Tíminn - 19.08.1977, Page 15

Föstudagur 19. ágúst 1977
15
Tilkynningar Við vinnuna:
Tónleikar.
14.30 Miödegissagan:
„Föndrarnir” eftir Leif
Panduro örn ólafsson les
þýðingu sina (10).
15.00 Miðdegistónleikar
Filharmóniusveitin i Berlin
leikur „U glus peg il ”,
sinfóniskt ljóð eftir Richard
Strauss, Karl Böhm stjórn-
ar. Kornél Zemplini og
Ungverska ríkishljómsveit-
in leika Tilbrigði um barna-
lag op. 25 fyrir pianó og
hljómsveit eftir Ernö
Dohnányi, György Lehel
stjórnar.
15.45 Lesin dagskrá næstu
viku.
16.00 Fr ttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Popp
17.30 „Fjórtán ár i Kina”
Helgi Eliasson bankaúti-
bússtjóri les úr bók Ólafs
Ólafssonar kristniboða
(3).
17.50 Tónleiar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Frettaauki.
Tilkynningar.
19.35 Bvrgjum brunninn
Regina Höskuldsdóttir
sérkennari talar um slysa-
hættu i heimahúsum.
20.00 Marcelle Mercenier leik-
ur á pianó tónlist eftir
belgiska tónskáldið Joseph
Jongen.
20.30 Noregsspjall Ingólfur
Margeirsson talar um
Suðurland Norðmanna.
21.00 Julian Bream og John
Williams leika á gítaraverk
eftir Ferdinando Carulli,
Enrique Granados, Mauro
Giuliani og Isaac Albeniz. 9
21.30 Útvarpssagan: „Ditta
mannsbarn” eftir Martin
Andersen-Nexö.Þýðandinn,
Einar Bragi, les (22).
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir.
Kvöldsagan: „Sagan af San
Michele” eftir Axel Munthe
Þórarinn Guðnason les (32).
22.40 Afangar Tónlistarþáttur
sem Ásmundur Jónsson og
Guðni Rúnar Agnarsson
stjórna.
23.30 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Föstudagur
19. ágúst 1977
20.00 Fréttir og veður
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 Konungur sjófuglanna
Bresk heimildamynd um
albatrosinn. Vænghaf þessa
tignarlega fugls verður allt
að fjórum metrum, og hann
getur náð 80 ára aldri. Þýðr
andi og þulur Ellert Sigur-
björnsson.
20.55 Reykjavlk og byggða-
stefnan. Umræðuþáttur.
Þátttakendur: Borgar-
fulltrúarnir Albert
Guðmundsson og Kristján
Benediktsson, Bjarni
Einarsson framkvæmda-
stjóri, Eggert Jónsson
borgarhagfræðingur og
Ólafur Ragnar Grimsson
prófessor. Stjórnandi
Bergur Guðnason lögfræð-
ingur.
21.45 útlaginnBandarisk sjón-
varpskvikmynd frá árinu
1975, byggð á sögu eftir Ed-
ward Everett Hale. Leik-
stjóri Delbert Mann. Aðal-
hlutverk Cliff Robertson,
RobertRyan, Beau Bridges,
Walter Abel og Peter
Strauss. Myndin hefst i upp-
hafi nitjándu aldar. Her-
réttur i Bandarikjunum
dæmir ungan liðsforingja til
ævilangrar útlegðar. Það
sem eftir er ævinnar á hann
aö vera á herskipum, og
skipsfélagar hans mega
ekki segja honum tiðindi að
heiman. Þýðandi Jón O. Ed-
wald.
23.00 Dagskrárlok
framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan
LÍKI OFAUKIÐ
Emile herpti saman varirnar. — Láttu mig ekki þurfa
að gera það aftur, sagði Milan. — Ef ég þarf þess, er það
vegna þess að ég ætla ekki að fara héðan f yrr en ég veit
það. Hann kemur og sækir þig áður en þú ert búinn að
jafna þig nóg til að komast burt.
— Hann veit það samt, sagði Emile og röddin var
furðuleg styrk.
