Morgunblaðið - 10.01.2007, Side 28

28 MIÐVIKUDAGUR 10. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún JónaSturludóttir
fæddist á Fljótshólum
í Gaulverjabæj-
arhreppi í Flóa hinn
23. mars 1932. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík hinn 28.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Sturla Jóns-
son, bóndi á
Fljótshólum, f. 26.6.
1888, d. 14.2. 1953, og
k.h. Sigríður Ein-
arsdóttir, f. 9.1. 1892,
d. 7.5. 1966. Guðrún Jóna átti sjö
systkini, þau eru: Einar, f. 10.6.
1917, d. 15.7. 2003; Jóhanna, f.
10.10. 1918, d. 11.3. 1994, Steinunn,
f. 22.11. 1920, d. 11.8. 1987; Gestur,
f. 14.7. 1922, d. 1.11. 1995; Jón, f.
28.7. 1925; Kristín f. 6.10. 1928, d.
2.10. 1999, og Þormóður, f. 27.12.
1935.
Hinn 26. júní 1957 giftist Guðrún
Jóna Hreini Eyjólfssyni vélstjóra f.
7. 10. 1932. Foreldrar Hreins voru
Guðmundína Margrét Sigurð-
María Guðrún Rúnarsdóttir, f. 10.1.
1981, maki Kjartan Ari Pétursson,
f. 11.6. 1972, dóttir þeirra Ísabella
Róbjörg, f. 22.2. 2006, b) Véný Guð-
mundsdóttir, f. 1.11. 1984, maki
Sigurpáll Hermannsson, f.12.2.
1984, sonur þeirra er Ísak Elí, f.
21.7. 2005 c) Una Guðmundsdóttir,
f. 4.9. 1987 d) Steinþór Ólafur
Steinþórsson, f. 3.1. 2000. 3) Gest-
ur, f. 27.12. 1964, kona hans er
Svanhildur Ólöf Þórsteinsdóttir, f.
8.10. 1969 og börn þeirra a) Guðrún
Jóna, f. 27.11. 1997 og b) Hlynur, f.
23.8. 2003. Stjúpsonur Gests er
Þórsteinn Sigurðsson, f. 15.1. 1988.
5) Hlynur, f. 19.7. 1968, kona hans
er Erika Martins Carnero, f. 29.10.
1972.
Guðrún ólst upp upp á Fljóts-
hólum, en fluttist til Reykjavíkur
rúmlega tvítug og starfaði við
saumaskap í Feldinum fram að
giftingu. Eftir giftingu sinnti hún
heimili og börnum ásamt því að
vinna hlutastarf hjá Sveini Egils-
syni hf. þegar börnin voru orðin
stálpuð. Guðrún var söngelsk og
tók mikinn þátt í kórastarfi, söng
meðal annars í Liljukórnum, Ár-
nesingakórnum og Skagfirsku
söngsveitinni um árabil.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Laugarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
ardóttir f. 18.6. 1900,
d. 17.7. 1963 og Eyjólf-
ur Finnbogason f. 8.7.
1902, d. 4.11. 1979.
Börn Guðrúnar og
Hreins eru: 1) Jó-
hanna, f. 16.9. 1956,
gift Benóní Torfa Egg-
ertssyni, f. 7.1. 1959.
Börn þeirra eru: a)
Alfa Rós Pétursdóttir,
f. 13.3. 1978, b) Stef-
anía, f. 11.1. 1985, c)
Hreinn, f. 28.11. 1986
og d) Ragnheiður, f.
28.1. 1994. 2) Steinþór,
f. 10.1. 1961, kona hans er Elín
Skarphéðinsdóttir, f. 23.3. 1952.
Börn þeirra eru: a) Dagný Dögg, f.
7.1. 1982, maki Börkur Halldór
Blöndal, f. 28.9. 1981, sonur þeirra
er Steinþór Freyr, f. 9.5. 2005 b)
Axel Hreinn, f. 1.11. 1983. Stjúp-
börn Steinþórs eru Lára Björg Sig-
urbjarnardóttir, f. 6.5. 1973 og Kári
Sigurbjörnsson, f.16.4. 1975. Sonur
Láru er Hlynur Daði Birgisson og
dóttir Kára er Júlía Sól. 3) Guðrún,
f. 27.12. 1964, börn hennar eru: a)
Allir hafa heyrt sögur um feitlagnar
ömmur í rósóttum kjólum sem baka
kökur fyrir barnabörnin. Þetta er
amman sem þú sérð í bíómyndunum
og sögubókunum. Okkur systkinun-
um hefur alltaf þótt þessi lýsing á
hinni týpísku ömmu hálf afkáraleg
þar sem „steríótýpuamman“ sem þú
sérð út um allt á svo engan veginn við
hana Guðrúnu Jónu Sturludóttur,
ömmu okkar.
