Tíminn - 16.07.1992, Síða 8

8 Tíminn
Fimmtudagur 16. júlí 1992
MINNING
Guðríður Guðmundsdóttir
Fædd 2. maí 1897
Dáin 6. júlí 1992
Þú vóst upp björg á þirm veika arm;
þú vissir ei hik eða efa.
í alheim ég þekkti eirm einasta barm
sem allt kurmi aö fgrirgefa.
(E.Ben.)
Á vordögum árið 1897, þegar jörðin
var að vakna og söngvar iofisins að hefj-
ast, fæddist stúlkubam á Gauksmýri í
Vestur-Húnavatnssýslu. Móðirin var
Ólöf Sigurðardóttir, húsfreyja þar, en
faðirinn Guðmundur Sveinsson frá
Múla.
Ólöf hafði misst mann sinn, Sigur-
valda Þorsteinsson, frá þrem dætrum
og gerðist Guðmundur þá ráðsmaður
hennar næstu ár. Hann og Sigurvaldi
voru systkinasynir.
Litla stúlkan var skírð Guðríður, en
vegir foreldranna lágu ekki saman til
frambúðar. Guðmundur kvæntist, eign-
aðist þrjú böm og íluttist síðar til Vest-
mannaeyja. Ólöf giftist Bimi J. Jósafats-
syni og bjó áfram á Gauksmýri. Alls
eignaðist hún ellefu böm.
Þegar Guðríður var um það bil árs-
gömul, samdist svo um að hún færi í
fóstur til Þorbjargar Þorsteinsdóttur,
frænku sinnar, og Hallgríms Jónssonar
á Hnjúki í Vatnsdal. Þar ólst hún upp í
skjóli góðra fósturforeldra, sem hún
unni og bar virðingu fyrir. Þau áttu sjálf
tvö böm á lífi, Engilráðu og Jón.
Og þama, undir Hnjúknum með feg-
urð dalsins í fangið, átti Guðríður
bemskusporin, hoppaði þúfu af þúfu
eins og vorfuglamir, teygaði ilm af töðu
og reyrgresi, veltist í snjónum, sem
vafði hóla og hæðir á vetrum.
Ekki er ótrúlegt að áhrif og andblær
hinnar fjölbreytilegu náttúru hafi örvað
hæfileika Guðríðar til Ijóðagerðar, því
hún var vel skáldmælt.
Æskuárin liðu með vonir sínar og
drauma, andlegan og líkamlegan
þroska. Undirstöðutilsögn fékk hún
heima og var send í Kvennaskólann á
Blönduósi, settist í annan bekk og var
þar tvo vetur. Þótti þetta mjög góð
menntun stúlkna á þeim tíma. í
„Viskubrunninum", blaöi sem gefið er
út í Seljahlíð, segir Guðríður um fóst-
urforeldra sína: „Þorbjörg og Hallgrím-
ur reyndust mér í alla staði vel og létu
mig aldrei finna að ég væri aðeins töku-
bam. Mér fannst þau aldrei setja mig til
hliðar í neinu."
Ólöf, móðir hennar, hélt ætíð góðu
sambandi við dóttur sína. Endrum og
eins tók hún sér frí frá búskaparamstr-
inu og fór austur að Hnjúki. Hafði þá
gjaman með sér eitthvað af yngri börn-
unum og staldraði við í einn til tvo
daga. Og Guðríður segir í fyrmefndu
blaði: „Voru þetta ógleymanlegir sól-
skinsdagar." Ennfremur segir hún: „Svo
var það annað, sem gladdi mig ákaflega
mikið, en það var þegar Sigurbjöm
Sveinsson, föðurbróðir minn, kom í
heimsókn. Hann var þá búsettur á Ak-
ureyri. Það var eins og ævintýrin lægju
í loftinu, þegar hann var annarsvegar.
Þegar ég var 10 ára sendi hann mér
„Bemskuna" og ég man hvað mér þótti
mikil upphefð að því að eiga nákominn
frænda, sem var rithöfundur og hversu
gaman mér þótti að lesa bækurnar."
