Tíminn - 22.11.1987, Side 2

2 Tíminn
Sunnudagur 22. nóvember 1987
lllllllllllllllllllll VlSNAPATTUR -i.l .................... 9. þATTUR
Bjarni Pálsson á Blönduósi hringdi til mín og tjáði mér að ekki væri
réttur kviðlingur sá er birtist í síðasta þætti og hófst þannig:
Kveldið löngu liðið er.
Þetta var ort á samkomu í samkomuhúsi á Ásbrekku í Vatnsdal,
en þar tóku Húnvetningar á móti sunnlendingum er þangað komu í
bændaför.
Um þessa ferð samdi Ragnar Ásgeirsson ráðunautur bók. Eftir
þessu er Ijóst að það var Sunnlendingur en ekki Þingeyingur er svo
kvað:
Lungt á tímann liðið er
lóan hætt að kvaka
nóttin faðmar nyrstu sker
nú er Guð að halla sér
en Húnvetningar halda áfram að vaka!
Ágúst Líndal Pétursson, kenndur við Klettakot á Skógarströnd,
enda bóndi þar frá 1911 til 1935. Ágúst ólst upp í Árnhúsum í sömu
sveit. Þessi býli eru nú bæði í eyði.
Ágúst kvað svo á leið til Arnhúsa, en vísur þessar heyrast oft
kveðnar í réttum eða þar sem menn koma saman og taka lagiö.
Vökrum fáki viljafúsum
vendi ég niður göturnar.
Er ég fagna Árnahúsum
æsku vakna minningar.
Þó hárin gráu hylji vanga
hugljúf minning aldrci dvín.
Þekki ég alla þessa tanga
þar eru æskusporin mín.
í síðasta þætti var vísa eftir Kristján Benediktsson, málarameistara,
á Akureyri, þar sem hann kvartar vegna rigninga er tafði hann frá
vcrki.
Er hann hafði kveðið þá vísu stytti upp en fljótlega fór að rigna
aftur og það mun meir en áður. Þá kvað Kristján:
Guð á regni gerði hlé
gleðskapur var freistandi.
Það er eins og aldrci sé
almættinu treystandi.
Þá er hér nýort staka úr höfuðborginni. Höfundur er Skúli
Guðmundsson. Hún varð til í heita pottinum í Laugardal.
Ráðherrar mega ekki vita sitt vamm
þó válega í stjórninni syngi.
í bróðerni leggja þeir frumvörpin fram
en fella þau síðan á þingi.
Næsta vísa er eftir ókunnan höfund.
Vísan greinir frá ferð Davíðs Þorsteinssonar, stórbónda á Arn-
bjarnalæk í Þverárhlíö í Dali. Með Davíð í för var annar stórbóndi,
Guðmundur á Svignaskarði. Davíð hefur eflaust verið að finna bróður
sinn Þorstein sýslumann í Búðardal, en vísan greinir frá móttökum
hjá Theódór Johnson veitingamanni en hann bjó rausnarbúi á
Hjarðarholti í Dölum 1924-1931 og á þeim árum hefur þetta gerst.
Theódórs ei tæmdist búr
til var nóg í garði.
Davíð reið í Dalatúr
og dilkurinn frá Skarði.
Fyrir fáum áratugum var Benjamtn Sigvaldason, fræðimaður frá
Gilhaga í Öxarfirði í vinnu í sláturhúsinu í Búðardal. Einn morgun
heyrðist hann raula þessa vísu:
Ég er enn við óð að fást
í orðasennu glaður.
Á glóðum brenn af girnd og ást
gamall kvennamaður.
Margrét Kristjánsdóttir, húsfrú á Bugðustöðum í Hörðudal, sá
tryppi leika sér á vetrardegi. Þá kvað hún:
Einkunn barna er ærsl og fjör
öldinn þarna lítur,
hernig Stjarna ung og ör
yfir hjarnið þýtur.
Júlíus bóndi á Litlanesi í Múlasveit lýsti þannig heilsufari vélarinnar
í bát sfnum í bréfi til Árna Einarssonar í Flatey:
Allajafnan ílla kveikir
ekki er röddin góð.
Hoppar, stoppar röltir reykir
rekur upp neyðarhljóð.
Þá er vísa botnuð af Agli Jónassyni á Húsavík en upphafið birtist í
einhverju tímariti.
Bakkus hcfur mörgum mætum
manni skolað niður í svaðið.
Og af hreinum heimasætum
hrifsað stundum titilblaðið.
Auðunn Bragi Sveinsson kveður svo:
Linar sút að súpa á stút
sýnast hnútar lífsins rakna.
Én ef menn lúta oft að stút
eðli brútalt fer að vakna.
Kristmundur Jóhannesson
Giljalandi
Haukadal
JÓN DAN: „Þegar ég gekk út af skrifstofunni á kvöldin var ég ekki lengur embættismaður.“ (Tímamynd Brein)
ÁRIÐ EFTIR
• I
SPONSKU
VEIKINA
-RÆTTVIÐ
JÓN DAN
NÝJA SKÁLD-
SÖGU HANS -
V-
a<s Kona a
- av\b /ir be\rrar
>iösS5
LÍðar b'\aSpVsuströnö' ™ ^stu
^eðVaTntTeW °„9 Sa helur .
Hún s'e n'fan við sjo'un 9 hvað |
kovanna' bugmV0^. aér a\drei
,0f Qinnno9 *orf
að Það á dag'oo ? Mn'a-