Tíminn - 20.04.1991, Blaðsíða 11

Laugardagur 20. apríl 1991
HELGIN
19
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Blanche Taylor ásamt verjanda sínum. Hún nertaði öllum sakargiftum.
McDougall yppti öxlum. Yfirleitt,
sagði hann, myndi grunurinn bein-
astað eiginkonu fórnarlambsins. Eit-
ur er yfirleitt notað af kvenkyns
morðingjum. Lögreglumaðurinn
mundi ekki eftir einu einasta tilfelli
þar sem karlmaður hafði gerst eitur-
byrlari.
En í máli prestsins virtist það mjög
ólíklegt að kona sem hefði einungis
verið gift í viku byrlaði manni sínum
eitur vísvitandi. Þar að auki virtist
engin ástaeða vera fyrir hendi. Prest-
urinn var fjarri því að vera auðugur
maður og hvorugt hjónanna hafði
staðið í ástarsambandi utan hjóna-
bands.
McDougall sagði að hann og sam-
starfsmenn hans mundu gera allt
sem í þeirra valdi stæði til þess að
komast að því hvaðan eitrið væri
upprunnið. Hann vonaði innilega að
í ljós kæmi að presturinn hefði á ein-
hvern hátt tekið eitrið inn fyrir ein-
skæra slysni.
Lögreglumennimir hófu nú að
grennslast fyrir hjá vinum hjónanna
og safnaðarmeðlimum. Alls staðar
fengu þeir sömu svörin. Enginn gat
látið sér til hugar koma að eitrað
hefði verið fyrir prestinum af ráðn-
um hug og þegar nafn Blanche var
nefnt í því sambandi voru allir sam-
mála um að sú hugmynd væri blátt
áfram fáránleg. Allir bentu á að hún
væri sannkristin kona, ötull starfs-
maður safnaðarins og væri nátengd
eiginmanni sínum og þætti innilega
vænt um hann.
Þegar McDougal hóf að rannsaka
æviferil Blanche komst hann fljót-
lega að því að unnusti hennar, Raym-
ond Reid, hafði látist og eiginmaður
hennar nokkrum árum þar á undan.
Þessar upplýsingar vöktu upp nýjar
hugmyndir hjá McDougalI. Margir
kvenkyns eiturbyrlarar myrða hvað
eftir annað. Eitt af illræmdari málum
af því tagi var Hilley-málið, þar sem
aðlaðandi húsmóðir í Dixie hafði
eitrað fyrir móður sinni, föður,
tengdamóður og eiginmanni og
reyndi jafnvel að eitra fyrir dóttur
sinni áður en hún náðist. í flestum
slíkum málum er ástæðan sú að
morðinginn girnist tryggingafé fórn-
arlamba sinna.
McDougall hélt nú til sjúkrahússins
þar sem Raymond C. Reid hafði látist
og bað um að fá að sjá sjúkraskýrslu
hans. Á dánarvottorðinu stóð að
banameinið hefði verið Guillain-
Barré sjúkdómur. Með því að yfir-
heyra hjúkrunarfólkið komst
McDougall að því að rétt fyrir dauða
sinn hefði Reid safnað slíkum bjúgi á
líkamann að hann hafði þyngst um
38 kíló og húðin hefði brostið vegna
þrýstingsins.
Reid hafði tvisvar sinnum verið
lagður inn á sjúkrahús á einu ári og
hafði látist 7. október 1986. Engin
krufning hafði verið framkvæmd þar
sem úrskurðað var að hann hefði íát-
ist af eðlilegum orsökum.
Lögreglumaðurinn fékk að heyra
nánast sömu sögu á þessu sjúkrahúsi
og hann hafði heyrt fyrr. Því var hald-
ið fram að Blanche væri hreinasti
engill, hefði annast Reid þegar hann
var heima og varla vikið frá sjúkra-
beði hans þar til hann lést.
McDougall spurði hvort Blanche
hefði fært Reid mat eða drykk þegar
hún heimsótti hann. Honum var sagt
að uppáhaldsábætir Reids hefði verið
bananabúðingur og hefði Blanche oft
fært honum hann og matað hann á
honum.
„Eftirherman mikla“
Að þessum upplýsingum fengnum
hélt McDougall á fund efnafræðinga,
meinafræðinga og eiturefnafræðinga
og spurði hvort hægt væri að ruglast
á einkennum Guillain-Barré sjúk-
dóms og arsenikeitrunar.
Fræðingarnir voru allir á einu máli.
Arsenik hefur verið kallað „eftirher-
man mikla" þar sem einkenni þess
geta tekið á sig myndir hinna ýmsu
sjúkdóma, svo sem hjartaáfalls, melt-
ingartruflana og fleira.
