Skinfaxi - 01.01.1917, Side 1

1. BLAÐ REYKJAVÍK, JANÚAR 1917. VIII. ÁR.
y y
Nýja árið.
Dökka bliku heíir nú dregið upp í suð-
uratt. Hernaðurinn gerist með hverjum
mánuði grimmari suður í löndum. Og
smáþjóðin islenska er í liættu stödd, eins
og maður á veikum bát, sem berst við að
ná landi i ofviðri og dimmu. Hingað til
hefir stríðið fremur gert íslendingum gagn
en tjón efnalega. Nú eru líkur til að
þetta breytist skynditega. Aðilutningar eru
hindraðir. „Fjöreggin“ innilokuð á ein-
hverju mesta hættusvæðinu; hvergi óhult
að sigla um höfin, og líkurnar mestar i
þá átt, að þröngt verði í búi með aðflutt-
an varning, en helsli markaðurinn lokað-
ur meir en til hálfs fyrir íslenskum vör-
um. Þjóðin getur eftir öllum veðramerkj-
um gert ráð fyrir tveggja til fjögurra miss-
ira harðindum.
Á þessum hættutíma eiga ungmennafé-
lögin að gera ákvörðun um nýtt slarfs-
tímabil. í vor á að halda sambandsþing
og kjósa stjórn, ef til vill nýja að ein-
hverju eða öliu leyti. Sennilega verður
þá og einnig breyting á með ritstjórn
Skinfaxa og fleira félögunum viðkom-
andi.
Sú breyting, sem mörgum áhugasöm-
um félagsmönnum væri mjög að skapi er
á þá leið, að yfirstjórn félaganna væri
þann veg háttað, að sambandsstjóri
verði fyrst og fremst ritstjóri blaðs-
ins og þar að auki allmjög
á faraldsfœti milli félaganna þ. e. a. s.
flytti fyrirlestra og væri kennari á íþrótta*
námsskeiðum, þar sem þvi yrði viðkomið
o. s. frv. Stórmikið væri unnið við þá
breytingu. Blaðið yrði nær lesendunum,
þegar ritstjórinn þekti persónulega mikinn
fjölda þeirra, heldnr en unt er með þvi
skipulagi, sem hingað til hefir verið fylgt.
Og sá maður, sem þann veg færi með
vald félaganna, yrði stöðugt fyrir áhrifum
utan að, fyndi hvar skörinn krepti, og
gæti betur, en nú er unt, ráðið fram úr
vandkvæðum, sökum niikils kunnugleika
og þess, að orð hans skrifað eða talað,
kæmi á réttum tíma á rétta staði í land-
inu.
En því miður eru lalsverðir örðugleik-
ar við þessa breytingu. Hingað til hafa
sambandsstjóri og ritstjóri baft mál sam-
bandsins í hjáverkum, og fyrír lítil eða
engin laun. En ef sami maður væri sam-
bandsstjóri, ritstjóri og fyrirlestramaður
yrði hann að vera fastur starfsmaður
sambandsins og launaður af því. Til þessa
starfs væri ekki auðfenginn maður. Hann
yrði að vera góður félagsmaður, hagsýnn
um sambandsmál og stjórnarúrræði, rit-
fær og vel máli farinn. Helst líka nokk*
ur íþróttamaður. Frernur fáir menn upp-
fylla slík skilyrði. Og þó svo væri, þá
er ekki víst að þeir heppilegustu væru
fáanlegir. Til vetrarferðanna eru margir
menn ófúsir, einkum er til lengdar lætur,
og mun það að líkindum reynast einhver
bagalegasta hindrunin. En eigi má setja
það svo mjög fyrir sig. Gamla fyrirkomu-
lagið hefir ekki reynst allskostar heppi-
legt. Það er helst til þungt í vöfunum.