Tíminn - 01.11.1977, Qupperneq 15

Þriðjudagur 1. nóvember 1977
15
þýddi. Þórhallur Sigurðsson
Íes (16).
15.00 Miódegistónleikar
Blásarasveitin i Lundiínum
leikur Divertimento I Es-
dúr (K166) eftir Wolfgang
Amadeus Mozart, Jack
Brymer stjórnar/ Daniel
Barenboim leikur og stjórn-
ar Ensku kammersveitinni
við flutningá Píanókonsert i
D-dúr eftir Ludwig van
Beethoven.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veöurfregnir).
16.20 Popp.
17.30 Sagan: „Patrick og Rut”
eftir K.M. Peyton Silja
ABalsteinsdóttir les þyBingu
sfna, sögulok (12).
18.00 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 VeBurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Sameindir og lffDr. GuB-
mundur Eggertsson pró-
fessor flytur sIBara erindi
sitt.
20.00 Lög unga fólksins Rafn
Ragnarsson kynnir.
21.00 Iþróttir Hermann
Gunnarsson sér um þáttinn.
21.20 Hljómsveitarsvita nr. 1 i
c-dúr eftir Johann Sebastian
Bach Bach hljómsveitin i
Munchen leikur, Karl
Richter stjórnar.
21.45 Nokkur smáijóB eftir
Piet Hein AuBunn Bragi
Sveinsson les þýBingar sfn-
ar.
22.00 Fréttir
22.15 VeBurfregnir Kvöldsag-
an: „Dægradvöl” eftir
Benedikt Gröndal Flosi
Ólafsson leikari les (24).
22.40 Harmonikulög Hans
Wahlgren leikur ásamt
hljómsveit.
23.00 A hljóBbergi Úr einka-
dagbókum Samuels Pepys.
Enski leikarinn Ian
Richardson les.
23.35 Fréttir. Dagskrárlok.
■ w
sjonvarp
Þriöjudagur
l. nóvember
20.00 Fréttir og veöur
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 LandkönnuBir Leikinn,
breskur heimildamynda-
flokkur i 10 þáttum umi
ýmsa þekkta landkönnuöi.
3. þáttur Henry Morton
Stanley (1841-1904). AB
Livingstone látnum lætur
Stanley I ljós áhuga á a&
ljúka ýmsum verkefnum,
sem læknirinn haföi byrjaö
á. Einkum langar hann aö
kanna hiB dularfulla
Lualaba-fljót og leggur upp
I leiöangur áriö 1874 ásamt
353 buröarmönnum. Hand-
rit Jesse Lasky og Pat
Silvers. Leikstjóri Fred
Burnley. Aöalhlutverk Sean
Lynch. Þýöandi og þulur
Ingi Karl Jóhannesson.
21.20 MorBiö á áuglýsinga-
stofunni (L) Breskur saka-
málamyndaflokkur I fjórum
þáttum, byggöur á skáld-
sögu eftir Dorothy L.
Sayers. 2. þáttur. Efni
fyrsta þáttar: Wimsey
lávaröur tekur aö sér
rannsókn á dularfullu and-
láti auglýsingamannsins
Victors Deans og ræöst i
vinnu á auglýsingastofuna,
þar sem hann starfaöi.
Hann kemst brátt aö þvi, aö
maöurinn haföi veriö óvin-
sæll og metnaöargjarn og'
veriö i tygjum viö stúlku af
aöalsættum. Wimsey fer á
dansleik, sem haldinn er á
heimili stúlkunnar, ásamt
Pamelu Dean, systur
Victors. Þau taka ekki eftir
þvi, aö þeim er veitt eftir-
för. Þýöandi Jón Thor
Haraldsson.
22.10 Sjónhending Erlendar
myndir og málefni.
22.30 Dagskrárlok
SÚSANNA LENOX
JánHelgason
Törfar leiksins hrifu hana undir eins og Tempest haföi
sagt f yrstu setninuna. Og þeir héldu henni f östum tökum
meðan Burlingham og Fjóla léku hjónarimmu, Eshwell
og Mabel misklíð og séttargerð elskenda og Tempest
flutti þáttinn um hinztu stund Lössu, sem forðar hjarð-
sveininum frá því að bíða bana undir klauf um hjarðar-
innar og lætur sjálf líf ið í hans stað. Tárin runnu úr aug-
um Súsönnu, er Tempest mælti fram síðustu Ijóðlínurn-
ar:
O. hvers vegna sættir ei hjarta mittsig við líf ið
eins og það er?
