Skinfaxi - 01.10.1913, Qupperneq 5

SKINFAXl
77
frumbýlingsháttur en á öðrum samskonar
mótum hérlendis, -þar sem farið er að halda
þau að staðaldri; ekki varð eg þó var við
neitt, sem hvítavoðirnar ekki fyllilega afsök-
uðu. Sú nýlunda, eftir því semégfrekast
veit, gerðist þarna að kept var í flohkum
í tveim íþróttagreinum, sundi og glímu, og
vegna þess, að ég álit þá breytingu ekki
einkis virði, þá ætla eg að geta hennar nán-
ar, ef ske kynni, að önnur félög vildu taka
þá aðferð upp, eða Ieiðbeina öðrum hafi
þau reynt hana og tekist betur með fyr-
irkomulagið. Þessir voru aðaldrættirnir:
Hvert félag tók sjálfstæðan þátt i íþróttun-
um á þann hátt, að það sendi ákveðinn
fjölda manna til að keppa fyrir sig. í
sundinu sigraði svo það félag, sem sendi
þá menn, sem jafn-bestir voru. Íjglímun-
um var fyrirkomulagið dálítið margbrotn-
ara, sökum þess að langan tima hefði tekið
að láta alla glíma saman. Verðlaunapen-
ingur var útbúinn fyrir mótið, sem ætlaður
var sem sundverðlaun fyrir konur, en eng-
in hafði lítillæti til að þiggja hann í þetta
skifti og bíður hann betri tíma.
Eg skal ekkert um það segja, hvernig
tekist hefir með fyrirkomulagið á þessum
flokkakappleikjum. Vel getur verið að hægt
sé að koma þeim i betra horf með meiri
reynslu eg íhugun. — En um hitt er
eg sannfærður, að þessi stefna er hárrétt.
Við íslendingar — eg veit ekki um aðra
— höfum áreiðanlega fylgt og fylgjum of
mikið „úrvals“-stefnu í iþróttaiðkunum okk-
ar. Altaf kveður við sama spurningin:
Hver var mestur?, en um fjöldann skeytir
enginn. Þannig spyrja allar verðlauna-
veitingar á kappleikjum og nöfn hinna mestu
bergmála óaílátanlega meðal þeirra sem
láta sig iþróttir nokkru skifta. Þannig hefir
almenningsathyglinni verið beint að örfáum
afbui'ðamönnum, sem llestir svo stara á
eins og tröll í heiðríkju og hreifa sjálíir
hvorki legg né lið, Það lítur út fyrir, að
þessi skilningur sé að verða rótgróinn hjá
almenningi, að þetta eitt sé rétt að koma
upp nokkrum köppum og þá sé nóg;þeir
sem ekki nái þeim fyllilega séu ekki til
íþrótta ætlaðir, og geri skyldu sína, efþeir
dáist að hreystiverkunum. Og það virð-
ist ekki óskylt þessu, hve skrambi hætt
mörgum er við að „fatlast“ um það leyti
sem aðrir eru að verða þeim yfirsterkari,
og linast því í sókninni þótt ekkert hafi
borið á þessháttar veilu áður.
Ætíð er gaman að eiga afburðamenn í
hverju sem er, og gagnlegt lika, meðal
annars af því, að þar hefir fjöldinn altaf
fyrirmyndina. En of mikla áherslu má
samt ekki á það leggja, minsta kosti ekki
svo mikla, að mönnum finnist allt ónýtt
sem skemmra fer. Með þvi móti mynd-
ast smámsaman gjá mikilli fjöldans og for-
göngumannanna, sem ekki aðrir en hinir
allra kjarkmestu reyna að komast yfir.
(Nl.)
Fyrirspurn,
Mér er kunnugt um það, að allmargir
ungmennafélagar eru í fleiri en einu ung-
mennafélagi sama árið. Dæmi þekki ég
þess, að sami maður hefir verið kosinn
fulltrúi á fjórðungsþing af tveim félögum,
átt að segja fram mál i B félögum sama
daginn, og sömu stundina og glíma opin-
lega sem fulltrúi frá fleirum félögum í einu
eða keppa um verðlaun við sjálfan sig. I
öllum þessum tilfellum hafa þessir marg-
földu menn orðið að neita að gegna skyld-
um sínum í einhverju eða einhverjum fé-
lögunum og þar með óhlýðnast skuldbind-
ingarskránni í því félagi.
Af þvi eg veit þessa dæmi, en lit svo á,
að óleyfilegt sé samkvæmt 19. gr. sam-
bandslaganna að vera í fleiru en einu fé-
lagi sama ár eða gjaldtimabii (sé það
styttra) Ieyfi eg mér virðingarfylst að spyrja
stjórn sunnlendingafjórðungs og sambands-