Hér verður ekki reynt að rekja starfs-
feril Guðríðar að neinu marki, aðeins
gripið á nokkrum atriðum. Eftir að
námi lauk á Blönduósi kenndi hún
bömum í Vesturhópi einn vetur, annan
vetur var hún í vist á Akureyri og eitt
eða tvö ár mun hún hafa verið heima á
Hnjúki eftir það. Og enn er vitnað í fyrr-
nefnt blað, þar segir Guðríður: „Síðan lá
leiðin til Vestmannaeyja, að ósk föður
míns, sem þá var fluttur þangað. Einnig
var Sigurbjöm frændi minn búsettur
þar.“
Einn vetur ætlaði hún að dvelja í Eyj-
um, „en sá vetur varð að þrjátíu árum
og ég hef aldrei séð eftir þeim tíma. í
fyrstu vann ég við fiskþurrkun á sumrin
og kenndi smábömum á vetuma. Síð-
ustu, nærfellt tólf árin í Eyjum, var ég
matráðskona í sjúkrahúsinu. En þá
fluttist ég til landsins, eins og við köll-
uðum það, og réðst sem aðstoðarráðs-
kona að Reykjalundi. þar starfaði ég í
tvö ár.“
Nokkru síðar keypti hún íbúð í Garða-
stræti 16, af Engilráðu fóstursystur
sinni, sem bjó þar með sínu fólki. Þama
setti Guðríður upp flatkökugerð í bfl-
skúr, ásamt annarri konu. Jafnframt þvf
prjónaði hún bamapeysur á prjónavél
og seldi í búð.
Á þessum árum var svefn og hvfld af
skomum skammti. Vinnan við bakstur-
inn hófst kl. 5-6 á morgnana og stóð
fram yfir hádegi. Þá tók prjónavinnan
við. Frátafir urðu þó oft miklar, vegna
gestakomu, enda fann hver og einn að
hann var sérstakur aufúsugestur á
heimilinu. Þessi smávaxna kona átti í
barmi sér stórt hjarta, sem rúmaði
ótakmarkaðan kærleika, ekki aðeins til
nánustu ættingja og vina, heldur rúm-
aði það einnig umhyggju fyrir nánast
öllum, sem hún hafði einhver vemleg
kynni af.
Eftir að Guðríður hætti kökubakstri og
prjónaskap tók hún að sér að gæta
bama fyrir útivinnandi mæður. Það
sagði hún að heíði verið hið besta og
skemmtilegasta starf, sem hún hefði
fengist við. Ég hygg að engan undri það
viðhorf, sem á annað borð þekkti
hversu ríkt var í fari hennar hið hlýja
umfaðmandi móðureðli. Foreldrar,
ömmur og afar bamanna kunnu líka vel
að meta Guðríði og í mörgum tilfellum
mynduðust óbrotgjöm vináttutengsl og
bömunum var kennt að þekkja og meta
þessa góðu konu, sem gætti þeirra áður
en þau mundu eftir sér.
Þegar Guðríður var 77 ára, tók hún að
sér að líta til með átta ára dreng í Sví-
þjóð, um eins árs bil, en foreldrar hans,
Ánna Eydal og Jóhannes Magnússon,
voru þá í Lundi við læknanám. Áður
hafði hún verið með þeim á Húsavík
sem dagmamma drengsins.
Hinn 19. júní 1986 fluttist Guðríður á
dvalarheimilið Seljahlíð. Hún naut ver-
unnar þar í góðum félagsskap meðan
heilsan leyfði.
Ég vil nota tækifærið og þakka starfs-
fólki heimilisins fyrir hjálp og þolin-
mæði í veikindum hennar og íbúum
hússins fyrir hlýjan hug og vináttu.
Tæplega tvær síöustu vikumar, sem
Guðríður lifði, dvaldi hún á Borgarspít-
alanum á deild B-5. Ég vil einnig þakka
læknum og hjúkrunarfólki þar fyrir frá-
bæra umönnun og hve allt var gert til
að létta henni byrðamar síðasta áfang-
ann.
Að lokum kveð ég Guðríði mágkonu
mína með kærri þökk fyrir samfylgdina,
fyrir allt og allt, sem engin orð fá túlk-
að. Friður sé með henni. Systkinum
hennar og öðru venslafólki votta ég
samúð mína.
Lóa Þorkelsdóttir
í dag kveðjum við Guðríði Guðmunds-
dóttur frá Gauksmýri í Línakradal, Vest-
ur-Húnavatnssýslu. Cuðríður fæddist á
Gauksmýri, en ólst upp frá tveggja ára
aldri á Hnjúki í Vatnsdal. Foreldrar
hennar voru Ólöf Sigurðardóttir og
Guðmundur Sveinsson. Móðirin var
fædd á Þorkelshóli í Vestur-Húnavatns-
sýslu árið 1865. Móöurafi Guðríðar, Sig-
urður Halldórsson, bjó um hríð á Þor-
kelshóli og síðar á Ægissíðu á Vatns-
nesi. Var hann bróðir Þorkels, föður
Sigurbjörns í Vísi, sem margir fullorðn-
ir Reykvíkingar kannast við. Sigurður
hafði flust ungur norður í Húnavatns-
sýslu úr Kjósinni og íslenst þar.
