Morgunblaðið - 04.10.2008, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. OKTÓBER 2008 35
Elsku vinkona, litla ævin-
týrastelpan, nú er þínum
ævintýrum lokið í þessari
jarðvist og ný tekin við á
framandi stað í fangi afa
Krumma og Ödda frænda.
Hvíl í Guðs örmum.
Kæra fjölskylda, megi
minningin um yndislega
stúlku hlýja ykkur á þessum
erfiða tíma.
Ykkar vinkona,
María.
HINSTA KVEÐJA
✝ HrafnhildurLilja fæddist í
Reykjavík 28. mars
1979, en ólst upp á
Ólafsfirði. Hún lést í
Dóminíska lýðveld-
inu 21. september
sl. Hrafnhildur Lilja
var dóttir hjónanna
Líneyjar Hrafns-
dóttur, f. 24. maí
1963 og ættleidd
dóttir Georgs Páls
Kristinssonar, f. 8.
febrúar 1961. Syst-
ur Hrafnhildar Lilju
eru Hanna Stella, f. 27. mars
1984, sambýlismaður Daníel Þór
Gunnarsson, dóttir þeirra er Lí-
ney Mist, og Alvilda María, f. 22.
maí 1987, sambýlismaður Heiðar
Brynjarsson. Hrafnhildur Lilja
var fædd Óskarsdóttir, dóttir
Óskars Árnasonar f. 30. des. 1957,
en kona hans er Ásdís Jónasdóttir
og synir þeirra
Ingvar, Jónas og
Óskar.
Hrafnhildur Lilja
gekk í grunnskóla á
Ólafsfirði og var
stúdent frá Verk-
menntaskólanum á
Akureyri árið 2000.
Hrafnhildur Lilja
var í sambúð með
Ólafi Höskuldssyni
og stunduðu þau bú-
skap í 8 ár í Hátúni
og á Þverá í Eyja-
firði. Þau slitu sam-
vistir. Þá stundaði hún nám í tölv-
unarfræði við Háskólann á Akur-
eyri í tvö ár. Síðast vann hún sem
rekstrarstjóri Sporthússins í
Kópavogi.
Hrafnhildur Lilja var á ferða-
lagi um heiminn þegar hún lést.
Hrafnhildur verður jarðsungin
frá Ólafsfjarðarkirkju í dag kl. 14.
Hún Hrafnhildur Lilja frænka
okkar og vinkona var fædd Óskars-
dóttir, en kallaði sig á barnamáli
sínu Hrafnhildi Lilju óskadóttur afa,
enda lengi vel í fanginu á afa sínum
og ömmu. Hét raunar í höfuðið á
þeim báðum. Mamma hennar sjálf
barnung og uppeldið fór fram í fjöl-
skylduhúsinu á Aðalgötu 26 á Ólafs-
firði. Þar komu snemma í ljós þau
karaktereinkenni sem fylgdu henni
alla tíð og sum þau sterkustu bara
efldust með árunum; hreinskilni,
ákveðin tegund af framhleypni, gam-
ansemi, væntumþykja og hrekkleysi
í garð annars fólks. Og svo ágætar
gáfur, dugnaður og forvitni sem
smám saman leiddu hana inn á ný og
ókönnuð svið.
Þannig samansett varð hún óhjá-
kvæmilega foringi barnabarna
Krumma og Lilju sem í kjölfar henn-
ar birtust í fjölskyldunni. Seinna
kom Georg í fjölskylduna sem henni
til gæfu vildi endilega eiga hana og
ættleiddi á endanum. Fljótlega eftir
það komu systurnar, Hanna Stella
og Alvilda María og hún var þeim
fyrirmynd og elskuleg systir.
Lífshlaup Hrafnhildar var fallegt
og einlægt og hún fór sínar eigin
leiðir. Sjálfstæði hennar, lífsgleði og
vinfesta dró að marga og í þeim hópi
ríkir nú mikil sorg. Hún hafði seint á
síðasta ári keypt sér íbúð á Vest-
urgötunni í Reykjavík, svo til í bak-
garðinum hjá okkur, og ætlaði sér að
setjast þar að með reynsluna af
heiminum.
Það er mótsagnakennt að hugsa
til þess hvernig ein manneskja getur
bætt líf manns með birtu, hlýju og
gleði, en önnur breytt heiminum öll-
um í ömurleg heimkynni og svart-
asta myrkur með athöfnum sínum.
