Tíminn - 20.04.1991, Blaðsíða 10

18
Laugardagur 20. apríl 1991
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
SVARTA EKKJAN
Þegar lögreglan fór að kynna sér feril hinnar nýgiftu kom í Ijós að það jafngilti sjálfsmorði
að ganga í hjónaband með henni.
Það kom söfnuðinum í Carolina kirkjunni í Alamance sýslu ekki á
óvart þegar presturinn tilkynnti væntanlegt brúðkaup sitt og Blanc-
he Táylor. Þeim sem til þekktu leist vel á ráðahaginn. Presturinn,
sem var 56 ára gamall, hafði verið einn á báti í nokkur ár og hin 57
ára gamla Blanche hafði verið ekkja í sextán ár.
Blanche hafði gengið í söfnuðinn
þremur árum áður og var nú ein af
hans helstu stoðum og var óþreyt-
andi í safnaðarstarfinu. Hún eyddi
miklum tíma í hjálparstarf kirkjunn-
ar og fjáröflun á hennar vegum, og
restinni af tíma sínum eyddi hún í fé-
lagsskap prestsins.
Margir af samstarfsmönnum henn-
ar í söfnuðinum vissu að hún hafði
átt erfitt um dagana. Faðir hennar
hafði verið predikari. Hún hafði gifst
kærastanum sínum úr gagnfræða-
skóla og þau höfðu átt saman 14 ár
og komið sér upp fjölskyldu þegar
hann lést skyndilega úr hjartaslagi.
Þegar hún var orðin ekkja með lítil
böm starfaði Blanche í vörumarkaði.
Yfirmaður hennar var maður að
nafni Raymond Reid. Hann hafði
skilið við konu sína árið 1973. Sam-
starfsmönnum og vinum fannst það
meira en sjálfsagt þegar Blanche og
Raymond fóru að vera saman og það
var rætt um að hjónaband hlyti að
vera á næsta leiti.
í júní 1986 veiktist Raymond alvar-
lega. Blanche flutti heim til hans til
þess að sjá um hann svo lengi sem
hann gæti dvalist heima. Læknar
greindu mein hans sem Guillan-
Barré sjúkdóm sem er sjaldgæfur en
oft banvænn og leiðir í flestum tilfell-
um til lömunar. Blanche var við hlið
hans allar stundir sem hún átti laus-
ar.
Það var á þessum erfiðleikatímum
sem hún kynntist prestinum. Hún
hafði farið til páskamessu til að biðja
fyrir því að Raymond mætti batna og
tók síðan þátt í samverustundinni
sem söfnuðurinn hélt eftir messu.
Hún skýrði prestinum frá vandræð-
um sínum og þeirri vanlíðan sem það
olli henni að horfa upp á vin sinn til
margra ára veslast upp úr banvænum
sjúkdómi. Presturinn huggaði hana
og ráðlagði henni að leita til guðs eft-
irstyrkísorgsinni.
Raymond versnaöi stöðugt á næstu
vikum og Blanche fór æ oftar til
kirkjunnar til að biðjast fyrir og fá
hughreystingu hjá prestinum. Þegar
Raymond Reid lést þann 7. október
1986 fylgdi presturinn henni til jarð-
arfararinnar.
Þegar Blanche hafði hátt misst vin
sinn sökkti hún sér af heilum hug í
safnaðarstarfið. Það varð brátt lýðum
Ijóst að presturinn sýndi þessar að-
laðandi ekkju meiri áhuga en safnað-
arbörnum sínum almennt.
Þegar trúlofun þeirra var kunngerð
veltu konurnar í söfnuðinum því
spenntar fyrir sér hvenær brúðkaup-
ið yrði haldið. Þær voru ákveðnar í að
sjá til þess að veislan yrði ógleyman-
leg og hófu leynilega söfnun til þess
að geta gefið parinu skemmtisigl-
ingu í brauðkaupsgjöf.
Presturinn og Blanche ákváðu að
lokum að brúðkaupið yrði haldið
sunnudaginn 23. ágúst að lokinni
messu. Presturinn lét í ljós þá ósk
sína að þetta yrði einföld athöfn að
viðstöddum aðeins nánustu vinum
og fjölskyldu brúðhjónanna. En safn-
aðarkonurnar höfðu aðrar áætlanir á
prjónunum. Þeim fannst presturinn
og Blanche eiga aðeins það allra
besta skilið.
En þá tóku atburðir að gerast sem
virtust ætla að skyggja á hjónabands-
hamingjuna.
Hvert óhappið rekur
annað
Blanche fann fyrirferðaraukningu í
brjósti og í Ijós kom að um illkynja
æxli var að ræða. Hún var lögð inn á
sjúkrahús svo unnt væri að fjarlægja
æxlið og þar var hún þann dag sem
ákveðið hafði verið að halda brúð-
kaupið. Presturinn var við sjúkrabeð
hennar hverja þá stund sem hann
átti lausa frá starfi sínu. Konurnar í
söfnuðinum voru iðnar við að senda
henni blóm og heimsækja hans og
söfnuðurinn sameinaöist í bæn fyrir
endurheimtingu heilsu hennar.
