Tíminn - 21.02.1988, Blaðsíða 11

Sunnudagur 21. febrúar 1988
Tíminn 11
KAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁ

runnum skammt frá, en þau gáfu
enga vísbendingu. Horsley lét taka
myndir á vettvangi fyrir myrkur, svo
hægt yrði að fjarlægja líkið. Nákvæm
rannsókn á staðnum yrði að bíða
morguns. Vörður var settur yfir
nóttina.
Farið var yfír skýrslur um týnt
fólk, en þar fannst engin stúlka, sem
gæti verið hin myrta. Haft var sam-
band við lögreglu á næstu svæðum,
ef þar væri saknað smávaxinnar,
ungrar stúlku, með dökkt, sítt hár
og brún augu. Alla nóttina var leitað
í skýrslum, en án árangurs.
Krufning leiddi í ljós að stúlkan
væri 16 eða 17 ára og hefði verið
myrt á föstudagskvöldi eða laugar-
dagsmorgni. A líkinu voru 29
stungusár, mörg þeirra svo djúp, að
hefðu ein getað valdið bana.
Um morguninn fór tækniiið á
staðinn, þar sem merktar voru útlín-
ur líksins á veginn. -Þetta er undar-
legt, varð Blackburn lögreglumanni
að orði. -Það eru tré báðum megin
hafði verið inn í runnana. Hann var
alls óryðgaður og blóðið virtist
nýlegt, þó storkið væri. Vafalítið var
morðvopnið þar fundið. Harður
jarðvegurinn bar ekki minnsta vott
um hjólför.
Enn var ekki vitað, hver stúlkan
var, en lýsing á henni og fötunum
var send út. Síðdegis sama dag kom
maður á lögreglustöðina og kvaðst
hafa heyrt að stúlka hefði verið
myrt. Hann vissi ef til vill, hver hún
væri, hin 16 ára Betty Joell Kellum,
sem hefði verið týnd sfðan á föstu-
dag.
Hún væri frá Arkansas, en hefði
komið til Price í júní til að eyða
sumarleyfinu hjá vinkonu sinni.
Henni hefði líkað dvölin svo vel, að
hún hugðist vera lengur og fara hér
í skólann.
Semken vildi vita, hvernig stæði á
að ekki hefði verið lýst eftir Betty,
frá því á föstudag. Maðurinn sagði
að vinkonan hefði beðið foreldra
sína að gera það ekki, af ótta við að
foreldrar Betty heima yrðu hræddir
og krefðust þess að hún kæmi strax
heim. -Við vonuðumst til að finna
hana og fá skýringu á hvarfinu, bætti
maðurinn við. Hann upplýsti einnig,
að Betty hefði ekki eignast marga
kunningja í leyfinu. Hann viður-
kenndi að rangt hefði verið að kalla
ekki á lögregluna, en fór síðan með
Semken og bar kennsl á líkið.
Vildi ekki kyssa
-Þá vitum við, hvar við eigum að
byrja, sagði Semken, er hann kom
aftur. -Hvað gerðist á föstudags-
kvöldið?
Rætt var við skólafélaga Betty og
strax fundust tvær stúlkur, sem
höfðu boðið Betty í samkvæmi í
Price á föstudagskvöld. Þær höfðu
hitt hana á vinsælum bitastað og
langað að kynna hana fyrir fleira
fólki. Þær sögðu að hún hefði verið
í samkvæminu undir miðnætti og
Lögreglumenn
á morðstaönum.
vegarins og hefði líkið verið dregið
þangað, hefði enginn séð það úr
lestinni. Það hefði ef til vill aldrei
fundist.
Semken félagi hans kunni vissa
skýringu á þessu. Hann hafði nýlega
fengið skýrslu frá FBI, þar sem
fjallað var um ýmsar gerðir morð-
ingja. Sálfræðingar héldu fram, að
sumir skildu fórnarlömb sín eftir
þannig að þau fyndust fljótt, fremur
en að fela þau eða grafa. Það benti
til vissrar samúðar.
Hvarfið ekki tilkynnt
-Ég veit ekki um tilfinningar hans,
sagði Blackburn. -Náungi, sem beit-
ir hnífnum svona ...
Semken vitnaði aftur í skýrsluna.
Morðingjar sem særa meira en bara
til að drepa, eru oft haldnir kvala-
losta og í flestum tilfellum ungir
menn. Þeir iðrast líka oftast gerða
sinna eftir á.
-Vonandi nóg til að gefa sig fram
og játa, sagði Blackburn.
-Það efa ég, svaraði Semken. -En
ég hef á tilfinningunni, að hann sé
héðan úr grenndinni. Það skýrði
hann með að vegurinn væri fáfarinn
og ólíklegt að neinn þekkti hann
nema innfæddur.
Tæknimenn notuðu málmleitar-
tæki á svæðinu og fundu langan,
mjóan, blóðugan hníf. sem fleygt