Faðir Guðríðar, Guðmundur Sveins-
son, var frá Kóngsgarði í Bólstaðarhlíð-
arhreppi í Húnavatnssýslu. Voru for-
eldrar hans Sveinn bóndi þar Sigvalda-
son og kona hans Sigríður húsfreyja
Þórðardóttir, bónda í Ytri-Knarrar-
tungu. Bróðir Guðmundar var Sigur-
björn Sveinsson, barnakennari og
skáld, sem skrifaði fyrir böm m.a.
Bernskuna og Geisla. Þeir bræður
fluttu til Vestmannaeyja og bjuggu þar
síðari hluta ævi.
Ólöf, móðir Guðríðar, varð ekkja 1895,
þá þrítug, er eiginmaður hennar, Sigur-
valdi Þorsteinsson, lést úr lungnabólgu
eftir hrakninga í illviðri. Þá vom ekki
komin nútíma lyf er hefðu getað bjarg-
að. Var furðu algengt að ungir bændur
féllu frá eftir hrakninga í smalamennsk-
um á þeim árum.
Ólöf stóö nú ein með þrjú ung böm.
Hafði hún eignast fjögur alls, en misst
það fyrsta nýfætt. Elst þeirra, er upp
komust, var Ólöf María, er giftist Birni
Friðrikssyni tollverði í Reykjavík og
varð tæplega 96 ára gömul. Sigurlaug
Jakobína var næst. Giftist hún Guð-
mundi Péturssyni bónda og járnsmið
frá Stóru-Borg í Vesturhópi. Þau
bjuggu lengst af á Refsteinsstöðum í
Víðidal, en sfðar á Hraunum í Fljótum.
Eru undirritaðar elsta dóttir þeirra og
elsta dótturdóttir. Sigurbjörg var yngst
þessara alsystra og var hún skírð við
kistu Sigurvaida föður síns. Sigurbjörg
giftist Lárusi Bjömssyni, sem rak um
langt árabil matvöruverslun í Reykja-
vík. Þessar systur og makar þeirra eru
öll farin á undan Guðríði, en stór hópur
afkomenda lifir.
Er Ólöf á Gaufcmýri var orðin ekkja,
ákvað hún að halda hópnum saman.
Réðst til hennar sem ráðsmaður Guð-
mundur Sveinsson og var Guðríður
dóttir þeirra, sem fyrr segir. Ekki varð
þó úr hjúskap með þeim. Giftist Ólöf
nokkmm ámm seinna Bimi J. Jósafats-
syni. Bjuggu þau á Gauksmýri og fædd-
ust þeim 6 böm og dó það fyrsta nýfætt.
Af þeim, sem upp komust, var elst
Kristín M.J., húsfreyja og ljóðskáld í
Reykjavík. Næst komu Þorbjörg hús-
freyja í Reykjavík, nú látin, Sigurvaldi,
verkamaður í Reykjavík, sem dvelur á
Elliheimilinu Gmnd, Karl, bóndi á
Stóm-Borg. Yngstur var Hallgrímur
Th. sem var yfirkennari í Keflavík, en er
nú látinn. Ekkja Hallgríms, Lóa Þor-
kelsdóttir, ættuð fráÁlftá á Mýmm, hef-
ur verið trygg vinkona Guðríðar mörg
síðustu ár.
Guðríður var aðeins tvö fyrstu árin á
Gauksmýri, en var þá komið í fóstur til
frændfólks síns að Hnjúki í Vatnsdal og
ólst þar upp. Húsfreyjan á Hnjúki, Þor-
björg, var systir Sigurvalda heitins Þor-
steinssonar. Þrátt fyrir fjarlægð tókst
henni að halda miklu sambandi við
systkini sín. Hjálpaði þar til að móðir
hennar sendi oft Sigurlaugu Jakobínu
til að dvelja með henni á Hnjúki. Þörf
Guðríðar fyrir að sameina fólk virtist
ákaflega rík og varð henni þar vel
ágengt alla ævi. Kar.n að hafa ráðið
þessu söknuðurinn eftir systkinum sín-
um. Saga frænda hennar, Sigurbjöms
Sveinssonar, Jólaljósið", er nærfærin
lýsing á tilfmningum fósturbams sem
saknar systkinahópsins heima. Freist-
andi er að ætla að Guðríður sé aðalper-
sóna þeirrar sögu.