Hvers vegna skyldi hjarta mittenn vera á hnotskóg
við Rio Grande?
Hún sá í anda legstaðinn í auðninni. Himinninn var
blár og víður, og gammarnir svif u f ram og aftur. Henni
fannst það vera Tempest sjálfur sem vakið hafði hina
heitu ást stúlkunnar og misst hana á þennan hátt. Það
var ekki f urða, þótt hann væri magur og tekinn til augn-
anna og fölur.
Hrifningin rénaðiekki, þótt allir áhorfendurnir væru
komnir i land ogleikfólkið farið að henda gaman að
frammistöðu sinni og undirtektum gestanna yf ir kvöld-
verðarborðinu. Súsanna heyrði það ekki. Hún var hreyk-
in af því, að henni skyldi auðnast að komast í annan eins
félagsskap. Allt ógeðfellt gleymdist. Hún leyfði sér ekki
að jaf na þessum þjónum listarinnar saman við það fólk,
það sljóva, hverdagslega fólk, sem hún hafði alizt upp
með. Ó, að hún yrði þess verðug að eiga sæti meðal
þessara frábæru listamanna! En henni fannst hún vera
likt stödd og skríðandi ormur, sem vildi verða stjarna
uppi í himingeimnum. Tempest, sem henni hafði geðjazt
verst að við f yrstu sýn, vakti nú óskerta aðdáun hennar.
Hún sá allan harmleik lífs hans birtast í andlitsdráttum
hans. Hún gatekki litiðá hann án þess að hjarta hennar
herotist saman af sársauka.
Það leið ekki á löngu, unz Tempest, sem hélt sjálfan
sig vera hið mesta kvennagull, tók eftir aðdáunarsvipn-
um á stúlkunni og fór að reyna að bera sig sem manna-
legast. Þá kom reiðiglampi í augu Mabelar og háðs-
hreimur i rödd hennar, er hún ávarpaði hann. En Sú-
sanna tók ekki eftir því.
Þau háttuðu strax að máltíðinni lokinni. Burlingham
dró tjöldin fyrir beddann, sem Súsönnu var ætlaður.
Aðrir hirtu ekki um slíkt í þeim hita, sem var þetta kvöld.
Þau slökktu Ijósið og háttuðu við glætuna, sem lagði inn
um stóru bakdyrnar og litlu dyrnar tvær að framan-
verðu. Patdró upp bæði leiksviðstjöldin og opnaði dyrn-
ar út á f ramþiljurnar, til þess að betri súgur myndaðist.
Flugnanet voru þanin yf ir öll rúmin, því að án slíks um-
búnaðar hefði mývargurinn ekki veitt neinn svefnfrið.
Suðið í þúsundum flugna, sem ekki komust að fólkinu í
hvílunum, hélt vöku fyrir Súsönnu.
Eftir nokkra stund reis Súsanna á fætur og læddist í
náttfötunum út á þilfarið til þess að sefa huga sinn eftir
allt það, sem fyrir hana hafði borið um kvöldið. Þar úti
var gola, svo að mýflugurnar gerðu henni ekki neitt
ónæði. Hún horfði lengi á dauf Ijósin hér og þar í bænum,
og svo fór hún að skima upp í himinhvolfið á stjörnu-
grúa, sem þar blikaði. Hinn liðni dagur var henni nú hér
um bil úr minni horf inn, því að unga fólkið er alltaf með
hugann bundinn við morgundaginn. Hún gat ekki slitið
hugann frá hinum fyrsta raunverulega morgni, sem
henni fannst hún eiga í vændum. Hún ætlaði að leggja
hart að sér vegna hinnar dásamlegu listar — listar sinn-
ar— vera árvökul og lítllát. Sá dagur hlaut að koma, að
hún fyndi fögnuð streyma um sál sína með máttugu
lófataki fólksins.
