Morgunblaðið - 01.10.2007, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. OKTÓBER 2007 23
inn þinn var algjör paradís fyrir okk-
ur krakkana enda sinntir þú honum
vel.
Í jólafríinu mínu eitt árið vann ég
með þér í Hagkaup í Skeifunni og
fékk að vera í sömu deild og þú. Þá
bjó ég í Breiðagerðinu og þú komst á
grænu Lödunni og tókst mig með,
það fór aldrei framhjá mér þegar þú
nálgaðist húsið. Eftir að þú hættir að
keyra varð Ladan mín og reyndist
mér bara vel þau ár sem ég átti hana.
Það sem þú gladdir mig þegar þú
mættir á KR-völlinn og horfðir á mig
spila, þú hvattir mig og mitt lið áfram,
þó Víkingur hefði verið þitt lið í gegn-
um árin. Þú varst mikil íþróttakona á
þínum yngri árum og mikill göngu-
garpur, varst í fyrsta hópi kvenna
sem gekk á Herðubreið. Minnisstæð-
ar eru gönguferðir þínar á stokknum í
köflótta jakkanum.
Elsku amma mín, takk fyrir góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Þín
Sigurbjörg.
Húmar í dölum,
hljóðnar bær. –
Blámóðu kvöldið
á byggðir slær.
– Nú er að koma
nóttin vær.
Blíðvært er lognið,
blærinn dó.
Kliðurinn þagnar. –
Kyrrð og ró
veitir þreyttum
værð og fró.
Fögur og draumblíð
friðarvöld
vængi breiða
á vöggutjöld.
– Blundaðu, ljúfa
barn – í kvöld.
G. S. Hafdal.
Góða ferð, elsku amma.
Heiðrún og Sighvatur.
 Fleiri minningargreinar um Önnu
Albertsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Edda ÁsgerðurBaldursdóttir
fæddist í Reykjavík
30. september 1940.
Hún lést á Líkna-
deild Landspítalans í
Kópavogi þriðjudag-
inn 18. september.
Foreldrar hennar
voru Baldur Svan-
hólm Ásgeirsson, f.
17.10. 1914, á Kambi
í Deildardal, d.
19.10. 2003, og Þóra
Hansína Helgadótt-
ir, f. 25.11. 1920, á
Lambhaga í Vestmannaeyjum, d.
25.06. 1992. Systkini Eddu eru
Helgi Gunnar Baldursson, f. 18.10.
1942. Sigrún Jóna Baldursdóttir, f.
03.04. 1951, gift Róbert Jóni Jack,
þau eiga þrjú börn. Edda giftist
Garðari Árnasyni 1971, og eiga
þau Árnýju Lilju, f. 1974. Edda átti
tvær dætur af fyrra hjónabandi, a)
Guðnýju Svönu Harðardóttur, f.
26.12. 1959. Hún á
fjórar dætur og eitt
barnabarn. Dætur:
Edda Svandís Ein-
arsdóttir, Ingibjörg
Ósk Hákonardóttir,
Sigrún Bernharð
Þorláksdóttir og
Bryndís Ösp Hearn.
b) Þóra Björk Harð-
ardóttir, f. 1961, í
sambúð með Ómari
Bjarna Þorsteinssyni
og eiga þau tvö börn:
Garðar Smára og
Unni Dögg. Dóttir
Þóru úr fyrri sambúð er Edda Ás-
gerður Skúladóttir. Edda hefur
gegnt hinum ýmsum störfum í
gegnum árin. Síðustu árin vann
hún sem leiðbeinandi hjá Fé-
lagsmiðstöð aldraðra í Árbæ.
Útför Eddu Ásgerðar fer fram
frá Fella- og Hólakirkju í Reykja-
vík í dag, 1. október, og hefst at-
höfnin kl. 13.00.
Það haustar að og vetur er senn í
nánd.
Systir mín Edda Ásgerður, hefur
nú lagst til hinstu hvílu eftir hetjulega
baráttu við sjúkdóm sinn. Hún náði
ekki 67 ára aldri en afmælisdagur
hennar var 30. september. Ég fyllist
sorg og trega nú þegar aldrei aftur er
hægt að slá á þráðinn eða hittast.
Minningar streyma fram í hugann.
Edda var stóra systir mín, enda ell-
efu ára aldursmunur á okkur, og kom
það oftast nær í hennar hlut að gæta
mín þegar ég var lítil. Það hlýtur að
hafa verið þreytandi að hafa mig oft-
ast í eftirdragi en við systurnar urð-
um eldri og Edda fór að búa og eign-
ast börn og þá kom það í minn hlut að
passa fyrir hana. Það voru skemmti-
leg og eftirminnileg ár. Hún bjó á
Grettisgötunni í litlu sætu timburhúsi
og var umhverfið þar allt afar spenn-
andi. Það var einhver ævintýra ljómi
yfir miðbænum á þessum árum. Við
gátum spjallað mikið saman á þessum
tíma og á hún því stóran þátt í góðum
æskuminningum mínum. Það var
ómetanlegt að eiga systur sem hægt
var að treysta fyrir innstu leyndar-
málum sínum.
