega sjúkdóm sem
MND er. Sterkasta vopnið í barátt-
unni, er þessi einlægi kærleikur sem
ekkert getur sigrað. Þó að sjúkdóm-
urinn hafi tekið Maggý frá okkur og
flutt hana til æðri tilveru er kærleik-
urinn sem ríkir á þessu heimili alla
daga ótvíræður sigurvegari í þessari
baráttu. Hann er aflið sem mun
styrkja fjölskylduna og vinina í sorg-
inni eins og hann styrkti þau í barátt-
unni sem nú er afstaðin. Einlægur
kærleikur er afl æðri máttar. Megi
hann styrkja okkur öll.
Ég horfi á þig
þar sem þú situr
í stólnum þínum,
umvafin kyrrð,
líkami þinn tjáningarlaus,
augun ljómandi,
er þau tala við mig.
Ég horfi í þessi augu
og sé gleði og sorg,
eftirvæntingu, kyrrð,
ótta og kærleika,
– lífið …
Ég dáist að þér
þar sem þú situr í stólnum þínum.
Kjarkur þinn svo óbilandi,
kyrrð þín svo umvefjandi,
gleði þín svo gefandi.
Örlögin
áttu ekkert auðvelt hlutverk
handa þér.
Þau vissu
hvers þú varst megnug.
Hugrekki þitt
er hjörtum okkar
eilífur lærdómur.
Rut Gunnarsdóttir.
Okkur er tamt að nota alls konar
orð til að lýsa því fólki er við erum
samferða í lífinu. Sumt er fallegt,
annað er gott og sumt er einfaldlega
skemmtilegt fólk. Samt eru orðin er
ég kýs að nota um hana Maggý öll
þessi góðu og frábæru hljómfögru
orð að viðbættu orðinu hugprýði sem
einkenndi svo mikið hvernig Maggý
tókst á við sinn grimma vágest sem
MND-sjúkdómurinn er síðustu tvö
árin. Og var sú hugprýði svo mikil að
aðdáun vakti víða og átti margt fólk
erfitt að skilja hvernig Maggý gat
tekist á við þann veruleika að vera
fangi í sínum líkama og sýna svona
mikið æðruleysi, lífsgleði og mikla
hugprýði á sama tíma. Það vissu ekki
sumir fyrr en löngu seinna í lestri á
hennar bloggi á netinu hversu veik
hún væri, því alltaf var Maggý að
fara eitthvað og gera eitthvað og
skein lífsgleðin og bjartsýnin þar oft-
ast í gegn. Því er það með miklum
söknuði að ég kveð þessa hugprúðu
vinkonu mína í dag og óska henni
góðrar ferðar á sinn betri stað. Fjöl-
skyldu, ættingjum og vinum öllum
votta ég mína dýpstu samúð.
Valur Höskuldsson.
Magnea Karlsdóttir hefur lokið
vist sinni hér, og það allt, allt of fljótt.
Hinn miskunnarlausi sjúkdómur
MND lagði hana að velli eftir stranga
baráttu.
Magnea réðst til vinnu hjá okkur í
Kjörís sumarið 1992 og starfaði æ
síðan með okkur með einu hléi þegar
hún eignaðist hana Hrafnhildi sína.
Það var síðan í lok árs 2002 sem hún
fór í veikindaleyfi, sem hún sneri
ekki aftur úr. En Magnea hafði fund-
ið fyrir einkennum sjúkdómsins, þótt
ekki væri hann greindur meðan hún
starfaði með okkur. Þannig tel ég að
samviskusemi hennar í starfi hafi
verið yfirsterkari veikindunum lengi
vel.
Magnea var þannig manneskja að
hún vann öll sín störf af kostgæfni.
Hún fór sínu fram, en á einhvern
undarlega rólegan hátt og lét sér
annt um umhverfi sitt og samstarfs-
fólk. Magnea sá um sína deild og öll
þau verk sem henni voru falin af sér-
stakri alúð alla tíð.
Magnea og Halldór létu sig sjald-
an vanta á skemmtanir hjá Kjörís og
var alltaf gaman að hafa þau hjón
með, þar sem þau voru órjúfanlegur
hluti af okkar samfélagi, hvort sem
var fyrir innan eða utan fyrirtækið.
Það var ómetanlegt að fá að fylgj-
ast með Magneu í skrifum hennar á
bloggsíðu sinni og hreint með ólík-
indum hvaða styrk hún hafði til að
láta í sér heyra þar fram á seinustu
stundu.
Tæknin sem hægt er að nota er
ómetanleg þegar svona aðstæður
knýja dyra. En ekkert kemur samt í
stað þeirrar samheldni og æðruleysis
sem einkennt hefur fjölskylduna alla,
sem og aðstandendur á þessum erf-
iða tíma.
Eigendur og starfsfólk Kjöríss
þakka Magneu fyrir ómetanleg
kynni og samstarf í gegnum árin.
Kæru Halldór, Elísabet, Berglind,
Hrafnhildur sem og allir aðrir að-
standendur, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð.
