Tíminn - 09.09.1989, Blaðsíða 12

í iQHrnofnrr'
} r i»->
24 Tíminn

'%/MfW VATRYGGINGAFELAG
^clar íslandshf
ÚTBOÐ
Tilboð óskast í eftirtaldar bifreiðir sem skemmst
hafa í umferðaróhöppum:
MMC L 300 4xd árgerð 1988
Lada station árgerð 1988
Nissan Bluebird árgerð 1987
Chevrolet Monza árgerð 1987
Suzuki Swift árgerð 1987
Subaru 1899 station árgerð 1986
Daihatsu Charade árgerð 1986
VW Jetta árgerð 1986
Pontiac Firebird árgerð 1986
MMC Lancer árgerð 1985
Ford Escort árgerð 1984
Fiat Uno 55 árgerð 1984
Daihatsu Charade árgerð 1983
Honda Accord árgerð 1982
Mercedes Benz 300 D árgerð 1982
Ford Escort 1300 árgerð 1982
Citroen GSA árgerð 1982
BMW315 árgerð 1982
Nissan Pickup árgerð 1982
BMW518 árgerð 1981
Daihatsu Charade árgerð 1980
Opel Ascona árgerð 1980
Bifreiðirnar verða sýndar að Höfðabakka 9,
Reykjavík, mánudaginn 11 september 1989, kl.
12-16.
Tilboðum sé skilað til Vátryggingafélags íslands
h.f. Ármúla 3, Reykjavík eða umboðsmanna fyrir
kl. 16, mánudaginn 11. september 1989.
Vátryggingafélag íslands hf.
- ökutækjatryggingar -
ALÞÝÐUSAMBAND ÍSLANDS
Forstöðumaður
LISTASAFN ASÍ vill ráða forstöðu mann í V2 starf.
Umsóknir er greini menntun, aldur og fyrri störf,
sendisttil Alþýðusambands íslands, Grensásvegi
16A 108 - Reykjavík, fyrir 18. september n.k.
merkt „Forstöðumaður". Nánari upplýsingar um
starfið veitir framkvæmdastjóri ASÍ í síma 83044.
TÖLVUNOTENDUR
Við í Prentsmiðjunni Eddu
hönnum, setjum og prentum
allar gerðir eyðublaða fyrir tölvuvinnslu.
Smiðjuvegi 3, 200 Kópavogur. Sími 45000
t
Eiginmaður minn
Stefán Geir Ólafsson
Kambsvegi 27
lést á heimili sfnu 7. september sfðastliðinn.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigrfður Árnadóttir.
Laugardagur 9. september 1989
lllllll ÁRNAÐ HEILLA llllllillllllllllllllllllllllllll
Árni Pétur Lund
bóndi, Miðtúni, sjötugur
í>að er langt fyrir þann, sem
rúllaði á mjólkurbílnum í sveitina
sína, Grímsnesið góða, að senda
frumburðinn í sveit norður á Mel-
rakkasléttu. En langamman hafði
veitt Ninna húsaskjól meðan hann
var í Kennaraskólanum, svo að til-
boðið kom, sem ekki var hægt að
hafna. Brátt barst líka bréf að norðan
um ævintýraferð landið endilangt
kríumergð svo að dró fyrir sólu, auk
alls þess milli himins og jarðar, sem
útvegsbændur geta heillað unga
menn með. Þá var slegið í drógina
og farið á vit Þingeyjarþings.
Helga og Ámi kunna á ungar
sálir, enda eiga þau sjö glæsilega
syni. Sumarævintýrin sex á Leirhöfn
voru byrjuð. Hvílíkt hérað. Norður-
heimskautsbaugurinn sleikir túnfót-
inn, en samt hef ég aldrei upplifað
annað eins Mæjorkaveður á íslandi.
Og krían, Valdi sagði engum ofsög-
um af henni. Sá sem ekki hefur farið
fyrir Tjörnesið og horft yfir Keldu-
hverfið í norðanátt, veit ekkert hvað
fegurð Islands er. Jökulsárgljúfur,
Þeistareykir og sjálfur guðdómur-
inn, Ásbyrgi, þar sem Sleipni, hinum
áttfætta Oðinsbleik hafði þóknast að
tylla fæti á móður jörð.
„Þytur ísmávængjum grein afgrein,
grösin við morguninn tala“.
„Áin sekkur í sjóinn sem dropi í
brunni,-
en sá, sem ræður, þig stöðvar við
norðlenska blettinn".
E.B.
Innilega til hamingju með daginn.
