Tíminn - 06.12.1981, Qupperneq 20

Sunnudagur 6. desember 1981.
■ Hinn snjalli rannsókn-
arlögreglumaður var kall-
aður út rétt f yrir miðnætti,
uppálagt að halda þegar í
stað að leikhúsi einu hér í
bæ. Rannsóknarlögreglu-
maðurinn, söguhetja vor,
vissi vel að oft er grunnt á
því góða milli leikara,
þessara miklu og tilfinn-
ingaríku listamanna, en
hann varð eigi að síður
undrandi er í Ijós kom, og
hann frétti það hjá varð-
stjóranum sem fyrstur
hafði mætt á vettvang, að
Morðið í leikhúsinu
ein leikkonan hafði verið
myrt í búningsherbergi
sínu skömmu eftir sýn-
ingu. Var þetta mál allt hið
óhuggulegasta og átti
rannsóknarlögreglumað-
urinn vanda til að fá mar-
traðir löngu eftir að það
var upplýst.
Því auðvitað var málið
upplýst—til þess eru rann-
sóknarlögreglumenn gerð-
ir. Ert þú, lesari vor og
bróðir, frústreraður rann-
sóknarlögreglumaður?
Reyndu að leysa gátuna.
Leikkonan sem fannst
myrt hét Ketilríður, og
fannst limlest í búnings-
herbergi sinu, eins og
sennilega var drepið á hér
að ofan. Aðrir leikarar í
því stykki sem sett var upp
þetta örlagaríka kvöld
voru f jórir — hétu Hólm-
fastur, Guttormur, Mál-
hildur og Lofthæna. Á
meðfylgjandi korti sjáum
við búningsherbergi þeirra
allra. Þið fáið ekki að vita
hver átti hvaða herbergi,
þið fáið aftur á móti
nokkrar vísbendingar. Svo
sem eins og þessar:
a. Jafnmörg herbergi
liggja að búningsherbergi
morðingjans og búnings-
herbergi Ketilriðar.
b. Búningsherbergi Ket-
ilríðar liggur að búnings-
herbergjum Hólmfasts og
Málhildar.
c. Búningsherbergi Gutt-
orms og Lofthænu eru
jafnstór.
d. Búningsherbergi Mál-
hildar liggur ekki að bún-
ingsherbergi Guttorms.
Og þetta mun nægja.
Hver myrti veslíngs Ketil-
ríði? Lausn bls. ?
Ifcddrifjaöir njósnaiar
Asbjorn 0ksendal
Ðókin segir frá lífshættulegum flóttaferöum í
stórtirlðum og vetrarstormum um hálendi Nor-
egs og Svíþjóðar. Þar er barist við grimm nátt-
úruöfl. Einnig kvislinga og Gestapo, sem alls
staðar liggja I launsátri tilbúnir að svíkja og
myrða.
„Persónum er lýst af slíkri nákvæmni og innlif-
un að okkur finnst við g jörþekkja þær. Gestapo
í Þráncftieimi er að öllu leyti sambærileg við
bækumar Eftiir lýstur af Gestapo og Þegar
neyðin er stærst." - Arbeidaibladet.
„Sönn frásögn af baráttu norskra föðuriands-
vina við kvislinga og Gestapo I Noregi." -
Aftenposten.
„ ... lifandi lýsing á hrikalegum sannleika." -
Vaart land.
„... við stöndum bókstaflega á öndinni."
Ný bók eftir enska metsöluhöfundinn Gavin
Lyall. Njósnanetið kom fyrst út í Bretlandi
haustið 1980. Þetta er nútíma njósnasaga.
Breska leyniþjónustan, CIA-njósnarar og
KGM-menn eru á fullri ferð.
Umsagnir um bókina:
„Frábær njósnasaga.“ - The Times.
„Ein af þeim allra bestu.* - Daily Telegraph.
„Hjá Lyall er allt á fullri ferð.“ - Punch.
„Höfundurínn kann þá list að halda lesandan-
um í spennu.“ - Daily Telegraph.
„Kaldrifjaðir njósnarar . . . . vel smurðar
skammbyssur." - Evening Standard.
