Tíminn - 06.02.1993, Blaðsíða 17

Tíminn - 06.02.1993, Blaðsíða 17
Laugardagur 6. febrúar 1993 Tíminn 17 MÁNUDAGURINN 25. febrúar 1991 byrjaði á hefðbundinn máta hjá Fred og Betty Elmore. Hann hófst á heimili þeirra í lítilli íbúð, sem skar sig að engu leyti úr öðrum íbúðum í fjölbýlishverfi í Forest Gate. Elmore- hjónin höfði innréttað heimili sitt jafn huggu- lega og ellilífeyrisstyrkurinn þeirra leyfði. Þau voru bæði hátt á sjötugsaldri og óskuðu einsk- is fremur en fá að eyða ellinni í friði og spekt. Þau voru varkárt og rólegt fólk og höfðu styrktar læsingar á útidyrahurðinni. Forest Gate er mikið glæpahverfi. Þau hjónin höfðu ákveðið að skreppa í búðir og kaupa inn til vikunnar, eins og alltaf á mánudögum. „Farðu í kápuna þína. Það virðist vera hrás- lagalegt úti,“ sagði Fred við eiginkonu sína, þegar klukkan sló 11. Þegar út var komið reyndist það rétt að svalt væri í veðri. „Það er nístandi kuldi,“ sagði Betty og var á báðum áttum um það hvort hún ætti að búa sig enn betur. „Við styttum okkur Ieið,“ sagði Fred. Það var örlagarík ákvörðun. Þau ákváðu að ganga í gegnum dimma hliðargötu framhjá bflskúrahverfi hvar bfleigendur í nágrenninu geymdu bifreiðir sínar. Elmorehjónin náðu aldrei að ljúka innkaupa- ferðinni. Þau höfðu aðeins gengið örfá skref inn hliðargötuna, þegar Betty heyrði undarleg hljóð, eins og urr bærist úr einum bflskúr- anna, hálfkæft þó. „Hvað var þetta?" spurði hún skelfd, en maðurinn hennar hafði ekki heyrt neitt. Þá heyrðist hljóðið aftur og nú fór það ekki fram hjá Fred. Hann hélt að helst væri um að ræða einhvers konar dýrahljóð og setti fram þá tilgátu að einhver hefði óafvit- andi lokað gæludýr inni í einum skúranna. „Sennilega er þetta hundur, sem hefur lagst til svefns án þess að eigandinn vissi af því. Síðan hefur eigandinn læst skúmum og hundurinn vaknað einn í myrkrinu og er sennilega í losti af hræðslu," sagði Fred. „Við verðum að reyna að hleypa dýrinu út,“ bætti hann við. Það var ekki erfitt fyrir þau að staðsetja bflskúrinn sem hljóðið barst úr. En það yrði erfitt að opna hann. Hurðin var boltuð aíftur með ramm- gerðum læsingum og auk þess hékk á henni tröllaukinn hengilás. Skyndilega sagði Betty manni sínum að þegja. Henni hafði nefnilega heyrst að einhver kallaði á hjálp, en röddin var málmkennd og næstum ómennsk. Fred Iagði eyrað upp að hurðinni og heyrði þá fyrst ein- hvers konar hóstakjöltur en síðar greinilega: „Vfll einhver hjálpa mér?“ Þau litu ráðvillt hvort á annað, en síðan urðu þau ásátt um að eitthvað yrðu þau að gera og það sem fyrst Það varð úr að Fred sneri til blokkarinnar, sem þau bjuggu í, og bankaði upp á hjá Herbie Johnson, nágranna sem var vanur lásasmiður en hættur störfum. Augna- bliki seinna voru þeir báðir komnir aftur til bflageymslunnar. Herbie vó 140 kg og það vafðist ekki fyrir honum að brjóta læsingamar með tröllauknum handleggjum sínum og þar til gerðum verkfærum. Síðan stakk hann pinna í hengilásinn og lítill smellur gaf til kynna að nú væri hægt að ráðast til inngöngu. Herbie ýtti á hana af þó nokkru afli og skyndi- lega þeyttist hurðin inn og dymar opnuðust Hræðileg aðkoma Sólskinið flæddi inn og lýsti upp skúrinn. Betty, Fred og Herbie störðu inn og gripu and- ann á lofti. Betty beygði sig niður og greip um magann. Fred og Herbie stóðu stjarfir með stirðnaðan skelfingarsvip. Sjónin, sem við þeim blasti, var hræðilega af- skræmdur kvenlíkami sem nokkrar fatatætlur héngu utan á og höfðu einhvern tíma verið fal- legur kjóll. Kjöttægjur héngu neðan úr hand- leggjum og fótum