Morgunblaðið - 30.05.2007, Síða 35

Minn kæri bróðir Ingólfur.
Við vorum öll svo vongóð um bata
hjá þér. Það var búið að gera nánast
flest sem hugsast gat, þú kominn
með hjálpartæki og furðu hress,
með bjarta sýn.
„Nú fer þetta allt að koma,“ það
var glampi í augum og það færðist
bros á vör. „Og maður fer að geta
gert eitthvað af viti,“ sagði þessi
hugmikli, handlagni maður.
Já vinur, þú munt örugglega gera
það í þínum nýju heimkynnum – og
það verður áreiðanlega vel tekið á
móti þér þar.
Við söknum þín.
Hafðu hjartans þökk fyrir allt.
Katrín og fjölskylda.
Að morgni 23. maí bárust mér
fréttir um lát Ingólfs mágs míns.
Stórt er höggvið á skömmum tíma.
Sem hendi sé veifað hverfur allt af
jarðarsviði sem kærast er.
Fyrsta minning mín um Ingólf er
að hann, Gurra og Ingileif keyrðu í
hlað í Seldal á blágráum Fíat. Þau
bjuggu þá í Garðabæ. Ég hef verið
um 7 ára gömul. Varla var Ingólfur
búinn að taka upp úr töskum þegar
hann var tekinn til við smíðar. Hann
smíðaði þá tvo stóra efri skápa í eld-
húsið í Seldal sem standa enn. Og
þannig er minningin um Ingólf, allt-
af að smíða og hjálpa til, enda lék
allt í höndunum á honum. Smíða-
verkin sem hann vann fyrir Seldæl-
inga urðu fjöldamörg. Þau voru sem
eitt hann og Gurra með hjálpsemina
og virtist aldrei nóg gert.
Árið 1969 fluttu þau hjón austur í
Neskaupstað ásamt dætrum og
bjuggu þar samfellt til 1982 að þau
fóru aftur suður, fluttu sig fljótlega í
Voga á Vatnsleysuströnd og bjuggu
þar til endaloka.
Það var á árunum þeirra fyrir
austan sem ég hafði mest samskipti
við Ingólf. Ég var barn að aldri þeg-
ar þau komu og fór í gegnum mín
unglingsár meðan hann og Gurra
bjuggu á Urðarteignum. Þar var
mikil rausn á ferð, sama hvar borið
var niður. Það skipti ekki máli hvort
komið var með fyrirvara eða ekki,
alltaf var aukamatur í pottum á mat-
málstímum og manni boðið að borða.
Ég man sérstaklega eftir ótal mál-
tíðum af uppáhaldsmat Ingólfs, sölt-
uðu hrossakjöti með soðkökum, sem
okkur þótti ekki síður sælgæti. Ef
ekki var til nóg af heimabakstri með
kaffi þegar maður kom, var rokið til
og keypar hrúgur af kexi og öðru
góðgæti. Mest var þó virði að eiga
hlýjan samastað.
Það fór ekki mikið fyrir Ingólfi.
Hann var þægilegur í umgengni, gat
verið kátur og hafði gaman af að
vera í góðum hópi. Ég man að við
spiluðum heil ósköp árin á Urðar-
teignum, aðallega kana og ef Gurra
og Ingólfur lentu saman gáfu þau
hvort öðru óspart merki um tromp-
afjölda og fóru ekkert leynt með
það, töluðu stundum upphátt. Þetta
voru þeirra sjálfsettu reglur að það
mætti svindla svona og stundum
vorum við mótherjarnir pent
svekktir en voguðum okkur aldrei að
mótmæla.
Ingólfur átti við veikindi að stríða
síðustu árin. Hann fékk maga-
krabbamein sem hann læknaðist af
en hafði veikt hjarta sem að lokum
dró hann til dauða. Áfallið við að
missa Gurru fyrir um tíu mánuðum
hefur án efa átt sinn þátt.
Fjölskyldur okkar hafa misst
mætan mann. Ég votta allri fjöl-
skyldu Ingólfs innilega samúð mína.
