Morgunblaðið - 30.06.2008, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. JÚNÍ 2008 21
svona líka fallega til að láta hinn
hlæja. Síðustu ár hittumst við alltof
sjaldan, maður hélt að maður hefði
allan heimsins tíma til að tala meira
við þig og hitta þig oftar. Örn, það
er svo sárt að vita til þess að við eig-
um ekki eftir að hittast aftur en við
vitum að þú ert í góðum höndum því
afi Guðjón hefur tekið vel á móti
þér. Þetta er allt svo óraunverulegt,
að svona ungur og æðislegur strák-
ur sé tekin svo fljótt frá okkur, en
sagt er að þeir deyja ungir sem guð-
irnir elska mest en við í þessum
heimi elskuðum þig líka mest. Okk-
ur þykir alveg óendanlega vænt um
þig og við elskum þig, þú ert ynd-
islegur frændi og við munum aldrei
gleyma þér.
Elsku Siggi, Steinunn og Þorgeir,
Guð gefi ykkur styrk í ykkar miklu
sorg á þessum erfiðu tímum.
Örn, þú ert og verður ávallt einn
af okkur.
Þínar „uppáhaldsfrænkur“,
Þorgerður, Arna og Andrea.
Í dag kveðjum við frænda okkar
sem tekinn var svo skyndilega frá
okkur að morgni 21. júní sl. Falleg-
ar minningar um hlédrægan og in-
dælan dreng hafa flogið um hugann
síðustu daga.
Það er gríðarlega erfitt og sárt að
hugsa til þess að Örn, sem virtist
vera að skríða út úr skelinni sem
ungur og myndarlegur maður og
farinn að brosa breitt framan í lífið,
skuli ekki fá að blómstra áfram um
ókomna tíð.
Að nægur sé tíminn, við viljum halda
en örlög kunna okkur sorg að valda.
Vafamál er hvað lífið okkur réttir
og þungbærast er að fá slíkar fréttir.
Röð atvika um nótt sem gerðust svo
skjótt.
Frá okkur þú varst tekinn allt of fljótt.
Þessa nótt þú höndum okkar slepptir
og stað í hjörtum okkar þér merktir.
Frá okkur liggur nú þinn stígur.
Um glitrandi blámann sál þín svífur.
Þar breiðir þú út þitt vængjahaf,
þér steypir í regnbogans liti á kaf.
Líkt og örninn flýgur frjáls og fagur.
Nýtt upphaf þér markar þessi dagur.
Þá finnur þú alla forfeður þína
sem brosandi opna þér arma sína.
Í öruggum faðmi þeirra og hlýju
þú bíður þar til við hittumst öll að nýju.
(Lilja Ingimundardóttir.)
Elsku Siggi, Steinunn og Þorgeir,
megi Guð gefa ykkur styrk á þess-
um erfiðu tímum. Hugur okkar er
hjá ykkur.
Gestur, Arnar, Sigurður Guðjón,
Lilja, Dagmar, Sunna og fjöl-
skyldur.
Það var hinn 4. desember 1988
sem við eignuðumst lítinn fallegan
frænda. Þessi bjarti og fallegi
drengur var enn einn hlekkurinn í
okkar stóru og samheldnu fjöl-
skyldu. Hann Örn okkar dafnaði vel
og varð fljótlega að myndarlegum
pilti sem átti framtíðina fyrir sér.
En af óskiljanlegum ástæðum gripu
örlögin í taumana og kipptu honum
burt frá fjölskyldu og vinum. Eftir
sitjum við og veltum fyrir okkur til-
gangi þess að hann fái ekki að lifa
lífinu og vera með fjölskyldunni.
Okkur er orðavant í aðstæðum sem
þessum en viljum kveðja Örn
frænda okkar með þessu ljóði
Það er erfitt að kveðja og okkur setur
hljóða um stund,
óskiljanleg eru okkur örlög þín.
Sárt munum við sakna þín og leið er okk-
ar lund
en þá yljar okkur fortíðarsýn.
Vertu nú frændi engilinn minn,
vakandi yfir þeim
sem erfiðast eiga og vilja engillinn sinn
sárlega aftur heim.
Geymi þig guð elsku Örn á meðan tíminn
líður,
á móti þér afi tekur í armana hlýju.
Í faðmi hans og annarra þú bíður
og einn daginn hittumst við öll að nýju.
Elsku Siggi, Steinunn, Þorgeir og
aðrir ættingjar. Við biðjum góðan
Guð að varðveita ykkur og veita
ykkur styrk í sorg ykkar. Minning
um yndislegan son, bróðir og
frænda er ljós í lífi okkar.
