Skinfaxi - 01.05.1918, Blaðsíða 2

SKINFAXl
.84
annan bygt á bjargi þess sannleika, er
áður var fundinn og sífelt ávaxtað hinn
mikla höfuðstól mannlegrar orku og snildar.
Skólarnir eiga að innræta æskunni djúpa
og sterka þrá, til þess að kynnast þeim
sánnleik, sem fundinn er, og til þess að
halda áfram leitinni. En svo ná þeir ekki
til allra, og þó að bækur séu ekki jafn
áhrifamiklar skólunum í því efni, þá eru
þær þrautalendingin.
En hlutur bókasafnsins kemur fyrst upp
að marki, þegar skólavistinni er lokið og
nemandinn hefir fengið að vita, hvað hann
veit lítið og lestrar þráin og löngun æsku-
mannsins að einhverju settu marki er
vöknuð. Þá, og æ síðar á æfinni, eru
bækurnar sá Mímisbrunnur, er aldrei
verður þurausinn. Góð bókasöfn veita
frœðslu hverjum sem hafa vill. Læknir,
prestur, kennari, bóndi, iðnaðarniaður eða
sjómaður eiga þar allir athvarf og að-
stoð, til þess að framast hver í sinni
ment. Skólarnir segja: Þetta áttu að
kunna úr hverri bók, til þess að standast
prófið, en bókasafnið gefur sérhverjum
tækifæri til þess að stunda það eitt, sein
hugur hans helst girnist.
Bækurnar eru líka mikilsverðar til
dœgrastyttingar og skemtuuar, hvort
sem það er til þess að veita þreyttum
verkmanni eða bónda hressingu eftir
hversdagsstritið eða dægradvöl iðjulitlum
sjómanninum i verbúðinni eða borgar-
jungfrúnni í föðurgarði. Iðjuleysið ýtir
mörgum út á hálar brautir og getur sorfið
að engu síður en ofþreytan.
Loks virðist reynslan sanna það, að
bókasöfnin, ef þeim er vel stjórnað, séu
liin besta vörn gegn sorpritalestrinum
og saurgun ímyndunaratlsins, sem er af-
leiðing hans.
Fyrir nokkrum árum var einkar efni-
legur guðfræðingur kosinn í prestakall
eitt hér á landi. Að loknu námi hafði
hann farið utar og framast mjög erlendis.
En mönnum þotli furða heima í sveilinni
að nýi presturinn skyldi ekki kunna
„Lander“. En tímarnir munu breytast og
lífsskoðanirnar með. Að nokkrum árum
liðnum verður það tæplega talið neinum
til gildis, hversu margar spilaaðferðir hann
kunni, sem nú eru af ýmsum misindis-
mönnum notaðar að yfirskini, svo að þeir
geti tæmt pyngju náungans. Það er hlut-
verk „Vormannanna“ að drepa niður
slíkum ósóma. Annað hlutverk þeirra er
það, að koma upp góðu bókasafni í hverri
sveit og kaupstað á landinu. Það er menn-
ingarmerki. Og bráðlega koma þeir tímar,
að sveilirnar og öll þjóðin verður meðal
annars metin eftir því, hvort hún hefir
vit og vilja til þess að hagnýta sér hið
ágæta menningartæki — bókasöfm'n.
Vor.
Vorið, sem nú kemur, bið vinsæla, blíða
vekur alt til starfa á hauðrinu fríða.
Landið okkar skrýðist brátt skrautkyrtli
grænum
skínandi við sólbros, í titrandi blænum.
Ásamt þessu hugsjónir hvervetna fæðast
háleitari, dýpri; og starfshvatir glæðast.
Lífið gjörvalt styrkist, við ljúfustu kossa
leiftrandi sólar, og drynjandi fossa.
„Forlögin“ þó hérna þig harðsvíruð beygi
og hvernig sem alt gengur á framtíðarvegi,
mest af öllu ágætu elskaðu vorið
æskulífið glaða og karlmenskuþorið.
Dagbj. Asmundarson.
Prentvillur.
Leiðréttið prentvitlur í byrjun greinarinnur
„Lýðháskólamál11 ó 94 bls. í 8. árg. — þó en
ekki „þá“ — — „og Jió rekast þuu á oft og
il)u“. Neðst á sömu blaðsíðu : ekki samstærðar-
menn“, lieldur „samtíðarmennu.