Mánudagsblaðið - 13.10.1969, Blaðsíða 7

Mánudagur 13. október 1969
Manudagsblaðið
7
ATVINNULÝÐRÆÐI
Framhald aí 8. síðu.
„afnám eða lækkun tolla" á þeim
sjálfum. T.d. ábending um að sann-
gjarnt væri að Blindravinafélag
íslands og Samband íslenzkra
Berklasjúklinga tækju góðfúslega
að sér að borga fyrir þá Iögboðin
aðflutningsgj öld í sameiningu.
(Sjálfsagt er þó að geta þess hér,
þó að ekki sé nema innan sviga, að
a.m.k. einn hópur sérhagsmuna-
manna hefir gert sér þess grein, að
einhverjir hljóta að verða að greiða
gjöld þau, sem þeir kynnu að geta
smeygt sér undan að borga sjálfir.
Það eru framleiðendur glæparita og
klámbóka. Þeir benda á, að „Anders
And & Co.", „Hjemmet" og „Alt
for Damerne", o. s. frv., séu tilval-
inn viðlagatekjustofn, og þó að
slíkri siðabót séu a.m.k einn al-
þjóðasamningur, auk nokkurra al-
þjóðasamþykkta og viðtekinna
venja í alþjóðaviðskiptum, til fyrir-
stöðu, þá megi auðveldlega blása á
það. Því að, spyrja þeir, erum við
ekki sjálfstætt ríki — eða hvað?).
Og engum dettur vitanlega í hug
að vænta yfirlýsinga um að viðkom-
andi sérhagsmunahópur hugsi sér
að draga úr bruðli og óhófi, eins og
t.d. að útgerðarmenn á Suðurnesj-
um kæmu til höfuðstaðarin í áætl-
unarbílum, en ekki endilega í
Mercedes Benz eða CadiIIac til þess
að taka við'styrkjunum og uppbór-
unum sínum, að Flóabændur útveg-
uðu sér yfirbreiðslur yfir sláttuvél-
arnar sínar í mestu stórrigningun-
um, eða iðnrekendur Iétu sér nægja
að heimsækja St. Pauli vor og haust
í stað mánaðarlega.
Ennfremur hefir verkalýðseigend
um láðst að gera uppskátt, hversu
mikið „mannsæmandi lífskjör"
kosta á verkamann á ári, talið í
krónum, og hversu háan hundraðs-
hluta af brúttó-tekjum fyrirtækis-
ins þeir telja „réttlátan" til handa
hverju einstöku atkvæði sínu. At-
vinnurekendum hefir ekki heldur
hugkvæmzt að spyrja — nema
hógværð þeirra og nærgætni í sam
skiptum við „vinnustéttirnar" hafi
boðið þeim að fara að öllu með
venjulegri „lagni".
BAUL BÚKOLLU
„20. öldin leiðir í Ijós há-
mark vanþekkingar og van-
hæfni flokkabroddanna og
pólitíkusanna. Þeir vita ekk-
ert um vald og rétt, og lesa
skilningslaust eitthvað um
ríkisvald út úr stjórnarskrán
um sínum. Þeir vita ekkert
um eðli valdsins og lærðu
ekkert af fordæmi mæðra
sinna, sem þvoðu bleyjurn-
ar þeirra og héldu lífinu í
þeim í krafti valds, er þær
höfðu öðlazt fyrri þrotlausa
fórnarlund í þjónustu lífs-
ins. Og þó að maður segi
þeim það þrisvar sinnum,
eins og Mefistofeles mælti
með — þeir skilja það ekki,
heldur ímynda sér, þegar
bezt lætur, að valdið
streymi úr þjóðinni eins og
mjólk úr kú, og að ekki þurfi
um annað að hugsa en að
láta eins mikið og mögulegt
er, renna í ríkiskassann og
eigin vasa, unz kýrin segir
mú-huú á nokkurra ára
fresti.“
— Dr. Edmund Marhefka: DIE
HERREN DIESER WELT
UND DAS PROBLEM DER
MACHT (Maximilian-Druck
und Verlag; Berlín 1958, bls.
380.
Þau örfáu dæmi, sem hér að
framan hafa verið nefnd, um það
hugsunarlausa amstur og tilgangs-
lausa puð, er sett hafa svip sinn á
opinbert líf með hvað ömurlegust-
tun hætti, hafa átt rætur sínar að
miklu Ieyti til þeirrar staðreyndar
að rekja, að „stjórnmálamönnun-
tun" hefir tekizt að æra almenning
í glórulausum hugtakaruglingi.
