Tíminn - 16.07.1988, Page 9

8
HELGIN
úti á götu
Brúðkaupsferöin var stutt, farið var á handahlaupum yfir
Tékkóslóvakíu til Danmerkur, Svíþjóðar og Noregs, og
hann mátti varla vera að því, að heimsækja ættiandið.
Hann drap snöggvast niður fæti á íslandi, kynnti konu
síoa ættingjum og vinum, og hélt svo aftur til Berlínar.
t>ar bíða hans aðkallandi verkefni í óperuhúsum,
tónAeikahöllum og síðast en ekki síst í kennslustofu
próíessor Hanne Lohre Kuhse, víðfrægrar sópransöng-
konu, en hún hefur haft söngrödd Guðbjörns Guðbjörns-
sonar, tenórs, til meðferðar undanfarna fimmtán mánuði.
Þrátt fyrir annríki féllst Guðbjörn á að segja lesendum
Tknans i stuttu máli frá hvað á daga hans hefur drifið frá
því að hann lagði land undir fót til frekara söngnáms.
Frú Flaone Lohre Kuhse kcnnir í
Austur-Berlín, en Guðbjörn hefur
búið í Vestur-Berlín. Hann varð því
stöðugt að fara um Berlínarmúrinn
og varð enn tíðförulli eftir að hann
hitti stúlkuna, sem hann síðar
kvæntist. Tollverðirnir beggja vegna
landamæranna voru því farnir að
þekkja tenórinn unga af lslandi.
Hortunt var nieira að segja oft hleypt
fram l'yrir biðröðina í tollhliðinu.
Lengst af nam Guöbjörn söng-
tæknina hjá Vincenzo Maria Demetz
í Nýja tónlistarskólanum, en hclt til
Þýskalands þegar að burtfararprófi
loknu.
„Fyrstu mánuðirnir fóru náttúr-
lega í að sækja tíma og læra,“ scgir
Guðbjörn. „Fljótlega fór ég svo á
alþjóðlegt tónlistarnámskeið í
Weimar. Ég vissi raunverulega lítið
um hverjir sætu úti í áhorfendasal á
slíkum námskeiðum ogfylgdust meö
ungu og hæfileikaríku íólki, scm þar
tók þátt. Það kom mér á óvart, að
mikils metnir menn í tónlistarlífinu
skyldu sækja slík námskeið, en ég
söng alveg hreint ófeiminn aríur úr
La Traviata og Töfraflautunni og
lleira.
Á eftir korn annar af tveimur
leikstjórum Komische Opern í Berl-
ín til ntín og hafði líkað söngurinn
svo vel, að hann bauð ntér þriggja>
ára samning á staðnum.
Kennarinn minn sagði, að ég
skyldi nú hugsa mig tvisvar um, áður
en ég féllist á það. Fað gæti reynst
mér erfitt að vera bundinn í Austur-
Berlín í þrjú ár og hún bað mig að
prútta þá niður í eitt ár. Ég reyndi
það, en kom ekki neinu tauti við þá
og hafnaði þess vegna að lokum
samningnum. Þeir sögðust ekki vilja
standa straum af menntun minni og'
fá svo ekkert fyrir sinn snúð. Það er
vitanlega ósköp skiljanlegt sjónar-
mið. Þetta eru kaupsýslumenn. En
ég var engu að síður mjög upp með
mér.“
Guðbjörn sagði að slíkir samning-
ar væru freistandi fyrir unga söngv-
ara, en gætu verið hættulegir.
„Sumir söngvarar hafa orðið út-
brunnir á skömmum tíma, því að
þeir þurfa ef til vill að syngja þung
og vandasöm hlutverk tvisvar eða
þrisvar í viku. Það þola lítið æfðar
raddir ekki. Ég sé ekki eftir, að hafa
hafnað þessu boði. Fyrst ég fékk
tilboð núna, þá fæ ég það alveg eins
eftir eitt ár eða tvö, þegar ég er
rciðubúinn."
Hin eina rétta leið
Og ekki stendur á tilboðunum.
Lcikstjóri í Korpus, sem er ein af
stærstu borgum í Austur-Þýska-
landi, hefur boðið Guðbirni að
syngja tenórhlutverkið í einþátt-
ungnum Gianni Schicci eftir Puccini.