Hjördís, Bryndís, Inga Rósa,
Brynja og Hákon og fjölskyldur.
Örn, ég mun aldrei gleyma upp-
hafi góðrar vináttu okkar. Við fór-
um einn sólríkan dag á kanínuveiðar
í Öskjuhlíðinni en höfðum ekkert
upp úr krafsinu. Þú krafðist þess að
við kæmum ekki tómhentir heim og
stakkst upp á því að við myndum
bara keyra að næstu gæludýrabúð
og kaupa okkur gæludýr. Það gerð-
um við og höfðum upp úr krafsinu
hamstur sem þú skírðir Dýrið. Í
gegnum þennan örlagaríka hamstur
(sem sefur vært inni í búri sínu þeg-
ar þetta er skrifað) varðst þú einn af
mínum betri vinum. Mér finnst
þessi tiltekni dagur lýsa þér mjög
vel sem persónu. Hver dagur með
þér var ævintýri og möguleikarnir
endalausir. Þú varst hugmyndarík-
ur og skemmtilegur strákur sem
áttir auðvelt með að lauma þér á
sérstakan stað í hjarta fólks. Þú
varst óendanleg uppspretta ánægju
og hvernig sem á stóð hjá þér var
aldrei langt í grínið.
Örn, það er með sorg í hjarta sem
ég kveð þig. Mundu að ekkert okkar
mun gleyma þér. Þú varst vissulega
einn þinnar tegundar.
Þinn vinur,
Þorlákur.
Laugardagsmorgun hinn 21. júní
var ég vakinn við símtal frá Danna,
þar sem hann sagði að annar vinur
okkar væri farinn frá okkur, Örn
hafði farist í hræðilegu slysi um
nóttina. Ég trúði ekki að Örn væri
látinn og spurði Danna hvort hann
væri ekki að grínast, en áttaði mig á
því um leið og ég spurði þessarar
spurningar að enginn grínast með
svona lagað og við tók mikil geðs-
hræring. Allar þær stundir sem eytt
hafði verið með Erni eru nú orðnar
að minningum, minningum um glað-
væran og skemmtilegan strák sem
alltaf gat látið mann brosa, oftar en
ekki með spurningum sem byrjuðu
á: „Heldurðu að þú gætir,“ sem kall-
aði fram þau viðbrögð að maður hélt
ekki andliti af hlátri og sagði mikið
ertu vitlaus drengur, þá sagðist
hann ekki vera ógáfaður. Einnig
stendur upp úr hvað hann var dug-
legur að faðma mann og hugga eftir
fráfall besta vinar míns síðustu ára-
mót. Nú er Örn kominn til Kobba
okkar og án efa eru þeir að rifja upp
gamla tíma og passa okkur sem eft-
irlifa.
Vem kan segla förutan vind?
Vem kan ro utan åror?
Vem kan skiljas från vännen sin
utan att fälla tårar?
Jag kan segla förutan vind,
jag kan ro utan åror,
men ej skiljas från vännen min
utan att fälla tårar.
(Þjóðlag frá Álandseyjum.)
Ég votta fjölskyldu, ættingjum og
vinum mína dýpstu samúð.
Gunnar Óli Gústafsson.
Hver getur siglt, þó að blási ei byr,
bát sínum róið án ára?
Hver getur kvatt sinn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára?
Ég get siglt, þó að blási ei byr,
bát mínum róið án ára.
En ekki kvatt minn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára.
(Þýð. Hulda Runólfsdóttir frá Hlíð.)
Ég mun aldrei gleyma þeim
stutta tíma sem ég fékk að eyða sem
góður vinur Arnar, við áttum alltaf
sérstakt vinasamband og urðum
strax góðir vinir frá fyrstu kynnum.
Þegar ég hugsa um alla tímana
sem við eyddum saman sé ég bara
fyrir mér andlitið á Erni brosandi
og hlæjandi, hann var alltaf bros-
andi og fékk alla í kringum sig til að
hlæja með sínum einstaka húmor,
sama hvað var að þá gat Örn alltaf
fengið mann til að hlæja.
Örn var með stórt hjarta og hugs-
aði um velferð vina sinna á undan
sinni eigin, hann vildi alltaf vera til
staðar ef að manni leið illa og vildi
hjálpa manni eins og hann mögu-
lega gat þegar maður átti erfitt.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að þekkja svona yndislega
manneskju, með svona stórt hjarta
og er svo þakklát fyrir allt sem hann
hefur gert fyrir mig.
