Tíminn - 15.11.1981, Síða 24

Sunnudagur 1S. nóvember 1981
undanrennaf
Alfreð setur
upp sóttkví
Alfreð Alfreðsson í undirheimum — sjötti þá
Viöskildum siöast viö Alfreö okkar Alfreösson i trölla-
höndum — I klóm Eliasar Bjarkasonar ins knáa, rann-
sóknarlögreglumanns úr Reykjavik. Alfreö? Hver þekkir
hann ekki oröiö: hanner giæpamaöur af upplagi og nautn,
okkar maöur i undirheimum, þar sem góöborgarinn fetar
ckki nema af vangá er Alfreö hagvanur og lagsmenn
hans: Uxaskalli, Arfur Kelti, Aldinblók og Húnbogi...
meistarar hver á sinu sviöi — Uxaskalli er tröll aö manni,
Aldinblóker fréttastofa þeirra félaga, Arfur Keltismýgur
inn um allar gáttir og öll landamæri og út aftur og Hún-
bogi er meistari I undanbrögöum. Um þunnar varir Ai-
freös leikur jafnan órætt bros sem aldrei veit á gott —
hann er smávaxinn pervisinn, refslegur og samviskulaus.
1 siðasta þætti lásum viö úr dagbók Alfrcös og kann
hann okkur engar þakkir fyrir vikiö. Alfreö haföi vaknaö
einn góöan veöurdag af löngu slarki, lagt leiö sina i
rausnarbú Uxaskalla, þangaö kom svo Aldinblók óöamála
og varaði Alfreö viö, Elias Bjarkason væri á hælum hans!
Alfreö lagöi á f lótta en náöist um siöir, honum var stungiö
i slýgrænan klefa á lögreglustööinni viö Hverfisgötu —
eyddi þar nóttinni hryggur I bragöi og meö aö þvi hann
hélt hreinan skjöld...
Aö morgni birtist Elias Bjarkason f gættinni, haföi meö-
feröis vin sinn, skotfélaga og kollega Reyni — sá er sér-
fræöingur f aö neyöa menn til sagna meö bolabrögöum.
Alfreð var ofurliöi borinn, leiddur á nærhaldi um ranghala
lögreglustöövarinnar, niður i myrkan og saggafullan
kjallara og reyröur þar á pinubekk. Alfreö fékk aö dúsa á
bekknum góöa stund milli vonar og ótta. Loks heyröist
hjáróma rödd Eliasar varöstjóra I myrkrinu.
„Jæja, Reynir, þaö er glas”.
Svonalagaö þurfti ekki aö segja Reyni tvisvar á þrútinni
ásjónu hann flökti bros þegar hann leiddi fram ókindina.
Reynir stráöi salti á iljar Alfreös og skrýmsliö geit meö
tungu eins og sandpappir, var leitt þar aö. Hún hnusaöi af
fórnarlambinu, græögin varö táfýlunni yfirsterkari og
dýriö mundaöi tunguna.
Látiö ykkur ekki til hugar koma aö Alfrcö sé rola en
hann veit hvenær rétt er og heppilegt aö láta undan siga.
Hann hrópaði:
„Nei, nei! Ekki þetta! Ég skal játa allt!”
„Skynsamlegt af þér, góöi minn”, sagöi Elias og tottaöi
pfpuna. „Þú veist að glæpir borga sig aldrei. Burt meö
ófétiö Reynir”.
Alfreð haföi fariö til Hverageröis f einhverju briarii. Nú
vita þeir sem til þekkja aö samkvæmislif þessa annars
ágæta kauptúns er ekki upp á marga fiska — þegar Alfreö
steig út úr langferöabiinum gat hann þvi sagt meö góöri
samvisku: „Pleisiö er mitt! „Eitt föstudagskvöld
smeygöi Alfreö sér inn í heimahús þar sem fór fram
drykkja, eftir aö hafa drukkiö hvern vindropa i húsinu og
gott betur geröist hann kvensamur og festi girnd á hús-
ráöanda — einhleypri stúlku. Hann slagaði til hennar:
„Nú rekur þú fólkiö út!”
Alfreö haföi átt von á meiri fyrirstööu, en nú segir ekki
meir af næturævintýrum Alfreös og stúlkunnar fyrr en um
morguninn aö Alfreö skreiðist fram úr rúminu og út aö
kaupa sinalkó, enda nöguöu hann timburmenn ógóöir.
Stúlkan kallar á eftir honum:
„Ekki gleyma aö kaupa Helgar-Tfmann! Ég má ekki
missa af ævintýrum Alfreðs Alfreössonar, þess vemmi-
lega krimma!”
„Takt'a rólega ljúfan”, sagöi Alfreö sem gekk undir
nafninu Brjánn Brjánsson i Hverageröi. „Ég fylgist meö
þeim dela sjálfur”. Þau undu lengi dags viö aö drekka
limonaöi og spila lúdó, Alfreö var helst á þvi aö hann væri
ástfanginn.