Hún var í enn meiri geðshræringu en nokkru sinni f yrr,
er hún læddist aftur inn í káetuna og skeið upp í hvílu
sína. Hrotur tveggja sofandi manna yfirgnæfðu suðið í
flugunum, eins og stormgnýr í skógi yfirgnæfir ýlið í
stráunum. Hún var varla búin að rétta úr sér í þröngum
beddanum, er hún heyrði einhvern læðast á tánum eftir
gólf inu og sá, aðtjöldin voru dregin til hliðar.
„Hver er þar?" hvíslaði hún grunlaus, því að hún sá
ekki nema óljósa mannsmynd á þeim, sem gægðist á
milli hvilutjaldanna.
Henni var svarað lágri, hásri röddu: „Elsku litla
hjartað!" Hún spratt upp, barði út í loftið og æpti eins
hátt hún gat. Tjöldin færðust í samt lag. Hroturnr hættu.
Súsanna hélt niðri í sér andanum. Hún nötraði f rá hvirf li
til ilja, og sviti spratt út um hana alla. Hást hvískur
heyrðisf, svo rödd Burlinghams —hranaleq og skipandi:
„Snautaðu t fletið þift og láttu hana afskiptalausa bölv
aour pursinn”. Pao ia svo djúp fyrirlitning í síðustu orð-
unum, að það var ekki unnt að hugsa sér, að nokkur gæti
látið óvirðingu sína ótvfræðar í Ijós við annan mann. Síð-
an varð aftur þögn, og fám mínútum síðar hófu menn-
irnir hrotur sínar á ný við undirleik mývargsins.
Súsanna svaf aðeins lítiðog óvært um nóttina. Hún var
glaðvöknuð, er Fjóla kom og mælti: „Ég skal sækja
handa þér fötu af vatni, ef þú vilt baða þig. Þú getur lagt
beddann til hliðar og verið með fötuna bak við tjöldin".
Súsanna þakkaði henni f yrir. Hún þvoði sig hátt og lágt
og hresstist mikið við það. Þegar hún gægðist út, sá hún,
að karlmennirnir voru úti á þiljum. Fjóla var að búa til
morgunverðinn, og Konnemora var að greiða stutt,
þunnt hár sitt fyrir framan spegil sem hékk við aðrar
framdyrnar. Konnemora varð hennarstrax vör í spegl-
inum, brosti til hennar og kirtkaði kolli.
„Hérna geturðu lagfært á þér hárið", sagði hún. „Ég
er að verða búin. Þú getur notað burstann minn".
Meðan Súsanna snurf usaði sig fyrir f raman spegilinn,
lá Mabel endilöng á bekk rétt hjá henni og reykti sígar-
ettur. „Ég vildi óska, að ég hefði hárið þitt", sagði hún.
„Svona yndirlegur vöxtur hef ur aldrei verið á kollinum á
mér. Það detta orðið af mér flygsurnar í hvert skipti
sem ég greiði mér. Það verður bráðum ekki nema hálft
f jórða hár á mér,eins og Fjólu. Þú hefur auðvitað ekki
séð hana án falska hársins? O-jæja, það er ekki heldur
nein dýrðarsjón. Ég skil ekki, hvernig Burling-
ham getur......". Hún þagnaði, blés frá sér reykjar-
mekki og brosti, bæði að því, sem henni datt í hug, og af
samúð með þessari saklausu stúlku, sem hún hafði tekið
að sér að vernda — eða kannski öllu heldur var smám
saman og með mestu varúð að sýna inn í af kima lífsins.
„Hver var að gera sig heimakominn í nótt?"
„Það veit ég ekki", sagði Súsanna og huldi andlitið
með hrokknu hári sínu, sem hún burstaði af kappi.
„Veiztu það ekki? Þú ættir að hafa eitthvert hugboð
um það, myndi ég halda".
Stúlkan svaraði ekki.
„O-jæja. Það skiptir ekki heldur neinu máli. Það var
ekki þín sök". Mabel hélt áf ram að reykja og var hugsi.
„Ég er ekki afbrýðisöm vegna hans — það gæti enginn
kvenmaður verið. Nei, ég vildi ekki gefa svo mikið sem
sigarettustubb fyrir þá horrenglu. En ég verð alltaf að
hafa einhvern". Hún hló. „En sú grunnhyggni að halda,
að þú kærðir þig um hann! Það er ekki lýgi að karlmenn
séu ímyndunarveikir!"
Súsanna skildi hana. Henni var það ekki lengur hulið,