Milan sneri sér að Polly Baird. Hún stóð rétt fyrir
aftan hann með hendurnar krosslagðar yfir byssuna og
starði. Hún var föl, en hafði ekki snúið sér undan.
Hún sagði: — Ekki vera svona harðhentur, Milan.
— Ég sé um þetta, sagði hann hvasst. — Farðu og at-
hugaðu, hvort ekki er vín i skápnum. Hann er vanur að
eiga það.
Milan sneri sér við og dró ErmTe upp svo hann sat.
Hann var máttlaus og axlirnai^hengu.
— Hér er vínið, sagði Polly skjálfandi röddu.
Milan rétti út höndina og hún stakk flöskunni i hana.
Það var hálf f laska af rauðvíni. Milan ýtti tappanum út
með þumalfingrinum og rétti Emile flöskuna. Hann tók
við og þambaði úr , rétt eins og um vatn væri að ræða og
virtist ekki taka eftir sviðanum í munninum.
Milan tók af honum flöskuna. — Notaðu nú hausinn.
Emile. Ég get búið til úr þér kjötkássu svo þú getur ekki
hreyft þig í viku. Þá nær hann þér. Ef þú talar, skulum
við sjá um að þú sleppir héðan út. Polly, Ijúktu við að
láta niður í töskurnar! Við skulum sjá um að þú komist
þangað sem hann finnur þig ekki. Þegar löggan er búin
að taka hann, geturðu komið aftur.
— Þeir ná honum aldrei, sagði Emile. — Ég verð
aldrei öruggur.
— Hver er þessi mikli maður? spurði Polly úr hinum
enda herbergisins.
— Ég veit það, svaraði Milan. — Og Emile veit að ég
veit það. Ég vil bara heyra hann segja það sjálfan. Ég vil
lika heyra hann segja mér hvernig Fritz gerði eftirlík-
ingar af smámyndunum og var drepinn fyrir það, . Ég
vil að Emile segi mér hvernig þeir Neilson voru neyddir
til að gera rúllettuna falska svo Nat tapaði á henni.
Emile sagði: — Nei, það var ekki.. Hann þagnaði og
ranghvolfdi augunum.
Milan dró hann að sér. — Segðu það, Emile. Segðu það!
Hann sló Emileá munninn. Emi.le féll aftur niður á rúm-
ið, en Milan dró hann upp aftur.
Emile greip andann á lofti. — Max Kane!
Milan sló hann aftur og hélt honum uppi með hægri
hönd. Höf uð Emiles féll aftur á hnakka. Hann reyndi að
soga að sér loft. — Hiller!
Milan sleppti honum og hann datt yf ir rúmið með lokuð
augu. Milan leit á Polly. Hún var að loka seinustu tösk-
unni. Munnur hennar var opinn, þegar hún sneri sér við
og leit á Milan. — Roy?
— Hjálpaðu mér að koma honum út.
Hann fór tvær ferðir og tók töskurnar í bílinn f yrst, en
hjálpaði síðan Polly með Emile. Hann var þungur og nær
meðvitundarlaus. Annar fóturinn var ónothæfur og það
var erfitt að koma honum inn í bílinn. Milan var
rennsveittur, þegar því var lokið.
— Ég veit um stað, sagði hann. — Nokkrir af mínum
gömlu félögum eru þar. Það er einkasjúkrahús og þar
spyr enginn neins. Hann ók gegn um bæinn í átt til
Tacoma og út fyrir bæjarmörkin.
Á leiðinni til baka kveikti Polly sér í sígarettu, skjálf-
andi fingrum. — Þú lemur mann og færð svar, sem þú
veizt fyrir fram og borgar síðan sjúkrahúsreikninginn
hans.
— Ég varð að vera viss, sagði Milan.
— Ertu það núna?
— Nei, svaraði Milan beisklega. — En það er að koma.
Hún sagði: — Ég þarf að fá drykk. Mér var þetta
erfiðara en ég hélt.
— Ég bjóst við því, sagði hann. — Mér var þetta ekkert
sérlega Ijúft sjálfum.