konunnar. Ailt hold var horfið af vinstri upphandlegg og við þeim blasti beinið bert. Höfuðið hékk út á hlið og dinglaði hálflaust þegar konan tók nokkur skref í átt til dyranna. Reikulir fætur hennar vom að miklu leyti berir inn að beini. Fyrir ut- an örfáar hárlufsur var konan sköllótt. Höfuð- leðrið var alsett þúsundum af brunablöðrum sem vessaði úr yfir gráhvítt andlit hennar. Það var í fyrstu ofvaxið skilningi Herbies að þetta væri að eiga sér stað. „Guð minn almátt- ugur,“ snökti hann. Það var þá sem konan heyrði rödd hans og hún lyfti höfðinu lítils háttar og við sjónarvottunum blasti sýn sem gat aldrei liðið þeim úr minni. Það fyrsta sem sló þau var að konan virtist hafa gríðarstórar tennur. Eftir augnablik sáu þau hvers vegna. Konan var með engar varir. Einungis var skörðótt brún þar sem neðri vör- in hefði átt að vera og ekki var snefill eftir af efri vörinni. Nefið var einnig afskræmt. Það vottaði kvorki fyrir nasavængjum né nef- broddinum sjálfum. En það sem hræðilegast var, voru augun. Augasteinamir voru horfnir. Hvítan var það eina sem sást. „Hjálpiði mér,“ tókst konunni að stynja upp. Það var nóg til þess að Herbie þoldi ekki leng- Sögum bar ekki saman um hver heföi varp- að Dassa Jackson ofan í sýruna. ur við. Hann reikaði út úr bflskúmum og sagðist ætla að hlaupa heim og kalla á Iögreglu og sjúkrabfl. Hann sneri þó aftur eftir að hann hafði hringt og í sama mund heyrðist í síren- um lögreglunnar og neyðarbflsins. Tveir sjúkraflutningamenn stukku út og lutu yfir konuna, sem Betty sat með í fanginu á gólfinu og sýndi með því mikinn styrk. Tveir lögreglu- menn komu á vettvang. Annar aðstoðaði við að lyfta því, sem eftir var af líkama konunnar, á sjúkrabörur. Hinn fór að yfirheyra Herbie og Fred. Hann tók niður stutta frásögn um það sem gerst hafði síðustu tuttugu mínúturnar, en bersýnilegt var að hann átti í vandræðum með að einbeita sér að því sem hann var að gera. Svo mikil áhrif hafði hræðilegt útlit kon- unnar haft á hann. „í hverju getur konan hafa lent?“ spurði hann annan sjúkraliðann. „Sýru,“ svaraði sjúkraliðinn að bragði. „Hún hefur verið brennd með sýru.“ „Maðurinn minn“ Á meðan sjúkraliðamir vom að undirbúa flutning konunnar á sjúkrahúsið gerði annar lögreglumannanna nákvæma vettvangsrann- sókn inni í bflskúrnum. í einu horninu fann hann stórt ker fleytifullt af baneitraðri, óþynntri sýru. „Hún hlýtur að hafa dottið ofan í,“ sagði hann. „Eða þá að einhver hefur ýtt henni,“ bætti hann við. í sjúkrabflnum virtist líf konunnar vera að fjara út. „Ég held að hún muni ekki lifa þetta af,“ sagði annar sjúkraliðanna. Konan virtist heyra hvað hann sagði og sneri sér veiklulega að honum og bærði varirnar. „Hvað sagði hún?“ spurði hinn sjúkraliðinn. „Mér heyrðist hún segja: „Maðurinn minn“,“ sagði sjúkralið- inn. Annar lögreglumannanna hafði staðið rétt hjá, þegar þetta átti sér stað, og samsinnti að honum hefði einnig heyrst hún segja það. Þeim tókst að halda í henni lífinu á leiðinni á spítalann. En skömmu eftir komuna þangað varð Ijóst að ekkert yrði henni til bjargar úr þessu. 