skemmt sér vel. Þá sagðist hún þurfa
að fara heim, því enginn vissi, hvar
hún væri.
-Fór hún ein, eða með einhverj-
um? vildi Semken vita.
-Ég held að hún hafi farið með
Moðhausnum, sagði önnur stúlkan.
-Ég sá þau ekki fara saman, en
heyrði hann bjóðast til að aka henni.
Moðhaus reyndist vera viðurnefni
hópsins á hinum 19 ára Jónasi
Sutton, sem ekki var talinn allt of
klár í kollinum. Hann ók gömlum
pallbíl og hópurinn notaði hann
gjarnan til sendiferða. Stúlkurnar
sögðu hann búa hjá rosknum ætt-
ingja, sem skipaður hefði verið um-
sjónarmaður hans og sá ætti bílinní
Vandalaust var að hafa uppi á
Sutton, hávöxnum pilti, sem stamaði
talsvert. Hann viðurkenndi að hafa
verið í umræddu samkvæmi.
-Ókstu Betty Kellum heim á eftir?
var hann spurður.
Hann kinkaði kolli og virtist í
uppnámi vegna spurninga lögregl-
unnar. -Hún sagðist þurfa að flýta
sér heim, ef hún ætti ekki að lenda í
vandræðum, sagði hann. -Þá bauðst
ég til að aka henni.
-Hvað gerðist? var spurt.
-Ég.. ég reyndi að kyssa hana,
svaraði Sutton og skalf allur. -Hún
vildi ekki lofa mér það.
Sannanir í bílnum
Gengið var frekar á hann og hann
hélt áfram. -Hún reiddist og stökk
út og sagðist ætla að ganga heim.
Það hefði verið nálægt miðbænum
og síðan hefði hann ekki séð hana.
Sjálfur hefði hann svo farið heim,
því hann óttaðist að hin reiddust
honum fyrir að hafa reynt við Betty.
Þar lauk fyrstu yfirheyrslum og
lögreglumenn voru sammála um að
Sutton reiddi ekki vitið í þverpok-
um. -Þetta gæti hafa verið eins og
hann segir, sagði Semken. -Einhver
annar hefði getað tekið hana upp í,
en ég vil fá heimild til að rannsaka •
bílinn.
Heimildin fékkst strax og með
hana var farið heim til Suttons og
eigandanum tilkynnt, að bíllinn yrði
tekinn til rannsóknar. Ekki þurfti
nema að líta inn í hann, þar lá slíður
undan hníf á gólfinu. Það var látið
kyrrt, þangað til tæknimenn mynd-
uðu það. Þeir fundu líka blóðslettur
innan á ökumannshurðinni.
-Það gerir út um málið, sagði
Semken. -Drengurinn er kjáni að (
fleygja hnífnum við morðstaðinn og
skilja slíðrið eftir í bílnum.
Allt henni að kenna
Sutton var úrskurðaður í gæslu-
varðhald vegna gruns um morð og
lesinn réttur hans. Þegar honum var
sagt frá hnífnum og slíðrinu, viður-
kenndi hann stamandi að hafa myrt
Betty Kellum. -Það var allt henni
sjálfri að kenna, útskýrði hann.
Hann hefði reynt að kyssa hana á
leiðinni, en hún færst undan. Þá
hefði hann reynt að ógna henni með
hnífnum.
-Ég ætlaði ekki að meiða hana,
kjökraði hann. Hún hefði reynt að
komast út úr bílnum og þá óvart
skorið sig á hnífnum.
Afgangurinn af sögunni kom með
stunum og kjökri. Sutton sagðist
hafa orðið skelfingu lostinn yfir því
hvemig kunningjamir brygðust við,
þegar Betty segði þeim, að hann
hefði skorið sig með hnífnum. Hann
sagðist ekki muna almennilega,
hvers vegna hann hefði áveðið að
aka upp að Gordongljúfri, eða hvers
vegna hann hefði afklætt Betty og
stungið hana svo oft.
-Ég varð bara reiður, af því hún
lét svona, kveinaði hann. -Hún lét
mig gera þetta, það var henni að
kenna. Hún átti að kyssa mig og ef
hún hefði gert það, hefði hún ekkert
meitt sig.
Lögð var fram formleg ákæra fyrir
morð að yfirlögðu ráði. Verjandinnn
reyndi að fá Sutton úrskurðaðn geð-
bilaðan og því ósakhæfan. Fordæm-
ið var Hincley sá sem skaut að
Reagan forseta og fékkst dæmdur
ósakhæfur og settur á hæli. Það tókst
ekki, en Sutton vildi játa sig sekan
um manndráp. Vegna andlegs á-
stands hans fengist hann aldrei
dæmdur fyrir fyrstu gráðu morð.
Hann fékk lífstíðarfangelsi með
möguleika á náðun eftir fimm ár.
VELTIBOGAR
Á DRÁTTARVÉLAR
Verið
varkár
isiia
TRMTOR
TX2WO
T.Vil IO
Velar og urval
aukabúnaðar
og tækja
fyrirliggjandi

ARMULA3 REYKJAVIK SlMl 38900
#ISEKI