Skinfaxi - 01.04.1913, Qupperneq 5

SKINFAXI
29
band fyrir Vestfirði eina, með undanþágu
sambandsstjóra frá sambandslögum þann-
ig, að takmörkin verði Gilsfjörður og Bitru-
fjörður. — Stendur til að fjárskifti fari
fram á þingi Sunnlendinga. En fyrsta
þingið sitt vestra héldu þeir 21. og 22. mars.
Það sem gera skal á vegum hins nýja
sambands er þetta helst: Koma. á íþrótta-
kenslu og fyrirlestrum hjá félögunum, þegar
á árinu, styðja að því að komið verði á
leikvangi á ísafirði, að stuðla að efling og
útbreiðslu heimilisiðnaðar og leggja honum
fjárhagslegt liðsinni, vinna að því að trjá-
rækt verði almenn á heimilum og styrkja
með fjárframlagi, og að félög, sem geta
því viðkomið, verji einum degi á ári til
skógarferða, að íþróttamót séu háð einu
sinni á ári á sambandssvæðinu, að styrkja
með fjárframlagi fyrirhuguð sundnámsskeið
á Önundarfirði og Dýrafirði, að fulltrúar
beiti sér fyrir útrýmingu tóbaksnautnar í
félögum sínum.
Þá voru og samin fjárlög og kosin
stjórn :
Forseti: Björn Guðmundsson,
ritari: Jón Eyjólfsson,
féhirðir: G. Franklín Guðmundsson.
Stjórnin á öll heima á Dýrafirði. Skin-
faxi veit, að félögin vestra eiga marga
góða menn, og að þeim muni þess vegna
vel farnast.
Úr bréfi.
— — — Margir fara til Ameríku héðan
úr sveitinni nú með vorinu. Þeir telja hér
ólifandi, formæla landinu sumir. Líklega
er þó gæfuleysi þeirra hér ekki eingöngu
landsins sök. Sumir þeirra hafa eitt öllu,
sem þeir eignuðust i tóbak, vín og dans-
skemtanir, og mun þvílíkum mönnum
hvergi vel farnast. U. M. F. verða að
stemma stigu fyrir útbreiðslu þessa land-
flólta-hugsunarháttar, með verkum, með
dáðaverkum. Verum heima, vinnum, græð-
um fé, kaupum land, girðum það, ræktum
það, byggjum það, nemum Island að nýu.
Þá mun sannast, að landið okkar getur
framfleytt börnum sínum — — —
V. B.
„Þu“ og „þér“.
— — — U. M. F. hafa tekið þetta mál
á dagskrá, en lítið orðið ágengt enn; menn.
deila ár eftir ár með sömu röksemdum
og þar við situr.
Andstæðingar okkar þúbræðranna færa
fram tvær aðalástæður. Fyrst að það sé
alheims-venja að þéra, og i öðru lagi sé
það þægilegt til að geta sýnt með léttu
móti sambandið milli þeirra sem tala.
Með að Jma megi sýna náinn kunnings-
skap, vináttu, og að báðir standi á svip-
aðri hillu í mannfélaginu. En sé þérað
sé það vottur um mannvirðingamun eða
ókunnugleika.
Alþýðumenn í sveitum finna ekki til að
þeir þurfi að þéra stéttarbræður sína, þótt
þeirséuþeim ókunnugir, og gera það sjald-
an. Hins vegar nota þeir Jjér hiklaust
við efnamenn úrbæjum og embættismenn
— til að sýna þeim lotningu. Þeir gera
það af vana, og hugsunarlaust, finna enga
niðurlæging í því yfirleitt. Þó er þessi
vani sprottinn upp á eymdartíma þjóðar-
innar, þegar kaupmenn og embættismenn
voru alvalda yfir alþýðunni og gátu leikið
haua að vild. Forfeðrum okkar mun hafa
verið nauðugur einn kostur að lúta í þess-
um efnum, en okkur rekur engin þörf tit
að gera og viðurkenna slikan mismun. Við
reynum að rétta við hag alþýðunnar á Is-
Iandi, bæði í orði og verki, reynum að þurka
af gömlu áþjánar og eymdarsporin — og
orðið þér er af því bergi brotið. — — —
Þ. E.