Amma var í fyrsta lagi ekki feitlag-
in, heldur lítil og nett. Hvernig gat
hún líka verið annað, hoppandi um
fjöll og firnindi sí og æ, takandi sopa
úr hverri einustu lækjarsprænu sem
varð á vegi hennar. Amma okkar var
líka tískudrós af flottustu gerð og það
var algjört hnossgæti fyrir litlar
prinsessur að fá að grafa í fataskáp-
unum hennar og máta fötin, hattana
og þá sérstaklega hælaskóna. Við þor-
um samt ekki að fullyrða um að það
hafi ekki leynst einn og einn rósóttur
kjóll þar á milli hárauðu flíkanna en
við leyfum okkur að efast um það.
Hjá ömmu var ekki mikið um kök-
ur heldur fengum við þess í stað hjá
henni hafragraut í morgunmat og
dýrindis grjónagraut í hádegismat,
þvílíkur draumur. Öll vorum við
frændsystkinin sammála um að hún
amma bjó til allra besta grjónagraut í
heimi og hver sá sem efaðist um það
átti ekki von á góðu. Við vorum lítill
kolbrjálaður her tilbúinn að verja
heiður grjónagrautsins til síðasta
manns.
Amma söng og að okkar mati söng
hún best, mest og flottast. Hún hvatti
okkur stöðugt til að syngja með og
þrátt fyrir að söngurinn væri kannski
ekki upp á tíu þá hrósaði hún okkur
alltaf líkt og við værum stórsöngvar-
ar. Það hefur reyndar verið þess
valdandi að sum okkar telja sig
kannski vera ívið betri söngvara en
þeir eru í raun en gott sjálfstraust
hefur nú aldrei skaðað neinn.
Amma kenndi okkur að elska
sveitalífið. Í sveitinni hennar ömmu
fengum við tækifæri til að reka belj-
urnar yfir Keldu, kútveltast í æsi-
spennandi heyslögum, smakka ný-
uppteknar gulrætur, gefa hestum að
borða og sofa í koju í Ömmukofa sem
afi byggði mesta rigningarsumar 20.
aldarinnar. Það voru ófáar æsku-
minningarnar sem urðu til í sveitinni
hennar ömmu, frábær og skemmtileg
ævintýri sem enginn okkar hefði vilj-
að vera án.
Amma var margt. Hún var hæfi-
leikarík, skemmtileg, falleg, ákveðin,
hjartahlý og umfram allt baráttujaxl.
Það er ekki hægt að hugsa sér betri
fyrirmynd en hana ömmu.
Alfa Rós Pétursdóttir, Stefanía
Benónísdóttir, Hreinn Benónísson
og Ragnheiður Benónísdóttir.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku amma, við eigum öll yndis-
lega minningu um fallega og góða
ömmu í hjörtum okkar.
Takk fyrir þann tíma sem við áttum
með þér.
Kveðja
Véný, Una og Steinþór Óli.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Úr spámanninum).
Elsku vinkona, við þökkum þér fyr-
ir allar gleðistundirnar sem höfum átt
saman gegnum árin fimmtíu. Alltaf
var stutt í spaugið og glettnina sem
við eigum oft eftir að minnast.
Við andlátsfregn þína allt stöðvast í tímans
ranni.
Og sorgin mig grípur, en segja ég vil með
sanni,
að ósk mín um bata þinn tjáð var í bænunum
mínum,
en guð vildi fá þig og hafa með englunum sín-
um.
Við getum ei breytt því, sem frelsarinn hefur
að segja,
um hver fær að lifa, og hver á svo næstur að
deyja.
Þau örlög, sem við höfum hlotið, það verður
að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð við lútum að frelsarans
vilja.
Þó sorgin sé sár og erfitt sé við hana að
una,
við verðum að skilja og alltaf við verðum að
muna,
að guð, hann er góður og veit hvað er best
fyrir sína.
