Skinfaxi - 01.02.1910, Blaðsíða 6

38
SKINFAXI
Öiftusamlega leist mér á Skagfirsku fé-
lögin og félaga þeirra; væri oss mikill
styrkur af þeim. Og trú mín er líka sú,
að skamt muni þess að bíða, að þau bæt-
ist í hópinn!
Veri þau velkomin!
Þverá 1 Öxnadai, í desember 1909.
Bertiliarð Stefánsson.
Að trúa á landið.
Eftir Indriða Ilbreiða.
—o—
III.
Ekkert verra getur komið fyrir nokkra
þjóð, en að hún hún tapi trúnni á sjálfa
sig. Jarðskjáiftar, stríð, eldgos og drep-
sóttir geta geysað yfir landið, en á meðan
hugdjarft hjarta slær liennar vegna, á hún
viðreisnar von; en þá fyrst er hættan fuilkom-
in, er vonleysi og víl grípur syni hennar
og dætur, þótt hún svo eigi við góðæri
og frjósemi að búa. Það er einmitt sú
óhamingja vor, sem verður alt að vopni,
að vér höfum glatað því, sem hverjum
einstakling og hverri þjóð er nauðsynlegast
af öllu, vér höfum glatað trúnni á gæði
vors eigin lands, og hvernig getur nokkur
bóndi búið vel á þeirri jörð, sem hann ekki
trúir að geti borgað erfiði hans ! Eins og
áður hefir sagt verið, hafa börnin verið
alin upp í þessarí trú og til þess þetta
geti breytst, þarf að fara að innræta þeinr
hið gagnstæða. Hvað ungur nemur gamall
temur. Það þarf að kenna unglingunum
að þekkja ásigkomulag landsins, kenna
þeim að þekkja jarðveginn og nauðsynleg-
ustu aðferðir við jarðrækt, kenna þeim að
þekkja náttúrufarlandsins og nauðsynlegustu
ráð til að afstýra skemdarverkunum náttúr-
unnar, og urn leið innræta þeirn ást á
landinu og sýna þeirn fram á kosti þess.
Eftir eðli sínu ætti þessi fræðsla að vera
hlutverk heimilanna og skólanna, en jaín-
framt þvi ættu ungmennafélögin að geta
mikið í þessu efni. Pau eru sjáifs-uppeidis-
skóli þjóðarinnar, sem á að uppyngja hana
og gefa henni sinn forna gullaldarbrag, þeg-
ar „hetjur riðu um héruð, en skrautbúin
skip fyrir landi flutu með fegursta iið,,
færand'i varninginn heim“. Vér þurfum
um fram alt að trúa þeim sannleik, að
móðir vor, Fjallkonan íagra, á nógan auð
oss til framfæris, og að það er einungis-
undir okkur sjálfum komið, livernig vér
notum þann auð, hvort vér eigum bjarta
eða dökka framtíð fyrir höndum. ¥01“
eigum að minnast þess, að alt, sem vér
erum, eigum vér henni að þakka, og að
vér erurn henni skuldug fyrir það. I’að
dugar ekki að reita stöðugt og rífa fjaðrirn-
ar af fósturjörðinni, vér þurfum að sjá til'
þess, að hún missi ekkert fyrir það, setn
hún veitir oss af gæðum sínum. Vér höf-
um siðferðislega skyldu til að skiia fóstur-
jörðunni ónýddri og óskemdri í hendur
eftirkomendanna, með því tryggjum vér
líka 'oesta framtíð þjóðarinnar.
„Iíeimur versnandi fer“ sögðu gömlu
mennirnir, þegar þeir sáu jarðspildurnar,
sem þeir í hugsunarleysi vóru nýbúnir að
reita skógarleifarnar af, orðnar að hrjóstr-
ugum melflákum. Þeir gættu þess ekki,
að þeim var sjálfum um að kenna, að
sökum þess, að þeir reittu síðustu skjól-
flíkurnar af móður sinni, var hún orðin
„beinaber, með brjóstin nakin og fölvar
kinnar".
Ó, þú fagra fósturláð, með fjöliin hár
og vötnin blá, svona vanþakklát hafa börn-
in þín verið, þú berð þess víðasorgiegar minjar.
En nú er kominn tími til að bæta „feðr-
anna dáðleysi" með framsýni, atorku og
ráðdeild, nú er það á valdi vor hinna ungu
að nema „Tign úr tindum, traust úr
björgum, fegurð úr fjalldölum, en úr foss-
um afl.“ Og þá „kennii- eldurinn oss-
fjörið, frostið oss herðir, fjöll sýna oss tor-
sóttum gæðum að ná“.
Gæði lands vors og fegurð, fi ægð og
sómi er það, sem vér eigum mest að meta,.
en örðugleikunum megum vér þó ekki.