Skinfaxi - 01.10.1913, Blaðsíða 8

80
SKINFAXI
Guðm. Kr. Guðmundsson, U. M. F. R.
Kári Arngrimsson, U. M. F. Gaman og
alvara.
Magnús Jakobsson, U. M. F. Reykdæla.
Sigurjón Pétursson, Ármann, Rvík.
Svo fór að Sigurjón Pétursson feldi alla
hina umsvifalaust, og dugði enginn mann-
legur máttur móti orku hans.
Íslandsglíman er að verða að engu, þátt-
takan minkar með ári hverju, og að sama
skapi þverrar áhugi almennings. Að nokkru
Ieyti er þetta því að kenna, að Sigurjón skar-
ar svo mjög fram úr öðrum, að enginn
vegur er til að sigra hann fyrir þá menn,
sem nú eru komnir á sjónarsviðið. I aug-
um áhorfenda eru því úrslitin ákveðin fyr-
irfram, og færri vilja Ieggja á sig það
ómak að berjast, þegar engin von er um
sigur. I öðru lagi virðist hafa dofnað yf-
ir glímunni yfirleitt, áhuginn hafa minkað
að mun. En svo búið má ekki standa.
Ekki geta allir orðið beltishafar fyrir glímu-
afrek; en öllum stendur opin sú leið, að
auka afl sitt og mannsbragð með því að
æfa íslensku glímuna.
<5l)íum-I)aun.
Mörgum frelsisvinum hér á landi þótti
gengið nærri sínum dýra rétti, þegar byggja
átti vinguðinum út úr húsum þeirra. Hef-
ir óspart kveðið við í herbúðum bannfénda,
að bannmenn brytu frumsetningar persónu-
legs frelsis, og að heimsku þeirra væri um
að kenna; í engu öðru siðuðu Iandi mundi
slík bannalda geta risið.
Heldur óhagstætt þessum hugsunargangi
verður að telja hið svo nefnda ópíumsstríð,
sem nú er hafið í heiminum. Eins og
menn vita er ópíum deyfandi og drepandi
aiturefni, En eitur þess er sætt og sefandi að
margra dómi og er ópíum því mjög út-
breitt nautnameðal víða um lönd. Eink-
um hafa ópíumsreykingar verið mjög al-
gengar í Kína, og átt drjúgan þátt í að
deyfa og draga þjóðina niður. En á síð-
ari árum heflr löstur þessi fest djúpar ræt-
ur í helstu menningarsetrum veraldarinn-
ar, báðum megin Atlantshafs.
Var svo komið, að margir ágætismenn
sáu, að til heimsvanda horfði með þessa
manneyðandi nautn og risu til varnar.
Bandamenn komu til leiðar að sett var al-
þjóðanefnd til að ræða málið. Hittist nefnd
sú í Shanghai 1909. Hún undirbjó ann-
að þing, sem kom saman i Haag 1911.
Mættu þar fulltrúar frá 12 helstu þjóðum
heimsins, bundust þeir föstum samtökum
um að hindra sem framast mætti ópíums-
verslun í heiminum. Samtök þessi hefðu
þó orðið gagnslítil, ef ekki hefðu gengið i
sambandið hinar aðrar 34 fullvalda þjóðir,
sem ekki áttu fulltrúa á fundi þessum.
Hin síðustu tvö ár hafa nú þessar tólf
forustuþjóðir fengið fleiri og fleiri Iand-
stjórnir til að ganga í samiökin, svo að
ekki eru nú nema tvö ríki á jörðunni sem
halda verndarhendi yfir ópíumspúkanum.
Það eru Tyrkland og Peru, og hvorugt frægt
sem fyrirmynd í frelsi eða menningu.
Samhliða því, að Banduríkin gengust fyr-
ir verslunarbanns-hreifingunni _ samþykti
neðrideild þingsins i Washington að leggja
miklar hindranir í veg ópíumsframleiðenda
þar í landi. Samkvæmt því frumvarpi skal
vera 200 dala tollur á hverju pundi af
ópíum, sem gert er í landinu. Framleið-
andinn verður að setja tryggingu, sem nem-
ur miljónum kr. fyrir atvinnu sinni. Sekt
fyrir fyrsta brot á lögum þessum er 1000
dalir eða 5 ára hegningarhúsvera.
Vitaskuld er ópíum hættulegra eitur og
nautnameðal en vínandi, en enginn mun
neita, að þessar tvær nautnir eru náskvld-
ar, þót-t önnur sé nokkru verri. Og átak-
anlega sárt er það fyrir hannféndur, sem
barið hafa bumbu sina í nafni menningar-
innar, að i ópíums málinu eru ekki nema
tvær þjóðir, sem vilja verja frelsið til að
skaða sig eða drepa á ópíumseitri. Og þær
tvær þjóðir eru Perumenn og lyrkir.
Félagsprentsuiiðjttn.