Lesbók Morgunblaðsins - 10.02.2007, Side 4

Eftir Arnar Eggert Thoroddsen
arnart@mbl.is
L
ovísa er þreytt. Nærfellt
allir fjölmiðlar á Íslandi
sem vettlingi geta valdið
hafa nálgast hana á einn
eða annan hátt. Jón Ár-
sæll, Kastljósið, Séð og
heyrt, þetta dagblað og
hitt. Eftir að hafa troðið
upp á Airwaves, á sérlega vel heppnuðum tón-
leikum sem voru auk þess útgáfutónleikar plöt-
unnar hennar, Please Don’t Hate Me, dundi
fyrsta fjölmiðlabomban yfir. Lay Low sló í gegn
og platan fór af stað með látum í sölu. Hún náði
síðan rétt svo að draga andann í janúar áður en
næsta sprenging varð. Lay Low kom, sá og
sigraði á Íslensku tónlistarverðlaununum sem
voru afhent 31. janúar síðastliðinn og fór hún
heim með alls þrenn verðlaun. Lay Low var val-
in besta söngkonan, umslag plötunnar var valið
það besta auk þess sem hún var valin vinsælasti
flytjandinn í sérstakri sms-kosningu. Fjölmiðla-
bombu nr. 2 var svo kastað í kjölfarið.
Já, Lovísa er þreytt en hún er hvorki pirruð
né vanþakklát. Staðreyndin er hins vegar sú að
þetta er búin að vera ofsalega mikil athygli á
ofsalega knöppum tíma. Ég vil kalla þetta að
„múgíserast“, því sama var upp á teningnum
hvað Mugison varðaði haustið 2004. Allir þekktu
allt í einu Mugison, meira að segja amma gamla.
Nokkrum mánuðum fyrr vissu í mesta lagi
nokkrir fastagestir 12 tóna hver maðurinn væri.
Svona virðist þetta gerast á Íslandi. Leift-
urhratt og það verða allir að vera með.
Blaðamaður hefur þekkt Lovísu allar götur
síðan hann sá hljómsveit hennar, Benny Cres-
po’s Gang, leika í Íslandsriðli hljómsveitakeppn-
innar Global Battle of the Bands, sama haust og
Íslendingar voru að „múgíserast“. Þegar ég næ
í hana vegna þessa viðtals greini ég hik í rödd-
inni og hún játar fyrir mér að hún sé einfaldlega
orðin hrædd um að fólk sé orðið leitt á henni og
nóg sé búið að tala um veikindi, trúmál og aðra
hluti sem komi tónlistinni þannig séð ekki við.
Blaðamaður er sammála og leggur áherslu á að
sjónum verði einmitt beint að tónlistinni, hvað
Lovísa hyggist gera næst í þeim efnum o.s.frv.
Lovísu er létt. Jú, hún er vel til í þannig viðtal.
Fundarstaður er því ákveðinn í snarhasti, Tíu
dropar á Laugaveginum.
Benny er klár
Er blaðamann ber að er Lovísa þegar sest út í
eitt hornið, og sýpur á mjólkurkaffi. Og talið
berst umsvifalaust að tónlist, en ekki tónlist Lay
Low heldur að áðurnefndri Benny Crespo’s
Gang, einu best geymda leyndarmáli íslenskrar
rokktónlistar. Margir urðu upprifnir af frammi-
stöðu hennar í áðurnefndri hljómsveitakeppni,
og sótti blaðamaður t.d. óðar tvö lög á heimasíðu
hennar (www.blog.central.is/benny) sem nú er
óvirk en lögin eru þar enn (og þar fann ég líka
fyrirsögnina á greinina. Í texta um einstaka
meðlimi kemur fram að hlutverk Lovísu í lífinu
sé: „Aðgerðaleysingi í leit að hamingju“). Hægt
er að hlýða á fleiri lög á myspace-setrinu, mys-
pace.com/bennycresposgang. Í Benny Crespo’s
Gang er Lovísa ein af fjögurra manna gengi,
leikur á hljómborð og gítar og syngur lítið eitt
líka.
