Mánudagsblaðið - 13.10.1969, Blaðsíða 5

Mánudagur 13. október 1969
Mánudagsblaðið
5
MYSTICUS:
Merkileg uppgötvun
Margir eru að segja, að það hljóti
að vera ákaflega gaman að vera
náttúrufræðingur á íslandi. Landið
sé svo einstakt í sinni röð og stór-
merkilegt frá náttúrufræðilegu sjón
armiði. ísland sé Gósenland nátt-
úrufræðinga, þar sem undur og
stórmerki náttúrunnar sé að finna
á hverju strái. En því miður, mín
reynsla er sú, að raunveruleikinn sé
ekki svona glæsilegur. En á því
varaði ég mig ekki, þegar ég var
nýbakaður stúdent. Þá var það
minn draumur að verða náttúru-
fræðingur, og ég sá framtíðina fyr-
ir mér í rósrauðum skýjaborgum.
Mín mundi bíða frægð og frami á
sviði náttúruvísindanna, kannski
heimsfrægð. Eg fór að stúdera nátt-
úrufræði við háskóla í Englandi,
og ég klöngraðist sæmilega gegn-
um námið. Eg lagði aðaláherzluna
á dýrafræði. Svo kom ég heim með
þokkalega góðu prófi og bjóst nú
til starfa á ættjörðinni. Eg var
bjartsýnn og hélt, að ég fengi hér
konar vísindastarfa. En vonbrigðin
heima ákjósanleg skilyrði til alls
urðu mikil og sár. Eg fékk ekkert
að gera annað en að kenna við
gagnfræðaskóla óþekkum og áhuga
lausum krakkagrislingum, er höfðu
ekki hinn minnsta áhuga á dýrum
eða plöntum. Þau voru meira að
segja svo respektlaus gagnvart dýra-
fræðinni, þessari merkilegu fræði-
grein, að þau kölluðu hana bara
kvikindafræði. Nei, kennsla í gagn-
fræðaskóla átti ekki við mig, ég
þótti víst lélegur kennari og var
einskis virtur af nemendunum. Eg
var eins og taugahrúga á vorin eftir
kennsluna á veturna. Og á sumrin
fékk ég ekki annað að gera en að
fylgja útlendum vísindamönnum
um landið, og sumir þeirra umgeng
ust mig eins og snattara eða snún-
ingastrák. Úr mínum vísindaafrek-
um varð ekki neitt, á því sviði rudd
ust aðrir fram fyrir mig, menn sem
kunnu að koma ár sinni fyrir borð
og auglýsa sig. Eg hef aldrei haft
lag á því. Satt að segja var mér farið
að finnast Iífið svo grátt og leiðin-
legt, að það væri varla þess virði
að lifa því. Og ég var að gefa upp
alla von um, að nokkurn tíma
mundi úr rætast. Eg mundi alltaf
verða gleymdur og grafinn, auð-
virðileg og fyrirlitin kennarablók
og ekkert annað.
Það var í fyrrasumar, að ég
skrapp á jeppaskrjóðnum mínum
upp að Reynisvatni, sem er hérna
rétt fyrir utan bæinn eða þó líklega
í sjálfu bæjarlandinu. Eg hafði far-
ið þangað nokkrum sinnum til að
athuga flugur og lirfur, sem halda
sig við vatnið. Þarna er talsvert
mikill sefgróður og nóg af pöddum.
Veðrið var gott, og í kvöldkyrrð-
inni fannst mér ég allt í einu heyra
eitthvert liljóð, sem kom mér fram-
andi fyrir eyru á þessum stað. Eg
stóð grafkyrr og hlustaði betur eftir
þessu. Þetta var krakk-krakk-hljóð,
jú, það var ekki um að villast, að
það var hljóð í froski, ég hafði svo
margoft heyrt þetta hljóð, þegar ég
var erlendis. En hvernig gat þetta
verið? Alir vita, að engir froskar
eru til á íslandi. Það hlaut að vera
eitthvað annað, sem olli þessu
hljóði — eða hvað? Nú heyrðist
það aftur svo greinilega á ýmsum
stöðum í sefinu. Eg renndi augun-
um yfir sefbreiðuna. Og jú, þarna
sat lítill froskur — brún- og græn-
flekkóttur, á einhverjum vatnajurt-
um. Og bráðlega kom ég auga á
annan syndandi innan um sefið.
Áður en lauk var ég búinn að telja
níu froska, sem ég hafði séð auk
margra annarra, sem ég hafði heyrt
til innan úr sefinu. Þetta voru svei
mér tíðindi til næsta bæjar —
froskar fundnir á íslandi. Og ég var
staðráðin í því að láta engan stela
frá mér frægðinni af þessari merki-
legu uppgötvun. Eg ók í skyndi í
bæinn og fór rakleitt upp á rit-
stjórnir dagblaðanna og sagði tíð-
indin. Eg held, að sumir blaðamann
anna hafi í fyrstu haldið, að ég væri
að gabba þá, þó að þetta væri ekki
fyrsti apríl. En allir trúðu þeir mér
að lokum, þeir sáu, að náttúrufræð-
ingur gat ekki verið með svoleiðis
kjánaskap. Og fréttin kom í öllum
blöðunum daginn eftir, í sumum
þeirra með stórum fyrirsögnum.
„Froskar fundnir á íslandi". „Sölvi
Aðalsteinsson náttúrufræðingur
finnur froska í Reynisvatni" og þar
fram eftir götunum. Daginn eftir
fór ég með hóp af blaðamönnum
og blaðaljósmyndurum upp eftir.
Við vorum ekki lengi að finna
nokkra froska, og það voru teknar
margar myndir bæði af mér og
froskunum. Um kvöldið kom ég
fram í sjónvarpinu og hafði þá tvo
af froskunum meðferðis. Froskarnir
höfðu á svipstundu gert mig að
þjóðfrægum manni. Og marga
næstu daga var næstum óslitin bíla-
röð upp að Reynisvatni, fólkið fór
þúsundum saman að sjá þessi merki
Iegu kvikindi, sem reyndust þá vera
til á íslandi eftir allt saman, þó að
allar kennslubækur í náttúrufræði
hefðu alltaf þvertekið fyrir það. Að
vísu voru ekki allir jafnhrifnir af
þessu. Það er kritur, öfund og af-
brýðisemi milli náttúrufræðinga
innbyrðis eins og reyndar í öllum
slíkum hópum hér á íslandi. Sumir
hinna eldri kollega voru ekkert
glaðir af því að sjá mig sóla mig
í frægðarljómanum. Einhverjir
þeirra fóru að skrifa einhverjar at-
hugasemdir í blöðin, fýldir og geð-
vondir. Þeir voru að gefa í skyn,
að þetta gæti ekki verið allt með
felldu. Það væri óhugsandi að frosk
ar hefðu alltaf verið þarna án þess
að neinn hefði veitt þeim athygli
fyrr en þetta. Og þeir vörpuðu fram
þeirri spurningu, hvernig á því
stæði, að þeir væru þá ekki í fleiri
Framhald á 6. síðu.
BRIDGESTON
,'Ekki er ráS nema i íima sé tekiS"
Veturinn er skammt
framundan
það er því rétti tíminn
að kaupa
BRIDGESTONE
SNJÓDEKKIN
Á BRI DGESTON E snjódekkjum
KOMIZT ÞÉR LENGST - VETUR, SUMAR, VOR OG HAUST
Fóst h|á helztu
hiólbarðaverkstœðum
landsins

Q
UMBOÐS- & HEILDVERZLUN
með eða án
®KRUPP
snjónagla
v