Hrafnhildur hafði trú á því góða og
lifði samkvæmt því. Þess vegna eru
minningar okkar um hana baðaðar
ljósi og þannig munum við geyma
hana í hjarta okkar, bjartleita og
brosandi.
Elsku Líney, Georg, Hanna
Stella, Alvilda, amma Lilja og aðrir
ástvinir, við eigum ekkert nema
þessi fátæklegu orð.
Kristinn, Anna, Una og Lilja.
Mig langar að minnast Hrafnhild-
ar Lilju frænku minnar með örfáum
orðum, en hvernig skrifar maður
minningargrein um unga konu sem
að manni finnst að hafi rétt verið
byrjuð að lifa lífinu. Það er þó
kannski ekki rétt að orða það þann-
ig, því Hrafnhildur Lilja lifði lífinu
meira lifandi og af meiri gleði og
ævintýraþrá en flestir aðrir sem ég
þekki. Frá fyrstu tíð minnist ég
hennar ekki öðruvísi en brosandi, já-
kvæðrar og ótrúlega gefandi. Hún
vingaðist við alla og eftir að hún
byrjaði að tala var hún óstöðvandi.
Hún gat spjallað við alla, allt frá
börnum upp í gamalmenni, allir voru
vinir hennar. Það er stórt skarð
höggvið í ættingja- og vinahópinn
einu sinni enn, en minning um ynd-
islega stúlku mun ylja okkur um
ókomin ár. Það voru forréttindi að
eiga hana fyrir frænku og geta sagt
með stolti ég er afasystir hennar
Hrafnhildar Lilju. Ég kveð þig,
kæra Hrafnhildur, með ljóðinu sem
Lauga langamma þín hafði svo mikið
dálæti á.
Ég minnist þín um daga og dimmar nætur.
mig dreymir þig svo lengi hjartað slær.
og meðan húmið hylur allt sem grætur,
mín hugarrós á leiði þínu grær.
Þín kærleiksbros, þau aldrei aldrei gleymast.
Þitt allt – þitt bænamál og hvarms þín tár.
Hvert bros, hvert orð, hvert armtak þitt skal
geymast.
Þín ástarminning græðir lífs míns sár.
(Ásmundur Jónsson.)
Ég og fjölskylda mín sendum Lín-
eyju, Gigga, Lilju, Hönnu Stellu, Al-
vildu, Kidda, Laugu og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðrún (Gúa frænka).
Eitt sinn, fyrir rúmum 20 árum
síðan, var okkar stærsta vandamál
að velja hjá hverri ætti að borða rist-
að brauð með smjöri og osti, stund-
um sultu líka, eftir að skóladegi lauk
– heima hjá þér, mér eða Hörpu. Oft
réðst niðurstaðan á því hvernig ost-
urinn var skorinn á hverju heimili
fyrir sig því það var víst ekki eins hjá
öllum og ekki allir sammála hver
besta aðferðin var. Ótalmargt hefur
breyst síðan þá, við fluttum á brott
og fórum hvor í sitt ferðalagið með
mörgum viðkomustöðum en samt
með sömu þörfina; að skoða, upplifa
og ferðast um hinn stóra heim.
Það var svo gott að eiga þig að í
næsta húsi, þegar mæður okkar
unnu myrkranna á milli áttum við
skjól hvor hjá annarri, lékum okkur
á hverjum degi og í marga klukku-
tíma á dag. Vorum samferða í skól-
ann og heim aftur, hjálpuðumst að
við heimalærdóminn og fundum okk-
ur alltaf eitthvað skemmtilegt að
gera það sem eftir lifði dags. Á vet-
urna var stokkið niður af húsþökum,
farið á skíði, legið í snjónum og
myndaðir englar um leið og við
horfðum á norðurljósin dansa á
himninum. Sumrin fóru að mestu
leyti í fótboltann og félagsskapinn í
kringum hann, ég man hvað þú varst
einstaklega jákvæð, sama hversu illa
gekk hjá okkur. Í 3. flokki varstu í
markinu og hvattir okkur til dáða,
svo þegar við urðum eldri varstu
komin í bakvarðarstöðuna og mun
engin okkar gleyma því þegar þú
kallaðir hátt yfir völlinn í bikarleik
við KR „Koma svo stelpur, þetta er
ekki búið ennþá“, staðan var 0-15
fyrir KR og flestallar óskuðum við
okkur að hverfa ofan í jörðina, en
ekki þú, jákvæðnin og bjartsýnin
alltaf í hávegum höfð, yndisleg al-
veg.