Fyrsta breiðskífa hljómsveitarinnar hefur
verið í farvatninu allt, allt of lengi finnst manni
en nú er farið að hilla undir útgáfudag og gæti
hún borist í búðir í næsta mánuði ef allt fer að
óskum.
„Platan er klár,“ segir Lovísa og er vel til í að
ræða um þessa hljómsveit sína, en Lay Low-
verkefnið var upphaflega hugsað sem lítið hlið-
arverkefni út frá henni. Það eru nefnilega engir
uppgerðarkrúttstælar þegar Lovísa segir að
hún hafi engan veginn átt von á þessari vel-
gengni sem Lay Low, því að hún kom henni, og
fleirum, svo gersamlega í opna skjöldu. Lovísa
hlær þegar hún segir mér að plata Lay Low hafi
staðið í 7.500 eintökum um jólin. Vegferð henn-
ar hefur verið ævintýri líkust, því að enginn
nema stöku pælarar vissi hver hún var í upphafi
hausts.
Lovísa heldur áfram að ræða um Benny-
plötuna, plötu sem meðlimir hafa verið að taka
upp sjálfir.
„Við erum búin að liggja þvílíkt yfir þessu,“
segir hún. „Maggi (Magnús Öder, bassa- og
hljómborðsleikari og stöku sinnum söngvari
líka) er aðallega í þessu. Það er búið að taka upp
trommurnar margoft og þetta er svona algjört
dútl hjá okkur. Ég veit það ekki, það er ein-
hvern veginn erfitt að sleppa taki á þessu eftir
svona langan tíma. Við tökum þetta upp í æf-
ingahúsnæðinu okkar í TÞM (Tónlistarþróun-
armiðstöðinni) og stundum í tónleikasalnum
þar, Hellinum, sem nýtist vel fyrir trommu-
hljóminn. Það verða átta til níu lög á plötunni en
ekkert er enn ákveðið með útgefanda.“
Berstrípað
Lovísa lýsir sjálf þeirri athygli sem hún hefur
fengið fyrir Lay Low sem eins konar hvirfilbyl.
„Öll þessi athygli er jákvæð upp á plötusölu
og slíkt. En ég á erfitt með að sjá fyrir mér ein-
hverja krakka vera að kjósa mig sem vinsælasta
flytjandann með farsímanum sínum! Svo hefur
maður verið að gefa eiginhandaráritanir og þar
sem ég er að vinna í Skífunni var líka ein-
kennilegt að geta fylgst með plötunni sinni fara
af stað í sölu. Þetta hefur bara verið dálítið
skrítið, þar sem tónlistinni var í upphafi ætlað
að lúra á myspace-síðu (myspace.com/
baralovisa. Sjá einnig www.laylow.is). Ég hafði
ekki hugsað þetta neitt lengra.“
Velgengni Please Don’t Hate Me þarf þó ekki
að koma svo mikið á óvart, sé litið til innihalds-
ins. Þetta er tónlist sem nær að „krossa yfir“ að
því leytinu til að jaðarfólkið og pælararnir fíla
þetta um leið og mamma og pabbi og hinn „al-
menni“ hlustandi. Pétur Ben. virðist hafa náð að
hitta á þessu sömu hópa, og því náði Mugison
fram líka á sínum tíma. Aðrir þættir en tónlist
eiga þátt í að skapa þetta „ástand“. Sé t.d. litið
til þessara þriggja listamanna búa þeir allir yfir
miklum kjörþokka. Tónlistin á Please Don’t
Hate Me stendur þó fyllilega undir því hvernig
látið er með Lay Low. Óræð blanda af blús,
sveita- og þjóðlagatónlist, sungin af einlægri,
nokk sérstæðri rödd Lovísu sem minnir stund-
um á bandarískar blússöngkonur frá þriðja og
fjórða áratugnum. Hljómurinn er þá mátuleg
blanda af hlý- og hráleika.
