Skinfaxi - 01.01.1915, Blaðsíða 5

SKINFAXI
5
aftur. Hríslan er viðkvæm. í þessari
hrikanáttúru er hún eins og barn í trölla-
höndum. En sárin hennar geta gróið og
hún getur yngst og endarfæðst. Hún á
lífsaflið í æðum sínum eins og við sjálf.
Hamrarnir, sem bera við himininn, fylla
gestinn lotningu og gefa huga haus vængi
inn í ómæli fortíðar og framtíðar. En það
er hríslan, sem með sinni eigin sögu og
öllu því, sem hún minnir á í lífi einstak-
linganna og allífsins sjálfs, vermir honum
um hjartaræturnar.
Sigurður Nordal.
Heima og erlendis.
Fáninn.
Svo sem kunnugt er, varð yfirráðherra
Dana þess valdandi, að eigi var í þetta
sinn fullnægt heiti konungs um að ákveða
gerð fánans islenska. Berlin hinn danski
býst við, að ekki verði úr meiri fram-
kvæmdum í þessu efni. Og þó honunv
gangi ekki gott til gerða eða spádóma, er
alllíklegt að þetta rætist. Eigi munum
við yngri menn, sem í minnihluta erum i
fánamálinu, og eigi hirtum um lögfestingu,
heldur að fáninn ynni sér fylgi þjóðarinn-
ENSKUBÁLKUR.
The Prtsoner of Chillon.
My hair is gray, but not with years,
Nor grew it white
In a single night
As men’s have grown from sudden fears.
My limbs are bow’d, though not with toil,
But rusted with a vile repose,
For they have been a dungeon’s spoil,
And mine has been the fate of those,
To whom the goodly earth and air
Are bann’d and barr’d — forbidden fare;
But this was for my father’s faith
I suffer’d chains and courted death;
That father perish’d at the stake
For tenets he would not forsake;
And for the same his lineal race
In darkness found a dwelling-place;
We were seven — who now are one
Six in youth and one in age
Finish’d as they had begun,
Proud of persecution’s rage;
One in fire and two in field,
Their belief with blood have seal’d;
Dying as their father died,
For the God their foes denied;
Three were in a dungeon cast,
Of whom this wreck is left the iast.
Lord Byron.
Bandinginn i Chillon.
Hár ber eg hvítt en ei fyrir ár,
Né hærðist ótt
Á einni nótt,
Sem mörgum varð við felmturs fár,
Stríðbognir limir, stritlaust þó
Þeir stirðir urðu af kyrðarlúa,
Því prisund þá til þurðar dró,
Við þeirra kjör eg hlaut að búa,
Sem byrgða vörðu böndin hörð
Frá björtum himni, Ijúfri jörð.
En fyrir trú míns föður vel
Eg fjötra bar og þráði hel;
Sá faðir dó á brunabáli,
Því bregðast vildi ei trúarmáli,
Og niðjar hans um sömu sök
Svartnættis byggðu hvolíin rök.
Sjö vorum áður — einn er nú,
Frumvaxta sex og einn við aldur
Fagnandi píslum fyrir trú,
Fyrst eins og síðast hver kvaldur
Einn á báli, í benhríð tveir
Blóðs innsiglið hlutu þeir,
Og síns föður dauða dóu
Fyrir drottinn þann, er féndur hlógu,
Þrír voru í prísund þunga krepptir,
Af þeim sem flak eg volkast eftir.
(Þýðing Stgr. Th.).