Sérstaklega hugsa ég til Einars og
Katýjar sem eru mér kunnugust af
hans fólki. Mömmu og Nonna sendi
ég líka innilegar samúðarkveðjur.
Ég veit að í þeirra huga er Ingólfur
frekar barn þeirra en tengdabarn.
Fjölskyldunni allri sendi ég samúð-
arkveðjur.
Úr fjarska kveð ég Ingólf mág
minn. Víst er að ég hef fyrir ým-
islegt að þakka.
Iddu, Ingu, Lúlla, Gumma, Ey-
rúnu, Frans, Bjössa, Guðmanni og
Evu bið ég blessunar á þessum erf-
iðu tímum. Það er erfitt að finna
huggunarorð handa þeim sem hafa
misst svo mikið á svo stuttum tíma.
Megið þið finna styrk og huggun í
minningu þeirra beggja.
Stefanía Gísladóttir,
Vestur-Ástralíu.
Þegar ég var 15 ára gömul flutti
ég frá Seldal út í Neskaupstað og
fyrsta árið í kaupstaðnum bjó ég hjá
Gurru systur minni og Ingólfi. Þar
var gott að vera.
Ég var eins og ein af fjölskyldunni
og ætíð síðan hefur þeirra heimili
staðið opið fyrir mér og mínum. Þau
hjónin höfðu gaman af því að fá gesti
og alltaf voru miklar og góðar veit-
ingar í boði ef litið var við hjá þeim.
Þar var ekki að tómum kofanum
komið. Ég minnist þess þegar við
Jón Gunnar byggðum húsið okkar
og fengum það fokhelt upp í hend-
urnar, að fyrsti maður til að rétta
hjálparhönd var Ingólfur. Það var
með þetta eins og annað sem Ing-
ólfur tók sér fyrir hendur, hann
hætti ekki fyrr en verkinu var lokið
og við flutt inn. Hann eyddi flestum
sínum frístundum við að hjálpa okk-
ur í húsinu, smíðaði skápa og inn-
réttingar, flísalagði og gerði annað
sem þurfti. Slíkt var kappið í honum,
að oft þegar við komum á staðinn
um helgar var hann mættur löngu á
undan okkur. Hann var ósjaldan
byrjaður að smíða um sjöleytið á
morgnana. Ég tek það fram að Ing-
ólfur þáði engin laun fyrir alla þessa
vinnu og verður honum seint full-
þakkað. Við sögðum oft að hann
hefði gullfingur, það var sama á
hverju hann snerti, allt lék í hönd-
unum á honum. Sem dæmi um það
saumaði hann kjóla á Gurru, smíðaði
stofuhúsgögnin á Urðarteignum
sjálfur og yfirdekkti og svo mætti
lengi telja.
Ingólfur var alltaf tilbúinn að
hjálpa til, og mörg handtökin var
hann búinn að vinna í Seldalnum,
bæði fyrir foreldra mína og föður-
bræður meðan þau bjuggu þar, en
þeim var hann einstaklega góður og
hjálpsamur og eins eftir að við
systkinin tókum við jörðinni.
Ingólfur mágur minn hafði átt við
langvarandi heilsuleysi og veikindi
að stríða er hann lést á heimili sínu
66 ára að aldri. Aðeins tíu mánuðir
urðu á milli þeirra hjóna, en Guð-
ríður systir mín lést 16. júlí síðastlið-
inn. Við Jón Gunnar kveðjum Ingólf
með þakklæti í huga. Mikill er miss-
ir Iddu, Ingu og þeirra fjölskyldna.
Megi guð og góðar vættir styðja við
þau á þessum erfiðu tímum.
Hulda Gísladóttir.
Ingólf vin okkar og hagleikssmið
kveðjum við nú með söknuði. Hann
var bjartur og fagur morguninn
þegar við hjónin ákváðum að fara
suður í Voga og líta til Ingólfs. Við
ætluðum að færa honum fréttir um
væntanlega veiðiferð okkar í góða
laxveiðiá seinna í sumar. En það var
enginn heima svo við héldum heim
aftur. Iðunn hringir svo til okkar
eftir hádegi og segir okkur að pabbi
sé dáinn, hafi látist þá um morg-
uninn.