45 mínútum eftir að hún var lögð inn gaf hún upp öndina. Gagnkvæmar ásakanir Á vettvangi atburðanna höfðu menn hraðar hendur. Búið var að kalla til rannsóknarlög- reglumenn og fagfólk sem sérhæfir sig í mál- um sem þessum. Búið var að nafngreina kon- una og reyndist hún vera Dassa Jackson, þrí- tug heimavinnandi húsmóðir, búsett í sama fjölbýlishúsi og Fred og Betty. Hún hafði búið þar með Cecil, 37 ára gömlum eiginmanni sín- um sem var ekki heima þegar lögreglan hugð- ist færa honum fréttir af andláti konu hans. Nágrannar hans sögðu að hann væri líklega í Cecil Jackson héttþví fram aö um slys væri aö ræöa. vinnunni. Þegar lögreglan færði honum tíð- indin á vinnustaðinn, virtist Cecil verða undr- andi og harmi sleginn yfir tíðindunum. „Hefurðu nokkra hugmynd um hvernig kon- an þín læstist inni í skúrnum?" spurði rann- sóknarlögreglumaður Cecil. Hann sagðist ekki skilja það, þótt hann viðurkenndi að aðeins væri til einn lykill sem gengi að bflskúmum og hann væri yfirleitt með hann. En þennan dag sagðist hann hafa skilið lyklana eftir hjá konunni, þar sem hún hafði talað um að hún myndi e.t.v. vilja nálgast dót sem þau hjónin geymdu í skúmum. Cecil Jackson útskýrði að þau notuðu skúr- inn að miklu Ieyti sem geymslu. í honum væri hreinlætislögur sem Jackson gat keypt í stóru upplagi hjá efnaverksmiðjunni, sem hann vann hjá, með góðum afslætti. Einnig vom önnur kemísk efni í skúrnum, en hann kann- aðist ekkert við það að hafa átt sýru af neinu tagi og heldur ekki kerið sem lýst var fyrir honum að hefði fundist í skúrnum. En eftir því sem leið á yfirheyrsluna, kom á daginn hugsanleg ástæða fyrir líklegu morði á Dassa. Einnig kom upp nafn hugsanlegs morðingja. Vince Dmry. Jackson sagði að Dmry hefði verið góður vin- ur þeirra hjóna. Reyndar hefðu málin þróast þannig að hann hefði farið að eiga full náin samskipti við Dassa og einn góðan veðurdag, er Jackson kom óvenjulega snemma heim úr vinnunni, hafði hann komið að þeim í rúm- inu. Hann hafði eðlilega orðið viti sínu fjær, en gekk þó ekki lengra en svo að hann henti Dmry á dyr og sagði honum að láta aldrei sjá sig aftur. Jackson sagði að þau hjónin hefðu rætt mál- in ítarlega í kjölfar þessa atviks. Dassa hafði viðurkennt að hafa átt í ástarsambandi við Dmry um sex mánaða skeið, en síðustu fjórir mánuðirnir höfðu verið gegn hennar vilja. Hún hafði áttað sig á að hún væri að gera mis- tök og ætlaði að slíta sambandinu við Drury, en hann hafði þá hótað henni að hann myndi segja manninum hennar frá sambandinu og kúgaði hana þannig til að halda áfram ástarf- undunum. Hún sagðist sjá mjög eftir þessu og Cecil sagðist hafa ákveðið að fyrirgefa henni. Dmry hélt áfram að ofsækja Dassa, að sögn Cecil, eft- ir þetta atvik og hótaði henni ýmsu í gegnum síma. Lögreglumenn, sem fóru og heimsóttu Sjónin, sem við þeim blasti, var hræðiiega af- skræmdur kveniíkami, sem nokkrar fatatætlur héngu utan á og höfðu einhvern tíma verið fal- legur kjóll. Dmry, vom fljótir að komast að þeirri niður- stöðu að hann væri ekki líklegur morðingi, þrátt fyrir vitnisburð Cecils. Dmry virtist feiminn og veikgeðja maður, ekki líklegur til að hafa dýft hendinni í kalt vatn hvað þá meira. Hann neitaði staðfastlega öllum ásökunum. „Þið ættuð að einbeita ykkur að Cecil," sagði hann. „Hann er mun Iíklegri til að hafa fram- kvæmt þennan voðaverknað," bææti hann við. Lögreglan var því sammála. Slys eða morð? Það tók sérþjálfaða rannsóknarlögreglumenn morðdeildarinnar ekki langan tíma að sjá ýmsar brotalamir á málstað Cecils. Þeir trúðu ekki ásökunum hans í garð Drurys. Hvers vegna ætti hann að vera að ljúga upp á hann? í öðm lagi var hann á sakaskrá og í þriðja lagi hafði hann verið svo ótrúlega gmnnhygginn að hafa líftryggt konuna sína aðeins viku áður en hún lést. Hann hafði setið í fangelsi í tvö ár fyrir Iík- amsárás á fyrmm kæmstu sína, sem kom til sögunnar áður en hann kynntist Dassa. Hún hafði ætlað að slíta sambandinu, en hann hafði lokað hana inni og gengið í skrokk á henni til að reyna að fá hana