Mánudagsblaðið - 22.02.1971, Blaðsíða 2

2
Mánudagsblaðið
ÚR SÖGU LANDS OG LÝÐS
Niðursetukerl-
ingin
Það var einu sinni kerling á bæ;
hún var þar niðurseta. Var hún svo
óánægð með þennan samastað, að
hún gat ekki annað en verið að
útmála það með sjálfri sér, hvað
vondur hann væri. Eitt kvöld ber
svo til, að kerling er ein í bænum,
en allt fólk úti að gegna skeþnum.
Þetta var um vetrartíð, og var frost
mikið. Þegar nú kerling er að
mögla með 'sjálfri sér, kemur til
hennar maður mikill vexti. „Mikið
áttu bágt, kerlingar-tetur," segir
hann. „Það verður ekki sagt frá því,
eins og það er," segir hún, „hér eru
allir vondir við mig, ég fæ lítið og
vont að éta, mér er alltaf kalt, og
alltaf er ég lasin," segir kerling.
„Þetta er ljótt að heyra," segir
komumaður, „og vildi ég geta bætt
úr mæðu þinni. Ég vil nú bjóða
þér að fara til mín," segir hann,
„því ég aumkast yfir þig, en óvíða
muntu fá betri samastað en þann,
sem hjá mér er, ef þú vilt til mín
fara." „Mikill ágætismaður ertu,"
segir kerling; „ég vil fegin fara til
þín, en ég á svo bágt, að ég get
ekkert gengið." „Það gjörir ekkert,"
segir hann, „því það er hægt að
halda á þér á bakinu." „Mikill
dánumaður er þetta," segir hún,
„og mikill kraftamaður má hann
vera, en svo er mál með vexti,"
bætir hún við, „að ég get ekkert
farið nema því aðeins, að ég hafi
með mér koppinn minn, hann má
ég ekki missa/ „Það er nú hægast,"
segir hann, „að halda á honum í
hendinni.' Það verður svo úr, að
komumaður laumást úr bænum,
svo enginn veit, með kerlingu á
bakinu og koppinn í hendinni.
Hann gengur vel og lengi; kuldi
var mikill, og spyr nú kerling,
hvort hann sé nú ekki seiin kom-
inn heim. „Nú er ég senn köm-
inn," segir hann. Enn þá gengur
hann langan veg yfir holt og hæðir,
og spyr kerling hann í annað sinn,
hvort hann sé ekki senn kominn
heim. „Mjög er nú stutt eftir,!!
segir hann. Nú kólnar kerlingu,
svo hún sér ei annað fyrir en að
hún muni deyja úr kulda, kallar
hárri röddu og biður guð að bjarga
sér úr þessum kvölum. En í því
hún mælti þessi orð, sér hún, að
jörðin opnast og að maðurinn, sem
bar hana, sekkur þar í jörð niður,
en hún situr á þessum ógurlega
gjáarbarmi og sér hann sökkva með
koppinn í hendinni. Þá kallar hún
upp og mælti: „Og bölvaður, og
fór með koppinn minn!“! Það er
sagt, að kerling kæmist til bæjar,
er þar var skammt frá, og segði þar
frá óförum sínum.
,,Farðu norður
og niður“
Til þess er sú saga, að einhverju
sinni sem oftar reri maður fyrir
norðan, en þegar hann ætlaði í
land, kofn 'vindur á móti honum
sunnan, og rak hann undan landi,
æ lengra og lengra, svo hann hélt,
að sig mundi reka út í hafsauga;
og fór honum ekki að verða um
sel, því einlægt dimmdi og dimmdi
sem hann rak lengra, og loksins sá
varla út úr augunum fyrir þoku
og sorta. Loksins bar hann að landi,
festi bátinn og gekk á land, en
þegar hann greip höndum í fjör-
una, því ekkert sá hann, þá var
mölin tóm aska og kol. Nú fór hon-
úm ekki að lítast á, hélt þó áfram
í norður, og var snarbratt ofan í
móti og niðamyrkur. Svona gekk
hann langalengi blindandi, þangað
til hann grillti í eitthvað rautt;
hann gekk á skímuna og kom Ioks-
ins að miklu báli, sem ekki sá út
yfir. En það undraði hann, að í
>, r '
»<d llllgll

Borgartúni Borgartúni
Aðalskrifstofa, Hverfisgötu 42. Aðalskrifstofa, Hverfisgötu 42.
VERKSVIÐ: VERKSVIÐ:
Stál-birgðastöð Vélsmiðja
Stál, málmar, byggingajám, Stálherzla,
niðurefnun, stálmannvirkjagerð,
grunnhúðun. tækniþjónusta.
v_ y
Hverfisgötu 42
AðaJskrifstofa, Hverfisgötu 42.