„Það er næsta vetur," scgir liann.
„En það þarf að ganga í gegnum
menningarmálaráðuneyti og innan-
ríkisráðuneyti og fleiri skrifstofur
áður en hægt verður að ganga frá
því. Það er verið að vinna í þessu.
en öll afgreiðsla er scin þarna austan-
megin."
Guðbjörn segist minna þurfa að
sækja kcnnslustundir nú en áður.
Námi hans sé að mestu lokið. Nú
ríði á að læra hlutverk í óperum og
öðrum tónverkum, sem hcnta rödd
lians, og brjóta þau til mergjar.
Guðbjörn segist ætla að verða al-
hliða söngvari.
„Ég býst ekki við að fara að
sérhæfa mig í annaöhvort Ijóðasöng
eða óperusöng, ítalskri óperu eða
þýskri eða hvað þetta er nú kallað
allt. Ég tek undir meö kennara
mínunt, sent segir, að það sé aðeins
til ein leið - að syngja; það er hin
eina rétta.
Ég hef til dæmis verið að æfa
Hándel upp á síðkastið. Nú er ég að
fara að syngja í Messíasi eftir Hándel
í Tempelhof, sem er smáhverfi í
Berlín. Þar búa um 280 þúsund
manns og þeir eiga sína cigin sinfón-
íuhljómsveit, sem ég syng mcð. Ég
hef bundist mjög sterkum böndum
við Tempelhof. Ég hef búið þar,
eftir að ég fluttist til Austur-Þýska-
lands, og hef fengið að æfa í kirkj-
unni."
Konu sína, Kati, sem nú hefur
tekið upp eftirnafnið Guðbjörnsson
að þýskum sið, hitti hann á alþjóð-
legu tónlistarnámskeiði í Weimar í
Austur-Berlín, þar sem hún var
starfsmaður, en hún hefur sjálf lært
söng frá því hún var fimmtán ára
gömul. Meðal annars í tónlistarhá-
skólanum í Weimar.
„Það er nauðsynlegt, að konan
skilji til hlítar viðfangsefni manns,“
segir Guðbjörn. „Kati veit af eigin
raun hvers söngurinn krefst. Hún
veit, að mánuður er allt of mikill
tími til að eyða í brúðkaupsferðalag.
Nú verðum við að drífa okkur til
Austur-Þýskalands og fara að vinna.
Minna á okkur aftur. Annars er öll
vinnan, scm liggur að baki, unnin
fyrir gýg.“
Stuttur ferill
„Mitt annað heimili verður alltaf
á íslandi," segir Guðbjörn, hrukkar
svo ennið og spyr: „Var þetta
væmið?“
„Það er eins og með svo marga
íslenska söngvara, svo sem Sígríði
Ellu Magnúsdóttur og Kristján Jó-
hannsson, að þau búa hér heima, en
eiga líka heimili einhvers staðar í
útlöndum. Það er nauðsynlegt starfs-
ins vegna,“ útskýrir hann. „Mig
langar til að byggja minn söngferil
svoleiðis upp, að mér takist að
syngja fyrir landa mína reglulega, en
ég stefni á að syngja ntikið erlendis.
Því ráða náttúrlega peningarnir, sem
eru í boði.
Ferill söngvara er oft stuttur og
maður veröur að reyna að ná eins
miklu út úr honunt og unnt er. Þó
ávallt með skynsemina að leiðar-
Ijósi. Ég verð að fara rólega í
sakirnar núna til að byrja með og
takast ekki á hendur of erfið
hlutverk, því að það gæti stytt söng-
ferilinn til muna. Hann gæti jafnvel
endað rnjög hastarlega, eins og ég
hef orðið vitni að. Ungum tenór,
sem ég áður hafði séð í vandræðunt
í óperu, tókst ekki að syngja meira
en fyrstu aríu sína í Rigoletto eftir
Verdi, en gekk svo af sviði. Annar
tenór kom í hans stað og lauk
sýningunni."
Tónleikagestir
biðu úti á götu
„Kennari minn, frú Kuhse, ráð-
lagði mér að syngja sem mest á
tónleikum fyrst um sinn. Síðastlið-
inn vetur hélt ég ferna tónleika og
eina litla. Það var í húsi svipuðu
Norræna húsinu.