Þeim hefir reynzt einkar auðvelt að
svipta hann næstum því öllum
möguleikum til þess að gera sér
grein fyrir grundvallarmerkingum
flestra algengustu orða og hug-
mynda, sem að einhverju leyti
snerta þjóðfélagsmál eða stjórnmál
eða stjórnmálasiðgæði. Hér er fjas-
að og blaðrað um alla skapaða hluti,
og möglað yfir smáu og stóru, án
þess að nokkur geri sér það ómak
að hugleiða, að orð og hugtök hafa
merkingu, eða hvað þau þýða, og
að notkun þeirra fylgir ábyrgð. Sú
ábyrgð er fyrst og fremst fólgin í
því, að áheyrandi eða viðmælandi
geti fyrirhafnarlítið vitað, hvað við
er átt. Fólk talar um stjórnmál og
á þá oftast við þann skipulagða
ránsskap, sem fer fram að frum-
kvæði þings og ráðuneyta. Menn
nefna ríkið og eiga þá við það, sem
svíður okkur dags daglega í augum:
bílsjúkt betlilýðveldi, stofnað fyrir
náð tveggja setuliða, sem höfðu
bannað slíka „sjálfstæðisbaráttu"
tveimur árum áður, og er haldið
uppi eins og í háðungarskyni. Hér
er talað um utanríkisþjónustu og
átt við langsoltna bitlingasnata, sem
flokkarnir senda á negrasamkom-
ur í glerhúsinu á Manhattan.
Menntamál kalla menn það, sem
dr. Gylfi spjallar við gagnfræða-
skóla-stúlkur og -pilta í káetu sinni
eða reyksal um borð í skemmti-
ferðaskipi eða í flugstöð, þegar
hann hefir hér stutta viðdvöl. Það
kalla menn efnahagsmál, þegar dr.
Bjarni útbýtir milljónahundruðum
til íbúðabygginga að boði verka-
lýðshreyfingarinnar — til fólks,
sem hvorki getur né ætlar sér að
endurgreiða, nema því hafi áður
tekizt að naga verðgildi gjaldmið-
ilsins ennþá nær rótum, en orðið
er, með loftkastalakenndum óska-
listum um „mannsæmandi líf". Þeg
ar Vestmannaeyingar, sem m.a. hafa
unnið það þrekvirki að láta bíla-
mergð sína (þeir eiga rösklega 700
bílaleikföng) tolla á skerinu, fyllast
ómótstæðilegri löngun til þess að
sýna venzlafólki sínu í Reykjavík,
hvað þeir eigi breiða og gljáandi
bíla, þá heimtar þingskörungur
þeirra þegar í stað 100 milljónir
króna (eins og krónan var fyrir tvö
síðustu gengishrun) til kaupa á
töfrasnekkju til að flytja gersem-
arnar fram og aftur á milli lands
og eyja, þá nefna kjósendur þessa
hvimleiðu heilakveisu samgöngu-
mál!
BLÓMLEGUR ORÐAGARÐUR
En listinn er hvergi nærri tæmd-
ur. Góð og gild orð, sem hafa gegnt
hlutverki sínu með prýði um alda-
raðir, og allir skilja, eru skyndilega
talin ónothæf, merkingu þeirra
ýmist snúið við eða þau látin þoka
fyrir málnjóla, sem gæti vel verið
eins konar hálfkínverska. „Stjórn-
málamönnum" er meinilla við orð
eins og sparnaður — og mætir það
víst skilnigni flestra —, „hagræð-
ing" skal það heita, og kemur í
sumum samböndum í staðinn fyrir
verkvit. Hér áður og fyrrum var
talað um framfmrslusveit, fram-
fcersluhérað. Nú er fleirtölumynd
þessara orða táknuð með eintölu-
orðinu„velferðarríki". Sveitarómagi
eða styrkþegi var ekki heldur með
öllu óþekkt í annálum. Nýtízkuaf-
brigði þessara fyrirbæra eru „bóta-
þegar", og oft gjaldþrotafen, sem
Seðlabanki íslands eða undirdeildir
hans moka peningum í. Afkomu-
hagsýni eða rekstnrsfyrirhyggja eru
ekki nógu þjál og falla ekki að
Keynesisma marxistiskra banka-
stjóra; við segjum bara „fram-
leiðni". Lauslætisdrósir, götumellur,
ber manni að titla með viðeigandi
virðingu og kalla „ógiftar mæður".