Því treysti ég nú að hann geymi vel sálina
þína.
Þótt farin þú sért og horfin burt þessum
heimi.
Ég minningu þína þá ávallt í hjarta mér
geymi.
Ástvini þína ég bið síðan guð minn að
styðja,
og þerra burt tárin, ég ætíð skal fyrir þeim
biðja.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Guð blessi minningu þína. Við biðj-
um algóðan guð að styrkja þig, elsku
Hreinn, og fjölskyldu þína á þessum
erfiðu stundum.
Saumaklúbburinn.
Skrifuð á blað
verður hún væmin
bænin
sem ég bið þér
en geymd
í hugskoti
slípast hún
eins og perla í skel
við hverja hugsun
sem hvarflar til þín.
(Hrafn A. Harðarson)
Á nýársdag horfðum við á sólina
rísa og boða komu nýs árs, gamla árið
var liðið í aldanna skaut með minn-
ingum liðins tíma og nýtt tekið við.
Hringrás lífsins í allri sinni dýrð. Um
áramót lítum við oft til baka og rifjum
upp minningar frá árinu sem er að
líða, eins er farið þegar ástvinir falla
frá, þá lítum við til baka yfir farinn
veg, vorn æviveg.
Við systurnar vorum svo lánsamar
að eiga sérstaklega skemmtileg og
góð föðursystkini, sem skipuðu stóran
sess í uppeldi okkar og eigum við
þeim mikið að þakka. Guðrún Jóna
Sturludóttir, eða Gunna eins og hún
var kölluð, var ein af þeim og sú sem
við sóttum mest til. Við systurnar
dvöldum frá unga aldri oft í sveitinni
hjá föðurömmu og föðurbróður okkar
að Fljótshólum og þar var Gunna líka
langdvölum á sumrin. Gunna giftist
ung, Hreini Eyjólfssyni vélstjóra, og
vann hann lengst af á farskipum.
Varð þeim fimm barna auðið. Gunna
var sem sagt sjómannskona og því
löngum ein heima með börnin og sótt-
um við mjög í að vera hjá henni, ýmist
til að gæta barnanna eða bara til að
spjalla. Síðar á lífsleiðinni höfum við
oft dáðst að þolinmæði hennar að hafa
okkur frá unga aldri hangandi yfir sér
í tíma og ótíma. En alltaf þótti okkur
jafn gaman að passa börnin fyrir
Gunnu og Hrein, hvort sem það var í
kjallaraíbúðinni í Karfavoginum þegar
elsta barnið, Jóhanna, var að stíga sín
fyrstu skref eða í Njörvasundinu þar
sem Steinþór bræddi hjörtu okkar
barnapíanna með brosinu sínu. Síðar
meir fæddust tvíburarnir Gestur og
Guðrún og þá var Gunna oft hálf
svefnlaus þá dagana þegar tvíburarnir
grétu á víxl og aðeins annað foreldrið
til staðar. Þegar Hlynur, yngsta barn-
ið fæddist vorum við vaxnar upp úr
barnapíustörfum. En þrátt fyrir ann-
ríkið var Gunna alltaf jafn hress og
glöð og henni var einkar lagið að laða
það besta fram í okkur með glaðværri
og hlýrri framkomu. Maður hafði allt-
af á tilfinningunni að maður væri
hjartanlega velkominn. Við systurnar
litum mjög upp til Gunnu og Hreins.
Hreinn var sérstakur smekkmaður og
kom iðulega með eitthvað fallegt heim
úr langferðum sínum og alltaf var það
jafn fallegt, hvort sem það var eitthvað
fyrir heimilið eða föt á Gunnu eða
börnin. Ekki má gleyma öllu því er-
lenda sælgæti sem við systurnar
gæddum okkur á þegar við vorum að
passa. Við munum ætíð minnast þess
þegar Gunna kom eitt sinn sem oftar
úr utanlandsferð í sveitina og færði
okkur nýtísku slæður sem við bárum
lengi síðan. Í sveitinni hjá ömmu á
sumrin var alltaf tilhlökkunarefni þeg-
ar von var á þeim systrum, Gunnu og
Stínu. Við tók þá barnapössun og bú-
leikur hjá okkur krökkunum og á með-
an tóku þær systur sig oft til og mál-
uðu herbergin og smituðu okkur
krakkana með drifkrafti sínum.