.....Tveir þjóðvarðliðar birtust skyndilega í
Ijósgeisianum með riffla um axlir. . . Loader
fann stingandi verk í brjóstinu ... Skot sundr-
aði framrúðunni. Hendur hans hrukku af stýr-
inu. Bíllinn rann út af veginum. Loader var
klesstur milli stýrisins og hurðarinnar. Höfuðið
hékk aftur, augun voru opin, varimar hreyfðust
ekki...
„Enginn höfundur lýsir eins vel og Clifford
samspili haturs og ótta, samúð og mannlegum
tilfinningum ... Mögnuð spennubók ... Stór-
kostleg." - London Spectator.
Efnið tekur mann heljartökum.“ - The Scots-
man.
„Hraði og spenna frá fyrstu til síðustu blað-
síðu." - The Times Literary Supplement.
HÖRPUÚTGÁFAN
Alfreð
hættir að
reykja
— Alfreð Alfreðs-
son í undirheim-
um, sjöundi þáttur
■ bað rigndi yfir kvörtunum
— Alfreð Alfreðsson var fjarri
góðu gamni i Helgar-Timan-
um um siðustu helgi. Ahrifa-
mesta kvörtunin kom frá Al-
freð sjálfum, hann ruddist hér
inná gafl til okkar, um varir
hans lék hið tviræða glott sem
aldrei veit á gott, pervisin
refsleg nærvera Alfreðs gerði
okkur bumbult, hann dró upp
' lúna naglaþjöl og otaði henni
að okkur, hótaði jafnvel að
siga á okkur gömlum penna-
vini sinum — Brjálaða Mike.
„Allt i góðu gamni”, sagði
hann og meinti greinilega hið
gagnstæða. Við sórum og sárt
við lögðum að við skyldum
bæta okkar ráð.
„Sjáiði til, strákar”, sagði
Alfreð og var siðan sem á
valdi endurminninganna, við
settumst niður og skrifuðum
eftir forskrift hans söguna af
þvi þegar hann, Uxaskalli og
Bóbó hættu að reykja.
Þeir lágu heima hjá Bóbó i
Skógarseli og Alfreð leið illa.
Alfreð Alfreðsson er maður
hinna göfugu hvata og nautna,
en honum þótti Bóbó helsti
fyrir neðan mitti. Bóbó átti
mikið og vandað safn klám-
blaða og hafði fjárfest i videói
fyrir bisað fé til að geta horft á
„bláar myndir” klukkan sjö á
morgnana,en það fannst hon-
um best, aftur á móti hafði
Bóbó aldrei gagnast kven-
manni,svo vitað sé.
En þarna sat Alfreð útúr
leiðindum og blaðaði áhugalit-
ill gegnum fimm ára gamlan
árgang af Hustler, blaðsiðurn-
ar voru kámugar og klesstar
þar sem mest gekk á. Uxa-
skalli kynnti sér Playboy frá
árinu 1957. Þá reis Bóbó rjóður
uppúr klámbókinni sinni, æði
svæsinni, og sagði letilega:
„Uxi, gemmér sigarettu.”
Alfreð, á nálum af leiðind-
um, greip tækifærið fegins
hendi: „Veistu ekki að það er
óhollt að reykja, maður?”
„Óhollt”, sagði Bóbó og
tendraði naglann sem Uxa-
skalli rétti honum. „Til hvers
reykirðu þá sjálfur?” — og
þóttist hafa stungið uppi Al-
freð Alfreðsson, Napóleon
fjórða undirheimanna. En Al-
freð lét ekki slá sig út af lag-
inu:
„Blessaður, ég er hættur.
Ég var að hætta. Rétt áðan”,
sagði hann og skáskaut aug-
unum þar sem glóðin var að
deyja út. Oskubakkinn var i
laginu eins og allsber kven-
maður.
bað kom nokkuð fát á Bóbó.
Loks sagði hann: „Jæja, þá
getég alvegeins hætt lika”, og
var ekki laust við að hann
fyrtist við. „Uxaskalli, ertu
með?”
