Skinfaxi - 01.04.1911, Page 3

SKINFAXI
27
kvœma stefnuskrá vorri og rangt af félöguni
vorumað beita sérfyrir henni(undantekningar-
laust). — Enn í 3. liðnuni skorar fundurinn
á samb. stjórn »að hlutast til um, að ungm.
félög innan sambandsins beiti sér eigi fyrir
framkvæmdum í málinu á þeim grundvelli,
scrn það hefir verið flutt á hingað til«. —
— Þar með er þó gefið í Ijós, að það sé
núverandi >grundvöllur« málsins, en eigi
málið sjálft, sem fundurinn er andvígur. Er
það því óneitanlega undarleg aðferð til þess
að breyta rekstri máls að beita sér gegn því
og telja það rangt að styðja það!
Eg fæ því eigi séð né skilið samræmi í
tillögu þessarri; en vera má, að það stafi af
því, að henni fylgja eigi úr föðurgarði þær
skýringar, sem nauðsynlegar hefðu verið henni
til stuðnings og réttmætis. Og hvernigstend-
ur á því, að tvö öflug og fjölrncnn félög
afgreiða jafn alvarlegt og mikilvægt mál sem
þegnskylduvinnuna á mjög fárnennum fundi?
1 Jngmennafélög viðsvegar um land liafa
þegar unnið svo mikið að því máii, að
meira þarf til en 25 atkvæði, þótt öll væri
samhljóða, til þess að breyta gangi og stefnu
þess. Væri mjög æskilegt, ef einhver fluln
ingsmanna tillögu þessarar vildi skýra málið
eftir föngum, því fátt veitir betri og gleggri
skilning á erfiðum málum en eimnitt það,
að þeim sé haldið fram frá gagnstæðum
hliðum.
Sambandsþing í sumar mun svo að lík-
indum ákveða nánara um afskifti ungm. fé-
laga af þegnskylduvinnu máliuu.
H. V.
fc —'tb—á
JF
li hvern hdtt eflum vér fccst
•U)'9
þroska þjóðar vorrar?
Erindi flutt á fundi í Ungm. fél. Norðfjarðar.
22. jan. 1911.
Spurningu þessari, er fundarrnaður hefir
gert að einkunnarorðum ræðu sinnar,
er þann veg farið, að henni ber heimilis-
fang í huga sérhvers þess, jafnt karls
sem konu, er ann landi sínu og þjóð og
þráir þroska þess; en einkum og sér í
lagi ætti hún þá að hafa gagntekið alla
þá, er sæti skipa innan vébanda ung-
mennafélaganna; öllum framar ætti það
að vera hlutverk þeirra,að ryðjahenni til
öndvegis í hugskoti þjóðarinnar í heild
sinni. Þá væri sem sjehugsjónum þeirra
sjálfra áreiðanlega borgið.
Hverjir vegir eru þá til þess, að svo
verði?
Þeir, fyrst og fremst, að ungmenna-
félagar geri sjálfum sér glögga grein fyr-
ir þessari spurningu, þýðihgu hennar,
svari hennar, og möguleikunum til að
komast þær leiðir er það kynnu að benda.
Þar eð eg geng að því vísu, að fyrsti
liðurinn, þýðing spurningarinnar, sé þeg-
arsvo gjörhugsaðar af öllum félagsmönn-
um, að þar sé engu við að bæta, skal
eg ekki leytast við að skýra hann frekar;
hina tvo vildi ég aflur á móti leyfa mér
að taka til nokkurrar athugunar.
Hvert er þá svarið?
Eitt er nauðsynlegt, eða öllu heldur,
eitt er nauösynlegast í þessu efni, en það
er, að koma auga á hið sanna gildi
þess lífs, sem oss er veitt, að finna þau
inikilvægu sannindi, að það er í rauninni
engin séreign neins okkar, heldur aðeins
örlítið brot úr allífsheildinni, sem oss er
trúað fyrir, kjörgripur sem oss er fenginn
til varðveitslu, og vjer því á engan hátt
megum fara með að eigin geðþótta, á
engan hátt höfum leyfi til að fela i af-
kymum eða skúinaskotum, heldur erum
skyldir að hagnýta eftir því, sem kraftar
vorir framast leyfa, hagnýta til gagns og
heilla fyrir landið, sem vér búum í, þjóð-
ina sem vér störfum með, ogkynslóðina
sem á eftir oss kemur.
Hafi þessi skilningur á tilverunni og
takmarki hennai, gripið oss, þarf engan
kvíðboga að bera fyrir hinu, að síngirn in
versti þrándurinn í götu allra framfara og
þjóðþrifa, leggi oss í læðing, ekkert að
óttast það, að vér miðum upp frá því
öll vor störf við tap eða vinning sjálfra