Seinna flutti Edda í Akurgerði og
síðan í Rjúpufell með seinni eigin-
manni sínum Garðari sem var henni
traustur förunautur allt þar til yfir
lauk.
Þegar ég fór að búa og eignast börn
þá tók Edda oft að sér að gæta
barnanna minna. Þannig hafa tengsl-
in alltaf haldist, traust og oftast góð.
Edda var mikil handverks og lista-
kona, það var alveg sama hvað hún
tók sér fyrir hendur. Hjá henni var
alltaf hægt að leita eftir aðstoð ef ég
var ráðalaus með mína handavinnu.
Margar jóla- og afmælisgjafir í fjöl-
skyldunni eru eftir hana. Síðustu ár
vann hún sem leiðbeinandi hjá Fé-
lagsmiðstöð aldraðra í Árbæ. Þar
naut hún sín við að kenna perlusaum
o.fl. Þar eignaðist hún marga vini í
gegnum sameiginleg áhugamál.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að mynnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Garðar, Guðný, Þóra, Árný
og fjölskyldur.
Ég sendi ykkur mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Megi Guð vera með ykkur og
styrkja í sorginni.
Sigrún systir.
Mig langar til að minnast ömmu
minnar, Eddu, sem nú er farin frá
okkur eftir að hafa barist við krabba-
mein í eitt og hálft ár.
Amma mín var ótrúlega góð og klár
kona, allt sem hún tók sér fyrir hend-
ur gerði hún vel enda var hún ótrú-
lega skipulögð. Heimili hennar og afa
endurspeglar sköpunargleði hennar
enda var henni ömmu minni margt til
lista lagt. Hún var alveg ótrúlega klár
í höndunum og var föndur eitt af
hennar áhugamálum og vann hún síð-
ustu ár sem leiðbeinandi í Árbænum
þar sem hæfileikar hennar fengu að
njóta sín. Amma varð að hætta að
vinna vegna veikinda í fyrra en lét það
þó ekki stoppa sig í að útvega kon-
unum uppskriftir til að föndra eftir og
reyndi hún að kíkja á þær eftir
fremsta megni meðan á veikindum
hennar stóð sem þær kunnu vel að
meta. Hún föndraði mikið úr perlum
og held ég að það sé óhætt að segja að
hún hafi verið ein besta perlusaums-
kona landsins. Jafnvel undir það síð-
asta komu þínar fyrrverandi sam-
starfskonur og spurðu þig álits um
dagskrá næstu námskeiða, það þótti
þér vænt um veit ég. Það var alltaf
mikil tilhlökkun að fá afmæliskortin
frá ömmu og afa þar sem hvert kort
var listaverk út af fyrir sig, einnig
voru ófáar gjafirnar sem amma gaf
okkur sem hún hafði föndrað. Þessar
gjafir eru ómetanlegar þegar uppi er
staðið og heldur minningunni um
ömmu mína á lofti. Amma var einnig
fljót að tileinka sér nýja hluti, fyrir
ekki svo mörgum árum síðan kunni
hún betur á tölvur en ég og þegar ég
dvaldist erlendis vegna vinnu eða
náms fékk ég ósjaldan senda tölvu-
pósta frá ömmu mér til mikillar gleði
meðan ég var ennþá föst í að senda
bréf í pósti.
Henni þótti gaman að ferðast og
drifu hún og afi sig út nú í sumar þar
sem ömmu langaði mikið til að heim-
sækja Kaupmannahöfn. Þrátt fyrir
mikil veikindi sem skyggðu kannski á
ferðina voru þau bæði sammála um að
þetta hefði verið hin skemmtilegasta
ferð þegar uppi var staðið. Þó við höf-
um aldrei náð að fara saman erlendis
eins við töluðum um, þá verður þú
ávallt með mér, elsku amma mín,
hvar sem ég verð.
Amma mín hefði orðið 67 ára gömul
í gær og vonuðum við innilega að hún
mundi ná að lifa þann dag, en því mið-
ur hafði þessi hræðilegi sjúkdómur
betur enn og aftur. Missir okkar er
mikill en ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að vera með þér þennan ómet-
anlega tíma sem okkur var gefinn til
að kveðja þig, amma mín. Eftir stend-
ur minning um góða konu, hetju sem
við elskum öll. Þú munt alltaf eiga
stað í hjarta mínu, elsku amma, og ég
veit að þú verður með okkur á hverj-
um degi.
