Tíminn - 07.02.1988, Blaðsíða 10

10 Tíminn
Sunnudagur 7. febrúar 1988
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKA
Morðingi
könnunarleiðangur að heimili
Bonds í Ripley. Sér til ánægju sá
hann að húsið var nokkuð utan
alfaraleiðar. Ekki var hægt að sjá
aðaldymar frá neinu nágrannahús-
anna, þannig að enginn sæi hann,
þegar hann hringdi bjöllunni.
Steve hittir Bond
í lansfötum
- Allir gera skyssur í lífinu, sagði
Spiers og leit afsakandi á Steve
Mahoney. - Því miður verð ég að
láta þig fara, þó mér finnist það
leitt. Hinn 24 ára gamli Steve kink-
aði aðeins kolli og þar með var
hann aftur orðinn atvinnulaus, eftir
aðeins 10 mánaða starf í brauð-
gerðinni...
Eigandi brauðgerðarinnar, Cecil
Spiers tók Steve Mahoney í vinnu,
þegar hann fékk nýju stórverslun-
ina í viðskipti, en hún var í sex
kílómetra fjarlægð. Þessi nýi samn-
ingur skipti miklu máli fyrir Spiers,
sem hafði barist í bökkum með
brauðgerðina lengi, en gat nú
ráðið mann til vinnu.
Steve Mahoney hafði verið at-
vinnulaus í tvö ár og hann gerði allt
sem hann gat til að halda nýja
starfinu.
Hamingjan reyndist honum þó
ekki hliðholl. Fyrstu skyssuna
gerði hann í maf 1986, þegar tala
datt úr hvíta sloppnum hans og
hafnaði í brauðdeiginu. Viðskipta-
vinur fann síðan töluna í brauði,
sem keypt var í stórverslunni.
Spiers bað margfaldlega afsök-
unar og lofaði að slíkt kæmi aldrei
fyrir aftur. Eigandi stórverslunar-
innar, Maurice Bond, lét við það
sitja.
Átta mánuðum síðar, í janúar
1987, fann annar viðskiptavinur þó
eldspýtu í brauði, sem keypt var í
sömu verslun. Konan hótaði að
höfða mál á hendur versluninni, og
Bond hótaði aftur málshöfðun á
REYNSLA-GÆÐI
LISTER um allt land!
LISTER
FJÁR- OG KÚAKLIPPUR
KÚAHAUSEÐA FJÁRHAUS
Á SAMA MÓTORINN
LISTER
BARKAKLIPPUR
FJÁRKLIPPUR
EINS/ÞRIGGJA HRAÐA
BREIÐIR KAMBAR
hendur Spiers og brauðgerðinni.
Spiers tókst að tala hann ofan af
því, en hins vegar ekki að fá hann
til að halda viðskiptunum áfram.
Þar með tapaði hann viðskiptum
sem námu allt að 200 þúsundum á
mánuði.
Að kvöldi þess 20. janúar fór
Steve aftur heim til Bonds, með
síðasta strætisvagni, sem fór frá
Heanor fjórðung yfir níu. Það
þýddi að hann yrði annað hvort að
ganga heim aftur eða taka leigubíl.
Aðeins einn bíll stóð í heimreið-
inni og Steve túlkaði það þannig,
að Maurice Bond væri einn heima.
Hann hringdi bjöllunni. Þegar
dymar opnuðust, stóð Steve í
fyrsta sinn augliti til auglitis við
manninn, sem hafði rænt hann
vinnunni og sem hann hafði ætlað
sér að drepa.
- Gott kvöld, sagði hann. - Ég
heiti Steve Mahoney. Ég vinn í
Windmill-brauðgerðinni og datt í
hug að líta inn og segja hvað mér
þykir þetta leitt með brauðið.
Hann hélt áfram: - Má ég koma
inn fyrir andartak? Það er svo kalt
að standa hérna úti.
Hefndarhugur vaknar
Ódæðið
Þar sem Steve Mahoney var eini
starfsmaður brauðgerðarinnar,
sem nú var sagt upp störfum, var
honum kennt um eldspýtuna, sem
lent hafði í brauðinu.
Samt ásakaði Steve ekki Spiers
fyrir að segja sér upp. Spiers hafði
alltaf verið honum góður og á
vissan hátt föðurímynd. Steve
Hann sá að Maurice Bond leist
ekki meira en svo á beiðnina, en
vissi líka að hann myndi ekki neita
honum um að koma inn. Það
reyndist rétt. Bond steig til hliðar
og hleypti Steve inn í anddyrið, en
hann hélt áfram inn í stofuna og
staðnæmdist við arininn.
- Hér er sannarlega notarlegt,
sagði hann.
hafði aldrei séð föður sinn á ævinni.
Væri einhverjum um að kenna,
hlaut það að vera eiganda stór-
verslunarinnar, Maurice Bond,
ályktaði Steve.
Hefði hann bara látið sér nægja
að greiða reiðu konunni einhverjar
skaðabætur, væri málið áreiðan-
lega úr sögunni. Nei, hann þurfti
endilega að svipta Spiers við-
skiptunum, sem aftur varð til þess
að hann sjálfur missti vinnuna.
Bond hefði engan rétt til að leggja
líf annarra í rúst á þennan hátt og
hann skyldi svo sannarlega fá að
borga fyrir illvirkið.
Eftir að hafa hugsað málið ræki-
lega fram og aftur, komst Steve að
þeirri niðurstöðu, að Bond skyldi
greiða skuldina með lífi sínu.
Einfalt var að komast að hvar
hann bjó, ekki þurfti annað en
fletta upp í símaskránni.
Strax daginn eftir fór Steve í
Spiers eigandi brauðgerðar-
innar sagði Steve upp störfum,
en hefndin kom þó ekki niður
á honum.
- Viltu kannski drykk? Ég á því
miður ekkert nema gin, sagði hús-
ráðandi.
- Það dugar alveg, svaraði Steve,
fullur sjálfsöryggis.
Maurice Bond gekk að bar-
skápnum og laut niður til að finna
flöskuna. Hann vissi ekki að Steve
hafði dregið fram hníf og læddist
nú aftan að honum. Allt, sem hann
fann, var stingandi sársauki milli
herðablaðanna.
Bond féll fram yfir sig, á skápinn
og seig svo niður á gólfið.