Morgunblaðið - 17.07.2007, Qupperneq 27

fráfall ykkar pabba enda bara þrír
mánuðir á milli ykkar. Þrátt fyrir
að dauðinn hafi verið þér kærkomin
hvíld, var erfitt að horfa á lífsvilja
þinn fjara út við brotthvarf hans.
Við vonuðumst til að þú fengir að
vera aðeins lengur hjá okkur.
Reynslan kennir manni að staldra
við og endurmeta lífsgildin og þá
sem næsta manni eru. Maður lítur
yfir farinn veg og sér fólkið sitt í
nýju ljósi, af meiri skilningi en áður.
Ég skil það nú að það er nær
óhugsandi að lifa lífinu án förunaut-
ar síns til 53 ára.
Fyrir u.þ.b. 7 árum fékk ég út-
hlutað sumarbústað á Einarsstöðum
rétt fyrir utan Egilsstaði sem við
fjölskyldan öll ætluðum að fara í.
Rétt fyrir brottför komu upp þær
aðstæður að enginn komst nema við
mamma. Þetta var yndisleg vika
sem gerði okkur nánari, meira eins
og vinkonur en mæðgur. Við vökn-
uðum snemma hvern dag og fórum
með nesti og nýja skó og þræddum
firðina og röltum um fjöll og firn-
indi í leit að fjársjóðum. Ég hef alla
tíð borið ómælda virðingu fyrir
dugnaði hennar enda með dugleg-
ustu konum sem ég hef kynnst. En
að sjá hana labba í margar klukku-
stundir upp og niður eins og við
gerðum þá komin vel á áttræðisald-
ur og enga þreytu að sjá gat enginn
í mínum huga nema hún mamma,
ég sjálf átti fullt í fangi að hafa við
henni. Það sýndi hún líka í veik-
indum sínum og kvartaði aldrei og
tók sínum örlögum af æðruleysi.
Mamma var meðvituð um að það
væri að líða að lokum og við töl-
uðum um lífið eftir dauðann og
hlógum þegar ég spurði hvað hún
héldi að pabbi væri að gera akkúrat
núna, hún vissi það. Nú eruð þið
saman.
Guð og englar geymi ykkur.
Í lokin vil ég þakka öllu starfs-
fólkinu á Háskólasjúkrahúsinu v/
Hringbraut, deild 11G fyrir þá
umönnun og kærleik sem þau sýndu
báðum foreldum mínum og okkur
aðstandendum í þeirra veikindum.
Ykkar dóttir,
Helga Óladóttir.
Elsku amma og afi.
Ég er þakklátur fyrir að hafa átt
ykkur að alla tíð. Sem fyrsta barna-
barn ykkar naut ég mikilla samvista
við ykkur fyrstu árin mín enda
bjuggum við fjölskyldan í kjallaran-
um hjá ykkur í Selbrekkunni fyrstu
þrjú ár ævi minnar. Þið sýnduð
litlum forvitnum gutta athygli og
voruð óþreytandi við að lesa fyrir
mig. Ég fékk einnig að ferðast með
ykkur hringveginn og skoða landið,
hvert sumar, þótt nær ekkert ein-
asta örnefni sem þið reynduð að
koma inn í kollinn á mér hafi fest til
lengdar. Þegar þið fluttuð aftur á
Dunhagann var ég fastagestur í há-
degismat hjá Óla afa og þar rædd-
um við heimsástandið og pólitík.
Hann reyndi að útskýra fyrir mér
sósíalisma sem hann hafði drukkið í
sig ungur en með litlum árangri,
það sama átti við um frímerki. Hon-
um tókst þó að innræta mér áhuga
á pólitík sem ég hef síðan haft. Það
skipti hann miklu máli að maður
væri vel að sér og hugsaði sjálf-
stætt, ég hef síðan reynt að gera
hvort tveggja. Það sem skipti þó
höfuðmáli var að hjá ömmu og afa
fann maður ávallt velvild og stuðn-
ing, hvort sem þeim líkaði það sem
maður gerði hverju sinni eða ekki.
Ég sakna ykkar og vona þess að
ykkur líði vel þar sem þið eruð.
Ykkar
Óli Halldór.