Guðríður var bókhneigð og næm og
lauk tveggja vetra námi við Kvenna-
skólann á Blönduósi. Hann var svipmik-
ið menntasetur, sem veitti stúlkum
bestu menntun sem völ var á. Reyndist
sú menntun henni haldgóð alla ævi.
Guðríður fluttist síðan til Vestmanna-
eyja þar sem faðir hennar og föðurbróð-
ir, Sigurbjörn, höfðu sest að ásamt fjöl-
skyldum sínum. Þar átti hún tvo hálf-
bræður, Marinó og Sveinbjöm. Marinó,
sem var sjúkur lengstaf ævi, er nú lát-
inn. Sveinbjörn, sem í áratugi var vél-
stjóri á Gjafari VE. 300 og meðeigandi,
lifir systur sína. Var ávallt náið samband
milli þeirra systkina og reyndist hann
Guðríði góður bróðir og vinur til síð-
ustu stundar. Sveinbjöm og eiginkona
hans, Ingibjörg Kristjánsdóttir, áttu
heima í Vestmannaeyjum fram að gosi,
en búa nú í Kópavogi.
í Vestmannaeyjum vann Guðríður við
ýmis störf. M.a. vann hún í fiski, rak eig-
in prjónastofu og síðar um langt árabil
var hún ráðskona sjúkrahússins þar.
Hún var í forystusveit verkalýðsfélags-
ins í Vestmannaeyjum. Fór hún oft á Al-
þýðusambandsþing og einu sinni til
Rússlands á vegum þess og átti ríkuleg-
ar minningar úr þeirri ferð.
í mörg ár var hún ráöskona hjá Sigur-
birni Sveinssyni, meðan hann lifði.
Sagði hún oft sögur af hinum fjöl-
breytta listamannahópi íVestmannaeyj-
um þeirra ára, sem frændi hennar og
hún nutu samvista við. Minntu þær frá-
sagnir okkur helst á sögumar um
mannlífið sem tengdist Unuhúsi eða
sögu Hemingways Veisla í farangrinum.
sem fjallar um listamannalíf í París um
sama leyti.
Guðríður unni Vestmannaeyjum
mjög. Jafnframt var henni mikilvægt að
heiðra minningu Frænda, eins og hún
kallaði Sigurbjörn Sveinsson ávallt.
Hún kom því til leiðar, með góðum
stuðningi Sveinbjörns bróður síns, að
Blindravinafélagið eignaðist útgáfurétt
ritverka Sigurbjörns. Henni til gleði
hefur félagið annast vandaðar mynd-
skreyttar útgáfur smásagna hans fyrir
böm.
Er Guðríður flutti til Reykjavíkur gerð-
ist hún aðstoðarráðskona á Reykjalundi
í Mosfellssveit og starfaði þar um
tveggja ára skeið. Síðar stofnaði hún
flatkökugerð í Reykjavík og rak þá starf-
semi f mörg ár. Hún átti heima í Garða-
stræti 16 og í bflskúmum þar var
stundaöur flatkökubaksturinn. Líklega
voru það einu flatkökumar, sem þá
fengust í verslunum í Reykjavík. Síðar
seldi hún fyrirtækið vegna ofnæmis-
sjúkdóms, en kökumar, gerðar eftir
hennar uppskrift, seljast vel enn.
Guðríður giflist ekki og eignaðist ekki
böm. Þó átti húri hóp bama, því að hún
var svo bamgóð að öll börn, er nálægt
henni voru, löðuðust að henni og hún
var öllum bömum jafngóð. Einnig urðu
foreldrar bamanna og oft ömmur þeirra
nánir vinir hennar. A seinni ámm ann-
aðist Guðríður bamagæslu sem aðal-
starf. Hjálpaði hún þannig náms-
mannafjölskyldum og fleirurn, sem
vom í vandræðum. Ömggt var að
treysta henni, því að hún annaðist böm
af nærfæmi og manngæsku eins og
raunar alla aðra, sem nálægt henni
vom. Þávomoftveikireðaaldraðirætt-
ingjar hjá henni tíma og tíma.
