Tíminn - 21.08.1970, Blaðsíða 6

: 6
TÍMINN
FÖSTUDAGUR 21. ágúst 1970.
Ethel Kennedy
tveim árum eftir dauða manns síns:
Það er hættulegt að
einangra sig í sorg
Fyrir tveim árum varð hún ekkja. Þá var ellefta barn
hennar ekki fætt. En Ethel Kennedy lét ekki hugfallast.
Hún hefur haldið sitt strik, ein og óstudd og hefur sann-
| að, að hún á fyllilega skilda þá virðingu, sem bandaríska
þjóðin sýnir henni.
Ethel Keniiedy er ein dáS-
asta kona Bandaríkjanna. Ekki
samt vegna auSlegðar sinnar,
eða af því að hún tilheyrir
Kennedy-fjölskyldunni, heldur
vegna þess, hvemlg hún hefur
borið sorg sína. Maður fær
ósjálfrátt samúð með konu, sem
ekki lætur hugfallast, en beit-
ir sér að því að ala upp börn
sín og lifa lífinu áfram, þótt
hún verði að gera það ein.
Nánir vinir Kennedy-fjöl-
skyldunnar halda því fram, a'ð
Ethel Kennedy hafi þegar orð-
ið fyrir svo mörgum áföllum í
lífinu, að þau hafi engin áhrif
á hana. Ekkert enuni geta brot-
ið hana niður hér eftir.
Fyrir fimmtán áram missti
hún foreldra sína í flugslysi.
Bróðir hennar fórst líka í flug-
slysi fyrir nokkrum árum og
eins og kunnugt er, var eigin-
maður henuar myrtur fyrir
tveim árum. Hún stóð ein uppi
með tlu börn og eitt ófætt.
Frú Kennedy býr með böm-
unum og þjónustuliði I 160 ára
gömlu húsi í Maclean í Virg-
iniu. Húsið er opið og vinalegt,
og það er enginn vandi að fá
að ræða við húsmóðurina. En
þeir, sem aðeins koma af ein-
skærri forvitni til að huýsast
í einkamál hennar, eru kurteis-
lega beðnir að fara. Nokkuð
kecnur alltaf af slíku fólki og
þess vegna hefur Ethel Kenne-
dy þurft að gera sínar ráð-
stafanir.
Eitt er þó, sem Ethel Kenne-
dy vill helzt ekki ræða um, en
það er tímabilið kringum
morð manns hennar. Hún hef-
ur gert allt til að gleyma því
og vonar, að fólk sé nógu til-
litssamt til að vera ekki að ýfa
það upp.
— Eg er alls ekkert hugrökk
kona, segir hún ákveðin á
svip. — Ég hef aðeins gert það,
sem ég mátti til og ég vonast
ekki til að verðá dáð fyrir það.
„Ég hef verið heppin"
Ethel Kennedy lítur ekki á
sjálfa sig sem neina hetju.
— Ég er líklega ekki eina
©kkjan í heiminum, sem á
stóra fjölskyldu! Það eru til
ótal margar, sem hafa það
miklu verr en ég, og mér finnst
ekki ástæða til að vekja sér-
lega athygli á mér. Ég er líka
svo heppin að eiga marga vini,
sem hafa stutt mig I vanda mín
um. En hversu margar ekkjur
eiga þess kost? Flestar þeirra
verða líklega að vera sterkar
og standa einar.
Stöku sinnum finnst mér ég
vera heppnasta konan í heimin-
um. Ég er ailtaf umkringd
fólki, sem þykir vænt um mlg
og virðir mig. f fyrstunni
streymdi það til mín. en ekki
til að votta mér samúð sína,
eða gráta. Vinir mínir vita
nefnilega, að slikt vil ég ekki.
Enn þoli ég illa að vera miant
á þennan hræðilega atburð og
ég vil ekki meðaumkun og
huggunarorð. Það sem gerðist
í júni fyrlr tveimur árum, vairð
veiti ég í hjarta mfnu og þar
verður það alltaf.
Ethel Kennedy hefur ekki
breytzt mikið á þessum tveim-
ur árum. Það eina, sem maður
tekur eftir ,er vottur af beiskju
í rödd hennar. sem annars er
skær og glaðleg. f augunum
er líka vottur af einhverju —
ef til vill sorg.
f desember 1008 fæddist eH
efta barn hennar með keisara-
skurði. Það var stúlfoa, sem
skírð var Itory Elísabeth Kat-
heriue. — Éð vildi gefa mikið
til, að maðurinn minn hefði
Fjölskyldan var það sem Ethel lifðl fyrlr, áður en sorgin dundi
yfir. Framvegis skipta börnin enn mestu máli fyrlr hana, en s»ti
Bobbys hefur enginn getað teklð.
Ethel með yngsta barnið, Rory, sem aldrei mun þekkja föður sinn.
Myndin er tekin fyrir rúmu ári.
fengið að sjá Iitlu dóttur okk-
ar. En ég ber ekkert hatur í
brjósti vegna þess, sem gerð-
ist. Það er ekki I eðli mínu, að
bera óvildarhrjg til annars
fólks.