Við lofum að hugsa vel um afa,
missir hans er gífurlegur. Megir þú
hvíla í friði elsku amma mín.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Þín
Edda Svandís.
Kær mágkona mín er látin, 66 ára,
sem þykir ekki hár aldur nú til dags.
Hún lést á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi hinn 18. september síðast-
liðinn eftir langvarandi veikindi, þrátt
fyrir meðhöndlun færustu lækna og
hjúkrunarfólks.
Þótt að Edda hafi verið þungt hald-
in mánuðum saman og vonin um bata
farið dvínandi kemur andlát ástvinar
ætíð sárt við þá sem eiga í hlut. Það er
stór hópur vina og ættingja sem hana
syrgir sárt.
Edda fæddist í Reykjavík og sleit
barnsskónum á Smiðjustíg 7 við gott
atlæti og umhyggju foreldra sinna,
Baldurs Ásgeirssonar og Þóru Helga-
dóttur, sem voru bæði framúrskar-
andi dugnaðar- og sómafólk. Tólf ára
fluttist hún ásamt foreldrum sínum
og yngri systkinum í nýja og glæsi-
lega íbúð í Hæðargarði 44 þar sem
hún þroskaðist og dafnaði næsta ára-
tuginn. Eftir að ég kom inn í fjöl-
skylduna sem mágur hennar hef ég
ætíð átt velvild og hlýhug hennar.
Edda var ákaflega seintekin en eftir
nánari kynni stóð heimili hennar ætíð
opið okkur og börnum okkar.
Edda var ákaflega handlagin og
var sama hvað hún tók sér fyrir hend-
ur. Skilur hún eftir sig mikið magn
glæsilegra handverksmuna, bæði
prjónavöru og ekki síst perlusaum,
sem Edda starfaði við í mörg ár sem
leiðbeinandi í Félagsmiðstöð aldraðra
í Árbæ. Oft heyrði ég hana tala um
hvað starfið gæfi henni mikið enda
stundaði hún það af mikilli samvisku-
semi og hlýju til fólksins sem hún leið-
beindi. Til marks um það mætti hún
og leiðbeindi sínum öldruðu vinum
þegar hún mögulega gat, þrátt fyrir
að vera hætt störfum vegna veikinda.
Edda átti tvær dætur af fyrra hjóna-
bandi, Guðnýju og Þóru Harðardæt-
ur, þegar ég kem inn í fjölskylduna.
Eins og ég hef minnst á áður var þessi
fjölskylda dugnaðarfólk en ekki síst
þessar tvær stúlkur. Það er sterkt í
minninu hversu hávaðasamar og
kröftugar þær voru og hafði ég gam-
an af hversu Edda, mamma þeirra,
var lagin við að lægja öldurnar. Lærði
ég mikið af henni gagnvart uppeldi á
mínum börnum síðar meir.
Edda giftist árið 1971 seinni manni
sínum, Garðari Árnasyni, og eiga þau
dótturina Árnýju Lilju. Þeirra hjóna-
band var ákaflega farsælt og á Garðar
ekki síður þátt í því, hann var klett-
urinn í lífi hennar og ekki síst í veik-
indum hennar.
Daprast hugur og hjarta,
húmskuggi féll á brá
lifir þó ljósið bjarta
lýsir upp myrkrið svarta
vinur þó félli frá.
Góð minning að geyma
gefur syrgjendum fró,
til þín munu þakkir streyma
þér munum við ei gleyma
sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Ég votta Garðari og fjölskyldu
mína innilegustu samúð og megi
Drottinn vera með ykkur öllum.
Róbert Jón Jack.
Þegar einhver deyr sem er manni
kær deyr hluti af manni sjálfum. Það
er tómarúm í sálinni, ekki hægt að
hringja og spjalla lengi – lengi.
Við Edda kynntumst í samstarfi í
Félagsmiðstöðinni Hraunbæ 105 og
höfum átt samleið í rúman áratug.
Hún hafði mikinn metnað í sínu
starfi og lagði svo mikla alúð við verk
sín að einstakt var. Í perlusaumnum
var hún snillingur og á engan hallað
þótt mér hafi fundist hún sú færasta á
landinu og ég sagði henni það oft.
Hún lærði allar uppskriftir og vann
hlutina til að geta kennt þá, í frítíma
sínum sat hún heilu dagana við tölv-
una við að fínpússa perluuppskriftir
svo konurnar hennar gætu notað
þær.
Það er sæmd hverjum vinnustað að
hafa slíkan starfskraft þótt ekki sé
það alltaf hátt metið.
Vinnudagar okkar Eddu féllu ekki
saman en samband okkar varð meira
utan vinnu.
