Tíminn - 12.07.1977, Qupperneq 15

Þriöjudagur 12. júli 1977
15
: -----------.n;-
i Siglingar .
^
Jökulfellfór f gær frá Reykja-
vfk til Gloucester og Halifax.
Disarfellfór i gær frá Svend-
borg til Osló og Gautaborgar.
Helgafell fór 10. J>.m. frá
Reyöarfiröi til Lúbeck og
Svendb.
Mælifell er i Ventspils. Fer
þaöan til Gdynia.
Skaftafell losar i Borgarnesi.
Hvassafellfór I gær frá Ham-
borg til Rotterdam, Antwerp
og Hull.
Stapafell fór 1 gær frá Hval-
firöi til Dunkerque og Rotter-
dam.
Litlafeil er f Reykjavik
Elisabeth Hentzer losar á
Homafiröi
Nornews Express lestar i
Dublin
hljóðvarp
Þriðjudagur
12. júli
7.00 M o r g u n li t v a r p
Veöurfregnir kl. 7.00,8.15 og
10.10. Fréttir kl. 7.30, 8.15
(og forustugr. dagbl.), 9.00
og 10.00. Morgunbæn kl.
7.50. Morgunstund
barnanna kl. 8.00: Kristján
Jónsson endar ævintýriö um
„Ugluna Raoul” eftir Jay
Williams i þýöingu Magneu
Matthiasdóttur. Tilkynn-
ingar kl. 9.30. Létt lög milli
atriða. Morgunpopp kl.
10.25. Morguntónleikar kl.
11.00: Vinaroktettinn leikur
Tvöfaldan strengjakvartett
I e-moll op. 87 eftir Louis
Spohr. Maria Littauer og
Sinfóniuhijómsveitin i
Hamborg leika Planókon-
sertnr. 1 iC-dúr, op. 11 eftir
Carl Maria von Weber:
Siegfried Köhler stj.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veöurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Viö vinnuna:
Tónleikar.
14.30 M iöde gis s a gan :
15.00 Miðdegistónleikar Suisse
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veöurfregnir).
16.20 Popp
17.30 Sagan: „ÍJllabeUa” eftir
Mariku StiernstedtSteinunn
Bjarman les þýðingu sina
(6)
18.00 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki.
Tilkynningar.
19.35 Um þýzka heim-
spekinginn Friedrich
NietzscheGunnar Dal flytur
annaö erindi sitt.
20.00 Lög unga fólksinsSverrir
Sverrisson kynnir.
21.00 íþróttir Hermann
Gunnarsson sér um þáttinn
21.15 Lifsgildi: — fimmti
þáttur. Geir Vilhjálmsson
sálfræöingur fjallar aftur
um gildismat i tengslum viö
uppbyggingu atvinnulifs og
framtið islenzkrar menn-
ingar. Nokkrir menn veröa
teknir tali.
22.00 Fréttir
22.15 Veöurfregnir. -
Kvöldsagan: „Sagan af San
Michele” eftir Axel Munthe
Haraldur Sigurösson og
Karl lsfeld þýddu. Þrfr'ar-
inn Guönason les (9).
22.40 Harmonikulög Myron
Floren leikur.
23.00 A hljóðbergi
„Nirfillinn”, leikrit eftir
Moliére: — fyrri hluti. Meö
helztu hlutverk fara Robert ,
Symonde, Lloyd Battiste,
Blythe Danner, David
Birney og Princilla Pointer.
Leikstjóri: Jules Irving.
23.45 Fréttir. Dagskrárlok.
framhaídsságan framlialdssagan framhaldssagan framhaldssagan
OFAUKIÐ
eftir Louis Merlyn
— Larry var þeirrar skoðunar, svaraði Hiller.
Hann brosti vingjarnlega til Milans. — Þú þekkir Silone
jaf nvel og ég, Milan. Hann virtist allt í einu vera á verði.
— Kom hann með nokkrar sannarnir?
— Ekki til mín. Hiller brosti enn.
Þá erum við jafnnær, hugsaði Milan. Fran hafði líka
svarað svona. Hann sagði: — Heldurðu að Fran eigi
skilið að verða hengd fyrir að drepa Neilson?
Nú var greinilegt að Hiller gætti sín. Hann lyfti sígar-
ettunni hægt uppað munninum og leit beint á Milan yfir
hana. — Nei, ég sagði lögreglunni hvað ég sá, en ég ætla
heldur ekki áð segja meira en það.
— Það nægði, sagði Milan.
Hiller tók sígarettuna f rá munninum og sló af henni. —
Mér hefur skilizt að hún hafi haldið að byssan væri
aðeins fyrir laus skot. Ef hún getur sannað það....
— Þá verður hún líka að sanna, hver skipti um byssur.
— Það gæti aðeins karlmaður hafa gert, sagði Hiller.
Milan ræskti sig. Þetta lá allt ofljóst fyrir. Meira að
segja Ogle mundi brátt komast að því.
— Líkaði þér við Fran?
— Já, og svo er ennþá.
— Ertu ástfanginn af henni?
Bros Hillers fór í taugarnar á Milan. — Ekki nægilega
til að myrða keppinauta mína. Ég veit hverjar
tilfinningar hennar eru til karlmanna. Nema auðvitað
Silones.
— Saga þín er sem sagt alveg platónsk, sagði Milan.
Honum fannst hann þurfa að verja Silone. Þegar hann
horfði á Hiller, óskaði hann þess að hann gæti funið nógu
góða ástæðu til að skella sökinni á hann. Hvernig hann
bjó, hvernig hann kom f ram. Allt þetta fór í taugarnar á
Milan og hann þóttist viss um, hvar Pug Whiting fengi
beztu slúðurfréttirnar sínar.
