Tíminn - 29.11.1987, Qupperneq 11

Tíminn 11
SAKAMÁL
SAKAMÁL SAKAMAL SAKAMÁL SAKAMAL SAKAH
móts við hann. Hún sagðist verða til
viðræðu um það, þegar þau væru
gift, ef af því gæti orðið einhvern-
tíma.
Ekki hafði parið búið lengi í
sveitasælunni, þegar ungfrú Holland
réði sér þjónustustúlku, Florence
Havies, 17 ára. Stúlkan var tæpast
komin inn yfir þröskuldinn, þegar
hinn virðulegi Dougal tók að reyna
all mjög við hana. Florence varð
bæði undrandi og gröm, en vísaði
áreitni húsbóndans mjög ákveðið á
bug. Ungfrú Holland var alls ekki
ánægð með þessa þróun málanna og
skammaði unnusta sinn. Hann
skýrði málið með því að hann hefði
einungis föðurlegan áhuga á stúlk-
unni.
Strax þá sömu nótt fór hann samt
enn á fjörurnar ivð Florence og um
morguninn tilkynnti stúlkan, að hún
gæti ekki verið lengur í vistinni.
Ungfrú Holland bað hana að vera
nokkra daga, þar til önnur stúlka
fengist. Snemma að morgni 19. maí,
aldamótaárið, fóru ungfrú Holland
og Samuel Dougal í bæinn að versía.
Þau óku af stað í litlum hestvagni og
það var í síðasta sinn, sem ungfrúin
sást á lífi.
Nýja þjónustustúlkan kom strax
daginn eftir og næstu tvö árin urðu
þær alls níu talsins. Ljóst var að þær
áttu ekki einungis að þvo þvotta og
leirtau, þrí þrjár þeirra stefndu st'ðar
Dogual í barnsfaðernismálum.
Jafnframt þessu var Dougal önn-
um kafinn við að ná peningum
ungfrú Holland út úr bankanum.
Þegar bankastjórinn undraðist rit-
hönd skjólstæðings síns á einni ávís-
uninni, skýrði Dougal það þannig, að
ungfrú Holland hefði tognað á hend-
inni og þess vegna gæti undirskriftin
verið eitthvað bjöguð.
í mars 1903, nærri þremur árum
eftir hvarf ungfrú Holland, birtist
lögreglan skyndilega í friðsæld sveit-
arinnar og vildi vita, hvar hún væri
niðurkomin. Samuel Dougal sauð í
snatri upp sögu um að hún væri í
leyfi á meginlandinu. Nei, hann vissi
ekki nákvæmlega hvar.
Lögreglumenn gerðu sig þó ekki
ánægða með þessa skýringu og enn
síður þegar uppvíst varð um vinnu-
konufjöldann á heimilinu. Nú þótti.
nær áreiðanlegt, að ungfrú Holland
hefði verið myrt þann 19. maí 1900,
enda hafði engin lifandi sála séð
hana síðan þann dag.
Samuel Dougal var handtekinn og
ákærður fyrir fjársvik og falsanir.
Meðan hann sat í fangelsinu, gróf
lögreglan af kappi og sneri bókstak-
lega við allri landareigninni.
Margra vikna rannsóknir báru þó
engan árangur og menn voru í þann
veginn að gefast upp, þegar blaða-
maður á staðnum mundi eftir skurði,
sem einhverntíma hafði verið fyllt
upp í. Hann minnti að það hefði
verið vorið 1900...
Grafið var á staðnum og eftir
nokkrar klukkustundir rákust menn
á par af óvenju litlum skóm. Ungfrú
Holland hafði verið lágvaxin, aðeins
157 sentimetrar og öll ákaflega nett.
Hún notaði til dæmis svo litla skó,
að smíða varð þá sérstaklega handa
henni í London. Skósmiðurinn bar
strax kennsl á litiu skóna sem sitt
handarverk. Þá fundust allsérstæðar
káputölur, sem ungfrú Holland hafði
líka átt. Jarðneskar leifar ungfrú
Holland, því þær gátu ekki verið að
annarri konu, sýndu að hún hafði
látist af skoti í höfuðið.
Samuel Dougal neitaði staðfast-
lega að hafa myrt ungfrú Holland.
Hann hélt því stíft fram, að hann
hefði fylgt henni í London-lestina og
þá hefði hún verið bráðlifandi.
Hann hvikaði ekki frá þessu við
réttarhöldin, en sönnunargögnin
gegn honum voru yfirþyrmandi og
kviðdómurinn var ekki í minnsta
vafa. Hann var fundinn sekur og
dæmdur til dauða með hengingu.
Allt bendir til að Samuel Dougal
hafi framið morðið, sem hann var
dæmdur fyrir. Þrátt fyrir það nagaði
efinn fangelsisprestinn í
Chelmsford. Á gálgapallinum spurði
hann Dougal í seinasta sinn, hvort
hann væri sekur eða saklaus. Seinna
hélt presturinn þvt' fram, að hann
hefði heyrt hinn dæmda hvísla, að
hann væri sekur.
Það heyrði hins vegar enginn
annar.
hótelinu. Dougal hafði trúað henni
fyrir að í reyndinni væri hann
kvæntur, en skilinn að borði og sæng
við konu sína, sem hann hefði aldrei
verið hamingjusamur með. Ef Cam-
ille gæti sætt sig við þetta, lofaði
Dougal að gera allt sem í hans
karlmannlega valdi stæði til að veita
henni hamingju.
Þau fóru að svipast um eftir fram-
tíðarheimili, en þangað til það kæmi
í leitirnar, hugðust þau búa á gisti-
heimili í London.
Enginn veit, hvað skötuhjúin
spjölluðu um, þegar þau voru f
einrúmi, en vitað er hins vegar hvað
þau minntust ekki á. Dougal leyndi
því að hann átti sér fortíð sem
liðþjálfi í breska hernum og starfaði
þá í Halifax í Kanada. Þar kvæntist
hann ungri stúlku, Jóhönnu Baker,
sem lagði drjúgan sjóð í búið.
Hjónabandið var skammvinnt, því
aðeins þremur vikum eftir brúð-
kaupið datt hún niður stiga og hlaut
bana af. Slysið var aldrei rannsakað
nánar.
Dougal fékk leyfi og fór heim til
Englands til að jafna sig af sorginni.
Tveimur mánuðum síðar kom hann
aftur til Halifax - með nýja eigin-
konu, Eileen Norman. Hún átti
stórfé í kistuhandraðanum. Eileen
lést hins vegar snögglega eftir níu
vikna hjónaband, er hún lagði sér
eitraðar ostrur til munns og varð
ekki bjargað.
Þetta slys var heldur ekki rannsak-
að nánar, en næsta 21 árið var
Dougal hlíft við meira af svo góðu.
Hann fór á eftirlaun frá hernum og
sneri heim til Englands. Þar átti
hann f erfiðlcikum með að aðlagast
daglegu lífi. Á skömmum tíma hafði
hann þrjú störf, sem hann gat ekki
innt af hendi og 1895 var hann
dæmdur í eins árs fangelsi fyrir
ávísanafals.
Nú var það fyrst og fremst Samuel
Dougal, semvildi búa í sveitinni og
um síðir fann hann býli skammt frá
Clavering í Essex. Umhverfið var
indælt, lítil tjörn, skógarlundir og
grænar hæðir.
Dougal stakk upp á því við ungfrú
Holland, að býlið yrði keypt í hans
nafni - en auðvitað átti að greiða
það með hennar peningum. En svo
langt vildi ungfrúin ekki koma til
Hafið samband