Elsku Hrafnhildur, ég er svo fegin
að við náðum að fylgjast ágætlega
með hvor annarri undir það síðasta.
Ég fékk fréttir af ferðalaginu sem þú
varst að leggja í og fylgdist með þér í
hverri einustu viku eftir það. Síðustu
persónulegu samskipti okkar voru í
gegnum „facebook“ fyrr í sumar þar
sem við deildum því sem við vorum
að fást við í lífinu þá stundina. Ég
man að ég sagði þér hversu hugrökk
þú værir að ferðast ein um heiminn
og það var notalegt að heyra hvað
þér leið vel og allt var frábært. Þessi
samskipti, allar myndirnar sem ég
er búin að finna af okkur frá því við
vorum yngri og allar góðu minning-
arnar um þig mun ég varðveita eins
og gull um ókomin ár.
Elsku Líney, Giggi, amma Lilja,
Hanna Stella, Alvilda María, litla
Líney Mist og allir aðstandendur og
vinir. Ég á svo erfitt með að skilja
hvernig nokkur maður getur gert
svona lagað á hlut jafn yndislegrar
stelpu og Hrafnhildur Lilja var.
Sorgin er mikil og maður á erfitt
með að sætta sig við óréttlætið og
vonskuna sem getur búið í mann-
fólkinu. Ég vona að þið náið að leita
huggunar í öllu því góða sem hún gaf
okkur á sinni stuttu lífsleið; bros,
bjartsýni, jákvæðni og elsku í garð
allra sem á vegi hennar urðu. Ég trúi
því að hún sé á afar fallegum stað og
búin að eignast mikið af góðum vin-
um sem hún gleður nú á hverjum
degi. Guð styrki ykkur í þessari
miklu sorg.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til ykkar allra,
Helena Guðrún,
Ellicott City,
Bandaríkjunum.
Frænka mín er látin. Ég naut
þeirra forréttinda að vera afabróðir
hennar. Hún var einstök, greind,
hjartahlý og notaleg. Svona væri
hægt að raða upp jákvæðum lýsing-
arorðum utan enda og öll eiga þau
við Hrafnhildi Lilju. Sem barn og
unglingur var hún stundum spurul
án þess að vera frek, á bak við var
alltaf einhver óskilgreinanleg hlýja
og notalegheit. Nokkur ár eru síðan
ég sá hana síðast en hún hlýtur að
hafa verið glæsileg ung kona.
En svo grimm eru örlögin og
heimurinn harður að hún er skyndi-
lega frá okkur tekin. Ógæfumenn í
fjarlægu landi voru þar að verki á
óskiljanlegan hátt. Eftir situr fjöl-
mennur hópur ættingja og vina
hnípinn í sorg og ráðleysi.
Sárastur harmur er kveðinn að
hennar nánustu, systrum, foreldrum
og ömmu. Það er reyndar með ólík-
indum hvað á þessa fjölskyldu er
lagt en á síðustu fimmtán árum hef-
ur hún horft á eftir þremur ástvinum
sem allir hafa horfið af heimi með
sviplegum hætti. Örn fór af slysför-
um 1993, Hrafn varð bráðkvaddur á
Kanaríeyjum, nú er Hrafnhildur
hrifin á braut í blóma lífsins og það
er sárast af öllu. Það er sárast vegna
þess að það skilur eftir svo margar
spurningar sem aldrei fást svör við
en slys og skyndidauði eiga sér oft-
ast einhverjar rökrænar skýringar.
Mikið er lagt á þær Lilju mágkonu
og Líneyju. Eina huggunin sem þær
og aðrir ættingjar hafa, þótt hrökkvi
skammt, er minningin um yndislega
stúlku sem var öllum gleðigjafi.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Við vottum fjölskyldunni okkar
innilegustu samúð.
Hreinn og Guðrún.
Elsku Hrafnhildur mín.
Það er erfitt að finna kveðjuorð til
þess sem maður er svo ósáttur við að
þurfa að kveðja. Við höfum upplifað
svo margt saman, gengið í gegnum
bæði súrt og sætt. En þó áttum við
að eiga svo langt eftir.
