Tíminn - 09.10.1993, Side 17

Laugardagur 9. október 1993
Tíminn 17
Skuggar mannlífsins
Skuggar kvöldsins iiðu letilega niður fjallshlíðina. Þaö var
þriðjudagur, 3. desember 1991, í Carroll-sýslu sem er í
hjarta Virgíníufylkis. Héraðið er umkringt tignarlegum fjöll-
um, náttúrufegurð en mikil og svæðið nokkuð afskekkt.
Upp úr kl. 20.00 tóku tveir veiðimenn eftir að eldur hafði
kviknað í einu einbýlishúsanna. Þeir hröðuðu sér til næsta
bóndabæjar og þaðan var hringt í lögreglu og sjúkrabíl.
Þegar slökkviliðið kom á staðinn
var húsið alelda. Slökkviliðsmenn-
imir reyndu að komast inn í húsið
en allt kom fyrir ekki, eldurinn og
hitinn var orðinn mikill og þeir
urðu að láta sér nægja að sprauta
vatni á húsið og bíða átekta.
Næstu augnablik voru mjög tauga-
trekkjandi því einn af nágrönnun-
um kom hlaupandi og sagði að hann
hefði ekki séð til íbúanna, ungrar
móður og dóttur hennar á þriðja ári.
Sýnt þótti að mæðgumar væm enn
í húsinu og því var ákveðið að tveir
reykkafarar fæm vel útbúnir í til-
raunaferð inn í húsið. Eftir mikið
hark og áræði tókst tevimur slökkvi-
liðsmönnum að komast inn í húsið.
Eldurinn brann alls staðar og
reykjarkófið var svo þykkt að í fyrstu
sáu þeir ekkerL í húsinu vom að-
eins þrjú herbergi og eftir að hafa
kannað stofuna réðust þeir til inn-
göngu í svefnherbergi mæðgnanna.
Þar fúndu þeir konulík á gólfinu,
skaðbmnnið og óþekkjanlegL Föt
konunnar vom bmnnin að öðm
leyti en að svunta úr gerviefhi fannst
við hlið konunnar.
Annar björgunarmaðurinn laut þó
niður að konunni til að fullvissa sig
um að hún væri ekki með lífsmarki.
Þá sá hann nokkuð enn hræðilegra.
Við hlið konunnar lá lítill bamslík-
ami, skaðbrenndur einnig. Bamið
var klætt í stuttermabol og leikföng
lágu við hlið þess. Það reyndist
einnig dáið er að var komið.
Ekkert slys
Hjúkmnarfók sem komið var á
staðinn staðfesti að mæðgumar
væm látnar. Svo virtist í fyrstu sem
slys hefði valdið því að eldur kom
upp og sennilega höfðu mæðgumar
lent í sjálfheldu inni í svefnherberg-
inu. Þó vom líkin send til kmfning-
ar þar sem enn átti eftir að skera
formlega úr um dánarorsök.
Konan hét Sheila Marie Ring, þri-
tug að aldri, og dóttir hennar,
tveggja og hálfs árs, hét Jasmine Ce-
lene Sutphin. Ættingjar bám síðar
kennsl á líkin. Þótt líkamar þeirra
væm mjög illa famir af völdum
bmna var enn hægt að þekkja and-
litin.
Slökkviliðsmennirnir héldu áfram
slökkvistarfinu og mörgum klukku-
stundum síðar tókst þeim loks að
slökkva eldinn. Er Þeir fóm inn í
húsið fundu þeir dauðan hund sem
grannar sögðu að Sheila hefði átt.
Hafði hundurinn drepist af orsökum
elds og reyks? Slökviliðsmennirnir
vom of þreyttir til að geta hugsað út
í það.
Snemma næsta morgun, miðviku-
daginn 4. desember 1991, kom í
Ijós, öllum til hryllings og undmn-
ar, að læknar höfðu fundið stungu-
sár á líkunum sem bentu til þess að
móðirin og hin unga dóttir hefðu
verið myrt. Fmmrannsókn á húsinu
benti einnig til að eldurinn hefði
verið kveiktur af ásetningi, mögu-
lega til að eyða „sönnunargögnun-
um“, þ.e. fómarlömbunum tveimur.