til að skipta um skoðun. Eðlilega hafði henni ekki snúist hugur. Þegar þrengt var að Cecil, breyttist framburð- ur hans. Hann sagði að aðfaranótt mánudags- ins hefðu þau hjónin lent í rifrildi. Dassa hafði slegið hann og hann svaraði í sömu mynt. Eitt leiddi af öðm og loks greip hann hana kverka- taki í stundaræði og við það missti hún með- vitund. Hann sagðist hafa farið með hana inn í bflskúrinn, meðvitundarlausa, og læst hana þar inni. í þeim tilgangi einum að hræða hana þegar hún rankaði við sér, sagði Cecil. Hann leit inn í bflskúrinn morguninn eftir og þá hafði hún ennþá legið á gólfinu meðvitundar- laus. Nú viðurkenndi hann að hafa átt sýmna í kerinu, án þess að geta sagt hvað hann hefði ætlað að gera við hana, en hann neitaði stað- fastlega að hafa sjálfur sett Dassa ofan í kerið. „Hún hlýtur að hafa komist til meðvitundar og dottið ofan í kerið,“ sagði hann. Hann viðurkenndi að það, sem hann gerði, hefði verið slæmt og vanhugsað og sagðist reiðubúinn til að hlíta ásökunum um mann- dráp af gáleysi en ekki morð að yfirlögðu ráði. Cecil vissi að ef vonir hans gengju eftir, gæti hann sloppið með 2 til 5 ár í steininum. Starfs- mönnum morðdeildarinnar þótti saga hans út í hött og ákærðu hann fyrir morð af yfirlögðu ráði. í febrúar 1992 hófust réttarhöld yfir Cecil Jackson. Honum lynti ekki við skipaða verj- endur sína og eftir að þrír höfðu gefist upp, ákvað hann að verja sig sjálfur. Saksóknarinn, John Bevan, hóf málflutning sinn á að lýsa hversu dauðdagi fórnarlambsins hefði verið kvalafullur og einstaklega viðbjóðs- legur. Þrátt fyrir ástand hennar eftir að henni hafði verið skellt ofan í sýmkerið, hafði Dassa sýnt fádæma hugrekki og baráttu. Limlestri, blindri, með eigið hold hangandi í tætlum, hafði henni tekist að stynja upp hver morðingi hennar væri. Þessu til staðfestingar vitnuðu annar sjúkraliðinn og lögreglumaðurinn, sem var viðstaddur þegar Dassa stundi upp sínum hinstu orðum: „Maðurinn minn.“ Til að sanna það að glæpurinn hefði verið skipulagður vom færðar sönnur á að Cecil hafði mánuðum saman viðað að sér 50 gallón- um af sým úr efnaverksmiðjunni og það hefði nægt til að leysa líkama hennar upp. En hann hafði gert þau mistök að setja hana lifandi í kerið. Dassa hafði komist upp úr kerinu af sjálfsdáðum og eftirleikurinn er kunnur. Þá þótti það með eindæmum harðsvírað að hann hefði líftryggt eiginkonuna fyrir 100.000 doll- ara aðeins viku áður en hann lét til skarar skríða. Saksóknari sagði að undrun Cecils hefði ekki verið nein uppgerð, þegar honum vom fyrst flutt tíðindin af dauða eiginkonunnar. „En það, sem undruninni olli, var að yfirleitt hefði fundist lík og að Dassa var á lífi þegar að henni var komið.“ Cecil viðurkenndi ekkert og hélt sig við sömu söguna og áður, en vörn hans bar engan ár- angur. 20. febrúar var Cecil Jackson fundinn sekur um morð að yfirlögðu ráði. Dómarinn sagði meðal annars við þann dæmda: „Þú ert hættu- legur maður sem býr yfir ótrúlegri illsku." Hann var dæmdur í lífstíðarfangelsi og skilyrt að 18 ár yrðu að líða án þess að möguleiki yrði á náðun. Lífið gengur sinn vanagang í Forest Gate. Klukkan ellefu fara Fred og Betty í búðir eins og áður. Þau munu aldrei stytta sér leið aftur. Samt sem áður er óljóst hvort morðið á Dassa Jackson hefði nokkurn tímann verið upplýst ef ekki hefði verið kalt í veðri mánudagsmorgun- inn 25. febrúar, þegar þau veittu síðustu orð- um Dassa Jackson athygli. Líf þeirra verður aldrei sem áður. Búðarferö sem aldrei lauk

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.