Tíminn - 05.03.1992, Side 8

8 Tíminn
Fimmtudagur 5. mars 1992
Jón Sigurðsson
frá Skíðsholtum
Fæddur 15. nóvember 1897
Dáinn 30. janúar 1992
Jón heitinn hefði því fyllt hálfan tí-
unda áratuginn á þessu ári, ef lífs-
þrótturinn hefði enst honum
nokkrum mánuðum lengur.
Ég var á heilsuhæli allíjarri Borg-
arfirðinum, þegar útförin var gerð,
svo ég treysti mér ekki til þess um
hávetur að fylgja honum síðasta
spölinn.
Ég hugsaði mér því að minnast
hans við tækifæri síðar. Og nú er ég
kominn og tek mér penna í hönd,
ekki til þess að skrifa neitt ævi-
„registur", heldur til þess að þakka
fyrir allt sem ég á honum vangoldið
og fyrir allt sem hann kenndi mér.
Ég man nú ekki lengur hvenær
fundum okkar bar fyrst saman, en
það mun hafa verið á þeirri tíð er
Ungmennasamband Borgarfjarðar
átti sitt blómaskeið. Þá man ég best
eftir því hvað mig langaði til þess að
geta skilað pappírum eins fallega og
hann, hvort sem var tillaga á blaði
eða fundarályktanir. En ein tillaga á
blaði segir svo margt um höfund-
inn, bæði handlagni og hugarfar og
áhugamál.
Og tíminn leið. Jón átti heima
vestast í Mýrasýslunni, en ég uppi í
Borgarfirði. En það fór ekki hjá því
að ég frétti margt af Jóni í Skíðs-
holtum.
Hann vann nokkur haust á skrif-
stofu Kaupfélags Borgfirðinga,
bæði í Reykjavík og í Borgarnesi.
Ari bróðir minn vann líka í slátur-
tíðinni á þessari sömu skrifstofu í
Borgarnesi. Hann sagði mér margt
um þennan Jón í Skíðsholtum, þeg-
ar hann kom heim eftir veturnætur,
og allt var það á sömu leið og það
hugboð sem ég hafði gert mér áður.
Allt var það fallega gert og allt var
það rétt sem Jón gerði. Jón kom al-
kominn í Borgarnes 1946. Árið
1950 tók Ræktunarsamband Borg-
arfjarðar þá vafasömu ákvörðun að
kjósa mig formann þessara sam-
taka, sem þá voru vægast sagt í
öldudal og margir örvæntu um hag
þess og framtíð.
Ég var þá sveitabóndi og hafði hvað
mest að sýsla um búrekstur minn.
Þá var ég að byggja upp jörð mína
og þá fóru fram fjárskipti og í
mörgu var að snúast þó þetta bætist
ekki við.
Eitt það fyrsta, sem ég gerði fyrir
þetta samband, og eitt það besta,
sem ég gerði fyrir það, var að ég fór
til Jóns frá Skíðsholtum og bað
hann að vera bókhaldara þessa fyr-
irtækis fyrir mig. Jón tók þetta að
sér og ég fann það fljótt að enginn
bar brigður á að reikningurinn væri
réttur, fyrst hann kom úr höndum
þessa manns. Ég fullyrði að þetta
vinarbragð Jóns gerði mér fært að
stunda bæði bústörfm heima og sjá
um rekstur þessa fyrirtækis. Þó
leiddi það af sjálfu sér að fólkið mitt
heima vann margt af þeim verkum,
sem ég hefði annars unnið.
Ég gegndi þessu formannsstarfi í
þrjú ár. Fyrstu tvö árin var nokkur
halli á þessum rekstri, en síðasta ár-
ið gekk vel og gerði það ár meira en
jafna hallann á fyrri árunum tveim-
ur. í þessu vafstri öllu saman kynnt-
ist ég Jóni frá Skíðsholtum ágæt-
lega vel. Hann var alltaf hinn trúi,
ráðholli vinur á hverju sem gekk.
Ég segi ekki frá þessu til þess að slá
á mig einhverjum ljóma, heldur til
þess að sanna mönnum að kynning
okkar voru engin skyndikynni,
heldur ágætt og áralangt samstarf,
sem batt okkur vináttuböndum.
