Morgunblaðið - 30.05.2007, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. MAÍ 2007 33
✝ Ólafur Ingi-björnsson fædd-
ist á Flankastöðum
á Miðnesi 1. júní
1928. Hann lést á
heimili sínu 18. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Ingibjörn
Þórarinn Jónsson
bóndi á Flankastöð-
um, f. 24. apríl 1895,
d. 22. júní 1973, og
Guðrún Ingveldur
Ólafsdóttir hús-
móðir, f. 25. maí
1898, d. 30. apríl 1962. Systur
Ólafs eru Halldóra Ingibjörns-
dóttir kennari, f. 24. október 1923,
og Sigríður Ingibjörnsdóttir kenn-
ari, f. 17. júní 1926, d. 4. október
2002.
Hinn 24. september 1949 kvænt-
ist Ólafur fyrstu eiginkonu sinni,
Kristínu Kjaran Ingvarsdóttur, f.
6. júní 1928. Þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Ingvar B., f. 18. jan-
úar 1950. Maki Edda Loftsdóttir, f.
29. júlí 1947, d. 26. febrúar 2004.
Sonur hennar er Loftur Gunn-
arsson, f. 1965. Börn hans eru Júl-
íus Þ., f. 1992, og Ragnhildur O., f.
1996. 2) Jón Á., f. 4. desember
1951. Maki Kristín Ásmundsdóttir,
f. 25. mars 1956. Börn þeirra eru
Ingibjörg G., f. 1980, Ingibjörn Þ.,
f. 1985, og Kristín R., f. 1990. 3)
Gunnar Þ., f. 18. október 1961.
Maki Catrina Hendry, f. 10. októ-
ber 1961. Sonur hennar er Joe
Hendry, f. 1988.
Hinn 5. maí 1966 kvæntist Ólaf-
ur annarri eiginkonu sinni, Mary
deildarlæknir í bæklunar- og
slysalækningum við Ayr County
Hospital 1965–1966, yfirlæknir við
St. Franciscus-sjúkrahúsið í
Stykkishólmi 1966–1967, og sér-
fræðingur við Slysavarðstofuna í
Reykjavík og Borgarspítalann,
slysadeild, 1967–1975. Hann hefur
verið með eigin læknisstofu í Do-
mus Medica frá 1975.
Ólafur var kennari í handlækn-
isfræði við Hjúkrunarskóla Ís-
lands 1968–1969, var með klíníska
kennslu fyrir læknanema í sam-
bandi við störf á Borgarspít-
alanum, slysadeild, og var ráðgef-
andi sérfræðingur í bæklunar- og
slysalækningum við hersjúkra-
húsið á Keflavíkurflugvelli. Hann
hafði umsjón með námskeiðum í
sjúkraflutningum og skyndihjálp
hjá slökkviliðinu í Reykjavík og
Flugbjörgunarsveitinni á starfs-
tíma hjá Borgarspítalanum, starf-
aði í ráðgefandi nefnd fyrir Al-
mennavarnanefnd Reykjavíkur
1968–1969, var í hópslysanefnd
Borgarspítalans 1969–1974 og í
sjúkraflutninganefnd Reykjavíkur
1970–1974.
Ólafur og Björn Jónsson flug-
stjóri hófu þyrlubjörgunarstörf á
vegum Landhelgisgæslunnar og
Borgarspítalans og áttu þátt í því
að skipuleggja það starf frá upp-
hafi.
Ólafur tók virkan þátt í ýmsum
félagsmálum, hann starfaði mikið
í Frímúrarareglunni á Íslandi,
m.a. í æðstu stjórn reglunnar,
Freeport-samtökunum og SÁÁ.
Hann hafði mikla ánægju af stang-
veiði.
Ólafur verður jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15. Jarðsett verð-
ur í Gufuneskirkjugarði.
Celine, f. 12. sept-
ember 1932. Þau
skildu. Börn þeirra
eru: 1) Ólafur P., f. 6.
október 1964. 2) Guð-
rún M., f. 5. júlí 1968.
Maki Bjarni Ó. Guð-
mundsson, f. 10. febr-
úar 1963. Dóttir
þeirra er Melkorka
M. Bjarnadóttir, f.
2001.
Hinn 3. apríl 1979
kvæntist Ólafur
Helgu K. Jónsdóttur,
f. 18. desember 1955,
d. 30. maí 1996. Dætur þeirra eru
Lísa, f. 14. mars 1979, og Linda, f.
8. nóvember 1981.
Ólafur lauk stúdentsprófi frá
MR 1949, embættisprófi í lækn-
isfræði frá HÍ 1959 en almennt
læknigaleyfi öðlaðist hann 1961.
