Tíminn - 22.04.1971, Blaðsíða 2

18
TÍMINN
FIMMTUDAGUR 22. aprfl 1971
HEYHLEÐSLUVAGNAR
Bændur athugið!
KEMPER heyhleðsluvagnarnir skara framúr.
Stytztur hleðslutími og losunartími.
Hleðslutíminn er aðeins um 4 mínútur pr. tonn af þurrheyi.
BÆNDUR! Vinsamlegast lesið skýrslu Bútæknideildar.
Bændur!
KEMPER heyhleðsluvagnarnir koma með einföldum eða tvö-
földum hjöruliðum á drifskafti í vali kaupenda.
KEMPER heyhleðsluvagnarnir gefa því möguleika á að vinna
vel og örugglega við erfiðustu skilyrði.
Allir KEMPER vagnarnir eru afgreiddir þannig:
1. Vélræn lyfting á sópara, knúin frá vinnudrifi.
2. Stillanlegt beizli, þannig, að eftir gerð traktorsbeizlis má tengja vagn-
inn án breytinga á dráttarkrók, eða dráttarbita, eða þverbita þrítengis,
eða á dráttartengi ofan vinnudrifs (þýzkir traktorar).
3. Afturstæður sópari.
4. Á breiðasta fáanlegum öxli og stærstum hjólbörðum.
5. Handbók um notkun á íslenzku fylgir.
6. Stjórntæki vagns þannig staðsett að þeim má stýra úr ekilssæti.
7. Með sópara, sem ekki þarf að ganga við losun.
8. Losunarhraða má stjórna aftan frá (ekki þó á Diamant).
9. Með festingum fyrir hnífa.
10. Vartengsli á drifskafti sem rofnar við ofálag.
11. Stöðuhjól við beizli með sveifstilltri hæð.
12. Handhemill á hjólum.
Bændur!
KEMPER er sterkastur. KEMPER er til afgreiðslu strax
á mjög hagkvæmu verði og greiðslukjörum.
Athugið fímanlega með viðskipti við okkur beint eða viðskipta-
kaupfélag yðar.
SAMBAND
ÁRMÚLA 3
SlMI 38900
ÍSL. SAMVINNUFÉLAGA
VÉLADEILD
kvíði
hvorki
elli
EINAR EINARSSON
né féleysi"
Hann er bókavörður á
Heilsuhælinu í Hveragerði. Þar
sá ég hann fyrst og veitti því
eftirtekt, að hann fór höndum
um bækurnar á þann hátt, sem
þeir einir gera, er hafa notið
þess að eiga þær að vinum.
Hann er dökkur yfirlitum og
grannholda, hefur greinilega
aldrei dekrað við þá hugsun,
að hafa „mör og kjöt meira
en almennt gerist“.
Um aldur hans gat ég ekk-
ert ráðið, kom þó til hugar að
runnið hefði hann nær hálfrar
aldar skeið.
Hver er hann þá, þessi mað-
ur?
— Ég heiti Einar Einarsson,
er 68 ára gamall, fæddur að
Syðri-FIjótum í Meðallandi,
sonur Einars Einarssonar og
Eulaliu Einarsdóttur. Foreldr-
ar mínir voru þar húsfólk hjá
sæmdarhjónum og veit ég eng
in dæmi slíkrar húsmennsku.
f Meðallandinu var þá stund
uð korntekja, en þó meiri áð-
ur og á harðréttisárunum mun
kornskurðurinn hafa haldið líf
inu í Meðallendingum.
Ekki treysti ég mér til þess
að gera viðhlítandi grein fyrir
því, hvernig kornið var unnið
til matar, en úr því voru bök-
uð brauð, sem voru góður mat
ur og sveik engan hvað nær-
ingargildi snerti. Fengi maður
vænan hleif að morgni, þurfti
ekki að óttast sult daginn
þann. Líklega hef ég naumast
verið jafn duglegur við korn-
skurðinn og við að eta brauðið,
en þó lærði ég að binda korn
það vel, að seinna, þegar ég
um t£ma vann á búgarði í Dan
mörku, var ég í því efni eng-
inn eftirbátur hinna innfæddu
og undruðust þeir mjög, að
maður, sem ekki var uppalinn
í kornræktarlandi skyldi
kunna á þessu jafngóð skil.
Lífsbjargarvegir Meðallend
inga voru því nær eingöngu
landbúnaður, einkum sauðfjár-
rækt, höfðu fjárflestu bændur,
að ée ætla, frá fjögur til sex
hundruð fjár. Ungir menn, eða
þeir sem lausir voru, fóru þó
alltaf á vetrarvertíð, sumir
höfðu kindur á fóðrun hjá
bændunum og unnu fyrir þeim
á sumrin og alla tíma árs aðra
en vertíðina, hana höfðu þeir
fría.
Þegar ég var sextán ára fór
ég upp í Landbrot og var þar
eitt sumar hjá systur minni,
sem bjó í Ásgarði. Frá henni
fór ég svo til Eiríks Þorsteins-
sonar í Efri-Vík í sömu sveit
og var hjá honum í fimm ár.
Eftir það kallaðist ég lausa-
maður en átti þó heima fyrir
austan fram til ársins 1932.
Árið 1933 fór ég svo út til
Svíþjóðar og ferðaðist þar um
en var svo í lýðskóla í Dan-
mörku um tíma.
Eftir að ég fluttist að aust-
an átti ég svo heima í Reykja-
vík fram til ársins 1953. Þar
vann ég sjö ár á búi Gísla
heitins silfursmiðs, önnur sjö
ár við vitabyggingar úti á
landi, þess á milli fékkst ég
við múrverk og get raunar
sagt, að það hafi verið aðalat-
vinna mín í þrjátíu ár.
Á veturna gerði ég talsvert
að tréskurði, en við hann hafði
ég föndrað frá því ég var átta
ára gamall. Faðir minn var
leturgrafari og kunni öll hugs-
anleg stafróf og rúnir. Ég skar
prjónastokka, nálhús, hillur og
ýmislegt fleira, sem fólk vildi
eiga eða taldi gagnlegt, sér-
staklega eftir að ég fluttist til
Grímseyjar.
Ástæðan til þess að ég fór
þangað var sú, að lítil atvinna
var hér syðra og ég þekkti
fólk, sem þar var búsett. í
Grímsey var nóg fyrir mig að
gera, ýmiss konar bygginga-
vinna og lagfæringar. Þar voru
líka, á þeim tíma, mikið minni
útgjöld, enda þótt það breytt-
ist síðar.
Ég kunni ágætlega við mig,
enda þótt þarna væri gagn-
ólíkt, þeim lífsháttum sem ég
var alinn upp við cða hafði áð-
ur kynnzt. Fólkið var ekki í