Meðan ég átti í þessu stríði með
Ræktunarsamband Borgarfjarðar
og bæði fyrr og síðar var eins og
mitt annað heimili í Borgarnesi hjá
þeim hjónum Ara bróður mínum og
Ólöfu konu hans. Hjá þeim hjónum
var alltaf opið hús fyrir fjölda
manns. Það gerði mikið starf hans
sem vegaverkstjóri.
Samstarf okkar Jóns varð meira en
stríðið í ræktunarsambandinu. Við
vorum árum saman valdir til þess
að rita í sameiningu fundargerð að-
alfundar Kaupfélags Borgfirðinga.
Sá fundur var ávallt haldinn um
mánaðamót apríl-maí og var þar oft
fjölmenni saman komið. Við höguð-
um alltaf störfum svo að Jón ritaði
allt í fundargerðarbókina, en ég
tíndi saman það merkasta úr ræð-
um manna og svo auðvitað allar til-
lögur, sem komu fram, og meðferð
þeirra.
Ég þarf ekki að taka það fram að
allur frágangur Jóns á fundargerð-
arbókinni var honum til sóma, og
hreint augnayndi að fletta þeim
blöðum.
Ég má til að geta þess í minning-
um mínum um Jón að hann var
orðhagur maður í besta lagi og hef-
ur margur verið kallaður skáld,
sem orti ekki betur en hann.
Ég naut oft þessarar íþróttar hans
þar sem ég sat hið næsta honum
við fundarritaraborðið á kaupfé-
lagsfundunum.
Það kom eins og reiðarslag yfir
okkur öll þegar það fréttist 21. maí
1959 að Ari bróðir minn hefði látist
af slysförum þennan dag. Þá sáu
það allir, sem eitthvað þekktu til
Ólafar Sigvaldadóttur, hvflík hetja
hún var. Ekki voru risnan né höfð-
ingsskapurinn dregin saman á
nokkum hátt, og þó voru yngstu
börnin vart af barnsaldri.
En hvað blessaður tíminn líður
stundum fljótt, þegar litið er til
baka.
í ágústmánuði 1963 giftust þau
Jón Sigurðsson frá Skíðsholtum og
Ólöf Sigvaldadóttir, áður kona Ara
bróður míns. Þessi ráðahagur
gladdi mig mjög. Ég gjörþekkti
bæði brúðhjónin og bar hið mesta
traust til þeirra beggja, enda var
þetta hamingjurík ákvörðun. Hér
eignaðist Jón vinur minn allt í einu
sjö börn. Þetta var ekki vandalítil
ákvörðun, en þennan vanda leysti
hann af hendi með sinni alkunnu
snilli. Áður en maður vissi af var
þessi stóri hópur orðnir vinir og
svo var meðan Jóni entist þrek og
aldur. Máski kom þetta best í ljós
þegar hið mikla vinnuþrek hans gaf
sig.
Jón andaðist á sjúkrahúsinu á
Akranesi 30. janúar síðastliðinn.
Blessuð sé minning hans.
Ég hef ekki í annan tíma skilið
betur orð norska stórskáldsins þeg-
ar hann segir: Þar sem góðir menn
fara eru Guðs vegir.
Þorsteinn Guðmundsson,
Skálpastöðum
Ey ðniað varanir á frímerkj um
Það er þó nokkuð síðan að bæði
bresk og bandarísk pósthús fóru
að vera með hvers konar slagorð
gegn eyðni á vélstimplum til
ógildingar frímerkja. Voru þetta
áberandi aðvaranir á póstinum
sem þú fékkst sendan heim til
þín.
Nú hafa TVrkir á Kýpur gengið
enn lengra og gefa þeir út frímerki
með aðvörunum gegn eyðni. Á frí-
merkinu sjálfu eru fjórar myndir.
Séu þær skoðaðar sólarsinnis, er
fyrst mynd af pari í rúmi. Þá er
næst mynd af eiturlyfjaneytanda
sem er að sprauta sig í handlegg.
Þá er næst kona sem heldur um
kviðinn, en hún er greinilega
þunguð. Þá er loks mynd af því þar
sem sjúklingi er gefið blóð í æð.