Ólafur var námskandídat á Lands-
spítalanum og Slysavarðstofunni í
Reykjavík 1959–1960, aðstoð-
arlæknir héraðslæknis í Akranes-
héraði 1960, héraðslæknir í Reyk-
hólahéraði 1960–1961,
aðstoðarlæknir á Royal Hospital
for Sick Children í Glasgow 1961
og á Cumberland Infirmary í Car-
lisle í Englandi 1961–1962, læknir
á Ayr County Hospital í Ayr í
Skotlandi, á bæklunardeild og
slysadeild, 1962–1963, deild-
arlæknir á Adelaide Hospital í
Dyflinni, á handlækningadeild og
bæklunardeild, 1963–1964, og
jafnframt aðstoðarkennari við
Dyflinnarháskóla, læknir í Kefla-
vík og jafnframt aðstoðarlæknir
við sjúkrahúsið þar 1964–1965,
Okkur langar til að minnast afa
okkar, sem nú er látinn. Afi í Æsó
eins og við kölluðum hann alltaf
var skemmtilegur maður og alltaf
gaman að spjalla við hann um allt
milli himins og jarðar, enda hafði
hann skoðanir á mörgum málefn-
um. Afi var víðlesinn maður og
aldrei kom maður að tómum kof-
unum þegar mann vantaði upplýs-
ingar eða svör. Afi hafði gaman af
því að ræða stjórnmál og málefni
líðandi stundar og alltaf var hann
hnyttinn í tilsvörum. Margs er að
minnast og ber þar hæst sumarbú-
staðarferðirnar í Munaðarnes sem
farnar voru á hverju vori. Eins
skemmti hann sér vel með afa-
stráknum sínum í veiðiferðunum
sem þeir fóru saman í. Þegar við
veiktumst er við vorum yngri var
alltaf gott að geta hringt í afa og
þá var manni batnað, því hann afi
gat nefnilega læknað mann í gegn-
um símann.
Elsku afi, nú er komið að leið-
arlokum hjá þér, takk fyrir allar
okkar góðu stundir saman.
Þín afabörn,
Ingibjörg Guðlaug,
Ingibjörn Þórarinn og
Kristín Rannveig Jónsbörn.
Við hittumst fyrst á stríðsárun-
um; ég sokkabandagutti í stutt-
buxum, að þeirrar tíðar hætti, en
Ólafur Ingibjörnsson virðulegur
táningur í Flensborg – og hafði lít-
inn áhuga á smápatta úr Reykja-
vík, sem mættur var á hlaðið á
Flankastöðum í sunnudagsbíltúr
með pabba. Feður okkar þekktust
frá því í árdaga; reru saman ungir
piltar á vertíð austur á Seyðisfirði
í umboði húsbænda sinna – og
voru vinir síðan.
Stríðsárakynni okkar Ólafs urðu
ekki lengri – og áratugir liðu.
Hann varð þjóðþekktur læknir, er
seig niður úr þyrlum við erfiðar
aðstæður til bjargar meðborgur-
um, fyrstur hérlendra kollega
sinna – og undirritaður tókst á við
lífið eins og allir hinir, sem ekki
var eins fréttnæmt. Það var hins
vegar í áfengismálabyltingunni á
seinni hluta áttunda áratugarins,
að leiðir okkar lágu saman á ný.
Báðum hafði orðið hált á brautum
Bakkusar – og með tiltölulega
stuttu millibili leitað nýrrar lífs-
sýnar á Freeport-spítalanum
vestra; hvor um sig. Nú var það ég
sem var eldri, því runnið hafði af
mér tveimur árum fyrr – og þar
sem ég stýrði stjórn Freeport-
klúbbsins þegar Ólafur sneri aftur
úr sinni Bjarmalandsför kom það í
minn hlut að bjóða hann velkominn
í liðið. Það reyndist létt verk að
kynna hann félögunum; hann
þekkti aðra hverja manneskju, ým-
ist sem læknir þeirra, frímúrari
eða Suðurnesjamaður – og afgang-
inn hafði hann víst saumað saman í
slysavarðstofunni á þyrluárunum.
Hann féll því í hópinn sem múr-
steinn í vegg – og með okkur tókst
einstök vinátta.
Ólafur Ingibjörnsson var sér-
stakur persónuleiki; hár og grann-
ur, bar sig vel – og snemma hvít-
fextur. Að hætti bráðamót-
tökulækna hafði hann brynjað sig
skráp til varnar, en þegar hér var
komið sögu hafði hann skipt um
starfsvettvang; lagt fyrir sig heim-
ilislækningar – og gríman var fljót
að falla við kynningu. Löng við-
vera erlendis, sem læknir á bráða-
móttökum breskra og írskra
sjúkrahúsa, hafði markað hann
nokkuð; gert hann að heimsmanni
með dálítið kaldhæðna sýn á lífið
og tilveruna – og því reyndist hann
mér og mínum einstakur heimilis-
læknir, sem ekki gerði mikið úr
hlutunum nema ástæða væri til, en
þá var líka tekið fast á málum.