Það sem einkenndi þig frænka
mín var gleði og lífskraftur. Þú varst
ætíð þú sjálf og komst fram af hrein-
skilni og einlægni. Þú varst einstök
og engum öðrum lík. Það að einhver
með svo sterkan lífsvilja, gleði og
kraft sé hrifsaður frá okkur svo fljótt
er ofar mínum skilningi.
Mér til huggunar reyni ég að læra
af lífsgleði þinni og einlægni. Ég veit
líka að þú vilt að við munum þig á
þann hátt.
Nú er ferðalag þitt á enda og nýtt
ferðalag tekur við, í nýjum heimi. Ég
vona svo innilega að satt sé að við
fáum að hitta þá sem við elskum og
söknum þegar við deyjum. Því þá
veit ég fyrir víst að þú átt trausta
fjölskyldu í hinum nýja heimi sem
tekur á móti þér og passar upp á þig.
Það er skrýtið að hugsa til þess að
nú sértu komin til þeirra sem þú
saknaðir svo sárt, afa Krumma og
Ödda. Ég veit að þið passið hvort
upp á annað og fáið svo dyggan
stuðning frá mömmu og ömmu
Líney.
Við vorum öll rík að eiga Hrafn-
hildi Lilju og stórt skarð situr eftir í
hjörtum okkar.
Elsku fjölskylda. Mínar bænir til-
heyra ykkur. Megi þær veita ykkur
styrk í sorgum ykkar.
Lilja Unnarsdóttir.
Elsku nafna, ég ætlaði ekki að
trúa því þegar Lena hringdi í mig að
þetta væri satt, það gat bara ekki
verið að lífsglaðasta manneskja sem
ég þekkti væri farin frá okkur fyrir
fullt og allt. Eins sár og reið og ég er
yfir þessu þá er ég samt þakklát fyr-
ir að þú skyldir fá að uppfylla marga
af draumunum þínum á stuttri ævi.
Mér þykir svo leitt að strákarnir
mínir skuli ekki fá tækifæri til að
kynnast þér betur en þeir koma til
með að alast upp við sögur af þér og
Dagur verður reglulega minntur á
kollhnísakennsluna sem ég veit ekki
hvort ykkar hafði meira gaman af.
Og Lúkas fær að heyra um skiptið
sem þú komst í heimsókn til okkar
örfáum vikum eftir að hann fæddist
þegar þú sast með hann sofandi í
fanginu í hátt í 3 tíma einfaldlega
vegna þess að þú tímdir ekki að
leggja hann frá þér. Ég er svo þakk-
lát fyrir tímann sem við áttum sam-
an um páskana áður en þú fórst í
ferðina þína, spjall um heima og
geima og að hafa fengið að knúsa þig
og kveðja almennilega á flugvellin-
um.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
kynnst þér og lífið verður aldrei
samt án þín, að geta ekki leitað til
þín eftir ráðum um hitt og þetta, fá
aldrei framar knús og fá aldrei aftur
að segja þér að ég elska þig. Þú
varst, ert og munt alltaf verða mín
besta vinkona og ég veit að þú verð-
ur ætíð hjá mér og að börnin mín
gætu ekki fengið betri verndarengil.
Þú verður í hjörtum okkar allra um
ókomna tíð. Við sjáumst síðar.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Ég elska þig nú og ég elska þig
alltaf.
Takk fyrir allt.
Hrafnhildur „nafna“.
Það var dimmur drungi sem lagð-
ist harkalega yfir heiminn þegar þau
tíðindi bárust að Hrafnhildur Lilja
væri dáin. Og ekki bara dáin.
Orð mega sín lítils frammi fyrir
grimmd lífsins sem stundum getur
verið svo ægifagurt að það fæðir af
sér fallega og góða einstaklinga eins
og Hrafnhildi Lilju. Ég man fyrst
eftir henni þegar hún kom í Gagn-
fræðaskólann heima, lítil og lágvaxin
en samt svo áberandi af því hún var
ekki bara kurteis heldur líka geislaði
af henni hlýja og bros. Og ég heyri
enn hláturinn.
Síðan skildi leiðir og ég sá hana
sjaldnar. Ég hitti hana síðast í fyrra.