Guðlaugur Tryggvi Karlsson.
minning lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll^
Guolaug Marta Gísladóttir
Hraunbæ. Álftaveri
Fædd 4. september 1903
Dáin 2. september 1989
Dauðinn kemur alltaf á óvart og
skilur eftir sig sár og sársauka. Gildir
þá einu, hvort sá, sem frá fellur, er
ungur að árum eða aldraður og
farinn að heilsu og kröftum. Eftir-
sjáin og tómarúmið verður hið sama.
Skarð er fyrir skildi, sem ekki reynist
auðvelt að fylla í eða bæta.
Svo er a.m.k. við fráfall Guðlaug-
ar í Hraunbæ. Fáir hefðu megnað að
feta í fótspor hennar. Sárt er hennar
saknað og hennar er minnst með
virðingu og þökk af ötlum þeim, sem
henni kynntust.
Guðlaug var fædd í Norðurhjáleigu
í Álftaveri, dóttir hjónanna Þóru
Brynjólfsdóttur og Gísla Magnús-
sonar, bónda og hreppstjóra þar.
Systkini hennar voru Anna, hús-
freyja í Reykjavík, Matthildur, bú-
sett á Grímsstöðum í Vestmannaeyj-
um og Jón, bóndi og alþingismaður
í Norðurhjáleigu. 011 eru þau nú
látin.
Guðlaug ólst upp í Norðurhjá-
leigu til fullorðinsára, en fór þá til
vinnu til Vestmannaeyja og Reykja-
víkur.
Hinn 5. nóv. 1927 giftist hún
Þorbergi Bjarnasyni frá Efri-Ey í
Meðallandi. Þau voru í húsmennsku
í Meðallandi til ársins 1928 að þau
fluttu að Hraunbæ í Álftaveri og þar
var heimili hennar til dauðadags.
Þorbergur og Guðlaug eignuðust
14 börn, eitt þeirra fæddist andvana
en hin eru öll á lífi. Þau eru: Þóra,
búsett í Vík í Mýrdal, gift Hjálmari
Böðvarssyni. Þau bjuggu lengi í
Bólsstað í Mýrdal. Bjarni, bóndi í
Hraunbæ. Gísli Guðni, bifvélavirki
og brúarsmiður, búsettur á Seltjarn-
arnesi, kvæntur Sigurbjörgu Val-
mundsdóttur, kennara við Haga-
skóla í Reykjavík. Vilhjálmur, versl-
unarmaður, búsettur í Vogum á
Vatnsleysuströnd. Kona hans er
María Henley, læknaritari. Guðrún
Erla, matráðskona í Skógum, gift
Albert Jóhannssyni, kennara við
héraðsskólann og búsett þar. Tví-
burarnir Fjóla og Einar. Fjóla er gift
Ásgeiri P. Jónssyni. Þau bjuggu
áður á Jórvíkurhryggjum í Álftaveri
en eru nú búsett á Kirkjubæjar-
klaustri. Einar er bóndi á Gilsbakka
í Axarfirði. Kona hans er Arnþrúður
Halldórsdóttir. Guðlaug, gift Böðv-
ari Kristjánssyni. Þau bjuggu fyrr á
Skaftárdal á Síðu en eru nú flutt að
Kirkjubæjarklaustri. Jón Þór, lög-
regluvarðstjóri í Reykjavík, kvænt-
urMargréti Guðmundsdóttur. Anna
Sigríður, gift Guðgeiri Sumarliða-
syni. Þau búa í Austurhlíð í Skaftár-
tungu. Guðrún, býr í Reykjavík.
Hennar maður er Metúsalem
Bjömsson, húsasmíðameistari.
Kjartan, húsasmiður, nú búsettur í
Neskaupstað. Kona hans er Ásta
Hjaltadóttir. Sigurveig Jóna, mat-
ráðskona á Hvolsvelli, gift Kristjáni
Hálfdánarsyni, verslunarstjóra þar.
Böm Hraunbæjarhjóna urðu eins
og áður segir 14, barnabörnin eru 50
og bamabamabömin 42 svo að alls
em afkomendur þeirra 106, þar af
103 á lífi.
Þetta er hin ytri umgerð um ævi og
störf þessarar merkiskonu eins og
hún blasir við sjónum samferða-
mannanna. Við, sem áttum því láni
að fagna að kynnast henni náið,
þekkjum þá hlið ævisögu hennar,
sem öðmm og ókunnugum er hulin.
Við vitum, að hún var glæsilegkona,
búin skapfestu og dugnaði. Við
vissum, að hún var iðin, samvisku-
söm og traust og hún var vandvirk
og handlagin. Allt þetta skóp henni
virðingu og aðdáun allra þeirra, sem
henni kynnust.