Og ólíkt strykníni, sem hefur beiskt
bragð og drepur nær samstundis, er
hægt að gefa arsenik í smáum
skömmtum í töluverðan tíma og erf-
itt er að finna það nema einhverjar
ástæður gefi tilefni til þess að leitað
sé að því sérstaklega. Sérfræðingam-
ir sögðu það mögulegt — en ekki
hægt að slá því föstu án sérstakrar
rannsóknar — að ruglast á einkenn-
um Guillain-Barré sjúkdóms og ar-
senikeitrunar.
Og hvað aðgengi að arseniki varðaði
komst lögreglumaðurinn að því að
það er að finna í mörgum efnum sem
seld eru til notkunar í baráttu við
meindýr og illgresi.
McDougall setti nú menn sína í það
að rannsaka feril Blanche gaumgæfi-
lega í því skyni að komast að því
hvort fleiri henni nákomnir hefðu
látist skyndilega.
Nú tilkynnti starfsfólk sjúkrahúss-
ins að Blanche væri öskureið yfir því
að mega aðeins heimsækja mann
sinn í fylgd starfsfólks. Hún kvartaði
yfir því að varla væri hægt að ræða
um einkamál þegar alltaf væri ein-
hver óviðkomandi viðstaddur. Þegar
henni var leitt fyrir sjónir að þetta
væri gert til þess að vernda prestinn
frá öðru morðtilræði, bauð hún að
leitað yrði vandlega á henni áður en
hún færi inn til hans.
Æviferill Blanche
Lögreglumenn komu nú með þær
upplýsingar að Blanche væri af stórri
fjölskyldu komin og faðir hennar
hefði verið sjálfskipaður predikari
sem setti upp tjaldsamkomur í bæj-
um og borgum. Blanche og aðrir fjöl-
skyldumeðlimir léku á hljóðfæri og
sungu sálma á meðan faðirinn þrum-
aði um eld og brennistein og helvítis-
vist yfir þeim sem frömdu hór og aðr-
ar syndir og sneru ekki af viliu síns
vegar.
Þegar faðir hennar yfirgaf fjölskyldu
sína þegar Blanche var enn ung að
árum, varð hún bitur og neitaði að
hitta hann framar. Hún skipti þó um
skoðun árið 1965 og fór að heim-
sækja hann. Það var eins og við
manninn mælt, faðir hennar veiktist
snögglega og Blanche hjúkraði hon-
um þar til hann lést úr hjartaslagi.
Hún giftist James Taylor fljótlega
eftir að þau útskrifuðust úr gagn-
fræðaskóla. Þau lifðu ósköp venju-
legu lífi, þótf sagt væri að Táylor
hefði verið drykkfelldur fjárhættu-
spilari. Og þó svo að hann hefði virst
bæði hraustur og sterkur, veiktist
hann skyndilega. Hann dó úr hjartas-
lagi.
Lögreglumennirnir komust að því
að Blanche hefði hafið störf í stór-
markaðnum tveimur árum áður en
Táylor lést. Þar kynntist hún Raym-
ond Reid og Gróa á Leiti fór af stað
með sögur um að samband þeirra
væri töluvert nánara en vera skyldi.
Reid og kona hans skildu og tveimur
mánuðum síðar fékk Taylor hjartas-
lag.
McDougall byrjaði nú að leita að
ástæðum sem Blanche hefði getað
haft fyrir að ryðja þessum mönnum
úr vegi. Hann komst að því að Blanc-
he hafði látið gera erfðaskrá fyrir Re-
id þar sem hún myndi erfa einn
þriðja hluta af eigum hans en restin
gengi til ættingja hans. Reid var
tryggður fyrir 130.000 dollara, þann-
Warren Sparrow saksóknarí
krafðist dauðarefsingar.
ig að Blanche fékk 45.400 dollara.
En hvað föður hennar og fyrrum
eiginmann varðaði var enginn fjár-
hagslegur ávinningur fyrir hana. Og
gat verið að hún hefði verið nógu
lúmsk að krefjast aðeins þriðjungs af
fé Reids til að leiða frá sér grun?
En aðalmálið var eftir sem áður að
sanna að hún hefði eitrað fyrir núver-
andi eiginmanni sínum. Til þess að
leiða líkur að því að þetta væri röð
eiturbyrlana bað McDougall yfirvöld
um leyfi til að grafa upp lík föður
hennar, eiginmanns og unnusta. Yf-
irvöld þurftu þó veigameiri ástæður
en lögreglan hafði á þessu stigi máls-
ins og þar sem presturinn yrði ör-
uggur á sjúkrahúsi á næstunni var
ákveðið að bíða þar til öruggari sann-
anir fengjust.
McDougall hélt nú aftur á fund
prestsins og skýrði honum frá grun
sínum varðandi föður hennar, eigin-
mann og unnusta. Prestinum fannst
þessi grunur hans fjarri öllu lagi.