F.h. Kjöríss ehf.
Valdimar Hafsteinsson
framkvæmdastjóri.
Elsku Maggý, við viljum skrifa
nokkur orð um hvernig við munum
eftir þér. Okkur fannst þú vera góð
kona sem gaf okkur alltaf góðan ís og
bakaðir bestu skúffukökur sem við
höfum smakkað. Alltaf þegar við
komum til þín varst þú nýbúin að
baka.
Og okkur fannst svo gaman að fá
jólagjafir frá þér sem þú bjóst alltaf
til sjálf, málaðir svo fallega hluti á
það. Og þú fórst svo oft með okkur og
Hrafnhildi í sund. Við viljum minnast
þín vel og ávallt sem skemmtilegrar,
glaðlyndrar persónu.
Þá bætist enn önnur falleg stjarna
á himininn.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Guð geymi þig.
Óli Dór og Arnar Elí.
Kveðja frá Skátafélaginu
Strók, Hveragerði
Í dag kveðjum við Magneu Karls-
dóttur. Magnea sat í stjórn Skátafé-
lagsins Stróks í nokkur ár. Hún kom
inn í starfið með dóttur sinni.
Þegar Berglind, miðdóttir Magg-
ýjar, tók að sér seinna starf fé-
lagsforingja í Strók átti stúlkan sú
dyggan stuðning móður sinnar sem
hvatti hana áfram og hjálpaði við það
sem gera þurfti.
Ekki var nein fyrirferð í þessari
konu, hún vann ætíð verk sín í hljóði.
Stóð eldhúsvaktina á mótum og úti-
legum, fór í fjáröflun og var afar bón-
góð.
Hún tók virkan þátt á meðan hún
hafði þrek til.
Blessuð sé minning ljúflingsins
Maggýjar sem best er lýst sem frá-
bærri skátamömmu.
Við skátafélagarnir vottum fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúð.
Sofna drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
Skátafélagar í Hveragerði.
Í fyrsta vetrarveðrinu í Hvera-
gerði kvaddi hún Maggý okkur, um-
vafin ástvinum og friði, við kertaljós
og uppáhaldstónlist sína, í drauma-
húsi því sem hún og Dóri höfðu byggt
sér og dætrum sínum.
Í baráttu sinni við þennan óvægna
sjúkdóm fannst mér hún ná að nýta
styrkleika sína svo vel. Hún var svo
sterk, svo einstaklega sterk. Hún
sýndi ótrúlegt æðruleysi gagnvart
sjúkdómnum og var hreinskilin við
fólkið sitt varðandi framtíð sína og
fjölskyldunnar. Og svo húmorinn,
þessi netti húmor sem hún hafði og
skein svo beint í gegn á blogginu
hennar.
Mér fannst eins og henni hefði með
aðdáunarverðum hætti tekist að gera
svo mikið úr þessum síðustu árum,
og jákvæðni hennar og dugur hvatti
alla í kringum hana til að gera slíkt
hið sama.
En þeir eiginleikar sem ég man
sterkast eftir í gegnum tíðina og
fannst einkenna hana Maggý mína
voru umhyggja og áhugi fyrir öðrum,
hjálpsemi og fórnfýsi.
Ég mun til dæmis alltaf muna …
… Hversu tilbúin hún alltaf var til
að skutla okkur stelpunum og sækja
á skíðasvæðin á heiðinni þegar snjór-
inn lét sjá sig.
… Áhugann sem hún sýndi mér
þegar ég heimsótti hana, öll smáat-
riðin sem hún mundi eftir og spurði
út í, atriði sem flestir aðrir hefðu látið
fara inn um annað og út um hitt.
… Hversu góð mamma hún var
frænkum mínum, því hún lifði fyrir
fjölskyldu sína.
Þessir eiginleikar eru okkur sem
eftir sitjum hvatning til að elska,
sýna fólkinu í kringum okkur einlæg-
an áhuga og umhyggju, og síðast en
ekki síst að láta okkur ekki fallast
hendur ef erfiðleika ber að höndum
eins og hún Maggý sýndi okkur og
sannaði.
Elsku Maggý, minning þín lifir,
falleg og hlý í huga mínum. Ég sakna
nærveru þinnar, en læt huggast við
að vita að nú líður þér betur og ert
frjáls.
Þín
Dóra.
Mig langar í nokkr-
um orðum að minnast
afabróður míns,
Þórðar Guðjónssonar,
sem er kvaddur
hinstu kveðju í dag, eftir gifturíka
ævi. Þórður var fjórði í röðinni af
fimm systkinum. Elstur var Berg-
þór, afi minn, sem lést árið 2000,
næst kom Ingileif, þá Jóhannes,
sem lést 1999, þá Þórður og yngst
er Helga. Systurnar Ingileif og
Helga lifa bræður sína, en Þórður
var sá síðasti af þeim Akrabræðr-
ÞÓRÐUR
GUÐJÓNSSON
✝ Þórður Guðjóns-son fæddist á
Ökrum á Akranesi
10. október 1923.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness 27.
október síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Akranes-
kirkju 4. nóvember.
um til að kveðja
þennan heim.
