Tíminn - 13.01.1973, Síða 4

4
TÍMINN
Laugardagur 1S. janúar 1973
■

Hvernig líta fyrirsæturnar
út?
Auglýsingar eru margvislegar.
Ef aulýst eru fegrunarmeðöl er
stundum ekki nauðsynlegt að
sýna nema augu eða munn,
jafnvel aðeins neglur og i öðrum
tilfellum eru sýndir aðrir
likamshlutar, til dæmis sést
naflinn og maginn allur, ef
auglýstar eru nærbuxnableðlar
eins og hér sést. Hér sjáið þið
mynd af maga, sem er mjög
eftirsóttur i auglýsingar i Eng-
landi, en það er ekki bara magi
þessarar stúlku, sem er
allsæmilegur útlits, heldur lika
stúlkan sjálf, eins og sést á
myndinni með maganum. Svo
er það önnur stúlka, sem hefur
augu, sem engu likjast. Hún
heitir Hoima Macdonald, og er
falleg þótt meira sjáist af henni
en augun. Sú með magann góða
heitir Helen Jones. Fran
Fullenwider er einnig ljós-
myndafyrirsæta, en hverjum
gæti dottið það i hug,sem veit að
hún er um tvö hundruö pund. En
hún er mjög gagnleg fyrir
auglýsendur, sem vilja auglýsa
megrunarlyf alls konar. Hver
vill ekki losna við aukakiló
svona annað slagið. Fyrirsætan
Shirley Anne er þekktust fyrir
íæturna, og llklega hafa það
verið tærnar á henni sem þið
sáuö i siðustu auglýsingu um
fótsnyrtivörur. Peter Torquel
hefur unnið sem ljósmynda-
fyrirsæta i átta ár. Það sem
Ijósmyndararnir sækjast aðal-
lega eftir að mynda eru hendur
hans, ekki af þvi að þær séu
neitt sérstaklega fallegar,
heldur aðallega vegna þess að
hann getur haldið þeim ótrúlega
kyrrum. Peter segir: Þegar
verið er að taka nákvæma nær-
mynd af hendi er nauðsynlegt
að hún sé algjörlega hreyfingar-
laus. Ég get haldið höndunum
kyrrum mjög lengi. En Peter
verður að gæta handa sinna vel.
Ef nögl brotnar, eða hann rispar
sig getur það kostað hann hálfs
mánaðar atvinnuleysi, þvi hver
vill mynda brotna nögl, eða
rispað handarbak. Það er þó
ekki nauðsynlegt að allar fyrir-
sætur séu fallegar, þvi margt
þarfaðsjást í auglýsingum. Til'
dæmis er til fyrirtæki i Eng-
landi, sem hefur yfir að ráða
ljóítum fyrirsætum, og nefnist
það Ugly Agency, eða Ljóta
miðlunarstofan. Þar geta
auglýsendur náð sambandi við
fólk með ljótar hendur,
skemmdartennur; mismunandi
óaðlaðándi fótleggi og ökla, svo
nokkuð sé nefnt. Hjá þessu
fyrirtæki er til dæmis kona með
svo ijótar og illar farnar
hendur, að auglýsendur, sem
vilja auglýsa alls konar gigtar-
lyf verða að biða léngi til
að geta fengið hana i vinnu hjá
sér.
☆
Viltu veðja
Það var komið að lokum
tizkusýningarinnar, þegar ein
sýningardaman, Marilyn að
nafni, steig fram og tók af sér
ljósu hárkolluna sina.
Þarna fyrir framan áhorfend-
ur i West Cornforth stóð kennari
nokkur að nafni David Mc-
Kenzie 25 ára að aldri. Hann
lýsti þvi yfir, að hann hefði gert
þetta, vegna þess að kona hans
hafði veðjað um hann yrði upp-
götvaður áður en til alvörunnar
kæmi.
Fólk gerir fáránlegustu hluti
fyrir veðmál.
Anthony Breslin labbaði niður
hina fjölförnu Grafton Street i
Dublin, iklæddur heiðbláum
náttfötum og á leiðinni reykti
hann sigarettu.
Læknastúdentinn John Bland
i Cambridge kastaði lyklakipp-
unni sinni i Cam ána.
Siðan fór hann úr jakka og
buxum og stakk sér eftir kipp-
unni. Vinur hans sá hann klifra
upp úr ánni og kallaði: ,,Ég skal
veðja að þú þorir ekki að hlaupa
kringum haskólann eins og þú
litur út núna.”
— John tók hann á orðinu og
vann.