Kær æskuvinkona er látin, rúm-
um þremur mánuðum eftir að hún
fylgdi eiginmanni sínum síðasta
spölinn.
Við kynntumst haustið 1944, en
þá kom Hildur til Reykjavíkur frá
Höfn í Hornafirði. Hún hafði ráðið
sig í vinnu á matsölustað á Bók-
hlöðustíg 10, sem móðir mín Guð-
rún Karlsdóttir og systir hennar
Sesselja ráku. Þær voru ekki svikn-
ar af þeim vinnukrafti. Í Lesbókum
Morgunblaðsins nr. 36 og 37 frá
árinu 1978 skrifar Auðunn Bragi
Sveinsson kennari, sem borðaði þar,
skemmtilegar greinar um staðinn
og fólkið sem þar kom við sögu.
Einnig birti hann greinarnar í bók-
inni „Með mörgu fólki“ sem út kom
1987. Við lestur þessara greina nú
rifjast þetta tímabil svo rækilega
upp. Ég sé þær ljóslifandi fyrir
mér, Hildi og móður mína á fleygi-
ferð um borðstofurnar að uppfarta
mannskapinn, báðar röskar og báð-
ar jafn léttar í lund. Þær unnu mjög
vel saman. Í stóra eldhúsinu í kjall-
aranum eldaði Sesselja góða mat-
inn, sem Auðunn minnist einnig á
og með sinni aðstoðarstúlku sendi
hún hann í lyftu upp á hæðina.
Það voru ekki miklir peningar í
umferð á þessum tíma og launin
ekki há, en Hildur var aldrei blönk,
hún kunni að fara með peninga. Ég
var í Húsmæðraskóla Reykjavíkur
þennan vetur og um vorið var ég
búin að ofbjóða mínum sjóndöpru
augum, en langaði til að ljúka við
dúk fyrir vorsýninguna. Hildur tók
þá að sér að ljúka við dúkinn og
hefur einkunn mín áreiðanlega ekki
lækkað við sporin hennar. Ef til vill
hefur það orðið til þess að hún
haustið 1946 fór í Húsmæðraskól-
ann og hafði bæði gagn og gaman
af, enda bráðmyndarleg. Nokkru
síðar mun hún hafa farið að vinna á
Símanum, þar sem hún vann til sjö-
tugs, réttur maður á réttum stað á
réttum tíma og ég er viss um að
hún hefur ekki viljað selja Símann.
Hildur var mjög lagleg stúlka,
forkur dugleg, fljót að hugsa og
bráðskemmtileg. Við áttum margar
skemmtilegar stundir saman. Hild-
ur var lánsöm í einkalífinu, giftist
myndarlegum og ekki síður dugleg-
um manni og þau eignuðust efnileg
börn og barnabörn. Ómetanlegt lán
var það fjölskyldunni allri að Helga,
móðir Hildar, flutti inn á heimilið,
þegar hún varð ekkja. Börnin uxu
því upp í skjóli ömmu, sem hafði
auga á hverjum fingri, fræddi þau
og verndaði. Án móður sinnar hefði
Hildur mín aldrei getað unnið utan
heimilis jafn mikið og hún gerði, því
ekki hefði hún vanrækt börnin sín.
Ég minnist orða Óla um tengda-
móður sína, sem sannarlega gáfu til
kynna hversu gott samband þeirra
var.
Fyrir rúmum tveimur árum
greindist Hildur með krabbamein, í
framhaldi af því gekk hún í gegnum
mjög erfiðar meðferðir og álitið var
að hún hefði komist yfir veikindin.
Ég gerði mér því vonir um að með
hækkandi sól öðlaðist hún meira
þrek og næði aftur góðri heilsu. Við
fráfall Óla virtist allt hennar þrek
þverra og nú er komið að leiðarlok-
um.
Ég kveð kæra vinkonu með virð-
ingu og þökk. Ég mun sakna henn-
ar. Börnum hennar og fjölskyldum
þeirra, einnig bræðrum og öðrum
aðstandendum sendi ég einlægar
samúðarkveðjur.
Ingibjörg Jónsdóttir.