„Upprunalega hugmyndin var að hafa þetta
alveg berstrípað, bara kassagítar og söng,“ út-
skýrir Lovísa. „Þannig var nokkrum lögum
komið fyrir á myspace-síðunni. Þeir í Cod Music
(útgefandi Lay Low) höfðu svo samband við mig
og langaði til að gefa mig út. Þetta var í upphafi
síðasta árs. Ég átti bara tvö, þrjú lög en þeir hjá
Cod Music voru engu að síður mjög spenntir.
Hlutirnir gerðust síðan mjög hratt, eins og með
þetta allt. Fljótlega var farið að ræða um plötu
og ég fór að semja meira. Þetta var í rauninni al-
gjör áhætta hjá útgefandanum, því ég vissi ekk-
ert hvort ég gæti samið fleiri svona lög.“
Lovísa var ekki einu sinni búin að gefa þessu
sólóverkefni sínu nafn, en hafði þó troðið upp á
nokkrum tónleikum. Nú var ákveðið að Magnús
Öder myndi hjálpa henni við upptökur, sam-
starf sem átti eftir að reynast árangursríkt.
„Við eyddum sumrinu í þetta. Við vorum með
þessi demó mín (prufuupptökur) og fannst eins
og það gæti orðið þreytt og einhæft að hafa þau
alveg ósnert. Þannig að við fórum að prufa að
bæta hinu og þessu við. Maggi fór að fikta við
stálgítar, nokkuð sem hann hafði aldrei snert á
áður, og við bættum einfaldlega ofan á demóin
sem fyrir voru. Þannig að þetta er í raun plata
með demóum sem aðeins er búið að bæta við
(„overdub“). Ég verð að viðurkenna að mér
finnst margt á plötunni alls ekki nógu gott, en
það er líka margt þarna sem við ákváðum að
skilja eftir eins og það var, af því að það var ein-
hver „fílingur“ í því. Við prófuðum okkur áfram
með þessar aðferðir okkar þar til við urðum sátt
– eða nógu sátt getum við sagt“ (brosir).
Hættur
Allir tónlistarmenn, og reyndar allir þeir sem
sinnt hafa einhverju einu verkefni í langan tíma,
kannast við þá tilfinningu að týna sér í verkefn-
inu, eða vera komnir það langt inn í það að þeir
geta ekki lengur stigið út fyrir og dæmt um
hvort þeir séu með eitthvað af viti í höndunum
eður ei. Lovísa og Maggi upplifðu þetta svo um
munar við enda síðasta sumars.
„Maður var orðinn ansi taugaóstyrkur,“ segir
Lovísa og leggur spilin á borðið. „Mesta stressið
var þegar við afhentum hana í masteringuna
(hljómjöfnun), því að þá er ekki snúið aftur. Þá
er maður að yfirgefa verkefnið fyrir fullt og allt.
Við vorum svartsýn á þetta, fannst þetta glatað
og maður var hræddur um að maður ætti eftir
að sjá eftir þessu. Og það eru hlutir þarna sem
ég væri ennþá til í að laga.“
Platan tafðist síðan fram á haustið, Lovísa
fékk sýkingu í háls og átti erfitt með að klára
sönginn í sumum laganna. Útgefendur voru líka
orðnir svartsýnir. Fannst það slæm tímasetning
að vera komnir svona nærri jólum, það væri
hætta á að platan yrði undir í hinu ógurlega,
Aðgerðaleysingi í
leit að hamingju
Tónlistarkonan Lay Low, eða Lovísa Elísabet
Sigrúnardóttir, skaust svo hratt og hátt á ís-
lenskan stjörnuhimin síðasta haust að hún er
enn að átta sig fyllilega á því hvað gerðist.
Hún gleðst eðlilega yfir þessum góðu við-
tökum, en nú er tími til kominn að horfa fram
á við, tjáir hún blaðamanni.
Please Don’t Hate Me „Við vorum svartsýn á þetta, fannst þetta glat-
að og maður var hræddur um að maður ætti eftir að sjá eftir þessu.“
Morgunblaðið/Sverrir
Sigurvegari Lay Low fékk þrenn verðlaun á íslensku tónlist-
arverðlaununum, söngkona og flytjandi ársins og plötuumslag ársins.
4 LAUGARDAGUR 10. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
lesbók