Gott er sínu lífi að lifa
ljúfum vinum hjá,
meðan þrek og andi endast
oss til starfa má.
Enn er heilsa og hugur dvínar
hverfur lífsins þrá,
þá er best til guðs að ganga
góðu verki frá.
(P.J.Á.)
Ingólfur minn, veiðiferð okkar
verður ekki farin að sinni en hún
mun koma. Í stað þess ert þú nú
komin til Gurru þinnar elskulegu og
vitum við að það hefur verið fagn-
aðarfundur.
Iðunni, Ingileif og fjölskyldum
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur og þökkum ógleymanlega vináttu.
Hilmar og Aðalheiður.
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. MAÍ 2007 35
inunum. Hún var strax afar röskur
krakki að þeirra áliti sem til
þekktu og viljug bæði við inni- og
útiverk. Einng var hún snögg að
ljúka verkum og punta sig ef fram-
undan var ball eða rabb í vinahópi.
Áður en hún festi ráð sitt vann
hún í vistum, kaupavinnu og í síld á
Siglufirði. Ragna var kaupakona í
Vorsabæ á Skeiðum hjá Eiríki og
konu hans eitt eða tvö sumur. Þar
var ungur maður sem Ragnar Ein-
arsson hét og hann sá ýmislegt sem
aðrir sáu ekki. Hann sá að Rögnu
fylgdi alltaf sami ungi maðurinn.
Ragna var í vist á Norðurbraut í
Hafnarfirði hjá Stefaníu og manni
hennar og var Stefaníu eins farið
og Ragnari. Stefanía sá alltaf ung-
an mann fylgja systur minni.
Seinna sá Stefanía mynd sem til
var heima og sagði hún þá: „Þetta
er maðurinn sem fylgir Rögnu.“
Þessi maður var bróðursonur
pabba okkar, hann missti móður
sína átta eða níu ára og var þá
komið fyrir á Halldórsstöðum á
Vatnsleysuströnd, þar sem foreldr-
ar okkar bjuggu þá. Hann hét Sig-
urður Guðmundsson og var hjá
okkur fram á fermingaraldur en fór
síðan að vinna hér og þar. Hann
reri ásamt fjórum mönnum (að mig
minnir) héðan frá Vogavík. Bát-
urinn fórst og allir drukknuðu. Sig-
urður var aðeins 24 ára gamall. Það
var 17. mars 1928.
Sonarsonur minn kom eitt sinn
síðla sumars úr sveitinni frá móð-
urfólki sínu, þá sex eða sjö ára
gamall og var fullur af framtíð-
arsýnum. Hann ætlaði að verða
veðurfræðingur, „því þá fær afi í
sveitinni sól og þurrk á heyið fyrir
kýrnar“. Ekki man ég hvaða veður
hann vildi hafa í Vogum. Hann spyr
pabba sinn: „Þekki ég einhvern í
Hafnarfirði?“ „Já,“ segir pabbi
hans, „þú manst eftir Rögnu sem
við heimsóttum, hún er systir
ömmu þinnar.“ „Þá læt ég alltaf
vera gott veður þar,“ segir dreng-
urinn. Þessari góðu spá frétti
Ragna af og næst þegar hún kom í
Vogana færði hún drengnum
brjóstsykurspoka.
Guð gefi þér góða heimkomu
systir mín og eitt er víst að margir
verða til að taka á móti þér og
fremstur í þeim hópi verður Siggi
frændi.
Guð blessi þig.
Guðrún Lovísa.
Það er bæði með gleði og söknuði
sem við kveðjum hana ömmu. Eftir
langa legu á sjúkradeild kom loks
kallið. Sjálf er hún líklega allra
manna glöðust með orðinn hlut.