Kaupgreiðslukúgun, þ.e. sú borgun,
sem vinnuþegi neyðir vinnuveit-
anda sinn til þess að greiða sér
fram yfir samningsbundið kaup,
vilja Iærisveinar Keynes láta kalla
„launaskrið". Vinnusvik heita
„hlunnindi" og fófletting „uppmæl-
ingataxti".
Fyrir því hefir aðeins verið vak-
in athygli á þessu hér og nú, að til-
gangurinn með þess háttar hunda-
kúnstum er ekki sá, að „stjórnmála-
mennirnir" vilji sýna neinn brenn-
andi áhuga fyrir að auðga eða fegra
tunguna. Oðru nær. Þarna er um
þaulhugsaðar samsæristilraunir
gegn heilbrigðri dómgreind að
ræða, gerðar í því skyni að prakka
ákveðnum viðhorfum inn á granda-
laust fólk; í þeim megintilgangi að
dylja eigin fjáröflunarsmugur.
ALÞINGI ER ATHVARF
Þ%$Q£!
Hagsmunasamtök „stjórnmála-
manna" okkar, Alþingi, eru nú að
hefja „störf". Mér dettur ekki í hug
að halda því fram, að þeir menn,
sem þar hafa undanfarið og munu
ennþá halda áfram að kroppa í sarp
inn, séu fávísari, ógreindari eða
illviljaðri en við hin, sem teljui*
okkur, visulega með vafasömum
rétti, hafa ráð á að líta niður á þá,
og vorkennmn með fullum rétti,
ölluin þeim, eldri en 12 ára, er lang
ar til þess að gerast meðlimir í fé-
laginu. Eg er þvert á móti þeirrar
skoðunar, að þarna sé til sýnis á-
kaflega fullkomið meðalúrták þjóð-
ar, sem sættir sig við, að orð, hug-
tök og hugmyndir þurfi ekki að
tákna neitt frávikalaust eða ótví-
rætt, þegar ætlunin er að koma ein-
hverri hugsun, ef um slíkt fágæti er
að ræða, til skila, lausri við vífi-
lengjur og undanbrögð.
Og mér er að Iokum spurn:
Hver vill ekki geipikaup fyr-
ir litla eða enga vinnu?
Hver vill ekki annast „fyrir-
greiðslur", þegar „fyrirgreiðsl-
una“ er hægt að inna af hönd-
um á kostnað annarra, og „fyr-
irgreiðslan11 gefur margfaldan
arð í eigin vasa?
Hver hefir ekki gaman af
veizluhöldum og skemmti-
ferðalögum?
Hver myndi telja eftir sér að
rétta upp höndina gegn hæfi-
legri greiðslu?
Hver neitar að hneigja sig
fyrir erlendum tignarmönnum?
Hver neitar því, að hags-
munir séu hugsjónum æðri?
J. Þ. Á.
600 kr.
Fíat-Fíat, ný, ódýr þjónusta
Komið með Fíat-bílana í skoðun fyrir veturinn. Allt þetta gerum við fyrir kr. 600, og söluskattur innifalinn.
1. Athugaður og mældur raf- geymir. 8. Kveikjulok athugað.
9. Allt kveikjukerfið
2. Hreinsaðir rafgeymapólar og rakavarið.
smurðir. 10. Stilltur blöndungur.
3. ÞrýstiprufaS vatnskerfi bifreiðarinnar. 11. Loftsigti athugað og loft- hreinsari stilltur á vetur.
4. Viftureim athuguð. 5. Kerti yfirfarin (skipt um ef þurfa þykir). 6. Platinur athugaðar (skipt um ef þurfa þykir). 7. Innsog bifreiðarinnar 12. Hreinsuð bensíndæla. 13. Kúpling stillt. 14. Bremsur athugaðar. 15. Ljósaútbúnaður athugaður.
16. Mældur frostlögur.
athugað. 17. Stillt kveikja.
FÍAT-einkaumboð á fslandi.
DAVÍÐ SIGURÐSSON HF.
Verkstæðisþjónustan, sími 31240.
MV----
13
tegundir sýningarvéla
fyrirliggjandi
Hálf- eða alsjálfvirkar
VERÐ FRÁ KR. 2.200.00 (MEÐ TÖSKU OG PERU).
TÝU Hf. Austurstræti 20