En er leiö aö kvöldi sýndi stúikan á sér fararsniö,kvaöst
þurfa aö mæta á kvöldvakt á heilsuhælinu. Alfreö, sem
haföi stungiö undan lögg i flösku tók máliö föstum tökum.
„Fara hvaö? Hefuröu ekki heyrt um farsóttina?”
„Farsóttina?” hváöi stúlkan og fór hrollur um hana þvi
hún var fram úr hófi sjúkdómahrædd.
„Heyröu vinan þaö var i útvarpinu áöan. Stórhættuleg
farsótt á Suðurlandi. Allir I lifshættu”.
Stúlkan féll I öngvit og Alfreðléthana liggja.
Þegar stúlkan var aftur meö rænu hóf Alfreö aö útlista
fyrir henni hroöalegar afleiöingar pestarinnar.
„Sko, maður steypist út í grænum bólum sem veröa
fjólubláar þegar dregur nær andlátinu. Þaöer ekki til nein
lækning, annaö hvort er þaö kvalafullur dauði á Iöngum
tima eða ævilöng örkuml. Þaö kæmi mér ekki á óvart þó
öll byggöin heföi þurrkast út. En ég sko, ég er ónæmur
fyrir pestinni, fékh hana einu sinni þegar ég var á feröa-
lagi i Indlandi”.
Það er lafhægt fyrir lesanda aö fella áfellisdóm yfir
stúlkunni, jafnvel frýja henni vits, en Alfreö er útsmoginn
lygari, i andliti hans var ekkert nema heiörikja, svipur
sem jafnvel getur blekkt móöur hans háaldraöa og rauna-
mædda. Máli sinu til áréttingar haföi Alfreð stolist til aö
kippa sima, sjónvarpi og útvarpi úr sambandi. Hann lok-
aði öllum gluggum og dró fyrir. Allt dautt.
„Sko, þú veröur aö halda þig innan dyra ef þú ætlar ekki
aö veikjast ég skal vera þér til halds og trausts, skrepp
bara viö og viö út eftir vistum.”
É Þannig naut Alfreö gestrisni hinnar hvergerðsku meyj-
ar I fimm vikur, skrapp annan hvern dag út eftir vistum,
aöallega kláravini, sem Arfur Kelti, sem þá dagana smó
út og inn af Litla Hrauni færöi honum.
En upp komast svik um siöir. Einn daginn var knúiö
dyra, stúlkunnar var sárt saknaö I leirbööunum á heilsu-
hælinu, Alfreö var of seinn aö átta sig, stúlkan varö fyrri
til aösvara kallinu og Alfreö sá sér þann kost vænstan aö
skriöa út um glugga. Ekki i fyrsta sinn. Alfreð taldi sig
hólpinn, hann haföi jú gengið undir dulnefni, en til öryggis
gekk hann meö spegiasólgleraugu næsta mánuöinn.
En nú haföi Elias Bjarkason leyst gátuna, þetta haföi
veriö seinlegt mál og strembiö, en um siöir höföu öll bönd
borist aö erkiþrjótnum.
„Kvernig fósstu aööessu?” spuröi Reynir forviöa.
„Þaö er enginn galdur, Reynir minn kær”, sagöi hinn
snjalli leynilögreglumaöur Elias Bjarkason og drap fingri
á höfuöiö á sér þar sem nam viö hattbarðiö. „Þaö er eng-
inn galdur”.
Alfreö Aifreössyni, Napóleon undirheimanna haföi veriö
stillt upp viö vegg. Nú átti hann aö fara aö borga meðlag.
Svipljótir Sovétmenn og forvitinn forseti
Þaö kom upp á er Vigdis Finn-
bogadóttir, forseti islands var i
opinberri heimsókn i Sviþjóö aö
sovéskur kafbátur sigldi uppikál-
garö nálægt Karlskrona og þótti
sýnt aö hann heföi verið viö
njósnir. Mikið havari var af þessu
máli og Sovétmenn ekki sérlega
vinsælir I Sviþjóö meðan á stóö.
Kurteisissiöi veröur engu aö siöur
aö viröa og sovéski sendiherrann
var meöal þeirra sem boöiö var
til leiksýningar þar sem Vigdis
Finnbogadóttir var heiöurs-
gestur. Þar var þessi mynd tekin
og birtist I sænsku blaði. Lengst
til hægri er sovéski sendiherrann,
Mikhæl Jakovlév, og heldur
þunglyndur á svip. Aöstoðar-
maður hans og túlkur, sem aö
baki stendur, er þó enn illilegri.
Viö sjáum og aö Vigdls forseti
horfir meömikilli forvitni á Rúss-
ana og lái henni hver sem vill.
Sylviu drottningu virðist hins
vegar leiöast allmjög! Aörir
fremst á myndinni eru Thorbjörn
Falldin, forsætisráöherra,
kóngurinn I Sviþjóö, þingforseti
og ólafur Jóhannesson.