Skinfaxi - 01.01.1912, Blaðsíða 4

4
SKINFAXI
ið. Sólina og loftið loka flestir menn úti
eins og þau væru verstu óvinir þeirra. Við
vatnið eru menn dauðhræddir og skjálfa
af hrolli, ef það er nefnt. Svo ramt kveð-
ur að þessari vatnshræðslu, að foreldrar
sumir leggja fæð á þá kennara, sem freista
að útbreiða bað meðal lærisveina sinna.
Og svo steinblind eru þau stundum, að telja
börnrm sinum trú um, að böð og íþrótt-
ir séu þeim óholl! Þá er lítið hirt um}
þótt hörð og óaflátanleg vinna afmyndi
líkama sumra manna, en iðjuleysi og
heimskulegar nautnir geri aðra — og það
þá sem lifa af iðju atorkumannanna —
þróttlausa, tannlausa, sköllótta, eða ólögu-
lega af fitu — sanna skrípamynd af því,
sem maðurinn getur verið og á að vera.
Hvert Ungmennatélag á að segja, ef það
vill ráða úr þessari nauðsyn: Hvað get
eg gert til þess, að unglingarnir sem alast
hér upp, verði hraustmenni, vel vaxnir,
þróttmiklir, færir um að ryðja sér braut í
heiminum, hvernig sem blæs? Þá rann-
saka meun staðbættina, og afráða, hvaða
íþróttir þeir vilja að æfðar séu á þeim
stað. Sumar eiga við alstaðar eins og að-
ferð Mullers, sem Skinfaxi hefir fyr drep-
ið á. Þannig er sundið líka. Alstaðar á
Islandi er nóg vatn, nóg taíkifæri til að
æfa þá íþrótt. Og alstaðar er nóg þörfin,
því svo eru margir vatnsvegir á Islandi,
vötn, ár og sjór, sem þjóðin þarf að brynja
sig sem best á móti — svo þeir verði sem
nættuminstir. \7íða við sjóinn er þéttbýli
svo, aÖ hafa niætti ílokkaleikfimi. Þá ættu
Ungmennafélögin, ef þau ekki eiga hús
sjálf, að fá að hafa leikfimisáhöld i funda-
húsi eða þinghúsi þorpsins og æfa sig þar.
Og svo vill vel til fyrir félögin með þess-
ar tvær síðarnefndu íþróttir, að þeir tveir
Islendingar, sem best eru færir um að
kenna þær, eru Ungmennafélagar og sinn
á hvoru landshorni. Það eru þeir Lárus
Rist á Akureyri og Björn Jakobsson í
Reykjavík, annar er kennari við Gagnfræða-
skólann nyrðra, hinn við Kennaraskólann.
Báðir hafa þeir lært og lokið prófi við
einn hinn frægasta íþróttaskóla á Norður-
lönduni, og báðir viðurkendir af kennur-
um sínum að vera einhverir mestu afburða-
menn, sem þar hafa verið, einkum í sundi.
Annar þeirra, Björn lét sér ekki nægja að
Ijúka af venjulegu prófi, heldur fór utan
annað sinn og lærði þá tvær nýar sund-
tegundir, sem að vísu eru algengar er-
lendis, nú orðið, en þó nær óþektar hér.
Þykir nú ekki fleii-um sem mér, að ekki'
færi illa á, að Ungmennafélögin sendu unga
íþróttamenn til þessara tveggja manna, að
félögin hefðu leikfimis- og sundnámsskeið
á hverju vori fyrst um sinn, bæði í Reykja-
vík og á Akureyri. Þeir sem félögin sendur
útbreiddu síðan þessar íþróttir þar sem þeir
næðu lil.
„Það að vilja er að geta“ sagði Napole-
on mikli. Og i þessu sambandi dettur
mér í hug ágæt saga um norðlenska stúlku,
sem þessu efni gæti verið okkur Ungmenna-
félögum til fyrirmyndar. Það var fátæk
sveitastúlka, sem dvaldi hér í Rvík eint>
vetur til að læra að sauma. Hún fór á
saumastofuna kl. 8 á morgnana og var
bundin þar til jafnlengdar á kvöldin. En<
hún víldi lœra að synda, en aliir sögðu<
henni, að það gæti hún náltúrlegn ekki,.
til þess hefði hún engan tíma. En un»
vorið, þegar daga Iengdi, fór stúlkan á
fætur kl. 5, gekk inn í Laugar, synti, flýttr
sér heim, og var komin að vinnu sinni
kl. 8 eins og hinar stúlkurnar. Seinna
um vorið fór hún lieim og kendi 15 stúlk-
um sund i sveitinni sinni.
En því miður er fæstir svona duglegiiv
þó að þeir líka séu færir um að gera
gagn. Þess vegna þarf að gera allan að-
gang að íþróttanámi sem ódýrastan og
greiðastan.
Og svo rannsaka menn betur og finna
að fleira má æfa í sveitinni þeirra. Þeir
finna, að þar er „góður snjór“, brekkan
há og glæsileg að renna um á flughálum
skíðunum. En niðri i dalnum er vatnið,
og áin og tjörnin á enginu; þar er á vet-
urnar ísinn spegilsléttur og lokkandi. Þar
s