Í rúm þrjátíu ár höfum við gaml-
ir Freeport-félagar haft þann sið
að hittast yfir hádegisverði í viku-
lok; notið stundarinnar, velt upp
fréttum vikunnar – og látið ljós
okkar skína. Föstudaginn 18. maí
sl. mættum við félagarnir að venju
á Grand – og Ólafur kom frekar
seint; hafði sinnt sjúklingum sín-
um á stofu í Domus Medica þenn-
an morgun. Menn ræddu stjórn-
armyndun – og sýndist sitt
hverjum, en Ólafi þó hvað síst,
enda af Engeyjarætt. Að hádeg-
isverði loknum urðum við þrír fé-
lagar samferða út í bifreiðar okkar
og sem leið lá upp að Suðurlands-
braut, þar sem leiðir skildi – og við
Ólafur ókum hvor á eftir öðrum
inn á Miklubraut og vorum sam-
hliða inn að afreininni upp í Breið-
holt. Þarna sá ég þennan vin minn
síðast; hann ók beina leið heim til
sín, lokaði á eftir sér útidyrunum –
og var allur.
Tómas Agnar Tómasson.
Ólafur Ingibjörnsson
✝ Gunnar RúnarHjálmarsson
fæddist á Akranesi
12. ágúst 1942.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut föstu-
daginn 18. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Vigdís
Magnúsdóttir hús-
freyja á Akranesi,
f. 2. september
1925, d. 23. desem-
ber 1997, og Sig-
urður Sigfússon
(fósturfaðir) verkstjóri, f. 17. apr-
íl 1924. Hálfsystkini Gunnars
sammæðra eru Sigríður Margrét,
f. 13. nóvember 1946, Ragnheið-
ur, f. 7. júlí 1948, Halldór, f. 6.
júní 1955, Guðrún Jóhanna, f. 7.
október 1956, og Ólöf, f. 20. apríl
1958.
Gunnar kvæntist 7. desember
sveinsprófi hjá Þorgeiri og Ellert
á Akranesi 1962. Hann lauk vél-
stjóraprófi frá Vélskólanum í
Reykjavík árið 1964 og prófi frá
rafmagnsdeild við sama skóla
vorið 1965. Hann varð meistari í
vélvirkjun árið 1980.
Gunnar vann í Vélsmiðju
Seyðisfjarðar sumarið 1965.
Hann var vélstjóri á ms. Arnar-
felli til janúarloka 1966, starfaði
hjá Eimskipafélagi Íslands 1966–
1968, t.d. á ms. Skógarfossi, og í
Landssmiðjunni haustið 1968.
Hann var lagerstjóri í Áhaldahúsi
Orkustofnunar (Jarðborana ríkis-
ins) í Vesturvör 14 í Kópavogi
1969-1988, vélstjóri hjá Björgun
hf. á Sóley árið 1989, vann hjá
Skipaútgerð ríkisins á ms. Öskju
1989-1992, og síðast hjá Sam-
skipum hf. á ms. Arnarfelli 1992.
Gunnar veiktist af kransæðastíflu
um borð í Arnarfelli og náði ekki
aftur heilsu til þess að vera á
vinnumarkaði.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
1963 Þóreyju Þórð-
ardóttur læknarit-
ara, f. 8. október
1942. Foreldrar
hennar voru Þórður
Þórðarson, iðn-
verkamaður í
Reykjavík, f. 5.
ágúst 1912, d. 4.
febrúar 1993, og
kona hans Guðný
Jónatansdóttir, f. 30.
desember 1913, d.
24. maí 1981. Synir
Gunnars og Þór-
eyjar eru: Þórður,
iðnrekstrarfræðingur í Reykja-
vík, f. 1. apríl 1971, kvæntur
Berglindi Ósk Þráinsdóttur;
Magnús, tækjamaður í Reykjavík,
f. 11. september 1976; og Guðni
Rúnar, tónlistarmaður í Reykja-
vík, f. 13. desember 1979.
Gunnar lærði vélvirkjun í Iðn-
skólanum á Akranesi og lauk
Gunnar Hjálmarsson, vinur
minn í áratugi, er allur. Ekki var
það fyrir aldurs sakir – heldur
langrar glímu við hjartasjúkdóm.
Nú á kveðjustund langar mig að
minnast hans nokkrum orðum.