Það var áræði slökkviliðsmannanna
tveggja, sem fóm inn í logandi hús-
ið, að þakka að enn var hægt að
rannsaka líkin.
Húsið var hitað upp með ami en
hlífin fannst nokkra metra frá amin-
um sjálfum. Auk þess virtist sem
eldsupptök hefðu verið í hinum
helmingi hússins.
Dick Carrico lögregluforingi var
skipaður stjómandi rannsóknarinn-
ar af hálfu yfirvalda. Hann var að
stíga fyrstu skrefin í rannsókn sem
átti eftir að skelfa alla íbúa héraðsins
og fó þá til að sjá heiminn í öðm og
Thomas Midkiff
myrkara ljósi en fyrr. Sjálfur kallaði
lögregluforinginn málið (eftir að
það upplýstist) miskunnarlausasta
glæp sem hann hafði fengist við á 32
ára starfsferli.
Dick hófst þegar handa. Eftir að
hafa skoðað líkin sendi hann þau til
kmfningar í næstu borg, Roanoke.
Kmfninguna átti að framkvæma
daginn eftir.
Það kom í Ijós að Sheila Ring og
dóttir hennar höfðu Ieigt húsið af
nágranna þeirra. Mæðgumar höfðu
búið þarna í rúmlega tvö ár, eða frá
því að dóttirin fæddist. Bamsfaðir
dótturinnar hafði átt í ástarsam-
bandi við Sheilu fyrir nokkuð löngu
en upp úr því hafði slitnað og hann
bjó í öðm fylki.
Sheila var saumakona að atvinnu
og gáfú yfirmenn og samstarfsfélag-
ar henni mjög góða umsögn. Hún
var sögð samviskusöm, stundvís og
iðin og vinum hennar fannst fráleitt
að einhver hefði viljað myrða hana
og bamið, sem hafði verið sólar-
geisli móðurinnar.
Óteljandi
stungusár
Klukkan níu um morguninn, dag-
inn eftir, barst Carrico kmfningar-
skýrslan. Móðirin hafði verið stung-
in með eggvopni ótal sinnum.
Stungumar vom víðs vegar um lík-
amann en eitt lagið hafði öðmm
fremur dregið hana til dauða, á
vinstri hluta baksins Þar hafði hníf-
urinn gengið í gegnum hjarta og
lunga. Dánarorsökin var sem sagt af
völdum hnífsstungu, ekki bmnans.
Vitað var að hnífurinn hlaut að hafa
verið með mjög hvassri egg, en auk
þess vom 90% af líkama hennar illa
bmnnin.
Sömu sögu var að segja af dóttur-
inni. Læknir staðfesti að hún hefði
einnig dáið áður fyrir bmnann og
hafði dauðdaga hennar borið að á
svipaðan hátt og hjá móðurinni.
Sjúkur maður?
Efir hádegið fór Carrico á vettvang
glæpsins og skoðaði sig enn betur
um í rústunum. Það lék enginn vafi
á því í hans huga að eldurinn hafði
verið kveiktur af ásetningi. Hann
skimaði eftir morðvopninu en fann
ekki. Ekki var enn búið að fjarlægja
hundshræið úr húsinu. Carrico laut
niður og skoðaði hræið vandlega og
sá það sem öðrum hafði yfirsésL að
hundurinn hafði verið snúinn úr
hálsliðnum. Carrico bölvaði morð-
ingjanum. Ljóst var að hann var
sjúkur maður og stórhættulegur
umhverfi sínu. Hann varð að finna
hið bráðasta.
Það urðu straumhvörf við í rann-
sókninni þegar einn af nágrönnum
Sheilu gaf sig fram við lögregluna
og sagðist hafa séð mann fyrir utan
heimili mæðgnanna um það bil
hálfri klukkustund áður en áætlað
var að eldurinn hefði kviknað. Ná-
granninn sá ekki framan í hann en
sagði að hann hefði ekið gulum
sportbíl. Annar granni gaf sig síðar
fram við lögregluna og staðfesti
I SAKAMÁL )
þetta. Hann gerði gott betur með því
að nafngreina manninn. Thomas
Jefferson Midkiff var búsettur í
grenndinni og að sögn kunnugra
hafði hann átt vingott við Sheilu um
skeið.