í Garðastræti 16 var hún ekki ein, því
að ofar í húsinu bjuggu fóstursystir
hennar, Engilráð frá Hnjúki, ásamt Sig-
urbjörgu og Eggert Hannah úrsmið og
bömum þeirra Georg, Bryndísi og Guð-
mundi. Olust bömin upp við að líta á
Guðríði sem ömmu og áttu margar
ferðir til hennar. Hún kenndi sumum
þeirra að lesa og sinnti þeim eins og
hún ætti þau. Hjá þessari fjölskyldu hélt
frænka jól, meðan hún var ferðafær, og
var ávallt sem ein af fjölskyldunni.
77 ára gömul fór Guðríður — þá enn
ung í anda — til Svíþjóðar til að gæta
drengs fyrir íslensk læknishjón, sem
bæði vom í framhaldsnámi. Hún naut
þess að geta hjálpað þessu fólki og litast
um í Svíþjóð, eignaðist góðar minning-
ar um dvölina og gagnkvæm vinátta
myndaðist eins og venjulega. í kringum
Guðríði var ávallt bjart og hreint. Hún
var fjarskalega jákvæð manneskja og
horfði ávallt á það besta í fari fólks. Gjaf-
mild var hún svo af bar. Alltaf vildi hún
„traktera" fólk, eins og hún orðaði það.
Þætti einhverjum veitingarnar heldur
miklar, sagði hún jafnan: „Þetta er nú
svo létt í maga." Hún bar fram góðan
mat og lagði áherslu á gott og hollt hrá-
efni.
Guðríður var mikill Húnvetningur og
ágætlega hagmælt, eins og foreldrar
hennarvorubæði. Eftirfarandi erindi er
úr kvæðinu „Bemskuslóðir" og birtist í
tímaritinu Húnvetningur árið 1980:
Húnaþing, mitt augnayndi
eru tignu fjöllin þín,
sólglituð í sunnanvindi,
sviphrein, klædd í vetrarlín.
Núpur, fell og bungur breiðar,
brúnir, eggjar, tindar, heiðar,
hugann laða heim til sín.
Ævisögu Guðríðar mátti lesa af mynd-
unum sem hún hafði jafnan í kringum
sig. Þar var málverk af Hnjúki í Vatnsdal
eftir Eyjólf Eyfells, málverk af Heimaey
eftir Magnús Á Ámason og aðrar Vest-
mannaeyjamyndir, auk mynda af fjöl-
skyldum og vinum. Svo voru auðvitað
myndir af öllum börnunum hennar.
Þegar hún flutti á Borgarspítalann
tveim vikum fyrir andlát sitt og gat ekki
haft allar þessar myndir í kringum sig,
sagðist hún ekki geta gert upp á milli
vina sinna og kaus því að geyma þær
allar. Hún bað þess að málverkið af
Heimaey færi á safn í Vestmannaeyjum.
Síðustu 6 árin dvaldi Guðríður í góðu
yfirlæti á elliheimilinu Seljahlíð í
Reykjavík. Heimilið var nýtt og fallegt.
Þar hélt hún upp á 90 ára afmælið sitt
og söng og dansaði af gleði, umkringd
vinum og vandamönnum. Kvæðið
„Yndislega eyjan mín“ eftir Sigurbjöm
Sveinsson hljómaði vel þama, enda
vom margir vinimir frá Vestmannaeyj-
um. TYyggð vina hennar entist til ævi-
loka og margir heimsóttu hana. f Selja-
hlíð spilaði hún bridge fram á síðasta ár.
Auk þess spilaði hún vist a.m.k. tvö
kvöld í viku við gesti sína, uns hún varð
að fara á Borgarspítalann. Hún kvaddi
þennan heim sátt við allt og alla, þakk-
lát öllum þeim, sem önnuðust hana
bæði í Seljahlíð og á Borgarspítalanum.
Hún var farin að hlakka til að fara heim
og dreymdi æ oftar systumar, sem á
undan vom famar. Fannst henni sem
þær biðu glaðar eftir sér. Með þakklæti
kveðjum við Guðríði frænku og send-
um jafnframt innilegt þakklæti ykkur
öllum sem vomð 'henni góð. Þótt hún
sé farin heim, lifir hún með okkur
áfram. Það er gott að minnast frænku.