Þær eru margar minningarnar
sem koma upp í huga okkar um
hana ömmu okkar, og flestar tengj-
ast þær eldhúsinu hennar. Það var
alltaf vel tekið á móti okkur krökk-
unum þegar við litum við í heim-
sókn á Reykjavíkurveginn. Hún var
alltaf svo dugleg við að baka og átti
alltaf eitthvað góðgæti handa okk-
ur, kleinur, pönnukökur með sykri
eða rjóma, og lagkökur. Hún hafði
mjög sérstakt lag á því að gera
rúgbrauð með kæfu eða osti mjög
lystugt og alltaf skar hún brauðið í
tvennt áður en hún bar það fram.
Einnig fengum við oft ískalt gos úr
glerflöskum úr kælinum, ekki heila
flösku, heldur áttum við geyma
eins og helminginn í lokaðri flösk-
unni með sérstökum plasttöppum
sem hún átti þar til við komum
næst.
Það var oft yndislegt að sitja við
eldhúsborðið hjá ömmu og horfa út
um eldhúsgluggann yfir grasblett-
inn hennar og niður eftir Hraun-
kampinum. Og ófáar stundirnar
lékum við okkur með eldspýtu-
stokkana sem hún geymdi í skraut-
skríni uppi á vegg í eldhúsinu.
Amma var alltaf mikill sóldýrk-
andi og reisti gjarnan upp sóltjald-
ið sitt á grasblettinum á góðum
dögum. Hún sagðist hafa krókó-
dílahúð og brann aldrei í sólinni.
Þegar amma og afi voru hætt að
komast upp og niður stigana í hús-
inu sínu á Reykjavíkurveginum
fluttu þau í litla íbúð á jarðhæð á
Laufvanginum þar til frekari
heilsubrestur skildi þau í sundur,
afi fór á Sólvang og amma beið eft-
ir plássi á Hrafnistu. Á Hrafnistu
átti amma líka alltaf eitthvað gott í
skál handa okkur krökkunum og
langömmubörnunum.
Við vonum að þú vakir yfir okkur
hraust og hress.
Þórður, Róbert,
Ragnhildur og Sunna.
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
SIGURÐUR STEFÁNSSON,
rafvirki,
Funalind 1,
Kópavogi,
sem andaðist fimmtudaginn 24. maí, verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju fimmtudaginn
31. maí kl. 15.00.
Jarðsett verður í Hafnarfjarðarkirkjugarði.
Dýrleif Kristjánsdóttir,
Reynir Sigurðsson, Sigríður B. Pálsdóttir,
Jóhann Sigurðsson, Helga Guðsteinsdóttir,
Egill Jón Sigurðsson, Arndís Lilja Albertsdóttir,
Kolbrún Sigurðardóttir, Bernhard Svendsen,
Þóra Sigurðardóttir, Axel Ström,
Elva Björk Sigurðardóttir, Sæmundur Eiðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, hlýhug og
kveðjur við andlát og útför ástkærrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ERLU MARGRÉTAR ÁSGEIRSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á dvalarheimilinu
Grund fyrir frábæra umönnun síðasta spölinn.
Hilmar Baldursson, Guðrún Nanna Guðmundsdóttir,
Sigríður Lillý Baldursdóttir, Skúli Bjarnason,
Sveinn Ásgeir Baldursson, Edda Gunnarsdóttir.
✝
Bróðir okkar,
BRYNJÓLFUR PÁLSSON,
Hlíðarendavegi 5B,
Eskifirði
lést á sjúkrahúsinu í Neskaupstað 24. maí.
Útför hans fer fram frá Eskifjarðarkirkju föstudaginn
1. júní og hefst kl 14:00.
Systur hins látna.
✝
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN SIGURÐSSON,
Hjallalandi 18,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu fimmtudaginn 24. maí.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju föstudaginn
1. júní kl. 11.00.
Halldóra Jóhannsdóttir
og fjölskylda.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ÓLÖF LILJA SIGURÐARDÓTTIR,
Faxabraut 13,
Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja laugardaginn
26. maí.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudaginn
1. júní kl. 14.00.
Þórður Kristjánsson, Unnur Þorsteinsdóttir,
Sigurður Davíðsson,
Gísli Davíðsson,
Kristín Ása Davíðsdóttir, Atli Þorsteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.