Fnú Kennedy hlýtur að vera
ein önnum kafnasta móðir í
öllum Bandaríkjunum. Vinir
hennar halda því fram, a® hún
hafi blátt áfram ebki tíma til
að syrgja og að það hafi verið
henni bezta hjálpin.
Vinnan er bezta
meðalið
Þjónaliðið sér um hushaldið
og auk þess hefur frú Kennedy
einkaritara til að aðstoða sig
við allar þær bréfaskriftir,
sem húa stundar. Sjaldan er
nokkur af hinum fimm símum
í húsinu þögull lengur en
nokfcrar mínútur í einu. Mikið
af bréfum og fyrirspurnum
berst á hverjum degi jafcivel
þótt frú Kennedy lesi bréfin,
þegar hún hefur tíma, fcemst
hún ekki yfir að lesa allt sem
berst dag hvern. En þegar hún
fær bréf frá syrgjandi ekkj-
um ,sem eiga við vanda að
stríða, tekur hún þau alltaf að
sér persónulega. Hún lætur ekk
ert uppi um, hvað hún skrifar
þessum konum, en viðurkennir,
að helzt líti út fyrir, að fólk
haldi að hún eigi til leynilega
uppskrift að hamingjunni.
— Auðvitað get ég ekki gef
ið neina uppskrift. segir hún.
— Það eina, sem ég veit, til
að komast yfir sorg, er að
vinna. Maður má ekki leyfa
sér að lifa í fortíðinni, þvert
á móti verður maður að neyða
sig til að lifa nú og taka því
sem að höndum ber, ef ekki
sjálfs sín vegna. þá barnanna.
Einnig er miki.Vægt að sýna
börnuaum fram á, að dauðinn
er ekki endir alls. Maður á að
varðveita minninguna um
látna ástvini sína, en ekki
syrgja. Það er hættulegt að
einangra sig i sorg.
Dagamir hjá frú Kennedy
líða mestmegnis með því, að
hún umgengst börn sín, hiustar
á þau og leiðbeinir þeim. Aan
ars les hún mikið og heldur oft
smásamkvæmi fyrir vini sína.
Hún leikur tennis og fer á skiði
við tækifæri.
— Maður verður að gera eitt
hvað annað en bara sitja
heima, segir hún. Allt fólk þarf
á tilbreytingu að halda. Nýr
staður og nýtt fólk hjálpar
manni til að halda sorginni fyr
ir utan. Þrátt fyrir, að sorgin
hefur sett mörk á frú Kenae-
dy, er hún alltaf sú sama, líf-
lega konan. sem fær alia nær-
stadda til að slappa af og vera
blátt áfram.
Margir af vinum Ethel álíta.
að hún hljóti að vera mikil leik
kona. fyrst hún getur leynt fyr-
ir öllum heiminum. hvemig
henni líður innst inni.
— Ethel mislíkar. að fólk sé
samúðarfullt, segir ein af vin-
konum hennar. — Heimili
hennar er enn í dag, nákvæm-
lega eins Os það var. meðan
Bobby lifði. Hún vill ekki, að
nokkru sé breytt og hún lætrjr
aldrei nokkra manneskju finna,
að hún sjálf sé í þungu skapi.
En hún vill ekki hafa, að fólk
fari að tala um Bobby.
Önaur vinkona segir:
— Ethel er stórkostleg. Það
eina, sem ég hef tekið eftir, að
hafi breytzt við hana. er, að
hún talar af mun meiri áfcafa
um áhugamál Bobbys. Það lít-
ur út fyrir. að hún hafi meiri
áhuga á þessum málum nú, en
meðan Bobby lifði.
Ethel Kennedy er hreinasta
gullnáma af lífsþrótti. Það eru
allir sammála um, sem þekkja
hana. Og ef einhver vill endi-
lega tala um sorgaratburðinn,
er hægt að fá hana til að ræða
það róleg. — Ég var alin upp
við aga heima, segir hún----Og
ég el bömin mín eins upp.
Þar sem ekki er agi, ríkir
glundroði. Þegar þetta gerðist,
sagði ég við sjálfa mig: — Nú
áttu um tvo kosti að velja.
Annað hvort að gráta og grafa
þig í sorg , eða reyna að halda
áfram. Þú kemst þó ekfcert
áleiðis með sorgina eina. Þess
vegna valdi ég síðari kostinn
og ákvað að lifa áfram.
Ethel Kennedy er mjög trú-
uð og fer á hverjum morgni til
kaþólskrar messu. En hún reyn
ir aldrei að þvinga trú sinni
upp á aðra. Hún segir að trúin
hafi verið henai mikill styrk-
ur í sorg hennar. — Áður en
ég missti manninn minn, ein-
Framhald á bls. 10
Bobby og Ethel í sumarfríi me5 dótturina Kerry.
i
:í
i
, i
1 i
| i
1 i
I 'I
;)
;1 \
»
i
; ?
; f
; i
t
r
i
; t
r
i
% ;

iMf" *