Gunna hafði yndi af útiveru og göngu-
ferðum og var mjög söngelsk og söng
mörg ár í kórum. Hún kunni ógrynni
af sönglögum og textum enda mikið
sungið á æskuheimili hennar. Settist
Sturla afi þá gjarnan við orgelið og
heimilisfólk og gestir tóku lagið og
Sigríður amma hafði einnig alist upp
við mikið sönglíf á Hæli í Gnúpverja-
hreppi. Á ættarmótum hér áður fyrr
var Gunna alltaf hrókur alls fagnaðar
og því fannst okkur hræðilegt að horfa
upp á hvernig sjúkdómur getur smám
saman dregið allan mátt úr lífsgla-
ðasta fólkinu. Gunna frænka þurfti að
axla þá þungu byrði að fá parkinsons-
veikina og við þá veiki mátti hún og
fjölskylda hennar glíma árum saman.
Hreinn sýndi Gunnu mikinn kærleik
og ástúð og endalausa þolinmæði í
veikindum hennar og mun það seint
fullþakkað.
Anna Sigríður og Dúfa.
Það er sumar. Sól skín í heiði. Hekla
og Eyjafjallajökull skarta sínu feg-
ursta, áin rennur letilega fram í sjó.
Kýrnar eru á leiðinni út á austurslétt-
urnar eftir morgunmjaltirnar. Leti-
legt baul og hó kúasmalans blandast
við fuglasönginn. Lóan, stelkurinn og
krían. Í fjarska suðar dráttarvélin.
Það er verið að slá. Guðrún situr fyrir
utan „kofann“ og drekkur í sig um-
hverfið þegar mig ber að. Hún lítur á
mig með glampa í augum og sitt fal-
lega, hlýja og bjarta bros og spyr: „Er
þetta ekki yndislegt?“. Ég lít í kring-
um mig og sé ekkert nema hversdags-
leikann og skil ekki hvað konan er eig-
inlega að tala um. Ekki frekar en að ég
skildi hvað Guðrún átti við þegar hún
sat ljómandi við eldhúsborðið heima
og sagði frá fjallgöngum og göngu-
skíðaferðum. Þetta var nú í mínum
huga óþarfa erfiði og þvælingur.
Fréttir úr höfuðborginni og göngu-
ferðir upp og niður Laugaveginn
hefðu vakið meiri áhuga þá. En núna
mörgum árum, gönguferðum og skíða-
ferðum seinna skil ég hvað hún átti
við. Núna gæti ég sest undir húsvegg-
inn við hlið Guðrúnar og verið við-
ræðuhæf – um lífið, náttúruna og til-
veruna. Eða, við bara setið hljóðar og
notið morgunsins – sumt þarf ekki að
ræða, bara skynja og skilja. Í mínum
huga var Guðrún náttúrubarn, trygg
og trú sínum uppruna. Ég vil þakka
henni og hennar fjölskyldu fyrir vin-
áttuna og samveruna öll sólríku sumr-
in sem standa upp úr í hafsjó æsku-
minninganna. Það var ómetanlegt
fyrir okkur heima á bæ að hafa ykkur.
Því miður á ég ekki heimangengt til
að vera viðstödd jarðarför Guðrúnar
en sendi fjölskyldunni samúðarkveðj-
ur. Í huga mínum kveðjumst við Guð-
rún heima, á hlaðinu okkar með norð-
urfjöllin böðuð í kvöldsólinni.
Sigríður Þormóðsdóttir
frá Fljótshólum.
Þegar maður er barn finnst manni
sem núið sé eilíft og að hvert ár og
jafnvel hver árstíð sé stór partur af líf-
inu. En þegar fólkið sem litaði æskuna
hverfur úr þessu lífi hvað af öðru finn-
um við til aldursins og hversu stutt og
stopult þetta allt er.
Gunna föðursystir mín var ein af
þeim sem lituðu uppvöxt minn. Hún
kveður nú, hin sjötta af Fljótshóla-
systkinunum, börnum Sigríðar og
Sturlu. Það var mikil samheldni í
systkinahópnum og stóðu þau mér
alltaf nærri.
Þegar Gunna var með 2 elstu börnin
sín lítil og Hreinn, maður hennar var í
siglingum, dvaldi hún oft um stórhá-
tíðir og á sumrin austurí hjá ömmu.