Sakbending
Midkiff var handtekinn nokkrum
klukkustundum síðar og leiddur í
sakbendingu. Nágranninn benti á
Midkiff í hópi 8 manna og sagðist
fullviss um að Midkiff væri maður-
inn sem hann hafði séð fyrir utan
heimili mæðgnanna.
Þetta var góð byrjun en ekki nóg til
að krefjast gæsluvarðhalds yfir
Midkiff. Ákveðið var að fylgjast náið
með honum og leita gagna í milli-
tíðinni.
Skömmu eftir sakbendinguna tók
málið óvænta stefnu þegar Midkiff
fór fram á fund hjá lögreglustjóra og
spurði: .hvað í fjáranum er á
seyði? Ég vil fá að vita af hverju
fylgst er með mér. Honum var les-
inn réttur hans og tjáð að allt sem
Sheiia Ring og dóttir hennar, Jasmine.
Hér fundust mæðgurnar.
hann segði væri síðar hægt að nota
gegn honum.
Óvænt játning
Midkiff var heldur rytjulegur útlits,
hár og sterklegur með þunnt hár,
gleraugu og yfirvaraskegg. Hann
hélt því fram að hann vissi ekkert
um málið en eftir því sem samræð-
umar urðu lengri,
kom lögreglu-
stjóri auga á ýms-
ar brotalamir og
misræmi í frásögn
hans.
Carrico beitti
Midkiff auknum
þrýstingi því hann
virtist vera sú
manngerð sem
auðvelt væri að
brjóta niður.
Táugar hans voru
þandar til hins
hins ýtrasta og
samviska hans
virtist slæm. Eftir
u.þ.b. 3ja klukku-
stunda stanslaus-
ar yfirheyrslur
brotnaði Midkiff
saman og fór að
gráta. Hann sagði:
„Það sem ég gerði
var ljótt, svo ljótt
að ég get ekki tal-
að um það.“
Um síðir játaði
Midkiff á sig
morðin og saga
hans var enn ljót-
ari en nokkum
grunaði. Hann
hafði átt í sam-
bandi við Sheilu
um skeið, en var sjálfur giftur og átti
þrjú böm og heimili skammt frá
húsi Sheilu. í litlu samfélagi eru
sögur fljótar að berast og erfitt fyrir
fólk að eiga sín leyndarmál. Þess
vegna var hann hræddur um að
konan hans kæmist að framhjáhald-
inu, en hann lýsti sambandinu við
Sheilu sem „einungis kynferðis-
legu“ og hann hafði engan áhuga á
að fórna fjölskyldunni fyrir hana.
Sheila vildi hins vegar meira og
morðdaginn hafði hún sagt honum
að hann ætti tvo kosti. Annar var að
hefja sambúð með henni en að öðr-
um kosti hótaði Sheila að ljóstra
upp um sambandið, beinlínis
hringja í konuna hans og segja
henni allt af létta. Midkiff hafði fyrst
orðið hræddur en fylltist síðan gríð-
arlegri heift. Hann réðst á Sheilu og
barði en lét ekki þar við sitja: „Ég
réðst á hana í eldhúsinu og greip
beittan eldhúshníf og lagði til henn-
ar. Hún öskraði og ég hugsaði um
það fyrst og fremst að Ijúka verkinu
á sem skemmstum tíma og stakk
hana hvað eftir annað, bæði í brjóst,
háls og bak. í látunum kom dóttir
hennar hlaupandi og mér var ekki
sjálfrátt. Ég stakk hana líka og
skömmu síðar varð allt hljótt."
Áður en hann yfirgaf húsið, kveikti
hann eld á tveimur stöðum, í von
um að líkin myndu brenna upp til
ösku og bruninn yrði skoðaður sem
hvert annað slys. Fyrir utan húsið
beið hundur Sheilu og einhverj-
um innri hvötum,“ sá hann ástæðu
til að drepa hundinn líka og kastaði
honum síðan inn í eldinn.
