Skinfaxi - 01.10.1913, Blaðsíða 3

SKINFAXI
75
Teipi pappírsfrelsins, þá verður að skifta
um stefnu. Glamrið dugar þá ekki, heirnsk-
an og sundurlyndið heldur ekki. Þjóðin
verður að snúa sé að lífvænlegum viðfangs-
efnum, þeim sem er úrslitavon af. En
þau eru einkum tvö: Bœktun landsins
og skynsamlegar umbœlur d uppeldi
þjóðarinnar. En þessar umbætur eru svo
nátengdar hvor annari, að önnur fæst ekki
til fulls án hinnar. Við sveitalíf og sveita-
kjör elst upp sá mannstofn, sem heldur
uppi heiminum. En til þess að megin-
þorri íslensku þjóðarinnar geti lifað i sveit
og lifað vel, þarf aðra lífsskoðun, annan
hugsunarhátt, meira vit ok víðsýni en nú
er alment til í landinu. Þessvegna þurf-
um við uppeldisbætur allra fyrst, en þá aðra
skifting á jarðeignum, annað búskaparlag,
meiri samvinnu í framleiðslu og verslun.
Á þennan hátt byggjum við upp heilbrigt
þjóðlíf, að innan, að neðan. Hver sem
leggur hönd að því verki, er að gera þjóð-
ina sjálfstæða og fullvalda í besta skiln-
ing‘- J. J.
Skinfuxi stækkiir.
Ef til vill sér ritnefnd Skinfaxa sér fært
að stækka blaðið nú um áramótin, og að
láta það flytja niyndir. Þörfin er mikil,
alt af mikið fyrii'liggjandi, og margt ósagt
sem félagsmenn þurfa þó um að ræða inn-
byrðis. Og stórmikla þýðingu mundi það
hafa, ef blaðið gæti flutt myndir af mönn-
nm og mannvirkjum, einhverjum þeim
mönnum, ungum eða gömlum, sem látið
hafa tvö strá vaxa, þar sem áður var eitt,
sem hafa gert lífvænlegra að lifa en áður
var.
Sennilega mundi blaðið þá stækka um
helming, en koma út jafn oft og nú, vera
mánaðarblað. Kaupendum hefir nú fjölg-
að um 75°/0 hin síðustu tvö ár. Von-
ast útgefendur blaðsins því eftir, að vel
mundi tekið þessari breytingu.
Seljalandsfoss.
Fagri, Itœri fossinn minn!
Einatt sœll í yndi og harmi
nndi ég hjá þinum barmi;
enn ég lijá þér hugró finn.
Seint um fagran sumardag
sit ég einn hjá þinurn fótum,
eptir þinum öflgu nótum
reyni að nema lifsins lag.
Stend ég bak við fossins flóð
undir hvelfda hamraveggnum;
hvíta fallið brosir gegnum
aptansólar geislaglóð,
sem i gegnum hreina hrygð
hugljúf minning sjáist skina.
Bifröst sést þar blika, dvína
Ijúf og mild sem móðurtrygð.
Geng ég norð’r á grœnan stall; —
gullnum bjarma sveipast úðinn.
Ó, hve fagurt skœri skrúðinn
blikar við hið bláa fjall.
Eins og silfurörva él
ofan bjartir gárar liða
liratt og létt i hylsins viða
mjallalivita hörpuskél.
Sé ég lostið sólarstaf —
siðsti er hverfur geisláblossinn —
bergtjald lyptast bák við fossinn.
Huldu salar sýn m&r gaf:
Þjóðarandans þögla dís
þrúðga byggir liamrasáli,
áUa landsins æðstu hali
bekkjar hún þar vœn og vís.
Foss! þin liátign hrifur mig.
Aukinn þróttur um mig streymir.
afl ég finn að sál min geymir, —
krapt sem er i ætt við þig.
Þú mér kveður þungt og snjalt:
Heima muntu hlutverk finna;
heill og sœmd er það að vinna, —
starfa og helga íslandi’ alt!
P