Skinfaxi - 01.01.1910, Blaðsíða 4

r
28
SKINFAXI
SKINFAXI,
mánaðarblað U. M. F. í. kemur
dt í Hafnarflrði og kostar 1 kr.
árgangurinn.
Útgefandi:
Sambandsstjói*n U. M. F. í.
Ritstjórn:
Helgi VaUýsson, Guðm. Hjaltason.
Pantanir og blaðgjöld sendist
afgreiðsiu
„Skinfaxa"
Hafnarfirði.
Skiðafar.
i.
Gangur.
í fljótu bragði munu all flestir líta þannig
á, að það só auðveit og vandaiaust að ganga
á skíðum á slóttu í góðu skíðafæri. En þó er
svo um það sem alt annað, að sá veit gjör
sem reynir, og munu ailir viðvaningar hafa
fengið sig fullreynda í fyrsta sinn, hafi
þeir gengið t. d. háifan dag eða svo á skíð-
um. Kemur það bæði af æflngarleysi og
ónógum útbúnaði. Og aldrei getur skíða'
niaður farið fuiium fetum, nema því að
eins, að skíðin séu vel föst við fótinn.
Auk þess þaif allmikia æfingu til þess að
nota skíðin rétt á gangi, þannig, að skrið-
hraðinn komi að fullum notum, og maður
neyti þunga síns og afls án þess að ganga
of nærri sjálfum sér. Enda er sá mikli
hraðamunur á góðum skíðamanni og við-
vaning á slóttu, að skíðamaðurinn fer eins
hratt, og frískur maður hlaupi við fót, og
getur haldið þannig áíram sór að þrauta-
lausu frá morgni til kvölds, en viðvaningur
dregst þunglamalega áfram og verður upp-
gefinn á stuttri bæjarleið.
f’elmerkingar í Noregi, sem frá alda
öðli hafa verið frægastir skíðamenn þar-
lendra manna, segja um góðan skíðamann:
„Upp á móti fer hann eins liratt og gang-
andi maður, á sléttu sem liestur lilaupi, og
niður bratta skjótari en fugl ftjúgi.“
Ilvernig á þá að ganga á skíðum svo
rétt só? — Undirstöðuatriðin eru í raun
og veru anðlærð, þótt það sé allerfltt að
iýsa þeim þannig, að nægilegt sé.
Eigi má hjfta sldðunum og þramma á-
fram eins og byrjendum hættir við; — „Þeir
ganga, eins og þeir væru berfættir í blautri
mýri;“ — skíðin eiga að renna (skríða)
jafnhliða eins fast saman og hægt er, og
„skriðið“ helst eðlilega við með því að lík-
ami manns fyigir hreyfingunni létt og lið-
ugt. — Pessu er hægast að ná með því
að beygja bolinn dálítið áfrarn, svo mikið
að líkamsþunginn dragi mann áfram, svo
maður verði að flytja fæturna til þess að
detta ekki, og jafnframt „vindur“ maður
bolinn og mjaðmirnar ofurlítið til beggja
hliða á víxl við hveija viðspyrnu. Fremri
fóturinn rennur svo fram, meðan skriður-
inn endist, og sá aftari dregur svo skíðið
með sér, í því ristin teygist, og hællinn
yftist.
Alt þetta lærist þó eðiilega aðeins með
æfingu, og er því aðallega tvent, sem skíða-
menn þurfa að hafa hugfast: 1. að lyfta
elcki skiðunum; 2. að ganga elcki gleiður.
— Skíðasióðin á að vera tvö bein samhliða
strik fast saman. — —
Skíðafœri þarf engrar skýringar við. Til
þess að hægt sé að nota skíði, má snjór
eigi vera grynnri en um 6 þuml. (15 centi-
metra) og eigi oflaus. í hláku er snjór ó-
tækur tii skíðfara og einnig, ef hann er svo
þvalur, að hann loði við skíðin að mun
(„klessist í“). Þunn skei á lausum snjó
(skari) eða lausamjöll ofan á skara er venju-
lega besta skíðafæri. í 5—10° frosti er
skíðafæri best, en só kuldi mikill 30®
og meira, hrímgast skíðin, verða mjög þung
og renna i!la.
Ráð gegn því, að þvalur snjór loði við
skíði, eru mjög mörg og misjafnlega góð.
Eru þessi hin helstu: Tjara (skíðin smurð
L