Stimpillinn sýnir svo stflgerða
mynd af nöktum einstaklingum.
En póststjórnin á tyrknesku Kýp-
ur gefur lfka út fyrstadagsumslög
fyrir frímerkin sín og setur jafnvel
ýmsar myndir, er merkin varða, á
slík umslög. Á umslagi því, sem
notað er fyrir eyðnifrímerkið, er
mynd af dauðanum með Ijáinn,
sem er eini endir þessa sjúkdóms,
ekki síður en þess að hafa einhvern
tíma fæðst sem maður á þessa
jörð. En það er líka gefin nokkur
von. Fyrir neðan myndina af dauð-
anum er teikning af manni, sem
hefur skriðið ofan í smokk og gef-
ur höggormi, sem myndar orðið
„aids“, langt nef. Það væri því synd
að segja að Tyrkir séu ekki hug-
kvæmir við gerð áróðurs til varnar
eyðni.
Annað, sem er sérkennilegt við
frímerkið, er að starfsfólk póstsins
hefur unnið það að öllu leyti. Það
er gert eftir litskyggnum, sem
teknar hafa verið af hinum ýmsu
atriðum. Stærð merkisins er
41x26 mm og upplagið ekki mjög
stórt, eða 150 þúsund.
Frímerkið er prentað á pappír
með vatnsmerki hjá ríkisprent-
smiðjunni á Kýpur, í Lefkosa. Það
kom út þann 13. desember 1991
og verðgildi þess er 1000 tyrknesk-
ar lírur.
Tyrkneska lýðveldið á Norður-
Kýpur er fullt nafn landsins og
Frímerkiö og stimpillinn sem vara
viö eyöni.
Kuzey Kibris Ttlrk Cumhuriyeti
Turkish Republtc of Northern Cyprus
Stqurdur H. Thorowin.ton
hfífíTílílí' Ul|,m»rtlrdí
IS-STo HUmsvík. lcelatK)
llk Gún Zarft - Post öffice FDC
Fyrstadagsbréfið meö Kýpurfrímerkinu.
Hörmuieg stimplun frá pósthúsinu í Reykjavlk.
30oo
200 ára ártíö Mozarts.
heimilisfang póstsins þar er:
Director of the Department of
Post, Turkish Republic of
Northern Cyprus, Lefkosa, Mersin
10, Turkey.
Þá gaf sama póststjórn út sam-
stæðu frímerkja með vitum þann
16. desember. Landslagsmyndir,
þar á meðal myndir af klettum
með steingervingum, til að laða að
ferðamenn, voru einnig gefnar út
þann 27. desember og nokkru fyrr,
eða þann 20. nóvember, voru gefin
út frímerki til að minnast ýmissa
afmæla, eins og 200 ára afmælis
Mozarts.
Stimplun frímerkja
Það er stundum stórkostlegt að
sjá hvernig póstmönnum tekst að
eyðileggja frímerki fyrir söfnurum
með stimplun, sem gerir frímerkið
óæskilegt í safni vegna þess að það
verður ljótt af svona stimplun. Að
þessu sinni ætla ég að birta mynd
af bréfshorni, sem pennavinur
minn og frímerkjasafnari póst-
lagði til mín og setti á tvö skipa-
merki og jaðrakan. Merkin snyrti-
lega límd á og jaðrar með jaðar-
prenti fylgja. En hvernig leit svo
veislan út þegar hún komst í mín-
ar hendur? Rúllustimpli hafði ver-
ið slengt tvisvar á bréfið til að
ógilda merkin. Þau tvö efstu eyði-
lögð með þessum ljóta stimpli,
sem var auk alls þessa einnig til-
dreginn og skældur. Neðri stimp-
illinn hitti svo ekki einu sinni frí-
merkið, sem ég gæti því þess
vegna leyst upp og notað á þetta
bréf til blaðsins. Þá kæmi senni-
lega nýtt heiti yfir þessa notkun
frímerkja. Frímerkjafræðin auðg-
aðist þá um hugtakið „endurnotuð
frímerki". Það virðist vera full
ástæða til að biðja póstmenn um
að vanda störf sín betur.
Sigurður H. Þorsteinsson