Gamanleikarinn Fred Barnes
tók einu sinni þátt i veðmáli sem
fól það i sér að hann varð að
standa úti á Trafalgar Square
með bréfabakka með eins punds
seðlum i og bjóða þá til sölu fyr-
ir tvö pund. Til að vinna þurfti
hann að selja vissan fjölda á
einum klukkutima. Hann seldi
aðeins einn og tapaði þvi veð-
málinu. Þennan eina keypti
maður, sem fannst þetta mjög
gott bragð.
Einn maður hefur lent i fang-
elsi fyrir veðmál.
Walter Hastings, Bandarfkja-
maður, sem fluttist til Englands
árið 1860. Veðjaði við Cecil að
hann skyldi dvelja á bak við lás
og slá fyrir 1000 pund. Lá-
varðurinn tók veðmálinu og
Hastings dvaldi tiu ár i stofu-
fangelsi á heimili hans. Hasting
las og skrifaði en talaði aldrei
við nokkurn mann öll tiu árin.
Þegar hann losnaði fór hann
þegar til Ameriku með veðféð,
en dó fjórum dögum eftir að
þangað var komið.
Þá voru endalok James
Camphells, 19 ára gamals Breta
slysaleg:
Maður nokkur bauð honum
eitt pund ef hann vildi stökkva
út af svölunum á ibúð hans á
fjórðu hæð. Camphell stökk og
var látinn, þegar að var komið.
☆
Þoka veldur stormi
Fjöldi manns slasast og jafn-
vel ferst i umferðarslysum af
völdum þoku.
óteljandi ráð hafa verið reynd
gegn þessari hættu. Nýlega
gerðu bandariskir visindamenn
tilraunir til að „sópa” þokunni
af þjóðvegum landsins.
Stórir spaðar i likingu við
vindmyllur voru settir upp við
þjóðvegina með reglulegu milli-
bili og þeir látnir snúast i þvi
skyni að feykja þokunni i burtu.
Árangur varð þó takmarkað-
ur og hættulegir þokublettir
voru á milli spaðanna.
' Um árabil var gamalt ráð úr
heimstyrjöldinni siðari notað á
bandariskum flugvöllum —
kveikt var i bensini við flug-
brautirnar.
Þetta dugði til að þurrka and-
rúmsloftið og létta þokunni.
En mikill kostnaður og meng-
un kollvarpaði hugmyndinni.
☆
Til umhugsunar
fyrir næstu jól
Hversvegna ætti ég ekki að
bæta einhverjum einum á jóla-
gjafalistann? hugsaði maður
nokkur i Newport i Englandi.
Hvi ekki að gleðja einhvern,
sem raunverulega þarf á hiálp
að halda?
Þegar þú ferð til innkaupa,
skaltu eyða þvi, sem þú mátt vel
við, i smádósir af ávöxtum,
súpum, kjöti o.fl. þ.h. gerir hann
að tillögu sinni. Þessu skaltu svo
pakka inn i jólapappir og senda
einhverjum einstæðingi sem
veitir ekki af einhverri lifsgleði,
eða einhverjum fátæklingi, sem
ekki hefur ráð á hátiðahaldi að
öðrum kosti.
Þegar Bandarikjamenn vorú að
gera kjarnorkutilraunir i
Nevadaauðninni fyrir nokkrum
árum, var Indiánahöfðingi einn á
veiðum ásamt nokkrum striðs-
mönnum. Veiðinvar slæm og þeir
sendu reykskeyti heim um það.
Þegar þeir höfðu sent skeytið,
birtist skyndilega óskaplegur
mökkur handan fjallanna i sömu
átt.
— Almáttugur, varð
höfðingjanum að orði — Það
verður ekki notalegt að koma
heim til hennar i kvöld.
tslendingurinn: — Hvers vegna
hafið þið sjávarútvegsmálaráðu-
neyti i Sviss, þegar þið hafið
engan sjó?
Svisslendingurinn: — Hvers
vegna hafið þið fjármálaráðu-
neyti á Islandi?
Jörgen var danskur og flutti til
Kanada, þar sem hann gerðist
skógarhöggsmaður, svona i
litlum mæli, sagaði niður brenni,
eins og hann hafði gert heima i
Danmörku um árabil. Hann gat
sagað tvö vagnhlöss á dag og
gerði lengi vel, eða þangað til
sögin varð ónýt. Þá fór hann til
bæjarins og kaupmaðurinn fékk
hann til að kaupa rafmagnssög,
sem hann gæti sagað með fjögur
hlöss á dag. Jörgen fór, en kom
aftureftir nokkra daga og kvaðst
ekki geta sagað nema eitt hlass á
dag. Sögin var smurð, en allt sat
við það sama. Þá fór kaup-
maðurinn með út i skóginn, til að
sjá, hvað ylli. Þegar hann setti
sögina i gang, hrökk Jörgen við
og hrópaði: — Hvaða bansettur
hávaði er þetta?
DÆMALAUSI ,ar*1 Þi