Hildur gekk í unglingaskóla á
Höfn og síðan í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur. Síðan gekk hún í skóla
Landsímans og starfaði þar í ára-
tugi auk húsmóðurstarfa, sem ég tel
mætasta starf hverrar konu. 1954
giftist hún móðurbróður mínum,
Óla P. Þorbergssyni húsgagna-
smíðameistara. Hann fæddist 17.
júlí 1916 í Efri-Miðvík í Aðalvík,
yngstur þrettán systkina. Foreldrar
hans voru Þorbergur Jónsson bóndi
og seinni kona hans Oddný Finn-
bogadóttir.
Óli andaðist 29. október 2006. Það
varð skammt á milli þeirra hjóna,
þrír og hálfur mánuður. Það er al-
gengt að stutt sé á milli andláts
hjóna, eftir langt og farsælt hjóna-
band. Það var mikil ánægja og gleði
meðal fjölskyldu og frændmenna
Óla, þegar þau giftust. Hann hafði
lent í afar erfiðum og langvarandi
veikindum og er það undravert
hvað hann náði heilsu og vinnuþreki
til hinsta dags.
Þeim varð þrigga barna auðið,
Kjartans, Helgu og Oddnýjar Þóru.
Þau standa fyllilega undir vænting-
um, gott og dugmikið fólk og mjög
gott og þægilegt við okkur þetta
aldna ættfólk og við metum það
mikils.
Börnum þeirra og barnabörnum
og langömmubarni og svo öðrum
ættingjum og vinum votta ég virð-
ingu mína og samúð.
Kjartan T. Ólafsson.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. JÚLÍ 2007 27
Elsku Hilla amma.
Nú hef ég fengið smátíma
til að venjast því að hafa
hvorki þig né afa hjá mér en
ég hugsa samt til þín flesta
daga. Frekar en að iðrast
þess að hafa ekki fengið
meiri tíma með þér gleðst ég
yfir því að hafa fengið að
hafa þig í lífi mínu.
Ég veit að þú fagnar frels-
inu og því fagna ég með þér.
Unnur.
HINSTA KVEÐJA
hugsa sér, afa sem fór til Afríku og
náði í skjaldböku handa okkur og
ömmu sem hafði skoðanir á öllu, var
svolítið stríðin og eldaði svo góðan og
framandi mat að við sem höfum að
einhverju leyti erft sælkeragenið
komumst aldrei með tærnar þar sem
hún hafði hælana. Afi og amma voru
bæði hlaðin mannkostum, hvort á
sinn hátt. Afi gerði allt vel, var sæt-
astur, hreinn og strokinn og svo trú-
aður og blíður að meira að segja þeg-
ar hann dó fyllti það fjölskylduna
angurværð og þakklæti. Við kvödd-
um ömmu allt of snemma en hún dó
eftir erfið veikindi haustið 1990.
Hennar var sárt saknað, enda alltaf
best að leita til ömmu þegar eitthvað
bjátaði á því hún gat svo oft hjálpað
manni að sjá hlutina í nýju ljósi. Afi
var alltaf jákvæður og hélt sér ung-
legum og hraustum með dansi og
daglegum gönguferðum. Við erum
sammála um að nú sé sætasti kall á
Íslandi dáinn. Hann skilur eftir minn-
ingar sem sem við geymum og yljum
okkur við, eins og við höfum gert þeg-
ar við hugsum til ömmu.
Guðbjörg, Ólöf, Vala og Elín.
Eftir því sem árin færast yfir
fækkar því samferðafólki sem hægt
er að segja að hafi í reynd fylgt manni
alla ævi.
Nú er komið að því að kveðja Krist-
in Jónsson sem svo sannarlega hefur
verið hluti af lífi mínu alla ævi.
Í fjölskyldunni hefur hann verið
fastur punktur á öllum fjölskyldu-
samkomum og oft talað um Kidda
frænda, þó hann væri ekki beint
frændi okkar, heldur var hann giftur
móðursystur minni. En einhvern veg-
inn var hann ekki síst síðustu áratug-
ina svona fjölskyldufrændi, sem allir
sóttust eftir að væri viðstaddur á
merkisdögum í stórfjölskyldunni.