Ég gleymi aldrei stundunum sem
við eyddum 2 saman og töluðum um
okkar dýpstu tilfinningar og reynd-
um að hjálpa hvort öðru, ég mun
aldrei gleyma tímunum sem við
héldum utan um hvort annað grát-
andi eftir að hafa sagt hvort öðru
okkar hinstu leyndarmál og sögðum
hvort öðru hvað okkur þótti vænt
um hvort annað og að við yrðum
alltaf til staðar fyrir hvort annað.
Ég á svo erfitt með að trúa því að
ég muni aldrei faðma hann að mér
aftur eða hlæja með honum aftur.
En ég veit að Örn hvílist á betri
stað núna, ég trúi því að hann sitji
uppi í himnaríki og geri það sem
hann gerir best að spila póker og
vinna alla stóru kallana þarna uppi
og það heldur mér hugarró að vita
að hann sé á betri stað. En auðvitað
er hræðilegt að þurfa að missa ást-
vin svona snemma á lífsleiðinni og
eru þetta myrkrar og erfiðar stund-
ir fyrir okkur mörg.
En minning Arnar mun lifa í
hjörtum okkar allra og munum við
minnast hans með bros á vör þar til
við hittum hann aftur.
Hvíldu í friði vinur minn kær, þín
vinkona,
Margrét Ásta Arnarsdóttir.
Miklir könnuðir vorum við Örn á
yngri árum. Það fyrsta sem mér
datt í hug voru allar ferðirnar í
gamla Lýsishúsið. Þar klifruðum
við og príluðum í grútskítugum stig-
unum og fiktuðum í öllu hingað og
þangað svo þegar heim var komið
vorum við angandi af Lýsisfýlunni
ekki til mikillar hrifningu foreldra
okkar, enda var okkur svo bannað
að fara þangað á endanum.
Fleiri voru nú áhugamálin hjá
okkur vinunum, þá sérstaklega á
sumrin. Helst voru það býflugna-
veiðarnar sem voru vinsælastar,
fyrir utan fótboltann auðvitað, veið-
arnar snerust einfaldlega að ná sem
stærstum og flestum flugum í eina
og sömu krukkuna.
Einnig áttum við margar heiðar-
legar tilraunir til að krækja okkur í
smá aukapening. Einn kaldan og
harðan vetrardag datt okkur í hug
að halda tombólu þrátt fyrir að það
kyngdi niður snjó og enginn var á
ferli. Tombólan var í innganginum á
hjólageymslunni hjá mér og í boði
voru heimagerðar karamellur sem
mamma bjó til fyrir viðskiptavinina
sem á endanum voru engir. Tomból-
an endaði á þann veginn að ekkert
seldist og við borðuðum allar kara-
mellurnar í hinu mesta bróðerni og
snerum heim á leið sáttir eftir allt
karamelluátið.
Ég gæti talið upp endalausar sög-
ur af okkur Erni saman, svo margar
eru minningarnar.
Alltaf var stutt í brosið hjá Erni
og góður andi í kringum hann. Brátt
var hann kvaddur en mun þó seint
vera gleymdur því hann bjó til stað í
hjarta okkar allra þar sem ekkert
mun koma í staðinn.
Þakka þér bróðir hin ljúfustu kynni.
Minning þín mun aldrei líða mér úr
minni.
Sæl vorum við í návist þinni,
ég kveð þig í hinsta sinni.
(Dúfa.)
Þröstur Ólason.
Einhvern vegin virðast hlutirnir
alltaf gerast þegar maður á síst von
á þeim. Það er skrýtin tilfinning að
hugsa út í það að einungis örfáum
tímum áður en þessi örlagaríki at-
burður átti sér stað sátum við Örn á
spjalli, hlægjandi og nutum lífsins.
Seinna þetta sama kvöld þegar leið-
in lá heim stóðum við Örn á bíla-
stæðinu og þá má segja að Erni hafi
tekist hið ómögulega þegar honum
tókst að leiðbeina mér um hvernig
ætti að bakka út úr þröngu bíla-
stæðinu. Ég þakkaði fyrir mig og
kvaddi.