Hann nam staðar við krá eina og þau fóru inn. Henni
virtist líða betur eftir fyrsta glasið og fékk sér annað.
— Nú er komið nóg, sagði hann við hana.
— Allt í lagi. — Hún brosti til hans. — Nú er ég hrædd
við þig.
Hann svaraði: — Það þarftu ekki að vera, nema þú
sért að Ijúga að mér.
— Nei, ég geri það ekki. Það mundi ég aldrei gera.
Milan flýtti sér að skipta um umræðuefni. — Geturðu
hringt heim til Hillers? Ef hann er heima, þá tinndu ein-
hverja afsökun til að tala við hann. Ef hann er ekki
heima, er það einmitt það sem okkur vantar.
Hún yfirgaf barinn. Milan dreypti á kokkteilnum sín-
um.
Polly kom aftur. — Ekkert svar, sagði hún. — Ég
hringdi bæði heim til hans og í búðina.
— Fínt, sagði Milan. Hann stóð upp og gekk sjálfur
yfir að simanum. Hann hringdi til Nats í klúbbinn. —
Net, er Hiller þarna?
— Já, svo sannarlega, svaraði Nat. — Viltu tala við
hann?
— Nei, svaraði Milan. — Ég ætla að rannsaka ibúðina
hans og vil ekki að hann komi heim. Geturðu haldið hon-
um?
— Hann verður að minnsta kosti klukkutima, kannski
lengur, en fer þá sennilega'til Kanes eins og venjulega.
— Vertu viss um það, sagði Milan og lagði á. Þegar
hann kom aftur á barinn, sagði hann við Polly: —
Drekktu út, við eigum verk fyrir höndum.
Hún skildi glasið eftir og fylgdi honum út að bilnum.
Hann ók hratt gegn um bæinn og að ibúð Hillers, en lagði
bílnum í húsasundi skammt frá.
Úr bakgarðinum leit Milan upp í dimma gluggana.
Polly stóð þétt við hann. Hann leit niður á hana, en sá að-
eins of an á kollinn á henni. — Ef þú ert hrædd, þá farðu í
bílinn og biddu eftir mér.
— Það er ekki það. Ég veit hvernig hægt er að komast
inn án mikilla erfiðleika.
Milan hafði tekið með sér skrúf járn og litinn meitil úr
bílnum og nú tók hann það upp. — Þetta sparar tíma,
sagði hann. — Þú visar leiðina.
Henni tókst mjög vel að ganga hljóðlaust á hælaháum
skónum. Milan elti hana upp eldhúströppurnar. Hann
hélt sig i skugganum og var á verði, meðan hún stóð
framan við dyrnar. Hún gerði lítinn hávaða og það
marraði í hurðinni, þegar hún opnaði hana.
— Hattprjónn, hvislaði hún að honum. — Ég hef gert
þetta einu sinni áður, þegar við Roy og Larry vorum
saman. Roy var f ullur og búinn aðtýna lyklunum.
— Indælt, sagði Milan. Honum geðjaðist ekki að því. —
Hann ætti að læsa þessu betur.
— Hann sagði alltaf að henni hefði ekkert hérna uppi,
sem væri þess virði að stela þvi, sagði hún. Þau stóðu i
nær aldimmu eldhúsinu. Milan fann að hún skalf. — Við
skulum flýta okkur, sagði hún. — Þetta gerir mig
óstyrka.
AAilan kveikti á vasaljósinu og hún gerði hið sama.
Hann sýndi henni, hvernig hún ætti að leggja höndina
yf ir Ijósið, svo það sæist ekki að. Þau f undu dyrnar inn í
dagstofuna og stefndu þangað. Hurðin var opin upp að
veggnum og Milan fór inn á undan. Það var dauðaþögn í
húsinu. Hinir íbúar hússins voru annaðhvort úti eða sof-
andi. Ekkert heyrðist í umferðinni og aðeins í kveinandi
skipsflautu utan að höfninni.
Og eitt enn er gott viö ketti,
þú þarft ekki að vera hrædd
um að nokkur steli þeim.
DENNI
DÆMALAUSI