Strax ung að ámm, sýndi hún,
hvað í henni bjó. Mér kemur í hug
frásögn af því sem skeði haustdag
einn árið 1918, þegar gamla Katla
byrjaði að dreifa eldi og ösku yfir
sveitina hennar. Öldruð nágranna-
kona hennar hafði farið ein á fjöm,
teymandi hest fyrir vagni. Svo sem
kunnugt er, voru flestir verkfærir
karlmenn sveitarinnar við smölun
þennan dag. Þegar sást, hvað var í
vændum, var Guðlaug send ásamt
annarri unglingsstúlku til móts við
gömlu konuna, henni til aðstoðar og
hjálpar. Þætti það varla vera fýsileg
ferð fyrir unglingsstúlkur á vorum
dögum.
Eg sé hana líka í anda, þegar hún
flutti að Hraunbæ. Þá reiddi hún
dóttur sína, reifabam, í fangi sér yfir
Kúðafljót. Það er um 5 km breitt þar
sem leið Iiggur milli Meðallands og
Álftavers og eitt hið stærsta og
erfiðasta vatnsfall yfírferðar á landi
voru.
Ég sé hana ala önn fyrir stóra
bamahópnum sínum, fæða þau og
klæða við aðstæður, sem nútímakon-
unni þættu allt annað en auðveldar.
Það er fremur harðbýlt í Álftaveri
og húsakynni í Hraunbæ vom ekki
stærri en hæfa þætti einstaklingi í
dag. Nútíma þægindi vom af skorn-
um skammti, en komu smátt og
smátt. Við þessar aðstæður ólu þau
upp bömin sín og komu þeim vel til
manns. Þau hlutu í vöggugjöf góða
hæfileika foreldra sinna og traust
uppeldi hefur orðið þeim gott vega-
nesti út í lífið.
Öllum sem þekkja, er það að-
dáunarefni hversu samhent þau hjón
voru í einu og öllu. Þar bar aldrei
skugga á. Dóttir þeirra brá upp
hugljúfri mynd frá bernskuárunum.
Jólin vom í nánd og á síðkvöldi sátu
foreldrar hennar hlið við hlið við
baðstofuborðið. Móðir hennar var
að sníða og sauma föt á hópinn sinn,
en faðir hennar snéri handsnúinni
saumavél til að létta konu sinni
starfið. Minnstu bömin röðuðu sér
umhverfis og fýlgdust spennt með
því, hvernig ný flík varð til. Þannig
hjálpuðust þau að í einu og öllu og
á efri árum, þegar sjón hennar tók
að daprast, sá hún eftir sem áður um
heimilishaldið í Hraunbæ með því
að segja manni sínum til verka og
aðstoða hann eftir mætti. Á þann
veg hjálpuðust þau að, og mér er
ekki kunnugt, að aðrir, sem komnir
em hátt á níræðisaldur, hafi eftir
leikið.
Á þeim árum, sem þau Hraunbæj-
arhjón vom að koma bömum sínum
upp þekktust ekki bamabætur eða
aðstoð samfélagsins í þeirri mynd,
sem síðar varð.
Vissulega var ævi hennar ekki
alltaf dans á rósum og við getum
ekki annað en undrast hversu miklu
dagsverk hún skilaði. Það er auðvelt
að gera sér í hugarlund, að oft hefur
starfsdagurinn verið langur og lítið
um svefn, þó að börnin legðu
snemma hönd að verki og léttu
störfin. Engu að síður var hún
bundin bænum sínum lága órjúfandi
böndum. Þar vildi hún vera og
hvergi annars staðar. Þó að hún
þyrfti á síðari árum að dvelja um
skeið á sjúkrahúsum og tvisvar,
vetrarlangt, væri hjá dætmm sínum,
var hugurinn heima í Hraunbæ. Um
það leyti, sem vorfugl sást í varpa,
héldu henni engin bönd og með
krafti, sem enginn skildi, sigraði hún
alla sjúkdóma og erfiðleika og hélt
heim á ný.
Nú eru senn 35 ár síðan ég kynntist
Guðlaugu í Hraunbæ, sem verðandi
tengdasonur hennar. Frá fyrsta degi
var ég eins og einn af stóra barna-
hópnum hennar og hún mér sem
önnur móðir. Svo hygg ég, að einnig
sé um önnur tengdabörn hennar.
Þetta vil ég þakka af heilum hug fyrir
hönd okkar allra.
Ég votta Þorbergi, tengdaföður
mínum og öðmm aðstandendum
innilega samúð um leið og ég þakka
hinni látnu heiðurskonu allar sam-
verustundimar.
Sú er best okkar huggun, harmi
gegn, að hennar er gott að minnast.
Albert Jóhannsson.