Þegar foreldrar mínir hófu búskap
bjuggu þau í fyrstu í húsi þeirra
Kristins og Guðbjargar, Krókatúni
20 á Akranesi. Þar fæddist ég á heim-
ili Kristins og Guðbjargar og hef síð-
an stundum velt því fyrir mér hvort
það skipti jafnvel ekki máli hvernig
andrúmsloft maður dregur fyrst að
sér í lífinu og hvort það fylgi manni ef
til vill lengur en mann grunar.
Alla vega leið mér alltaf afskaplega
vel á heimili þeirra hvar sem það var
og fór oft þangað í heimsóknir frá
unga aldri og alltaf á jólum sem barn
og unglingur.
Þar heyrði ég sögur úr heima-
byggð Kristins á Vestfjörðum og ekki
síst af sjóferðum hans sem sjómanns
og skipstjóra. Þar var talað við börn
og unglinga eins og fullorðna og við
vorum með í umræðunni, enda ekkert
sjónvarp, engar tölvur eða tölvuleikir
til að „geyma“ okkur á meðan full-
orðna fólkið ræddi saman.
Kristinn var einstaklega ljúfur og
rólegur maður. Ég hafði haft þá
ímynd að skipstjóri væri harðjaxl,
sem skipaði mönnum fyrir með harðri
hendi. En svo áttaði ég mig á því að
það er hægt að stjórna á annan hátt,
með jafnvel sama, ef ekki betri ár-
angri. Rólyndi og yfirvegum vega oft
þyngra í stjórnun eins og reyndi sér-
staklega á í miklum sjávarháska sem
Kristinn lenti í í aftakaveðri fyrir
meira en hálfri öld.
Alltaf var hægt að leita til Kristins
og þegar við Inga giftum okkur fyrir
nær fjörutíu árum og faðir minn var
fallinn frá þá kom Kristinn í föðurstað
og var minn svaramaður.
Hin síðari árin eftir að Guðbjörg
var fallin frá bjó Kristinn einn í íbúð
sinni og var alltaf jafn ánægjulegt að
heimsækja hann og alltaf dáðist mað-
ur að hve allt var einstaklega snyrti-
legt og heimilislegt hjá honum, en
hann bjó einn í Hvassaleitinu fram á
tíræðisaldurinn.
Hin síðari árin höfum við komið til
Kristins rétt áður jólin hafa gengið í
garð á aðfangadag.
Þetta hafa verið okkur einstaklega
mikilvægar stundir og oft teygðist úr
stundinni, því að á langri ævi verða til
mörg atvik, sem þarf að ræða, segja
frá, spyrja um ættingja og segja frá
nýjum fjölskyldumeðlimum, sem
Kristinn kynnti alltaf með miklu stolti.
Við hittumst síðast á jólum á
Hrafnistu í fyrra. Nú munum við ekki
lengur njóta þeirra forréttinda að
hitta þennan lífsreynda vin og
skiptast á sögum og skoðunum.
Allt tekur enda, en ég mun áfram
alla ævi búa að samfylgdinni með
þessum ljúflingi.
Blessuð sé minning Kristins Jóns-
sonar
Magnús Oddsson.
Við fyrrum nágrannar Kristins
Jónssonar kveðjum góðan vin með
virðingu og söknuði. Dugnaður hans
og góðlegt fas vakti fyrst athygli okk-
ar þar sem hann gekk fram hjá hús-
inu okkar á reglubundnum göngum
sínum um nágrennið. Kristinn var
kominn hátt á níræðisaldur þegar
raunveruleg kynni okkar urðu og það
fyrir algera tilviljun. Fór hann þá að
leiðbeina reynslulitlum húsbóndan-
um við að bakka bíl sínum með óstýri-
láta kerru aftan í, og það var alls ekki
hans sök hvernig til tókst. Eftir þann
atburð urðu fundirnir tíðir.
Kristinn var alltaf afskaplega
snyrtilegur til fara, og ekki klæddur
fyrr en hann hafði rakað sig og sett á
sig vellyktandi rakspíra. Fastir liðir í
tilveru hans voru nokkrir og hann
gekk alltaf langar leiðir í nær öllum
veðrum. Þessa líkamsæfingu taldi
hann vera sér bráðnauðsynlega.