Röð tilviljana hafði komið í veg fyr-
ir að áætlun hans gengi eftir. í fyrsta
lagi varð eldsins vart skömmu eftir
að hann kviknaði. í öðru lagi var
hægt að bjarga líkunum það fljótt úr
brunanum að hægt var að rannsaka
þau af gaumgæfni. Og í þriðja lagi
var hrein tilviljun nágranninn hafði
tekið eftir bfl
Midkiffs fyrir ut-
an húsið.
Midkiff var
ákærður fyrir tvö-
falt 1. gráðu morð
en þó var því trú-
að að hann hefði
ekki skipulagt
glæpinn heldur
framkvæmt hann
í stundaræði. Það
bjargaði honum
síðar í dómssal frá
dauðarefsinginni.
Hann hafði fram
að þessu tandur-
hreina sakaskrá
og geðrannsókn
sýndi að maður-
inn var fullkom-
lega sakhæfur og
með greind í
góðu meðallagi.
Lögreglan hélt
áfram að púsla
gögnunum sam-
an og afla enn
fleiri sannana, en
enn vantaði sönn-
unargögn eins og
t.d. morðvopnið.
Það fannst aldrei.
Þegar réttað var
í málinu, nokkr-
um mánuðum
síðar, bar verjandi Midkiffs því við að
skjólstæðingur sinn hefði játað á sig
glæpina í stundarbrjálæði. Hann
væri því saklaus og krefðist sýknu.
Midkiff var allur annar í hátt en
hann hafði verið á skrifstofu lög-
reglustjóra nokkrum mánuðum áð-
ur og virtist í góðu jafnvægi. „Ég var
rangur maður á röngum stað og ég
ímyndaði mér skyndilega að ég hefði
gert það sem ég sagði lögreglu-
stjóra,“ sagði hann er hann var
spurður út í eigin játningu. Fram-
burður hans var varðveittur á segul-
bandi og vó þungt þegar kom að því
að dæma í málinu. Kviðdómur var
hins vegar ekki trúaður á frásögn
hins grunaða.
Mánudaginn 21. júní 1993, eftir að
búið var að áfrýja dómi undiréttar,
var Midkiff dæmdur í tvöfalt lífstíð-
arfangelsi. Nokkur brögð voru að
íbúar krefðust þess að hann yrði tek-
inn af lífi en þær öldur lægði í tím-
ans rás.
Hið rólega og fallega fjallahérað
Virginíufylkis verður aldrei samt á
ný og minningin um þennan hræði-
lega atburð mun geymast í hugum
íbúanna um ókomna tíð. Hvort sem
morðið á Sheilu Ring saumakonu
var ástríðuglæpur eða ekki, var
morðið á litlu stúlkunni svo til-
gangslaust og miskunnarlaust að
það öðlaðist hejmsathygli á sfnum
tíma. Skuggar Carrolsýslu eru
þyngri og myrkari en áður en þetta
gerðist. Skuggar mannlífsins.
Eldurinn brann alis stað-
ar og reykjarkófiö var
svo þykkt að f fyrstu sáu
þeir ekkert f húsinu
voru aöeins þrjú her*
bergi og eftir að hafa
kannað stofuna réðust
þeir til inngöngu í svefn-
herbergi mæðgnanna.
Þarfundu þeir konulík á
gólfinu, skaðbrunnið og
óþekkjanlegt. Föt kon-
unnar voru brunnin að
öðru leyti en að svunta
úr gervlefni fannst við
hlið konunnar. Annar
björgunarmaðurínn laut
þó niður að konunni til
að fullvissa sig um að
hún værí ekki með tífs*
marki. Þá sá hann nokk-
uð enn hræöilegra. Við
hlið konunnar lá lítill
barnslíkami, skað-
brenndur einnig. Barnið
var klætt i stuttermabol
og ieikföng iágu við hlið
þess. Það reyndist einn-
ig dálð er að var komið.