Blanche var lengi að jafna sig eftir
veikindin og brúðkaupinu var frestað
um rúmt ár og var loks ákveðið að
halda það 27. nóvember árið eftir.
Viku fyrir brúðkaupið veiktist prest-
urinn alvarlega, fékk magakrampa,
var stöðugt flökurt og kastaði upp.
Hann var ákveðinn í að láta ekki í
minni pokann fyrir veikindunum og
halda brúðkaupið á tilsettum tíma.
Hann var því heima í umsjá Blanche
í viku en þá þurfti að flytja hann á
sjúkrahús í skyndi.
Þar kom í Ijós að það sem að honum
amaði var þarmastífla og hann
gekkst undir skurðaðgerð til að fjar-
lægja stífluna. Tryggðatröllið Blanc-
he vék ekki frá hlið hans í veikindun-
um. Þegar hún var beðin um að yfir-
gefa sjúkrastofuna til þess að læknar
og hjúkrunarfólk gæti sinnt störfum
sínum sást hún iðulega halda til kap-
ellu sjúkrahússins og efaðist enginn
um að hún væri að biðja fyrir heit-
manni sínum.
Presturinn var lengi að jafna sig eft-
ir skurðaðgerðina og enn þurfti að
fresta brúðkaupinu.
Aftur var nýr brúðkaupsdagur
ákveðinn og nú þann 19. apríl 1989.
Nú gekk allt að óskum og alsæl brúð-
hjónin héldu í tveggja vikna brúð-
kaupsferð með skemmtiferðaskipi.
En viku eftir brúðkaupið veiktist
presturinn aftur með sömu einkenn-
um og fyrr — magakrampa, flökurl-
eika og uppköstum. En að þessu
sinni varð hann enn verr haldinn en
áður, þar sem hann var enn máttvana
eftir uppskurðinn. Blanche annaöist
hann eftir bestu getu, en 4. maí var
hann aftur kominn inn á sjúkraliús.
Og sama sagan endurtók sig. Blanc-
he stóð sem klettur viö hlið manns
síns í veikindunum; kom til hans
snemma á morgnana og dvaldi hjá
honum langt fram á kvöld. Þar kom
að ástand hans var talið lífshættulegt
og hann var settur á gjörgæsludeild.
Læknarnir áttu erfitt með að átta sig
á veikindum prestsins. Þarmastíflan
hafði verið fjarlægð með skurðað-
gerðinni en samt voru sömu ein-
kennin aftur komin í ljós. Sérfræð-
ingar voru kallaðir til þegar læknarn-
ir voru farnir að óttast að presturinn
Iifði ekki af nema það tækist að
greina sjúkdóminn.
Grunsemdir vakna
Þá lét einn sérfræðingurinn það álit
sitt í ljós að vera kynni að sjúklingur-
inn þjáðist af arsenikeitrun. Arsenik
kemur ekki í ljós í venjulegum blóð-
prufum, til þess þarf eiturefnarann-
sókn. Blóðsýni voru nú send til eitur-
efnafræðings og þá kom í Ijós að
sjúklingurinn hafði í sér mikið magn
af arseniki.
Hjúkrunarliðið, sem hafði annast
prestinn, skaut nú á ráðstefnu í
skyndi. Hvernig hafði eitrið komist í
líkama hans? Eina leiðin var að það
hefði verið í mat eða drykk. Og þar
sem engin önnur tilfelli um arsenik-
eitrun höföu komið fram, hlaut það
að hafa verið í einhverju sem hann
einn haföi neytt, hvort heldur það
haföi komist þangað af slysni eða af
ásetningi.
Þegar sá möguleiki var ræddur að
kona hans hefði eitrað fyrir honum,
mótmæltu læknar og hjúkrunarfólk
því harðlega, þau höfðu annast hann
í báðum sjúkrahúslegunum og voru
sammála um að þau hefðu aldrei fyr-
ir hitt umhyggjusamari manneskju
en Blanche og minntust þess hversu
oft hún hafði haldið til kapellunnar
til aö biðja fyrir bata hans.
Einn starfsmannanna benti nú koll-
egum sínum nú á að það lægi ekki
mest á að velta því fyrir sér hvernig
eitrið hefði komist ofan í prestinn
eða hver hefði séð til þess, heldur
lægi mest á því að koma sjúklingn-
um aftur til heilsu fyrst búiö væri að
greina hvað að honum amaði.
Starfsfólk sjúkrahússins hafði nú
samband við lögregluna í Winston-
Salem og skýrði frá því að það hefði
sjúkling á sínum snærum sem þjáð-
ist af arsenikeitrun en ekki væri vitað
hvernig hún hefði átt sér stað. Þar
sem presturinn bjó fyrir utan bæinn
og því ekki í lögsögu bæjarlögregl-
unnar var ákveðið að leita til fýlkis-
lögreglunnar sem hafði betri tækja-
kost og þjálfaðra starfslið til að sinna
málum sem þessum.