Ég man eftir Þórði
frá því ég fyrst man
eftir mér. Ég dvaldist
mikið sem barn hjá
afa mínum og ömmu á
Akranesi, en þeir
bræður byggðu sér
hús hlið við hlið við
Skólabrautina, þar
sem Bergþórshvoll,
hús foreldra þeirra
hafði áður staðið.
Bergþór reisti hús að
Skólabraut 31 og
nokkrum árum síðar reisti Þórður
sitt hús að Skólabraut 29, þannig að
þeir bræður, með systkinin Jó-
hannes og Helgu handan götunnar
og Ingileif systur sína að Hliði,
spölkorn frá, bjuggu hér um bil á
sömu torfunni alla tíð.
Þetta nábýli afa Bergþórs og
Þórðar varð til þess að sem barn
fékk ég oft að koma í heimsókn og
þiggja veitingar, njóta velvildar og
góðra ráða, sem ég sem ungur
drengur hlustaði á af mikilli and-
akt. Hefur mér eflaust þótt ég hafa
svör við öllum spurningum þessa
heims, þar til hafist var handa við
að sparka bolta, með Borgari Þór
frænda mínum og jafnaldrar sem
ólst upp hjá þeim heiðurshjónum.
Þá voru ráðleggingarnar gleymdar
og ærslagangurinn einn réð ríkum.
Það var síðar, eftir að unglings-
árin voru gengin í garð og fram til
þess síðasta, sem ég átti þær stund-
ir með Þórði sem ég mun geyma
með mér. Þórður var heill maður í
allri framgöngu sinni, ráðagóður og
hreinskiptinn. Hann flíkaði ekki til-
finningum sínum fremur en bræður
hans tveir sem fyrr höfðu fallið frá.
Það var siður þeirra Akrabræðra
að tala minna, en gera þeim mun
meira. Hvort sem var í spjalli í eld-
húsinu á Skólabrautinni, eða í
ógleymanlegum veiðiferðum sem
ég fékk að fara í með honum, Ingu
Jónu og Borgari í Fáskrúð í Dölum,
þá kom alltaf skýrt í gegn sá mikli
heiðursmaður sem í Þórði bjó. Ekki
man ég til að heyra hann halla orði
á nokkurn mann. Það er einkenni
góðra manna að þurfa ekki að tala
aðra niður til að upphefja sjálfa sig.
Þórður var aflakló á sjó og góður
veiðimaður. Hann kom iðulega með
mestan afla úr þeim laxveiðitúrum
sem hann hafði svo mikla ánægju af
að fara í. Laxveiðimanninum Þórði
kynntist ég af eigin raun, en sjó-
manninum og aflaklónni kynntist
ég eftir að Þórður var kominn í
land.
Þórður fór ungur að sækja sjó-
inn, fyrst með föður sínum og síðar
á bát með afa mínum Bergþóri ver-
tíðirnar 1940 og 41, áður en hann
tók sjálfur við sem skipstjóri. Ver-
tíðirnar 1940 og 41 var Bergþór afi
skipstjóri á Sigurfara og Þórður
með honum, ásamt Jóhannesi bróð-
ur þeirra. Það varð þó úr að Þórður
fékk sér annað pláss að áeggjan
Ingiríðar móður þeirra, þar sem
hún kunni því illa að synirnir þrír
væru á sama bátnum. Eitt sinn á
þessum árum, sem þeir voru saman
á sjó, Bergþór afi, Þórður og Jó-
hannes, þá gerði aftakaveður þar
sem þeir voru á línuveiðum út af
Snæfelljökli. Norðanrok og mikið
frost. Þeir leituðu í var út af Djúpa-
lónssandi, þar sem ankerin voru
látin síga. Í storminum þurfti einn
maður að standa frammi í stafni á
meðan á þessu stóð og fékk Þórður
fyrstu vaktina á meðan afi stóð við
stýrið. Þetta hefur verið mikil raun
fyrir ungan mann, en þegar Þórður
kom niður í lúkar eftir tíu mínútna
vakt frammi í stafni var hann það
kalinn í framan að þegar hann ætl-
aði að strjúka snjó framan úr sér þá
flettist skinn af kinn hans. Þarna
keyrðu þeir fulla ferð í rúman sól-
arhring, upp í storminn, þar til
keðjurnar í ankerunum slitnuðu.
Sem betur ferð stóðu þeir Akra-
bræður þetta óveður af sér, ásamt
áhöfn og náðu í höfn eftir að verðið
hafði lægt.
Bræðurnir þrír frá Ökrum létu
ekki að sér hæða þegar kom að sjó-
mennsku og það er sjónarsviptir að
þeim. Þórður stóð í stafni fram til
enda og munu þeir sem hann
þekktu sakna hans.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
færi ég Marselíu, Herdísi og Jóa,
Ingu Jónu og Geir, Guðjóni og
Hrönn og börnum þeirra og barna-
börnum innilega samúð mína.
Bergþór Ólason.