Skinfaxi - 01.12.1911, Blaðsíða 6

94
SKINFAXI
Maður, líttu þér nær!
Það er þjóðareinkenni vor íslendinga að
grípa fljótt við því, sem nýtt er og aðfeng-
ið, hafa það í hávegum og vinna afkappi
að því, a. m. k. fyrst í stað. Hitt er okk-
ur síður gefið, að vera nýtnir á það, sem
fyrir hendi er, að nota þá möguleika sem
iiggja okkur næst.
Þessa get eg hér, af því að mér finst, að
Ungmennafélögin geti notað miklu betur
en þau gera, þá mögugleika sem liggja
fiendi næst, fengið meiri aðstoð á staðn-
um, þar sem þau eru, og það alveg kostn-
aðarlaust.
Eg skal nefna nokkur dæmi.
Skógræktin er sameiginleg með nálega
öllum Ungmennafélögum. En hún hefir
víða farið illa. Víst er um það, að örðug-
leikarnir eru mestir fyrst, og hættan þá
mest að illa fari, og víða hafa fengist hálf-
flauðar plöntur, en áreiðanlegt er, að oft
stafar tjónið af því, að af vanþekkingu er
til stofnað. En það er mjög viða sjálfs-
skaparvíti, ef illa er farið af stað. Til
livers* höfum við lærða, launaða skógfræð-
inga? Eitt af því, sem áreiðanlega er
skylda þeirra, er að leiðbeina mönnum í
skógrækt í umdæmi sínu, og borgunar-
laust. Auðvitað er ekki hægt að heimta
af þeim, að þeir fari langar ferðir, ein-
göngu til að leiðbeina einhverju Ungmenna-
félagi. En þeir eiga oft leið hjá garði, og
þá er að sæta lagi og fá hjá þeim leið-
beiningar. Og eg er viss um, að þeim
væri ánægja, að veita Ieiðbeiningar. Ef
þeir hata nokkurn áhuga fyrir starfi sínu
ætti þeim að vera ljúft og ánægjulegt, að
leiðbeinaþeim, sem vilja vinnaað samaverki.
Og eflaust mundu þeir fúsir til þess, að
flytja hvetjandi og fræðandi erindi fyrir
félögin, urn skógrækt og önnur skyld efni.
Annan möguleika vil eg benda á. Ráðu-
nautar og erindrekar Búnaðarfélags íslands
eru alt sumarið, og oft á veturna á ferð-
um víðsvegar um landið. Sveitirnar, sem
þeir ætla að fara um, vita það venjulega
löngu á undan, að þeirra er von. Væri
ekkí ráð fyrir Ungmennafélögin, að reyna
að hafa eitthvað gott af þeim? Þeir hafa
áreiðanlega frá einhverju að segja, sem
bæði er gagn og gaman að heyra. Ekk-
ert er hægra en að skrifa t. d. fjórðungs-
stjórninni hér, eða skrita þeim sjálfum, og
biðja þá að flytja eitthvert erindi fyrir fél-
agið, um leíð og þeir fara hjá. Eg er viss
um, að þeim væri ánægja að því að gera
það. Og ef beiðnirnar yrðu of þéttar, þá
er að slá sér saman, fleiri félög, þar sem
stutt er á milli. Bæði væri gagn og gam-
an að þessu, og félögin yrðu vinsælli eftir.
Og svo kemur þriðja alriðið, sem er
hötuðatriðið fyrir mér. Og það grípur líka
inn á nokkuð annað svæði. Ungmenna-
félögin eiga að hafa meiri samvinnu við
presta sína, en þau hafa. Það getur ver-
ið að þau geri það meir, en eg veit af, en
eg held það sé víða alllítið. En það má
ekki vera. Ungmennafélögin mega aldrei
verða andvíg, eða skeytingarlaus gagnvart
prestinum og starfi hans. Það mega ekki
vera tóm orð, að Ungrnennafélögin byggi
starf sitt á kristilegum grundvelli. Eg held
því ekki fram, að Ungmennafélögin eigi
að gera kristindóminn að höfuðatriði starfs
síns. En þau mega ekki sneiða hjá hon-
um. Og það má vera lakari meðalprest-
ur, sem ekkert hefir að segja þar sem
Ungmennafélagar eru saman komnir, það
sem þeir vildu hlýða á. Ekkert sem þeir
hefðu áhuga á. Auk þess sem hann gæti
farið með margt fyrir þeim, sem síðurætti
heima á prédikunarstólnum, gæti hann haft
svo margt annað að segja. Eitthvað sögu-
legt. Eitthvað úr bókmentum annara þjóða.
Og ef slik samkoma væri eftir messu, er
eg viss um að kirkjan stæði opin til sliks
erindis. Presturinn á að standa á hærra
menningar og þroskastigi en allur þorri
sóknarbarna. Og frá hans hlið ætli það
að vera verulega æskilegt og ánægjulegt, að
vinnu með félögunum.
Það mætti vafalaust benda á margt fleira,