Það koniu um sjötíu manns og
fylltu húsið. Þetta voru fyrstu tón-
leikarnir mínir og ég hlaut ofboð
góðar móttökur. Ég söng íslensk
lög, skandinavísk og ítölsk og loks
þýsk Ijóð, - allt í bland. Þessir
tónleikar gengu það vel. að áheyr-
endurnir sjötíu komu allir á næstu
tónleika. Þá sagði umboðsmaðurinn
niinn: „Þetta gekk svo vel,- þeir eru
auðsjáanlega mjög hrifnir af þér,
Þjóðverjarnir -, að við verðum að
kýla á þetta sem fyrst aftur.“ Þetta
var í desember og í lok janúar hélt
ég aðra tónleika. Þá var umboðs-
maðurinn kominn með einn stærsta
salinn í Tempelhof. Enn þá einu
sinni sá ég alla tónleikagestina frá
fyrri tónleikum og hafði hver tekið
með sér fjóra eða fimm vini sína. Nú
voru áheyrendur orðnir fjögur-
hundruð. Þetta sýndi mér auðvitað,
Guðbjörn Guðbjörnsson og Kati Guðbjörnsson, nýgift'og í heimsók
að fólk var reglulega hrifið.
Þessir tónleikar gengu raunveru-
lega ennþá betur en hinir fyrri, Ég
söng ljóð fyrir hlé, en lauk tón-
leikunum með ítölskum og þýskum
óperuaríum. Ég fékk frábærar við-
tökur og var ekki sleppt af sviðinu
fyrr en ég hafði sungið þrjú aukalög.
Þá hætti ég. Ég var búinn að syngja
stanslaust í hálfa aðra klukkustund
og úrvinda af þreytu.
Við vorum í sjöunda himni bak-
sviðs og skutum tappa úr kampavíns-
flösku í tilefni fyrstu opinberu tón-

'
teikanna, sem þar að auki höfðu
heppnast framar vonum. Þar
spjölluðum við svo saman í um þrjá
stundarfjórðunga, en þá bjó ég mig
til heimferðar. Þegar ég svo gekk út
úr tónleikahúsinu bakdyramegin
biðu þar um fjörutíu manns enn þá
fyrir utan og klöppuðu fyrir mér. Ég
varð að árita efnisskrár og taka í
hendur á fólki.
Vitanlega var þetta mikil upphefð
fyrir mig og mér leið voða vel. Því
um líkt hafði aldrei komið fyrir mig
áður, - ekki einu sinni hér á íslandi,
Guðbjörn Guðbjörnsson, tenórsöngvari, á íslandi:
Hrópuðu
húrra
á íslandi. Söngtónleikum Guðbjörns i
þar sem allir eru svo opnir og ósparir
á bravóhrópin. En þarna áttu Þjóð-
verjar í hlut. Þeir eru stífir og dálftið
til baka, hefur mér fundist. Þetta
kom líka undirleikaranum mínum í
opna skjöldu. Hann hefur leikið
undir hjá söngvurum í Berlín í
fimmtán ár og hann sagðist aldrei
hafa orðið vitni að öðru eins.“
Upp úr þessu var Guðbirni boðið
að syngja sex lög í útvarpi og hann
vakti slíka lukku, að hann var beðinn
að syngja meira fyrir útvarpsstöðina.
Þá átti að taka við tónleikasyrpa, en
Berlín varð að fresta fram í september.
(Tíminn: Pjetur)
henni var frestað vegna brúðkaups-
ins.
Hún hefst í september.
En hvenær fá Islendingar að heyra
í Guðbirni?
„Ég hef svo mikið að gera fram að
áramótum, - ég er reyndar alveg
uppbókaður út þetta ár -, en ég hef
1 hyggju að koma heim í febrúar eða
mars og halda tónleika. Þá langar
mig til að fara um landið og syngja.“
þj
BÆNDUR - HELGARÞJÓNUSTA
Varahlutaverslun okkar Ármúla 3, verður opin á
íaugardögum i sumar frá kl. 10.00 f.h. til kl.14.00 e.h.
Komiö eða hringið
Beinn sími við verslun 91-39811
Greiðslukortaþjónusta
BÚNADARDEILD
SAMBANDSINS
ARMULA3 REVKJAVlK SlMI 38900
+-