Leiðir okkar Arnar lágu fyrst
saman þegar við byrjuðum saman í
1. S í Grandaskóla og vorum við
bekkjarfélagar út 7. bekkinn og svo
aftur í 10. bekk þegar við vorum
komnir í Hagaskóla. Þegar ég var
staddur hjá Bakkatjörn úti á Sel-
tjarnarnesi sl. fimmtudag, á leið úr
kyrrðarstund í Neskirkju, þá rifj-
aðist upp eitt atvik sem átti sér stað
fyrir allnokkrum árum í skólaferð
við fyrrnefnda Bakkatjörn. Það var
ekki langt liðið af vori og enn þá
klaki og snjór yfir öllu. Örn ákvað
samt sem áður að athuga tjörnina
aðeins nánar og stökk út á ísinn. En
auðvitað gaf ísinn sig og Örn
stakkst á kaf í vatnið við mismikinn
fögnuð samnemenda og kennara.
Örn var nefnilega í eðli sínu afskap-
lega mikil grallari ef svo má að orði
komast og oft á tíðum skemmtum
við okkur vinirnir konunglega yfir
grallaralátunum hans.
Ég og foreldar mínir vottum fjöl-
skyldu Arnar og aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Vésteinn Kári Árnason.
Örn var náinn vinur okkar allra
frá því í grunnskóla. Strax frá
fyrsta degi var ljóst að Örn var með
eindæmum hugmyndaríkur og mik-
ill prakkari. Þau voru mörg uppá-
tækin sem við hrintum í fram-
kvæmd með Erni, okkur til mikillar
ánægju en foreldrum okkar og
skólastjórnendum til mikillar
mæðu. Einu sinni datt Erni það
snjallræði í hug að skapa eilitla
frumskógarstemningu í Hagaskóla.
Við færðum allar plöntur skólans
inn á karlaklósettið sem vakti mikla
kátínu meðal nemenda. Þess má
geta að plöntur skólans voru
ábyggilega yfir 30 talsins.
Örn hafði einstakt lag á að koma
fólki í kringum sig í gott skap. Hann
hafði ótrúlega smitandi hlátur. Góð-
ur kostur við Örn var að í þau fáu
skipti sem hann fór í fýlu þá entist
það ekki lengi. Hann lagði sig allan
fram við að njóta lífsins. Örn var
líka góður vinur sem hægt var að
treysta á og var alltaf til staðar fyrir
vini sína. Hann var hreinskilinn og
einlægur, það var hægt að tala við
hann um allt. Hann var svo sann-
arlega góður vinur vina sinna.
Örn var mjög virkur innan vina-
hópsins og var nær alltaf á staðnum.
Sem dæmi má nefna að hann var oft
með okkur að horfa á fótbolta, sem
hann hafði sjálfur lítinn áhuga á.
„Er í alvörunni ekki kominn hálf-
leikur?“ spurði hann oft með
hneykslunarsvip þegar um 20 mín-
útur voru liðnar af leiknum. En yf-
irleitt entist hann þó með okkur út
leikinn. Örn var mikill dellukarl og
það var aldrei að vita hverju hann
fengi áhuga á næst. Upp á síðkastið
voru það póker og rapptónlist sem
áttu hug hans allan. Hann var fljót-
ur að tileinka sér ný áhugamál og
var færni hans á snjóbretti og í pók-
er gott dæmi um það.
Örn var frábær vinur og ljóst er
að vinahópurinn verður aldrei sam-
ur án hans. Hans verður sárt sakn-
að.
Fjölskyldu Arnar sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Aðalsteinn, Agnes, Aron, Björn
Ívar, Fannar, Kristján, Magnús
Örn, Guðmundur Reynir, Ólaf-
ur, Steinn, Sævar, Trausti og
Vísir.
Örn var mér kær vinur, góður og
skemmtilegur strákur sem erfitt er
að kveðja og ég vildi óska þess að
við þyrftum ekki að kveðja hann
svona snemma. Það hljómar
kannski mikið að vera að verða tví-
tugur fyrir okkur sem erum svona
ung en þetta voru samt alltof fá ár
sem hann fékk að eyða með okkur.
Ég kynntist Erni fyrst í gegnum
Guðbjörgu frænku hans og vinkonu
mína og á milli okkar varð strax svo-
lítið sérstakt og náið samband sem
mér þótti mjög vænt um. Seinna eft-
ir að við fórum öll í menntaskóla fór
hann að vera meira með strákunum
í vinahópnum og þá kynntist ég hon-
um enn betur, þessum grínista sem
ég bara gat ekki annað en helgið af
sama í hvernig skapi ég var í hann
gat alltaf fengið mig til að brosa og
gerir enn þegar ég hugsa til hans.