VERKSVIÐ:
Húsgagnagerð
Stál, ál, tré, plast
Sundahöfn (sfmi 84390)
Aðalskrifstofa, Hverfisgötu 42.
VERKSVIÐ:
Brotajárn og
málmar
Sundurgreining og
vinnsla.
/ “
EINAR ÁSMUNDSSON
IMP. — EXP.
VERKSVIÐ;
Innflutningur og útflutningur
ERLEND VIÐSKIPTI.
Símasamband við öll fyrirtækin um skiptiborð, sími 19422 á
venjulegum skrifstofutíma.
^______________________________________________/
bálinu úði og grúði af einhverju
lifandi eins og mor eður mý. En
fyrir framan bálið stóð hræðilegur
jötunn með óttalegan járngogg í
hendinni, skaraði í bálið og sópaði
til, að ekkert kvikt kæmist út. Þó
skrapp ein flugan út og þangað,
sem maðurinn var. Hann spyr hana
að heiti og hvað þetta sé, en hún
segir, að bálið, sem hann sjái, sé
helvíti, en jömnninn sé andskotinn
sjálfur, en það, sem mori í eldin-
um, sé sálir fordæmdra, og segist
hún vera ein af þeim og hrósar
happi, að hún slapp. En óðar en
hún hafði talað, saknaði jötunn-
inn eins, — því djöfullinn hirðir
sína —, sá, hvar sálin var, hremmdi
hana með gogginum og þeytti
henni langar leiðir inn í mitt bálið.
Þá varð maðurinn hræddur og
hljóp afmr, svo sem fæmr toguðu,
og átti hann þó langt, því snar-
bratt var upp á móti, og birti nú
smátt og smátt. Fór hann nú aftur
alla sömu leið. Því er það ságt,
þegar menn óska ills, að sá og sá
eða það og það skuli fara norður
og niður, að menn þykist vita af
þessari ferðasögu, að þar sé víti.
Þessari sögu til styrkingar telja
menn enn versið í Passíusálmum:
„Andskotinn bíður búinn þar, í
bálið vill draga sálirnar."
Einnar mínútu getraun:
Hve slyngur
rannsóknarí ertu?
ENDIR GLÆPAFERILS
Fordney prófessor tók blaðsnepilinn, sem lá undir höfði
Carrs, en það hafði hnigið fram á borðið við hlið ritvélarinn-
ar hans. Á sneplinum stóð:
„Field var að bringja. Hann œtlar að drepa mig. Það er úti-
lokað að ég sleppi jrá honum. Eg verð dauður innan jimm
mínútna. Þetta blað sýnir lögreglunni hver gerði það. Eg heyri
til hans — hann er að koma. Þa "
„Skaut hann beint í hjartastað" sagði prófessorinn um
Ieið og hann rétti Reynolds aðstoðarmanni bréfið.
„Það er rétt” sagði Reynolds, „hann lézt samstundis, hafði
ekki tíma til að Ijúka bréfinu. Hann var óvenjulegur persónu-
leiki" hélt Reynolds áfram, „það, sem kalla mætti friðarsinna
meðal glæpamanna. Bar aldrei byssu og var stoltur af þeirri
staðreynd, að hann hafði aldrei úthellt blóði annars manns á
glæpaferli sínum. Það, sem ég ekki skil þó, er það, að hann
bara sat þarna og beið dauðans — þó hann væri lamaður á
hægri hliðinui." 'Ul
„Hefurðu tekið eftir lyktinni hérna í herberginu, Reynolds?
Mjög góður ilmur — ekki mikill en finnst þó vel. Skrítið,
finnst þér ekki?"
„Eg finn ekki lyktina .... nebbinn minn er ekki eins og
hann var".
„Skrítið, mjög skrítið" endurtók Fordney.
Hann athugaði stellinguar líksins — það horfði beint við
einu dyrunum á herberginu. Um það bil tíu fetum bak við
stól hins dauða, var einn gluggi, læstur og vel rimlaður.
„Ja svei mér, þetta vellyktandi er dásamlegt" sagði prófess-
orinn og hnusaði út í loftið. „En hvað um það, bara enn eitt
dæmi um heimskulega glæpamennsku, Reynolds" bætti hann
við um leið og hann tók um handlegg Carrs. „Eg held ekki
að Fields hafi verið hér að verki."
Reynolds var undrandi.
Hversvegna hélt Pordney að Fields hejði hvergi nálasgt
komið? Lausn á 5. síðu.