Skinfaxi - 01.01.1912, Blaðsíða 5

SKINFAXI
5
vævi æskumönnunum hollara að eyði tóm-
stundum sínum en við spilaborðið í loft-
þungri baðstofu.
Skíðaiþróttin er enn á lágu stigi bjá
okkur, og víða á landinu nær óþekt. En
frændur okkar og nábúar, Austmenn eru
þar bverri þjóð fremri. Er nú enginn sá
Ungmennafélagi til, sem vilda fara utan að
fornum sið, heimsækja konunga skíðaíþrótt-
arinnar í Noregi, gerast hirðmenn þeirra,
læra af þeim listina, koma heim og láta
síðan sitt ljós skína yfir okkur, sem heima
sitjum ? Það væri vel og drengilega gert.
Og þó er þetta ekki nóg, ekki það, að
einn læri á öllu landinu, ekki að einn læri
í hverju félagi, haldur að állir lœri minst
eina íþrótt, en helst margar. Dugnaðar-
mennirnir í hverri grein þurfa að láta
hægfarana verða snortna af eldmóðnum,
sem knýr þá fram. Og það þarf að anda
hlýtt á þennan neista, meðan hann er veik-
ur. Til þess eru verðlaunagripir ágætir.
Hvert félag gerir vel, ef það hefir marga
verðlaunagripi, sem kept er um innan fé-
lags, og sem altaf eru í vörslum þess fé-
lagsmanns, sem mestur er afburðamaður
í hverri grein. Leikmótin, þar sem kept
er um gripina, verði alsherjar skemtisam-
komur í liéraðinu eða bænum, þar sem
jafnvel ungbörnin, með hálfvaknaðan skiln-
ing, verði hrifin af íþróttunum, átökunum
og sigrunum, fá fyrirmynd til að leika eft-
ir og líkja eftir, þegar þau verða stærri.
Skynsamir útlendingar, sem hér hafa
ferðast og þekkja mörg lönd önnur, segja
manni að jafnaði, að við séum eflirbátar
flestra annara jrjóða í likamsburði og hreif-
ingum. Þetta er satt, og ]>etta er eðlilegt.
Við höfum í mörg hundruð ár verið þjáð-
ir nreð þungri þrælavinnu, aumum húsa-
kynnum og óhollum mat. Svona ramt
kveður að þessu, að göturnar og útlit hús-
anna í höfuðstaðnum okkar, sem niest er
þó til vandað af mannvirkjum Islendinga,
eru 'sára-frumbýlislegar, jafnvel i saman-
hurði við erlenda smábæi. Og þessi óholli
þröngi skór setur markið sitt á fótinn, ger-
ir okkur þunglamalega í hreifingum og
framkomu — svo þunglamalega, að það
stingur átakanlega í stúf við menn, sen>
lifa við betri kjör i mildari Iöndum.
En þó að við vitum þetta og viðurkenn-
um, þá er ekki þar með sagt að svo þurfi
að vera. Vð höfum bætt úr áþjánarmein-
unum gömlu í svo mörgu öðru. Við vor-
um sullaveikari en nokkur önnu þjóð. Og
við sköpuðum lækna, sem með töfrasprota
vísindanna snertu meinin og sögðu: statt
upp og gakk. Við vorum holdsveikasta
þjóð heimsins og við útrýmum þeirri voða
veiki með sjúkrahúsi og hreinlæti. Og við
vorum og erum feikna tæringarveik þjóð,
en úr því bætum við með þvi að baða
þá veiku í sól og lofti á Vífilstöðum, en
hindrum og fyrirbyggjum tæringuna — og
svo margt annað skaðlegt og ilt — með
heilbrigðri skynsemi, með heilbrigðum lifn-
aðarháttum, sem Ungmennafélögin leitast
við að úlbreiða í landinu.
Og svo herjum við á þunglamaháttinn,
sjúkdómana og fátæktina með félagsskap
okkar, lærum íþróttir af þeim, sem best
kunna, æfum þær og útbreiðum, notum
öll góð og drengileg vopn i þeirri baráttu:
íþróttanámsskeið, sýningar, verðlaunagripi,
alt sem færir okkur nær og nær því tak-
marki, að við, einangraða, fyrirlitna < g
kúgaða smáþjóðin, verðum ein af fyrir-
myndarþjóðunum i heiminum.
J. J.
Góðir vinir.
Framh.
Þvílíkar bækur, hjartastunur góðra
drengja, hafa verið ritaðar á öllum öld-
um. Það hafa gert mestu menn þeirra
tíma, miklir stjórnvitringar og miklir hugs-
unarskörungar. Og allur þessi auður getur
verið á valdi þínu — og æfin er stutt —
það hefir þú heyrt fyr; en hefir þú mælt
og metið þessa fáu daga, og hvað gera
má með þá? Veistu, að ef þú les þelta,