Tíminn - 22.04.1989, Blaðsíða 12

HELGIN
22
Laugardagur 22. apríl 1989
Á FJÓRUM HJÓLUM
-REYNSLUAKSTUR
=1
k
I
I
I

Jeppa-Matti er hér kominn undir stýri og nálgast toppinn á Úlfarsfelli ískyggilega.
Skortir afl en
lofar samt góðu
Því hefur lengi verið á lofti haldið að Toyota jeppar séu
einmitt þeir jeppar sem hvað best hafi staðið sig á landi hér
við ólíkustu aðstæður að vetri til sem sumri. Við sjáum
alltaf af og til myndir ofan af jöklum og víðar þar sem fyrir
bregður einni eða fleiri Toyota torfærubifreið á hinum
ægilegustu dekkjum. Sú sem við á Tímanum höfum nú
prófað var ekki á neinum háfjallablöðrum, en fékk samt
að finna fyrir þynnra lofti en gerist á borgarstrætum og var
m.a. farið upp á Úlfarsfell til að ná því markmiði.
áratugar. Það þarf meira afl til að
snúa fjórum hjólum ef þau á annað
borð eru með góðu gripi, en verst
kom þetta þó út í innanbæjarakstri
og stöðugum uppkeyrslum. Á veg-
um úti var hann ótrúlega seigur að
ná siglingu, enda með góðum gír-
hlutföllum. Ef gaman á að vera af
Ég ætla þó fyrst að byrja á því
að vera svolítið leiðinlegur við
umboðið og kvarta undan því að
enn hefur ekki einn einasti raun-
verulegur grunnbíll af nýjum Land
Cruiser jeppa verið fluttur til ís-
lands til að taka við þeim gamla.
Fluttir hafa verið inn bæði Land
Cruiser II og Station Wagon en
enginn Land Cruiser, þótt undar-
legt megi virðast. Það sem ég hef
mest á hornum mér varðandi þessa
ráðstöfun er sú staðreynd að Land
Cruiser II bíllinn er aðeins fáanleg-
ur með 2,4 lítra fjögurra strokka
vélum og er í raun aðeins blendin
útfærsla af Land Cruiser. Grunn-
bílinn er hins vegar hægt að fá með
vélum af stærðinni 3,4 til fjögurra
lítra eins og reyndar er boðið upp
á í stóra Station Wagon. Niður-
staðan er því sú að hingað til lands
eru aðeins fluttir inn sem stærstir
bílar miðað við vélarstærð en ekki
bílar með vélar vel við vöxt, sem
þó eru framleiddir. Til glöggvunar
má geta þess að grunnjeppinn er
mjög svipaður þeim litla sem tals-
vert hefur verið fluttur hingað til
landsins og hann er einnig til í
mjög líkri „millistærðarútfærslu“
eins og sá sem nú er til umfjöllunar.
Raunar er varla sjáanlegur munur
nema á framendanum sem er verk-
legri og einnig má geta þess að
hann er á blaðfjöðrum.
Undirmálsvél
Þarna er einmitt komið beint að
því sem ég vil kalla veikleika Land
Cruiser jeppans sem við erum nú
með til umfjöllunar. Hann er með
einni vélarstærð of lítið, þótt það
kunni að hljóða sem kraftvélar-
della í mér. Dieselvélin með túrb-
ínu eins og við prófuðum, er innan
við níutíu hestöfl við 4000 snúninga
og er það litlu meira en Tercelinn
minn gamli frá fyrsta ári þessa
Ein fyrir prófíl.
torfærukeyrslu er nauðsynlegt að
nota lága drifið og gefa helst vel
inn. (Hann ofhitnarseint!) Seiglan
í dieselvélinni varð þó til þess að
bæta upp aflleysið, því hægt er að
keyra hana niðurbælda með lítilli
sem engri inngjöf í fyrsta og jafnvel
öðrum gír í lága drifi.
Líkist Benz og Rover
Flest annað en vélin varð á hinn
bóginn til þess að gleðja gamlan
fjallamann. Margt er að finna í
skrokk þessa farartækis sem varla
er hægt að fá sérpantað í aðra
jeppa. Nefni ég til dæmis sterkleg
standþrep á hliðum, rammlega
ferhyrnda veltigrind og góð
handföng. Einnig er að finna hluti
eins og sérstaka miðstöð fyrir aftur-
sætisfarþega, gagnlegt mælaborð,
fjaðrandi framsæti og gott farang-
Vélaraflið,
dekkjaloft-
þrýstingur,
iw verðið.
Traustleiki,
veltigrind,
fíO ÖTL. 9°rmafjöðrun,
y sjálfstæðgrind,
ijjjp/ mismunadrifin.
ursrými. Allur er bíllinn hinn
traustasti og líklegur til afreka um
ókomin ár með skikkanlegri um-
hirðu. Grindin er sterkleg að sjá og
allur útbúnaður, enda er bíllinn
ekki léttari en jeppar á borð við
hinn v-þýska Mercedes Benz G,
eða um 1850 kg. Hann líkist honum
reyndar einnig hvað varðar gorma-
fjöðrunina, sem er mjög vönduð,
og ekki minnir hann síður á v-þýsk
vinnubrögð að því leyti að hönnun
mismunadrifanna er vel hugsuð.