FAG, félag leiðbeinenda í fé-
lagsstarfi um land allt, er stofnað í
þeim tilgangi að kynni takist með leið-
beinendum svo þeir geti miðlað sínu
handverki og hugmyndum hver til
annars, leitað fróðleiks og skemmt
sér saman. Edda var ritari í stjórn
FAG um tíma og sinnti því starfi eins
og öðrum störfum sínum með vand-
virkni að leiðarljósi.
Þar sem hún bjó var hún gjaldkeri
húsfélagsins í tuttugu ár. Þegar mikl-
ar framkvæmdir stóðu yfir við húsið
sá hún um að allt stæðist. Það var
mikil vinna en hún skilaði því vel,
hennar sæti verður vandfyllt.
Það var ekki alltaf sléttur sjór hjá
okkur Eddu en við bárum gæfu til að
ræða málin og leysa það sem þurfti og
segja hvað okkur þætti vænt hvorri
um aðra.
Edda var ekki allra og því er ég af-
ar þakklát fyrir að hafa átt vináttu
hennar.
Þegar hún greindist með krabba-
mein í maí 2006 varð hún að hætta
störfum og fara í stóran uppskurð og
við tóku lyfjameðferðir, sem líkami
hennar hafnaði að mestu.
Hún vissi að þetta var ólæknandi
en hélt ótrauð áfram að sinna kon-
unum sínum og koma á mánudags-
morgnum meðan hún gat með efnivið
í perlusauminn, lagerinn var hennar.
Hún saknaði vinnunnar og fylgdist
af áhuga með öllu þar, hennar er líka
saknað af öllum er hún átti samleið
með og nutu starfskrafta hennar og
færni.
Hugsun sinni hélt hún skýrri til síð-
asta dags.
Nú á mánudegi verður Edda mín
lögð til hinstu hvílu, daginn eftir sex-
tíu og sjö ára afmælið. Hún sagði líka
að ekki færi hún á ellilaun.
Mér er harmur í huga og sakna
Eddu en hún er nú laus úr viðjum
þess sjúkdóms sem engum eirir. Guðs
englar umvefji hana og leiði í það
sæluríki sem hún á skilið. Elsku
Garðar, Guðný, Þóra, Árný, systkini
og fjölskyldur, við Örn, Páll og Þór
sendum ykkur innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum ykkur Guðs bless-
unar.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðarströnd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Minning Eddu lifir.
Hulda Guðmundsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Við sendum fjölskyldu Eddu Ás-
gerðar innilegar samúðarkveðjur.
Samstarfsfólkið í Hraunbæ 105.
Edda Ásgerður
Baldursdóttir
tveggja ára búsetu þar fluttum við
Bubbi til Danmerkur.
Þrátt fyrir fjarlægðina styrktust
böndin á milli okkar þriggja, Dóru,
Bubba og mín. Kom hún oft til okkar
og ferðuðumst við vítt og breitt um
Evrópu saman. Var mikið skoðað og
pælt, og gaf Dóra okkur strákunum
ekkert eftir í göngutúrunum. Sam-
skipti okkar einkenndust oftar en
ekki af galsaskap, enda var Dóra
hnyttin og spontant með eindæmum.
Við áttum einnig margar yndisleg-
ar stundir á heimili okkar í Árósum
og kom hún ár hvert til okkar á þess-
um ellefu árum í Danmörku. Og þrátt
fyrir að rauðir lokkar Dóru yrðu
grárri með hverju ári sem leið missti
karakter hennar engan lit, nema síð-
ur væri.
Nú eru þessi ár í Danmörku liðin
og erum við Bubbi fluttir heim til Ís-
lands. Höfðum við þrjú í sameiningu
hlakkað mikið til að við kæmum heim,
því við höfðum áform um svo margt,
til dæmis að búa saman.
En því miður varð ekki af því vegna
veikinda Dóru. Náðum við þó að eiga
margar og góðar stundir saman áður
en yfir lauk.
Í veikindum sínum sýndi hún og
sannaði fyrir mér, með hugrekki sínu,
æðruleysi og óbilandi kjarki, að enda-
lok lífsins þurfa ekki að vera það sorg-
legasta.
En sorg mín er stór. Ég hef misst
mikinn vin.
Dóra var mér traustur vinur, dygg-
ur aðdáandi leirlistar minnar og hún
fyllti mig sjálfstrausti og öryggi strax
frá byrjun á því sviði.
Ég er svo lánsamur að hafa hjarta
mitt fullt af hlýju, ást og hugulsemi
Dóru. Hún hefur gefið mér fallega og
bjarta sín á lífið. Hún mun ávallt lifa í
hjarta mínu og anda.
Guð geymi elsku Dóru, eða mor
lille, eins og við kölluðum hana oft.
Ég sakna þín sárt.
Bjarni.
 Fleiri minningargreinar um Hall-
dóru Kolku Ísberg bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning