Skinfaxi - 01.09.1916, Blaðsíða 7

SKINFAXt
111
meðan jörðin var lokuð. Við þessi efna-
skifti vex frjómagn jarðvegsins líkt og við
mikinn áburð. Sú röndin af grassverði
plógstrengsins, sem upp snýr, verður rækt-
arleg og vaxin dökkgrænu töðugresi, svo
að eftir fáein ár sýnist plóglandið samfeld
grasbreiða, þegar litið er yfir það Þá er
herfað snemma vors, og flagið gert egg-
slétt. Grastæjurnar dreifðast um alt ílagið,
og hið sama ár er það algróið þéttu tún-
gresi. Mátti nú þegar sjá góðan árangur
af þessari ræktunaraðíerð í Vallanesi. Og
ýmsir búfróðir menn, sem eg hefi spurt
um þessa ræktunaraðferð, álíta, að mikils
megi af henni vænta við útgræðslu tún-
anna og nýbýli.
í g-réðrarstöðiniii.
Gróðrarstöðin á Akureyri er einhver
ánægjulegasti blettur á landinu. Þar eru
gerðar margar stórmerkilegar tilraunir með
trjá- og grasrækt. Hvergi hér á landi
hefir á jafnfáum árum vaxið undir manna
hönduin jafnmikið af fögrum og hávöxn-
um trjám, reyni, björk og barfelli. Bar-
fellirinn sýnir þar, að hann þolir íslensku
vaxtarskilyrðin ágætlega þótt útlendur sé.
Virðist alt of lítið gert að því. að gróður-
setja þá trjátegund í skrúðgörðum heima
við bæina. Barfellirinn er sígrænn, bein-
vaxinn og fallegur álitum á öllum tímum
árs. Björkin og barfellirinn þurfa að slá
hring um hvert býli í bæ og sveit á land-
inu. Jakob Líndal gróðrarstöðvarstjóri
segist mest óttast sauðféð og þó einkum
geitpeninginn, þegar hann hugsar um trjá-
rækt hér á landi. Það sé ómögulegt að
koma upp myndarlegum trjágarði, nema
að hann sé algerlega friðaður fyrir öllum
ágangi. En það reynist erfilt að verjast
sauðfénu, en þó séu geiturnar hálfu verri
viðskiftis. Þetla er því bagalegra, sem
geitur eru eiginlega nauðsynleg húsdýr i
sumum kauptúnum, þar sem ekki er kúa-
land. En þá er að vanda girðingarnar
þvi betur.
Skilvísa kaupendur Skinfaxa
þarf ekki að minna á að gjaldtlag'i
blaðsins var 1. júlí.
Flest ungmennafélög, sem reynt hafa
að koma upp trjágörðum við fundarhús
fjarri bæjum, hafa gefist upp við það.
Trjágarðarnir þurfa stöðuga umhyggju,
og eru best komnir heima við bæinn.
ífý ræktunaraöferö.
Ein sú nýung sem mér þótti einna
mest um vert í Gróðrarstöðinni nyrðra,
var dálítil áburðartilraun sem Líndal
hefir gert og sýndi mér að nokkru. Eig-
inlega var hann ekki fullbúinn og myndi
eg því varla hafa minst á hana, ef eg
hefði ekki orðið var við að einn athugull
bóndi í Borgarfirði hefir komist að sömu
niðurstöðu. Jakob segir, að hve vel sem
farið sé með áburðinn, sem kastað eryfir
túnin, komi hann þó ekki að fullu gagni —
síst á Norðurlandi, þar sem stundum kem-
ur ekki dropi úr lofti allan vortímann.
Áburðurinn liggur skraufþur á túnunum,
og sum efnin berast burtu við uppgufun.
Ráðið þar við að koma áburðinum of-
an í jörðina. Tilraun Líndals er sú að
skera ofan af í túni, t, d. einum fimta
hluta þess og bera undir þökurnar allan
áburðinn, sem annars hefði farið á túnið,
og bera síðan ekkert á Jiennan blett í
fimm ár. Taka þannig vissan part af
túninu fyrir árlega. Með þessu móti færi
lítið eða ekkert af áburðinum til spillis.
Taðan yrði alveg hrein. Túnin yrðu smám*
saman alslétt og mætti vinna þau með
vélum. Endursléttun 4. 5. og 6. hvert ár
(lengd timabilsins ekki ákveðin enn með
fullri vissu) yrði fremur auðveld, tekið of-
an með plógi, og áburðurinn settur i far-
ið jafnóðum og strengurinn síðan lagður
í farið aflur. Með þessari aðferð myndu
túnin haldast jafnslétt. Og gróðurmagnið
virðist verða miklu meira en með gamla
laginu.