Skinfaxi - 01.10.1918, Blaðsíða 5

SKINFAXI
77
um sporbraut er að ræða. En ef hlanpið
er á beinni braut, verður hagnaðurinn aðal-
lega innifalinn í tímasparnaðinum, eins og
í styttri spretthlaupum.
Þegar tyrsti spretturinn. til )>ess að ná
góðri aðstöðu, er búinn, veiður hlauparinn
að komast sem fyrst „inn í“ 400 metra
taktinn; hlaupa með löngum, mjúkum og
hröðum skrefum, og gæta þess, að hafa
alt af vara-afl og -hraða, bæði til þess að
nota í herslusprettinn, — sem venjulega
byrjar 80 —100 m. frá endamörkum, —
og eins til þess að nota, ef einhver skyldi
snögglega herða á sér, því i 400 m. hlaupi
er altaf hællulegt að sleppa keppinaut
langt fram fyrir sig, (T. d. tapaði maður,
sem talinn var viss sigurvegari á þessari
vegal., á sænsku „Meistara-kappleikjunum“
í ár, hlaupinu af þessari ástaiðu). Annars
eiga menn að geta dæmt um þetta sjálfir,
ef menn þekkja sig og keppinautana. Eu
et maður, til þess að missa ekki keppi
naut of langt frá sér, hleypur með fullum
hraða, t. d. 200—250 fyrstu metrana, verð-
ur síðari hlutinn venjulegast líkast eins og
niaður sé að klifra bratta brekku og herslu-
spretturinn verður enginn ; hlauparinn hefir
eylt öllu aflinu í fyrripart hlaupsins og
hefir svo ekkert eftir til síðari partsins eða
herslusprettsins; getur að eins drattast það
sem eftir er, og ef lil vill hlaupa hinir,
sem á eftir hafa verið fram úr honum,
án þess að Iiann geti veitt nokkra mót-
stöðu. — Ef einhver keppinautur hleypur
þannig í byrjun hlaups, að ekki er hægt
að fylgja honum, nema með því að ganga
of nærri varaalli sjálfs sín, getur það
varla stafað af öðru en þessu þrennu, sem
mælir alt móti því að fylgjast með honum.
1) að maðurinn sé betri hlaupari og hlaupi
með sinum hraða, sem hann heldur þá
allan spreltinn. 2) að maðurinn þekki
ekki það úthald, sem hlaupið heimtar og
setji því fullan hraða á strax, — en hann
hægir þá smált og smátt á sér og þá er
tækifærið, 3) eða þá að maðurinn Idaupi
í félagi með öðrum og hlaupi svona hratt
til þess að þreyta hina og hjálpa félaga
sínum, sem ekki fylgist með á sprettinum
en „nær sér upp“, Jiegar hinir eru farnir
að þreytast, og gefur þá hinn upp hlaup-
ið, enda þá oílast „búinn“. -— Sé hrað-
inn aftur á móti ekki mjög aíleyðandi, er
ekkert á móti því, að „hanga í“. Að eins
að gæta þess, að ganga ekki of nærri sér,
meðan maður er langt frá skeiðsenda.
Mjúkleiki og samstilling hreyfinganna
hjálpar hlauparanum til að halda góðum
hraða með lltilli afleyðslu. Þess vegna seg-
ir amerikumaðurinn í kenslubokum sinum
„aim at ease of action“.
í öllum hlaupum frá 400 m. og upp úr,
er fyrri helmingurinn hlaupinn talsvert
hraðar en sá seinni.
Eg vona, að eg hafi tekið fram aðal-
reglurnar við æfingu spretthlaupa og einn-
ig nokkuð um aðferðir („takfics) á kapp-
leikjum og læt þetta, sem komið er um
þau, nægja.
10. þing Sunnlendingafjórðungs var háð
i Reykjavík 10—11. maí 1918.
Þar mættu 19 fulltrúar frá 13 félögum,
auk fjóiðungsstjórans Steinþórs Guðmunds-
sonar.
Fjórðungsstjóri selti þingið, þá var sung-
ið og kjörbréf fulltrúa rannsökuð og sam-
þykt.
Að því loknu kosinn forseti, Steinþór
Guðmnndsson, en til vara Björn Bjarnar-
son. Ritarar, Eggert Einarson og Lárus
Guðmundsson. Þá var lögð fram skýrsla
fjórðungsstjórnarinnar og fór forseti nokkr-
um orðum um hana. Gat þess að sökum
fjárskorts hefði hún ekki getað starfrækt
hvorutveggja íþróttir og fyrirlestra. íþrótta-
FjórðnngsþingSannlendmgaijórðnDgs
úrdráttur úr gerðabókinni.