Það gladdi mig þegar hún heilsaði
hressilega gömlum kennara sínum
með sínu geislandi brosi og sagði
mér hvað hún hefði verið að bralla
næstliðin ár og það var greinilegt að
mikið líf og mikill kraftur bjó innra
með henni, lífsgleði og einhver djúp
fegurð sem ekki er hægt að skil-
greina hér og nú.
Lífsgleðin dró hana út í heim. Í
apríl var hún í Ástralíu, án tiltek-
innar stefnu, kannski komin heim
um jól. Viku síðar var hún í Dubai.
Áður en varði bar hana að ströndum
Dóminíska lýðveldisins til að stjórna
litlu hóteli. Í júlí skrifaði hún: Komin
í paradís.
Svo kemur höggið. Allt í einu er
hún farin. Ekki bara út í heim. Held-
ur skyndilega horfin úr þessum
heimi. Og ekki bara horfin.
Komin í paradís.
Eftir situr fjölskyldan. Eftir sitja
vinir. Foreldrar, systur, amma.
Frændur og frænkur. Bekkjarsystk-
in og aðrir vinir nær og fjær. Hjart-
að brestur og er kulda lostið.
Hvenær er þörf fyrir huggun æðri
máttar ef ekki nú? Hvar ertu guð
þegar þín er þörf? Hvar er vitund
þín eða ertu meðvitundarlaus?
Hvernig má þetta vera mögulegt?
Allir skírast og fermast í þínu nafni –
gaman að því og gjafir margar – en
hvað svo? Eru allir með veiðileyfi á
okkur? Erum við varnarlaus? Eng-
inn deyr að gamni sínu. En þú leyfir
allt. Þú sérð, segir gamall biskup, þá
óendanlegu mörgu möguleika sem
geta orðið eða hefðu getað orðið.
Hvar varstu þegar Hrafnhildur Lilja
fór út í heim, saklaus af vonsku
heimsins? Þér er ekki fyrirgefið.
Maður verður reiður. Óstjórnlega
reiður. Út í grimmd þessa lífs. Og
gleymir fegurð lífsins í leiðinni.
Hvernig má slíkt verða? Hvernig
getur rósin fölnað svo fljótt? Og það
á sínu fegursta æviskeiði? Er fjöl-
skyldan ekki búin að þola nóg? Hve-
nær er nóg? Hrafnar og ernir hnita
hringi hátt yfir mannheimum. Þeir
hafa marga hildi háð. Sum stríð eru
þungbærari en önnur.
Þetta er sorglegasti atburður sem
ég hef heyrt svo langt sem ég man,
ef undan er skilin sorg desem-
bermánaðar 1971. Við hugsum öll til
Líneyjar og Gigga, systranna Hönnu
Stellu og Alvildu, og ömmu Lilju.
Þetta er þyngsta áfall sem dunið hef-
ur yfir fjölskylduna og Ólafsfjörð.
Sárið er djúpt. Enginn telur þau tár
sem slíkt sár veldur.
Helgi Jónsson.
Elsku Hrafnhildur. Það er svo
langt frá því að ég sé búin að átta
mig á því að þú sért búin að yfirgefa
þennan heim svo allt allt of snemma.
Þér hefur verið ætlað mikilsvert
verkefni annars staðar. Mig langar
til að þakka þér fyrir allar samveru-
stundirnar sem við áttum. Sérstak-
lega langar mig til að þakka þér fyrir
hvað þú og Óli voruð yndisleg að
leyfa Ævari syni mínum að koma til
ykkar allar helgar á veturna og á
sumrin. Hjá ykkur leið honum vel og
hann vildi helst hvergi annars staðar
vera. Eins varst þú svo yndisleg við
Freydísi Ingu dóttur mína þegar
hún varð fyrir áfalli í nóvember síð-
astliðnum, þá mættir þú til að stappa
stálinu í hana. Alltaf varstu boðin og
búin til að hjálpa öðrum.
Elsku Líney, Georg, Hanna
Stella, Alvilda, Lilja, Líney Mist og
aðrir aðstandendur, ykkur votta ég
mína dýpstu samúð og bið góðan guð
að styrkja ykkur í þessari miklu
sorg. Hugur minn er hjá ykkur.
Hinsta kveðja,
Soffía Höskuldsdóttir.
Hrafnhildur Lilja
Georgsdóttir
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800