Skinfaxi - 01.05.1912, Qupperneq 3

SKINFAXI
35
stórt, ógæfusamt barn. Hann hlustar á
fossóminn og heyrir grátekka og andvörp,
sársauka- og dauðastunur, heyrir öniurlegt
líksöngslag yfir svikulu mannlífi, sem best
væri grafið undir þessum þungu öldum.
Næstur er Matthías, skáld af guðsnáð
vonglaður, ímyndunarríkur sonur augna-
bliksins, maður sem mikið er gefið, hefir
ferðast, séð margt og notið margs, er líka
sáttur við góðan guð, og góðan heim.
Honum syngur Dettifoss uin alniætti og
dýrð þess skapara, sem alt hefur vel gert
og vel við haldið, fagurri nátturu og full-
komnu mannlifi.
Seinast kemuv Einar, fulltrúi og einka-
barn hinnar nýju aldar véla og stórgróða.
I eyrum hans þrumar fossinn um gull og
gróða, um tún og engi, um verksmiðjur
og stóriðnað. Þar má heyra sigurgleði og
vígahlakk þess sterka manns, sem finnur
i sér orku til að beygja og brjóta þá veiku
i heiminum og drotna yfir iðju þeirra.
Fagur er Dettifoss, og marga á hann
strengina ósnortna enn. Fýsir ekki fleiri
að koma og hlusta á þær annarlegu tung-
ur; ])ví að allir heyra í fosshljóðinu sitt
móðurmál.
Skógræktarmál.
Undirrót Ungmennafélaganna hér á landi
a. m. k., er Iöngun æskumannsins til að
gera gagn, og þessvegna spretta þau
sjálfkrafa upp í hverri sveit að kalla má,
að þessi áhugi er almennur.
Fyrstu félögin vissu fátt um það, livað
þau ætluðu að gera, að eins ætluðu þau
sér að gera gagn.
Nú er aftur á móti svo komið, að nokk-
ur eru þau mál, sem Ungmennafélögunum
verða áhugamál, svo lengi sem þau verða
til. Og eitt af þeim er skógræktarmálið.
Óefað er það einna fegursta hugsjónin
sem upp hefir kömið með íslendingum,
^ugsjónin sú, að þekja landið skógi aftur,
og enginn getur aðhylst hana án þess, að
liann ætli þjóðinni langa og farsæla líf-
daga í landinu — hún er rétt mynd af
bjartsýni og óeigingirni íslendingsins —
því tvennu, sem þjóðinni er einna mest
þörf á í fari einstaklinganna.
Löggjöfin og landssjóður hafa riðið á
vaðið. En skamt verður náð, ef alþjóð
hjálpar ekki til.
Og Ungmennafélögin eiga að fylgja eft-
ir. Þau eiga að vinna sjálf, og þau eiga
að koma öðrum lil að vinna. Þau eiga
að boða þann fagnaðarboðskap að hér geti
þrifist skógur í hverju holti og hverjum
móa. — Hann þrífst milli sjálfra skrið-
jöklanna í Öræfunum, af því að þar hafa
mennirnir átt ilt aðstöðu við að leggja hann
að velli.
Boðorðið er eitt og óbrotið: Að gróður-
setja meira en upprætt er.
— Til þess að áhugans njóti við, sem
þegar er vakinn um skógrækt, hefir verið
samið og prentað skógræktarrit, sem fylgir
Skinfaxa til allra þeirra, sem borga hann.
Auk þess fæst það keypt hjá afgreiðslu-
manni blaðsins, kostar 75 aura. En til
þess að fyrirhöfn þessi verði að tilætluð-
um notum, er æskilegt að menn sendi and-
virði Skinfaxa sem fyrst, svo að bókarinn-
ar njóti við þegar á þessu sumri.
Þá er vert að minna á eitt, en það er
að Ungmennafélögin gæti þess í hvert sinn
sem þau vinna að skógrækt, að varast að
vinna fyrir gíg. Þannig t. d. að gróður-
setja í ógirta eða illa girta jörð, eða, ef
þau taka land til skógræktar, að þá sé
svo um hnútana búið með samningmn, að
ekki verði það af þeim tekið og vinnunni
spilt. Annaðhvort ættu þau að eiga land-
ið eða hafa fullkominn umráðarétt yfir því,
svo að skógargróðrinum yrði borgið, þó
félögin sjólf legðust niður.
Skógræktardagarnir eru góð byrjun á
verklegri framkvæmd í skógræktarmálinu.
Ungmennafélögin eru sjálfsagðir brautryðj-
endur þeirra. Félögin á Norðurlandi hafa