Það er eitt sem ég get ekki
gleymt og það þegar við fórum upp í
Bláfjöll í vetur. Ég fór á æfingu og á
meðan ætlaði hann að vera með vin-
um sínum á bretti og svo ætluðum
við að hittast eftir æfingu hjá mér
og fara nokkrar ferðir saman. Þegar
ég var búin hringdi ég í hann og
hann sagðist vera að koma en þegar
hann loksins kom var verið að loka
lyftunum þannig að við gátum ekki
farið neina ferð en þá hafði hann
dottið og var allur útí snjó og renn-
andi blautur en þorði ekki að segja
mér það því hann hélt að ég myndi
kannski gera grín að honum sem ég
nú reyndar gerði en við hlógum
bara að því. Þetta er bara ein minn-
ing af mörgum sem ég á um þennan
góða vin minn og þær eiga eftir að
fylgja mér alltaf.
Blessuð sé minning Arnar og ég
vil votta fjölskyldu þinni og vinum
alla mína samúð. Hvíl í friði.
Emilía Björt Gísladóttir.
Elsku Örn, það er svo sárt að
kveðja þig, þú varst rifinn í burt frá
okkur skyndilega og alltof fljótt. Við
sitjum hér og minnumst allra góðu
stundanna með þér. Ég man daginn
sem þú fæddist, lítill ljósgeisli í
svörtu skammdegi. Frumburður
stoltra foreldra sem geisluðu af
gleði. Þú varst alvörugefið lítið
barn, en brosið og óræða glottið þitt
koma oftar í ljós eftir því sem þú
varst eldri. Þú borðaðir hákarl og
kalda hamsatólg í sveitinni hjá afa
og ömmu. þú varst kappsamur í því
sem þú tókst þér fyrir hendur hvort
sem það var að safna flöskum eða
slá garða fyrir Vesturbæinga. Þú
varst KR-ingur í húð og hár eins og
glögglega kom í ljós þegra þú dvald-
ir hjá okkur 10 ára gamall og við
stríddum þér á því að best væri að
spila fótbolta með Val. þú varst frá-
bær á hjólabretti og línuskautum,
liðugur eins og köttur stökkstu um
loftin blá. Ekki varstu síðri á snjó-
bretti enda dvaldir þú löngum í Blá-
fjöllum á Hagaskólaárum þínum.
Við munum ætíð sakna þín, sér-
staklega á jólum, í öllum afmælum
og fjölskylduboðum. Við hugsum
um allt sem þú áttir eftir að gera í
lífi þínu og um allt sem hefði geta
orðið. Við þökkum fyrir þann tíma
sem við fengum með þér og minning
þín lifir með okkur um ókomin ár.
Ingibjörg Sigurþórsdóttir.
Það var fríður hópur 6 ára
drengja sem byrjaði fótboltaæfing-
ar í KR 1994. Allir mættir á takkas-
kóm, fullir af eldmóði og lögðu mik-
ið á sig til að sanna sig hver fyrir
öðrum og þá ekki síst fyrir þjálf-
urunum sem héldu vel utan um hóp-
inn sinn og gættu þess að allir
fengju tækifæri við hæfi hvers og
eins. Þessi hópur stóð mjög þétt
saman í meira en áratug og einstök
vináttubönd mynduðust, bæði með-
al iðkenda og ekki síður í foreldra-
hópnum. Farið var á fjölmörg fót-
boltamót og árangur drengjanna
var eftirtektarverður og til þess
tekið hvað allir stóðu vel saman.
Foreldrarnir voru sem einn maður
og allir voru tilbúnir til að taka til
hendinni við þau verkefni sem til
féllu. Á unglingsárum tvístraðist
hópurinn nokkuð er ný áhugamál
komu til sögunnar. Sumir héldu
áfram í fótboltanum, aðrir sneru sér
að öðru enda margt sem heillar ungt
fólk í blóma lífsins. En alltaf var
sterkur kjarni drengja sem hélt
hópinn og hittist við ýmis tækifæri.
Nú ríkir sorg í Vesturbæ Reykja-
víkur eftir að höggvið var skarð í
þennan glæsilega hóp. Einn fjörug-
asti pilturinn í hópnum, Örn Sigurð-
arson, lést í hörmulegu bílslysi
langt um aldur fram og allir í þess-
um stóra hóp foreldra og drengja
eru harmi slegnir. Á svona stundu
duga orð skammt en allir eiga sínar
góðu minningar um Örn og munu
hugsa til hans með hlýju um ókomin
ár.
Foreldrum Arnar og bróður sem
og öðrum vinum og ættingjum send-
um við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
F.h. foreldraráðs 1988 árgangs
drengja í KR,
Valdimar G. Guðmundsson.