„Ha?” sagði Uxaskalli upp-
úr blaðinu, andstuttur.
„Við erum að hætta að
reykja, við Alfreð”, sagði
Bóbó. „Ertu með?”
„Auðvitað”, sagði Uxaskalli
ósjálfrátt og sneri sér aftur að
blaðinu.
Og þannig hættu þeir að
reykja, eitt dapurlegt siðdegi
heima hjá Bóbó i Skógarseli,
Breiðholti. Þeir sóru hátiðleg-
an eið að reykja ekki framar
og sá sem fyrstur bryti heitið
yrðilaminn af hinum tveimur.
Það þótti þeim sanngjarnt.
Næstu daga og vikur veltu
vinir og vandamenn (og lög-
reglan lika) fyrir sér hvað
væri á seyði hjá Alfreð Al-
freðssyni og kumpánum hans
tveimur, Uxaskalla og Bóbó.
Þeir skulfu sjáanlega á al-
mannafæri, voru ekki mönn-
um sinnandi og svöruðu út i
■hött ef á þá var yrt. Sá eini
sem vissi leyndarmálið var
Aldinblók, slefberinn, og er
þrjár vikur, fjórir dagar, sex
klukkustundir og seytján min-
útur voru liðnar frá þvi að
heitið var gefið i Skógarselinu
kom hann á fund Alfreðs, óða-
mála að vanda.
„Jæja, Alfreð, hvað segirðu
þá?”
Alfreð hvæsti og gaut aug-
unum á Camel sigaréttu sem
dinglaði i munnvikinu á Aldin-
blók.
„Hérna, Bóbó...Hann Bóbó
var i Klúbbnum i gær.”
„Jæja, hvað með það?” urr-
aði Alfreð Alfreðsson, ekki
nema skugginn af sjálfum sér.
„Sko”, sagði Aldinblók
flóttalegur. „Hann var alveg
migandi fullur, ær af vini, og
var sko að reyna við stelpu —
þú veist nú hvernig það fer
alltaf hjá ’onum — en hann var
semsagt þarna, og ...”
Nú var Aldinblók farinn að
tala svo hratt að vart heyrðust
orða skil. Alfreð hlustaði á
hann með þjáningarsvip.
,,....og, égsáhannfásér-
smókhjástelpunni...” Aldin-
blók lyppaðist niður i stól með
það sama.
Pirð augu Alfreðs Alfreðs-
sonar skutu gneistum. Með
það sama var hann horfinn á
braut, uppi Leið eitt þar sem
aldurhnignir farþegar hörfuðu
allir sem einn aftast i vagninn,
og hraðar en auga varð á kom-
ið uppi Hliðar þar sem Uxa-
skalli kvaldist einn og yfirgef-
inn. Almannagjá var að vitja
heimkynna sinna i Keflavik.
Þeir ræddust lengi einslega
við og veit enginn til þessa
dags hvað þeim fór i milli. Hitt
höfum við eftir Aldinblók, og
Alfreð þrætti ekkifyrir það, að
þeir hefðu tekið hálf niu strætó
uppi Breiðholt og ekki stað-
næmst fyrr en i Skógarseli.
Bóbó sat einn heima og
blaðaði i gömlu hefti af Top
Hat sem honum hafði áskotn-
ast i fornsölu i Skuggahverf-
inu. Dyrabjallan hringdi og
Bóbó hrökk við eins og maður
sem á von á dauða sinum.
Bóbó fór til dýra. „Ég átti
von á ykkur, strákar”, sagði
hann.
Alfreö og Uxaskalli gengu
þegjandi inn og virtu hinn
seka ekki viðlits.
„Uxaskalli”, sagði Alfreð,
„gemmér rettu.”
Þeir fengu sér báðir siga-
rettu og drógu að sér allt nikó-
tin i tveimur sogum. Bóbó beið
átekta og tók eftir þvi sér til
skelfingar að glottið kviknaði
aftur i munnvikum Alfreðs.
Alfreð og Uxaskalli fóru sér að
engu óðslega, drápu i rettum
sinum.
Svo gengu þeir i skrokk á
honum.