Lögreglumaðurinn spurði hann þá
hvort hann vissi til þess að Blanche
hefði haft arsenik undir höndum. T.d.
til að eitra fyrir meindýrum, eins og
rottum eða maurum. Presturinn
hugsaði sig um og brá síðan greini-
lega.
Þegar hann var spurður hvað ylli,
sagði hann að Blanche hefði eitt sinn
beðið sig um að kaupa eitur. Það
hefði verið á meðan hún bjó með Re-
id. Hún hefði sagt að maurar herjuðu
á húsið og hún yrði að eitra fyrir
þeim. Presturinn mundi að eitrið hét
Anti-Ant og að Blanche hefði sagst
hafa notað það áður. Hann kvaðst
ekki muna nákvæmlega hvenær
þetta var, en það hefði verið á meðan
Reid var veikur og hann mundi nafn-
ið á eitrinu og hvar hann hafði keypt
það.
McDougall hafði nú samband við
framleiðendur eitursins og var tjáð
að það væri búið til úr sykri, vatni —
og arseniki. Umbúðimar voru þannig
úr garði gerðar að ekki var hægt að
opna þærafslysni.
Hann fór með Anti-Ant til eiturefna-
fræðings til að láta kanna hversu
mikið arsenik væri í hverjum pakka.
Hann fékk þau svör að það nægði til
að drepa mann 5,5 sinnum. Hann
hafði varla fengið þessar upplýsingar
þegar niðurstöður bárust úr rann-
sókninni á hárum af höfði prestsins.
Þær leiddu í Ijós að presturinn hafði
innbyrt mikið magn af arseniki í
langan tíma og ætti samkvæmt öll-
um sólarmerkjum að vera löngu
dauður.
Samkvæmt niðurstöðum rannsókn-
arinnar hafði Blanche byrjað að eitra
fyrir manni sínum löngu áður en þau
giftust. En spurningin var hvers
vegna. Líklegast var talið að hún
hefði gert það til að veikindi hans og
dauði síðar meir hefðu færri spurn-
ingar í för með sér.
Líkin grafln
upp
Nú gáfu yfirvöld leyfi til að grafa upp
lík föður, eiginmanns og unnusta
Blanche. Frumrannsókn leiddi í Ijós
að arsenik var að finna í þeim öllum,
en til að komast að magninu og hve-
nær eitrið hefði verið tekið inn þurfti
að framkvæma rannsókn á hárum
hjá rannsóknastofu Kalifomíuhá-
skóla.
Saksóknari ákvað að nú lægju fyrir
nægar sannanir til að ákæra Blanche
fyrir morðið á Raymond Reid og
morðtilraunina við prestinn, en beið
með að ákæra vegna dauða föður
hennar og eiginmanns þar til frekari
sannanir fengjúst. Þannig að á með-
an presturinn var enn að jafna sig á
sjúkrahúsinu var Blanche handtekin
ogfangelsuð. |
Blanche hélt blaðamannafundi í
fangaklefanum.
Þar kom hún fram sem roskin
amma, lúsiðin sannkristin kona sem
hefði verið ranglega sökuð um að
hafa myrt og reynt að myrða þá fjóra
menn sem henni hefði þótt vænst
um í lífinu. Hún talaði um æsku sína
þegar hún ferðaðist um ásamt föður
sínum og söng sálma, um þá sorg
sem hún hefði orðið fyrir þegar eig-
inmaður hennar til 14 ára og faðir
barnanna hennar hefði látist fyrir
aldur fram. Hún ræddi um það áfall
sem dauðsfall Reids hefði verið
henni. Hún bað blaðamennina um að
horfa á sig og spurði hvort þeir gætu
ímyndað sér að hún hefði reynt að
myrða kirkjunnar mann sem hún
hefði þar að auki gefið ást sína, lík-
ama og sál við giftingu.
Þetta bar árangur og margir urðu til
þess að veita henni stuðning sinn op-
inberlega og töldu hana gersamlega
ófæra um að skaða nokkurn mann.
Síðan bárust niðurstöður rannsókn-
anna frá Kaliforníuháskóla. Þær
leiddu í Ijós að föður hennar höfðu
verið gefnir þrír stórir skammtar af
arseniki á sex vikna tímabili. Hver
skammtur var ekki banvænn í sjálfu
sér en þetta hefði dregið það mikið úr
mætti hans að það sem greint var
sem hjartaslag hefði mjög líklega
verið afleiðingar eitursins. Svipaðar
niðurstöður voru varðandi eigin-
mann hennar.