Það varð til þess að ég tengdist Gunnu
og fjölskyldu hennar enn frekar og
höfum við Jóhanna dóttir Gunnu ætíð
verið mjög nánar, eða eins og við segj-
um stundum frænkur, vinkonur og
hér um bil eins og systur.
Þegar börnin voru enn ung byggðu
Gunna og Hreinn, og einnig Jóhanna
og Stína systur Gunnu, sér sumarafd-
rep í túnjaðrinum á æskuslóðunum á
Fljótshólum, sem þau kölluðu Gerð-
iskot. Þar var oft mikið fjör, ærsl og
gaman. Þegar börnin fóru að stálpast
fór Gunna að ferðast um landið en hún
hafði gaman af allri útiveru og göngu-
ferðum, einnig fór hún oft með Hreini í
siglingar. Eitt sinn fórum við Gunna
saman í göngu upp á fjallið hér ofan
við Dalvíkina ásamt fleirum, stórum
og smáum, í blíðskaparveðri með nesti
og nýja skó og var Gunna þar í broddi
fylkingar.
Það var alltaf sérstök eftirvænting
sem fylgdi jólagjöfunum frá Gunnu og
fjölskyldu því ég gekk næstum því út
frá því sem vísu að í pökkunum væri
eitthvað útlenskt sem sjaldan eða
aldrei hafði sést hér á landi, eitthvað
sem Hreinn hafði keypt í útlandinu
enda var það ekki á hverjum degi sem
við krakkarnir sáum útlenskt sælgæti
og þessháttar eða þá maður fengi
spánnýja búðarsokka. Fyrir kom að
Gunna gaf mömmu kökukassa með út-
lensku kexi og utan á boxinu voru því-
líkt flottar myndir af Big Ben og
Buckingham-höll og frægum bygging-
um í London. Þessi box voru þvílíkar
gersemar að annað eins hafði aldrei
sést á mínu æskuheimili. Síðar hýstu
þessi box kleinur og kaffibrauð til
margra ára. Þegar ég kom í fyrsta
skipti til London og barði þessar
byggingar augum kom kökukassinn
með ævintýraljómanum ljóslifandi
upp í huga minn.
Gunna var söngelsk eins og svo
margir af Fljótshólafólkinu. Systkinin
voru öll söngelsk og sungu, og syngja,
öll meira og minna í kirkjukórum og
öðrum kórum. Þegar stórfjölskyldan
kom saman við ýmis tækifæri svo sem
í afmælis- og fermingarveislum var
lagið gjarnan tekið. Þar var Gunna að
sjálfsögðu með enda hafði hún fallega
söngrödd og söng í mörgum kórum á
lífsleiðinni. Hver man ekki eftir henni
syngjandi með Engjarósunum hér á
árum áður? Um leið og ég kveð Gunnu
frænku mína og þakka henni sam-
fylgdina og allan velgjörning, ásamt
því að færa öllum aðstandendum
hennar samúðarkveðjur okkar hér að
norðan, kemur upp í huga minn fallegt
lag og ljóð sem Einar bróðir hennar
söng svo fallega eitt sinn.
Hvíldin er fengin himins öldur rugga
hjartkærri móður inn í djúpan frið.
Nú ber ei lengur yfirskin né skugga
skínandi ljómi Drottins blasir við.
Líður hún nú um áður ókunn svið.
Englanna bros mun þreytta sálu hugga.
Hvíldin er fengin himins öldur rugga
hjartkærri móður inn í djúpan frið.
Þökk sé þér fyrir alla ástúð þína
allt sem þú gafst af þinni heitu sál.
Lengi skal kær þín milda minning skína
merlar hún geislum dauðans varpa á.
(Matthías Jochumsson.)
Marín Jónsdóttir.
Guðrún Jóna
Sturludóttir
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
JÓHANN ÞÓR HALLDÓRSSON
frá Hleiðargarði,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju föstudaginn
12. janúar kl. 13:30
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir.
Þeir sem vilja minnast hans láti Heimahlynningu
á Akureyri njóta þess.
Auður Eiríksdóttir,
Rósa Jóhannsdóttir, Daniel J. Ruppman,
Brynjólfur Jóhannsson, Þorgerður Kristinsdóttir,
Kamilla Rún Jóhannsdóttir, Gerardo Reynaga,
Dóra Björk Jóhannsdóttir, Bergþór R. Friðriksson
og barnabörn.