Hann stundaði einnig leikfimisæfing-
ar og dansaði mikið þegar færi gafst.
Hann hélt sér líka aðdáunarlega vel
þann tíma sem við bjuggum í nábýli
hér í Hvassaleitinu. Til tilbreytingar
fannst honum gott að koma hér við,
oft á heimleið, fá sér einhverja hress-
ingu og ræða málin. Kristinn var
glaðlyndur og góðlyndur og hann hló
dátt og innilega. Hann hafði gaman
að því að horfa á íþróttir og var alveg
til í það að horfa á kappleik í sjón-
varpinu með heimafólkinu hér. Hon-
um þótti líka gaman að ferðast um og
fylgjast með breytingunum sem víða
blöstu við. Sló hann þá ekki hendi á
móti bæjarrölti eða bíltúr, jafnvel
austur fyrir Fjall. Kristinn fylgdist
vel með því sem var að gerast og
þekkti marga. Skemmtilegast fannst
honum þó að ræða um sjómannsárin,
einkum þegar vel gekk að veiða á
stöðum sem aðrir höfðu litla tiltrú á.
Uppvaxtarárin við Dýrafjörð voru
honum kær og ljóst að honum þótti
ofurvænt um þá, sem þar höfðu verið
með honum. Fjölskylda hans var hon-
um afar dýrmæt.
Hér var Kristinn alltaf aufúsugest-
ur. Honum þótti ekki sízt vænt um
ungviðið á heimilinu. Kristinn var
fastagestur við guðsþjónustur í sókn-
arkirkjunni á sunnudögum, og hann
sótti líka oft kirkjulegar athafnir í
miðri viku. Þessar stundir voru hon-
um mikils virði.
Við þökkum Kristni margar
ánægjulegar samverustundir.
Drottinn sé með honum.
Nágrannar úr Hvassaleiti.
Fyrir börnin okkar:
Alfa og pabbi:
Hann spilaði ABBA
fyrir hana og þau
dönsuðu saman í stof-
unni, hann sneri
henni í hringi.
Hann spilaði fyrir hana á gítar-
inn „komdu kisan mín“. Hann tók
hana í flugvél.
Hann keypti handa henni skyr og
ávexti og það þurfti ekki að taka
hýðið af þeim.
Hann elskaði litlu rósina sína,
nafnið sem hann gaf henni.
Hann gaf henni bláu augun sín
og fallega brosið.
Hann dáðist að persónuleika
hennar.
Hann kenndi henni að meta
bragðið og lyktina af plöntunum og
horfa á fallegu blómin og trén. Sól-
eyjar voru fallegustu blómin
þeirra.
Þau tíndu saman steina og söfn-
uðu þeim.
Hann kenndi henni bænirnar.
Þau voru saman.
Jóhann
Pálmason
✝ Jóhann Pálma-son fæddist í
Reykjavík 17. júlí
1969. Hann lést í
Reykjavík 17. jan-
úar síðastliðinn og
var jarðsunginn frá
Dómkirkjunni 26.
janúar.
Askur og pabbi:
Þeir rokkuðu sam-
an, spiluðu Nirvana
og Red Hot Chili
Peppers, hátt þegar
mamma var ekki
heima.
Hann kenndi hon-
um fyrstu gripin á
gítarinn.
Þeir tóku saman
líkamsæfingar uppi í
herbergi og voru með
sýningar.
Hann leyfði honum
að labba á bakinu
sínu.
Hann gaf honum sterklega vaxt-
arlagið sitt og kraftinn.
Hann skutlaði honum á Ós á
stóra vörubílnum sínum.
Hann kenndi honum bænirnar.
Hann kenndi honum að þekkja
muninn á birkitrénu, reynitrénu og
öspinni, en fallegastir voru askur-
inn og hlynurinn.
Hann leyfði honum að njóta sín
og unna náttúrunni.
Hann kenndi honum öll trixin í
boltanum, hvatti hann áfram í KR.
Hann kenndi honum að borða
kartöflurnar með hýðinu og eplið
upp til agna.
Þeir voru saman.
Þig ég man að eilífu, takk fyrir
allt.
Til hamingju með afmælið.
Þín Ragnheiður.