— Fran Riley átti viðurstyggilega bernsku, sagði
Milan. — Pabbi hennar myrti einhvern náunga, sem
notaði merktspil. Þegar þeir hengdu hann svo, tók Silone
Fran að sér. Þá var hún tólf ára. Silone hafði
reyndar alið hana upp fram að því, þar sem karlinn var
alltaf á önum um landið.
— Þú þarft ekki að reyna að koma tárunum út á mér,
sagði Hiller. — Fran hefur sagt mér þetta allt.
— Vissi Neilson það líka?
— Já, hún hélt því aldrei leyndu. Hann kærði sig
kollóttan. Jafnvel þegar hún gaf hann upp á bátinn,
breyttust sjónarmið hans gagnvart henni ekki. Það er
eitthvað við Fran, sem slær karlmenn út.
— Áttu við að þeir vilji hjálpa henni?
— Nú, svo það er þess vegna, sem þú ert hingað
kominn?
— Ég kom til að fá upplýsingar um Neilson, sagði
Milan óþolinmóður.— En e^ er ráðinn til að ginna hana.
Ég ætla iíka að reyna það.
Hiller hló eins og hann vissi að Milan lygi. — Ef þú
gerir það....þá, ef ég get hjálpað, Milan....
— Auðvitað, sagði Milan. — Þú færð þínar prósentur.
Hiller roðnaði. Milan brosti kuldalega til hans. Þetta
hafði hitt í mark og Hiller bar auðsjáanlega réttar til-
finningar til Fran. Þannig var líka hægt að komast að
hlutunum. ^Ailan kærði sig kollóttan um þótt hann félli í
áliti hjá Hiller fyrir þessa athugasemd.
Ég ætti að slá þig niður og fleygja þér út, sagði
Hiller.
Þú gætir það ekki, svaraði Milan — Ég skal fara,
þegar ég hef fengið þau svör sem mig vantar.
Milan sá hvernig reiði Hillers hvarf. Honum datt í hug,
að Hiller væri alveg jafn ákafur að komást að því hvað
hann vissi mikið, og hann sjálfur var að fá svör Hillers.
— Ég get sagt þér alit sem ég veit, sagði Hiller andar-
tatci sfðar.1'
Hvað var Neilson djúpt niðri?
— Alveg á botninum.
— Skuldaði hann einhverjum eitthvað?
— Silone sagði að hann skuldaði sér f immtán þúsund.
Ég hélt að hann hefði borgað það.
— Hvað um Kane?
— Veit það ekki, svaraði Hiller. Ég starfa bara
fyrir Kane. Hann segir mér ekkert.
— Hefur þú nokkurn tíma lánað Neilson peninga?
Hiller gretti sig. — Minn vandi er nógur, þó að ég sé
ekki að lána alræmdum f járhættuspilara peninga. Og
það lélegum.
— Nú, var hann lélegur líka?
— Hann trúði á heppnina, útskýrði Hiller. — Hann hélt
að meðaltalsreglan verndaði hann.
— Max Kane hefði átt að kenna honum að vera ekki
svo barnalegur.
— Ég færði Kane heppni.
— Af því hann borgar þér þannig, sagði Milan.
Hiller viðurkenndi það og Milan sagði: — Ef hann
skuldaði Silone fimmtán þúsund, þá gæti hann hafa
skuldað Kane mun rneira.
— Ef til vill gerði hann það, samþykkti Hiller. Honum
virtist standa á sama.
Milan stóð upp og gekk yfir að glugganum og síðan
aftur aðsófanum. Skyndilega leit hann á Hiller. — Hvers
vegna skaut Fran hann?
Hiller hallaði undir flatt, með spurnarsvip. — Það ert
þú sem ert leynilögreglan, Milan. Ég held að hún hafi
verið afbrýðissöm gagnvart Polly.
— Þú sagðir áðan, að hún hefði ekki haft minnsta
áhuga á honum lengur.
— Konur gera undarlegustu hluti, sagði Hiller.
— Var Neilson reiður yfir að Silone skyldi stöðugt
ganga eftir þessum fimmtán þúsundum?
— Honum var ekkert um það, svaraði Hiller. Hann var
órólegur. Milan vissi að hann var orðinn leiður á þessu,
en vildi ekki fara bara til að þóknast honurm
— Kannski reyndi Neilson einhverja löglegá aðferð til
að komast hjá því að borga?
— Er nokkur lögleg aðferð nógu áhrifamikil til þess að
Fran vildi skjóta hann?
Þessu gat Milan ekki svarað. Hann settist aftur.
Óþolinmæði hans fór vaxandi, af því hann sá Nilson eins
og hann hafði verið, en fann þó ekkertsem skýrði hegðan
Fran.
Hann stóð upp aftur. — Allt í lagi, Hiller.
— Ef Fran þarfnast hjálpar, þá láttu mig vita.
Þegar hljóðið í bíl Milans var dáið út í f jarska, hringdi
Hiller til klúbbs Silones. Nat svaraði sjálfur.
— Þetta er Hiller. Hef urðu sagt Milan f rá áætlun Neil-
sons?
— Nei.
— Gerir Fran það?
Silone hikaði andartak, nógu lengi til þess að Hiller
brosti breitt. — Ég skil ekki, hvernig hún getur það,
svaraði Silone.— Þó að hann finni hana, efast ég um að
hún geri það.
— Ég vildi bara vita, hvað ég ætti að segja honum og
yfir hverju ég ætti að þegja, útskýrði Hiller. Hann sleit
sambandinu og hringdi aftur.
— Lof ið mér að tala við Max Kane, sagði hann.
„Þeim kemur miklu betur
saman siöan þeir fóru aö fá
sér eftirmiödagsblund
saman.”
DENNl
DÆMALAUSI