Þrúður Elísabet Guðmundsdóttir,
Sigurlaug Kristjánsdóttir
Gengin er til hinstu hvflu elskuleg föð-
ursystir mín, Guðríður Guðmundsdótt-
ir, síðast til heimilis á vistheimili aldr-
aðra í Seljahlíð í Reykjavík. Hún lést á
Borgarspítalanum að morgni mánu-
dagsins 6. þessa mánaðar eftir alllöng
veikindi.
Guðríður fæddist á Gauksmýri í Vest-
ur-HúnavatnssýsIu, en ólst upp á
Hnjúki í Vatnsdaí. Foreldrar hennar
vom amma mín, Ólöf Sigurðardóttir,
og Guðmundur Sveinsson. Hún bjó um
þrjá áratugi í Vestmannaeyjum og vann
þar framan af við fiskverkun og bama-
kennslu, en síðustu 12 árin þar var hún
matráðskona við sjúkrahúsið. Um
tveggja ára skeið var hún síðan aðstoð-
arráðskona á Vinnuheimili SÍBS að
Reykjalundi, en rak síðan með annarri
konu flatkökugerð um árabil og stund-
aði jafnframt prjónaskap. Guðríður bjó
að Garðastræti 16 hér í Reykjavík, uns
hún fluttist fyrir nokkmm ámm í Selja-
hlíð. Hún var einhleyp og bamlaus.
Guðríður var gjaman kölluð Gydda
eða Gydda frænka í stómm hópi vina og
skyldmenna og kýs ég að nota það nafn
hér á eftir.
Allar minningar mínar um Gyddu
frænku em einstaklega ljúfar. Mikil og
einlæg vinátta ríkti ávallt milli foreldra
minna og Gyddu, og var mikill sam-
gangur milli heimilanna eftir að hún
flutti til Reykjavíkur, en foreldrar mínir
bjuggu lengst af í Keflavík. Fyrstu end-
urminningar mínar um Gyddu frænku
tel ég vera frá heimsókn hennar til
Keflavíkur. Þá skreið lítill drengur á
köldum vetrarmorgni upp í rúm til
hennar, kúrði í hlýjum faðmi hennar og
hlustaði á barnagælur.
Gydda var einstaklega bamgóð kona
og hlýleg í viðmóti. Hændust öll börn
að henni, sem á annað borð vom svo
heppin að kynnast henni. Efast ég ekki
um að margir aðrir eiga svipaðar æsku-
minningar um Gyddu.
Síðar minnist ég óteljandi heimsókna
til hennar í Garðastræti 16, oftast í fylgd
með foreldrum mínum, en stundum á
eigin vegum. Þá kynntist ég Gyddu nán-
ar. Hún reyndist mér ávallt mjög vel og
ekki síst þegar í móti blés. Hún var
mjög greind og skarpskyggn. Persónu-
leiki hennar var hlýr, einlægur og glað-
vær. Aldrei sagði hún í mín eyru styggð-
aryrði um nokkum mann, en leitaðist
við að draga fram það jákvæða fremur
en það neikvæða. Hún var söngelsk og
Ijóðelsk og naut þess að vera í hópi
frændfólks og vina á góðri stundu. Mér
er minnisstæð afmælisveisla hennar í
Seljahlíð, þegar hún varð níræð. Þar
ríkti glaðværð, söngur og dans og var
afmælisbamið þar enginn eftirbátur
annarra, þótt þrekið væri farið að dvína.
Þegar gamalt fólk vistast á öldrunar-
stofnunum, vill það því miður brenna
við að yngra fólk vanræki þá eldri, jafn-
vel þótt um foreldra eða náskylda sé að
ræða. Hjá Gyddu var þessu þveröfugt
farið. Til hennar sótti frændfólk og vin-
ir á degi hverjum allt þar til yfir lauk.
Og oft var þétt setið hjá henni við spjall
um daginn og veginn eða spila-
mennsku. Hún miðlaði öðmm góðum
ráðum, hlýju og glaðværð til síðustu
stundar.
Öllum þeim, sem litu til með Gyddu og
réttu hjálparhönd hin síðari ár, ber að
þakka og sérstaklega er þakkarverð hin
mikla umönnun með Gyddu, sem bróð-
ir hennar, Sveinbjöm Guðmundsson,
og aðrir nákomnir inntu af hendi.
Eg votta systkinum Gyddu, venslafólki
og vinum samúð mína.
Blessuð veri minningin um Gyddu
frænku. Bjöm Ólafur Hallgrímsson