En skýrslan um Raymond Reid var
afdráttarlausust. Þar kom í Ijós að
hann hefði fengið fjóra stóra
skammta af arseniki frá 5. apríl 1986
og þar til hann lést 7. október sama
ár. Því var slegið föstu að eitrið hefði
dregið hann til dauða.
Bréf að handan
Skömmu síðar hafði saksóknari
samband við McDougall og tjáði hon-
um að nokkuð hefði gerst sem myndi
að öllum líkindum gera málssókn
þeirra á hendur Blanche að engu.
Hún hefði fengið bréf á meðan hún
var í fangelsinu.
Bréfritari hefði játað að hafa eitrað
fyrir bæði Reid og prestinum. Það var
maður að nafni Jackson sem hafði
skrifað bréfið og sagði hann ástæður
morðann vera þá að hann hefði elsk-
að Blanche í mörg ár og ekki getað
hugsað sér að sjá hana með öðrum
mönnum. Jackson hafði látist tveim-
ur dögum eftir að bréfið var skrifað.
McDougal neitaði að trúa þessu.
Hann áleit að Blanche hefði á ein-
hvern hátt frétt af dauða mannsin og
falsað bréfin. Hann bað um að fá afrit
af bréfinu og rithandarsýnishom frá
bæði Blanche og Jackson. Hann
reyndi einnig að komast að hvort
Blanche og Jackson hefðu þekkst en
ekkert kom í ljós sem benti til að svo
hefði verið.
Rithandarsérfræðingar lögreglunn-
ar komust að þeirri niðurstöðu að
Jackson hefði ekki getað skrifað bréf-
in, en skriftin á bréfinu væri mjög lík
rithönd Blanche,
Réttarhöldin hófust þann 21. októ-
ber 1990. Saksóknari byggði mál sitt
aðallega á niðurstöðum sérfræðinga
og því að þama væri greinilegt
mynstur í framkvæmd morðanna.
Presturinn steig í vitnastúku og
skýrði frá því þegar Blanche hafði
beðið hann um að kaupa fyrir sig
mauraeitrið. Hann sagði einnig frá
því, mjög ófús að vísu, að hann og
Blanche hefði verið elskendur áður
en Reid lést og löngu áður en þau
gengu í hjónaband.
Þegar Blanche var kölluð sem vitni
virtist hún vera í fullkomnu jafn-
vægi. Þegar saksóknari yfirheyrði
hana sagðist hún hafa elskað mann
sinn, James Táylor, af öllu hjarta. Þau
hefðu að vísu átt við sína erfiðleika að
stríða í hjónabandinu en þeir hefðu
verið að baki þegar hann lést og hún
hefði harmað dauða hans mjög.
Sama sagði hún um Raymond Reid.
En þegar kom að sambandi hennar
við prestinn kom annað hljóð í strok-
kinn. Hún hefur kannski verið reið
vegna framburðar hans um það þeg-
ar hann keypti fyrir hana eitrið. Hún
sagði að hann hefði ofsótt sig og neit-
að að láta sig í friði. Hún kvaðst hafa
elskað Reid þegar hún kynntist prest-
inum og hefði alls ekki hugsað sér að
skipta um mann. Hún neitaði því að
hún og presturinn hefðu tekið upp
ástarsamband áður en Reid lést eða
að þau hefðu rætt hjónaband á þeim
tíma.
Hún kvaðst aðspurð kannast við
Anti-Ant, en aldrei hafa haft slíkt eit-
ur undir höndum og alls ekki hafa
byrlað það nokkrum manni.
Síðan var dregið fram bréfið sem
Blanche hafði sagt vera frá Johnson
en rithandarsérfræðingar höfðu sagt
að væri falsað og að öllum líkindum
skrifað af henni sjálfri. Saksóknari
fór hörðum orðum að ákærða hefði
reynt að koma sök sinni yfir á látinn
mann.
Það tók kviðdómendur langan tíma
að komast að niðurstöðu um hvort
Blanche væri sek eða saklaus. Loks
þegar kviðdómur gaf upp ákvörðun
sína hafði hann ákveðið að hún væri
sek um tvö morð.
Saksóknari hafði farið fram á að
hún yrði dæmd til dauða, þannig að
aftur þurfti kviðdómur að draga sig í
hlé til að ákveða hvort hún skyldi
dæmd til ævilangrar fangelsisvistar
eða lífláts.
Aftur tók ákvörðunin langan tíma,
en úrskurðurinn kom að lokum og
hljóðaði upp á dauðadóm.
Verjendur hennar áfrýjuðu til
Hæstaréttar.
Síðan hefur Blanche einnig verið
ákærð fyrir morðin á föður sínum og
eiginmanni. Óvíst er hvort sú ákæra
kemur nokkru sinni fyrir rétt. Það
verður allavega ekki fyrr en Hæsti-
réttur hefur úrskurðað hvort hún
skuli lifa eða deyja.