Fullt nafn hans var Gunnar
Rúnar Hjálmarsson. Hann bar
nafn móðurömmu sinnar og lang-
afa, mæðginanna Guðrúnar Gunn-
arsdóttur húsfreyju á Akranesi og
Gunnars Bjarnasonar bónda í Fell-
saxlarkoti í Skilmannahreppi.
Gunnar var meðalmaður á hæð,
vel á sig kominn, mjög vinnusamur
og úrræðagóður við að leysa hin
ólíkustu verkefni. Hneigður var
hann fyrir útivist og veiðiskap í frí-
stundum, duglegur ferðamaður
innanlands og utan og góður spila-
maður – sérstaklega í bridge.
Framan af ævi var hann enginn
meinlætamaður og naut lífsins
lystisemda; góður fagmaður og
hafði vakandi áhuga fyrir allri
tækni; drengskaparmaður, vin-
margur og mikill vinur vina sinna,
ávarpsgóður og ljúfur í umgengni.
Kjarkmaður var hann alla ævi og
vílaði fátt fyrir sér. Gunnar hafði
skopskyn í betra lagi – einnig var
hann svo orðheppinn að eftir var
tekið.
Kynni okkar Gunnars hófust
haustið 1970 og þróuðust fljótlega í
einlæga vináttu. Hér verður, án
þess að hallað sé á aðra vini okkar,
að nefna til sögunnar sameiginleg-
an vin okkar – Magnús heitinn
Markússon rafvirkja frá Arnarhóli
í Vestur-Landeyjum. Svo sam-
rýndir vorum við félagarnir að við
höfðum stundum á orði að líklega
hefðum við verið bræður í fyrra
lífi! Bæði atvinna og vinátta sáu til
þess að við ferðuðumst nokkuð
saman innanlands og utan. Ein
ferð í lítilli flugvél frá Neskaupstað
í byrjun september 1977 var okkur
lengi minnisstæð. Flugmaður var
vinur Magnúsar, Vilhjálmur H.
Vilhjálmsson söngvari. Veður var
eins og það verður best á Íslandi.
Flugleiðin fylgdi ströndinni suður
til Reykjavíkur. Á leiðinni varð
okkur fegurð landsins enn betur
ljós en nokkru sinni fyrr og einnig
vatnsforði sá sem bundinn er í
Vatnajökli.
Gunnar sýndi mikla seiglu í
veikindum sínum. Nýliðinn vetur
var hjartveikin atgangshörð sem
aldrei fyrr. Gunnar sagði við mig í
lok apríl að líklega væri dælan
dýra og góða eina vonin en vissu-
lega gæti brugðið til beggja vona
með hana.
Það eru margir sem í dag syrgja
heilsteyptan mannkostamann.
Ég er afar þakklátur Gunnari
fyrir samfylgdina. Að leiðarlokum
sendum ég og fjölskylda mín inni-
legar samúðarkveðjur til ekkju
Gunnars, sona, tengdadóttur og
allra annarra ástvina þeirra.
Guð blessi minningu Gunnars
Hjálmarssonar.
Þorgils Jónasson.
Gunnar Hjálmarsson
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SVANHVÍT ÓLAFSDÓTTIR,
frá Suðureyri
við Súgandafjörð,
sem andaðist 25. maí á heimili sínu,
Hjúkrunarheimilinu Sóltúni Reykjavík,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju 12. júní
kl 15.00. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Styrktarfélag vangefinna.
Gunnar Pálsson, Hafdís Pálmadóttir
Friðbert Pálsson, Fanney Gísladóttir
Leó Pálsson, Ingunn Þorleifsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir, tengdamóðir, systir og vinkona,
ANNA BERTELSEN,
Bjargartanga 20,
Mosfellsbæ,
lést á Landspítalanum við Hringbraut þann 1. maí.
Útför hennar fór fram í kyrrþey í Fossvogs-
kapellunni þann 8.maí.
Ottó Geir Borg, Eydís Björk Guðmundsdóttir,
Kjartan Borg, Arnheiður Borg,
Stefanía Borg, Davíð Scheving Thorsteinsson,
Sunna Borg, Þengill Valdimarsson,
Áslaug Borg.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÞÓRUNN KRISTJÁNSDÓTTIR,
Hlíðarhjalla 6,
Kópavogi,
lést sunnudaginn 27. maí.
Útför hennar fer fram frá Digraneskirkju
þriðjudaginn 5. júní kl. 13.00.
Kristján Hilmarsson, Sesselja M. Matthíasdóttir,
Guðjón Hilmarsson, Hafdís Svavarsdóttir,
Birgir Hilmarsson, Erla Ólafsdóttir,
Guðrún Hilmarsdóttir, Hans G. Alfreðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.