Það er engu líkara en bíllinn sé
með hlutalæsingu, því oftar en
ekki rótaði hann sér áfram með
krafti fjögurra til þriggja hjóla.
„Á litlu lofti
kemstu lengst“
1 vetur hefur verið mikill snjór
yfir öllu landinu að kalla og því
hefur það gerst að mun fleiri en
áður hafa átt þess kost að þroska
með sér tilfinninguna fyrir því
hversu mikið loft á að vera í
dekkjunum. Við á Tímanum erum
farin að átta okkur á því að ekki
eiga að vera yfir 15-16 pund í
dekkjum eins og þeim sem Land
Cruiserinn er á. Þau eru með
stálbeltum og er bíllinn ókeyrandi
á íslenskum malarvegum þegar
þrýstingurinn er kominn yfir 20-25
pund. Fyrir þessu fengum við að
finna og var eins og opinberar
pyntingar hefðu aftur verið teknar
upp á lslandi þegar ekið var vegar-
TOYOTA
LAND
CRUISER
2,4 D Turbo
UMBOÐ:
P. SAMÚELSSON HF.
spottann að Bláa lóninu (sem er
reyndar ein ... samfelld hola). Var
ég ekki lengi að létta á þrýstingi
dekkjanna eftir það og ók á ekki
fleiri pundum en 15 eftir það.
Þannig gat hann líka vel athafnað
sig á vélsleðaslóðum eins og á
leiðinni upp í Jósepsdal og víðar á
heiðinni hárri.
Þegar ég minnist á Jósepsdalinn
er rétt að geta þess að á þeim
slóðum reyndi nokkuð skemmti-
lega á farartækið í heild sinni og
kom hann vel út og brást hvergi.
Til dæmis var mér unnt að bjóða
tveimur hröktum gönguskíða-
mönnum far á leiðinni niður að
„Litla kaffi“ og þiggja þar veitingar
í staðinn. Á okkur hafði skollið
hríð og skyggnið var orðið afleitt.
Þarna var hægt að sullast áfram án
þess að vera hræddur um að
sökkva, þrátt fyrir að dekkin væru
ekki afgerandi stór á þessum frekar
þunga bíl og vel í þau kýlt miðað
við tölur ofan af jöklum. Það eina
sem ekki gekk alveg snurðulaust
upp var sú óhönnun að ekki er
hægt að leggja niður hluta af aftur-
sætinu eins og í fjölmörgum bílum
núorðið, eða renna þeim innundir
einhvern veginn. Það þýddi að
bögglast varð með brotin sem heil
gönguskíðin ofan á farþegum og
innréttingum.
Mjög lágt drif
í annað sinn er reyndi á þennan
grip að ráði var þegar ég fór ásamt
Matthíasi nokkrum Örlygssyni,
jeppamanni, upp á Úlfársfellið
eina kvöldstund. Þá var gengið enn
róttækar fram í því að hleypa lofti
úr dekkjum og var nú farið niður í
átta pund til reynslu. Á þessum
þrýstingi var Land Cruiserinn orð-
inn býsna seigur þótt ekki væri
hann á neinum sérstökum blöðrum
eins og að framan greinir, enda
leiddi þetta á endanum til upp-
moksturs. Kemur þar til að snjór-
inn var góður og bíllinn með ýmsa
góða eiginleika sem ekki er til að
dreifa í öllum jeppum, því miður.
Það sem gerði útslagið var auðvitað
sú seigla sem hægt var að ná út úr
dieselvélinni og einnig það lága
drifhlutfall sem er staðlaður útbún-
aður í þessum trausta millistærðar-
jeppa og er það hvorki meira né
minna en 4.875. Til samanburðar
er stóri Land Cruiser Station Wag-
on með hærra drif, eða 3.70 og
þykir það nokkuð gott. (Drif lækk-
ar eftir því sem talan hækkar).
Einnig má nefna afar vel hannaða
undirvagnsbyggingu þar sem milli-
kassi skagar t.d. ekkert niður eins
og oft vill verða.
í heildina góður
í heild var hann góður en með
þeim annmörkum sem að framan
greinir. Hann er með undirmálsvél
að mínu mati, en hér eru þó á
ferðinni svipuð hlutföll vélar og
eigin þunga líkt og gerist hjá fram-
leiðendum eins og Mercedes og
Land Rover (diesel). Dæmi um þá
sem verið hafa að stækka vélar í
sínum jeppum að afli og rúmtaki
eru hins vegar Mitsubishi og
Nissan, en meir um þá síðar ef tóm
gefst til. Heildarútkoman er án
nokkurs efa góð að þessu frátöldu
og er akkur í þeirri vönduðu
gormafjöðrun sem nú er komin í
jeppa af góðri stærð fyrir margan
íslendinginn. Þá er þess einnig að
geta að Toyota hefur orð á sér fyrir
gott endursöluverð og góða end-
ingu, en þegar eitthvað bilar hafa
eigengur aðgang að traustu þjón-
ustufyrirtæki og get ég í þeim
efnum loksins talað af eigin
reynslu. Kristján Björnsson