David McDougall rannsóknarlög-
reglumanni var falin yfirstjórn rann-
sóknar málsins. Hann hélt þegar til
fundar við læknana til að komast að
því hversu mikiö arsenik hefði verið í
líkama sjúklingsins og á hvaða hátt
hann hefði hugsanlega getið tekið
það inn.
Læknarnir skýrðu það út fyrir hon-
um að jafnvel eiturefnarannsókn á
blóðsýni leiddi ekki í ljós hversu mik-
ið eitur hefði verið um að ræða þar
sem það skilaði sér út með líkams-
vessum. Eina leiðin til að komast að
magninu væri að senda hár og negl-
ur í greiningu. Á ferð sinni um lík-
amann sest eitrið að í hári og nögl-
um. Hægt væri aö fínna út hversu
mikils eiturs sjúklingurinn hefði
neytt og í hversu langan tíma, því
vöxtur hárs og nagla sýnir það, á
svipaðan hátt og árhringir í trjám.
Slík rannsókn krefst sérstakrar
rannsóknastofu með tækjabúnaði og
þjálfuðu starfsliði til að rannsaka
sýnin með aðferð sem kölluð er nift-
eindavirkjun. Yfirleitt eru tekin tíu
hár af höfði sjúklingsins og þau þveg-
in upp úr blöndu úr vatni acetoni til
þess að fjarlægja öll óhreinindi. Síð-
an eru hárin klippt niður í sjö milli-
metra langa búta frá rót fram að enda
til að mæla vöxtinn. Hár vex að með-
altali um sjö millimetra á tveimur og
hálfri viku.
Hvert hár er síðan sett í sellófanum-
slag og síðan í nifteindakljúf. Þau eru
rannsökuð með gammageislum til
að mæla eiturmagnið í hverjum hár-
bút og hversu langt er síðan eitrið
barst inn í líkamann.
McDougall komst að því að besta
rannsóknastofan til þessara hluta
væri í Kaliforníuháskóla í Irvine. Ef
miðað var við hve mikið var þar að
gera við aðrar rannsóknir þá liði að
minnsta kosti mánuður þar til niður-
stöður fengjust.
Hann spurði læknana hvort þeir
álitu að presturinn myndi lifa eitrun-
ina af og fékk þau svör að þar sem
þeir vissu nú hvað það væri sem
hrjáði hann væru sterkar líkur á því
að þeim tækist að bjarga lífi hans. En
hann yrði lengi að jafna sig og yrði
mjög veikburða í lengri tíma.
McDougall gerði ráð fyrir því að ef
verið væri að reyna að myrða prest-
inn, væru allar líkur á að sá hinn
sami gæfist ekki upp við svo búið.
Hann gaf því ströng fyrirmæli um að
enginn mætti heimsækja prestinn
nema í fylgd starfsfólks sjúkrahúss-
ins og hann mætti aðeins neyta mat-
ar úr eldhúsi sjúkrahússins.
Ástrík eiginkona
McDougall fékk nú leyfi hjá lækn-
unum til að ræða við sjúklinginn
smástund. Prestinum hafði verið
skýrt frá því að hann þjáðist af ar-
senikeitrun og lögreglumaðurinn
spurði hvort hann hefði nokkra hug-
mynd um hvernig eitrið hefði getað
komist ofan í hann. Presturinn hristi
höfuðið neitandi. Aðspurður hvort
hann hefði notað eitur til að vinna á
meindýrum, til dæmis músum, rott-
um eða maurum, sagði hann að eng-
in meindýr hefði herjað á heimili
hans og hann hefði heldur ekki notað
eitur til að eyða illgresi úr garðinum
sínum.
Þá spurði McDougall hann hvort
hann teldi það mögulegt að kona
hans hefði gefið honum inn eitrið í
mat eða drykk. Þessi spurning gekk
gjörsamlega fram af prestinum og
hann mótmælti harðlega. Blanche
væri eiginkona hans, sannkristin
kona sem hefði annast hann af ein-
stakri alúð í veikindunum.
Næst ræddi lögreglumaðurinn við
Blanche. Hún lét í ljós mikla undrun
þegar henni var sagt að maður henn-
ar þjáðist af arsenikeitrun. Hún sagð-
ist eiga bágt með að trúa því þar sem
hún hefði alltaf verið hjá honum og
borðað sama mat og hann, og ekki
væri hún veik.
Þegar hann spurði hana þessarar sí-
gildu spurningar um hvort maður
hennar ætti nokkra óvini, minnti
Blanche hann á að maður sinn væri
prestur og virtur og elskaður af söfn-
uði sínum.
Saksóknarinn í Alamance sýslu og
aðstoðarmenn hans áttu yfirleitt
nána samvinnu með lögreglunni
varðandi rannsókn þeirra mála sem
þeir bjuggust við að þurfa að sækja
síðar. Þeir spurðu McDougall hvern-
ig honum gengi í þessu máli.